ถังเฉาไม่เคยคิดเลยว่า คนที่เคาะประตูบ้าน จะเป็นเจียงไป๋เสว่
หลังจากที่เขาลาออกอย่างรุ่นโรจน์ เขาก็รู้ว่าวันหนึ่งจะต้องเจอเจียงไป๋เสว่แน่นอน และเคยลองคิดว่าตอนเจอเธอจะอยู่ในสถานะการแบบไหน แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะเจอเธอในสภาพแบบนี้
เจียงไป๋เสว่ตัวเต็มไปด้วยเลือด และอยู่ในอ้อมกอดตัวเองพร้อมการหายใจที่อ่อนแอเลือดของเธอยังหยดลงมาทีละนิดๆ เสียงนั้นดังมากในบรรยากาศที่เงียบแบบนี้ ทำให้ถังเฉาจ้องตาถลน
ขณะเดียวกัน ก็ไปทิ่มแทงหัวใจของเขาด้วยเรื่องเก่าที่เขาเก็บไว้ส่วนลึกที่สุดในใจและไม่อยากกลับไปคิดมัน
ก็คือเรื่องที่การเผชิญหน้ากับหว่างเหลี่ยงเป็นครั้งแรก
ฝนได้กระหน่ำตกลงมา และท้องฟ้าที่มืดมน
พี่ใหญ่ของเขาถูกลักพาตัวไป เป็นตายไม่ทราบ เจียงไป๋เสว่ร้องไห้จนสลบไป เขาก็ถูกความแค้นบังตา และฆ่าคนอย่างบ้าระห่ำ ฝนที่ตกในวันนั้นยังเป็นสีแดงเลย
ตอนนี้ เขากลับมองดูเจียงไป๋เสว่ที่อ่อนแอมาล้มอยู่ที่อ้อมกอดตัวเอง ทันใดนั้น ตัวเขาสั่นสะเทือน ในใจกลัวมาก
เขาไม่อยากเห็นคนที่เขาให้ความสำคัญจากไปอีกแล้ว
“ฉันรู้ว่า นายต้องเปิดประตูแน่ๆ …….”
เจียงไป๋เสว่ที่อยู่ในอ้อมกอดของถังเฉาค่อยๆลืมตาขึ้น และมองไปที่เขา บนใบหน้าที่ขาวซีด ปรากฏรอยยิ้มที่ฝืนยิ้ม
เธอบาดเจ็บหนักถึงขั้นที่เพียงแค่การยิ้มเล็กน้อยก็จะทำให้บาดแผลฉีกขาดได้
เลือดบนร่างกายของเธอ หยดลงมาทีละหยดๆ ทำให้เสื้อของถังเฉาแดงไปหมดแล้ว
“เธออย่าพึ่งพูดนะ”
ถังเฉาได้สติกลับมา และไม่ได้พูดอะไรมาก แค่มีสีหน้าที่แห้งเหี่ยว: “เดียวฉันทำแผลให้”
เจียงไป๋เสว่ส่ายหัวและปฏิเสธความหวังดีของถังเฉา: “นายลืมแล้วหรือ ฉันเป็นของถ่ายทอดวิชาการแพทย์ให้นายนะ ฉันบาดเจ็บหนักแค่ไหน ฉันรู้ตัวดี”
“ใครเป็นคนทำร้ายเธอ?” ถังเฉาถามด้วยเสียงที่แห้งเหี่ยว
แววตาของเขาค่อยๆมืดมนลงไป และใบหน้าสั่นไหวอย่างรุนแรง ความอยากร้องไห้ผุดขึ้นในใจของถังเฉา
“นายรู้อยู่แล้ว”
เจียงไป๋เสว่เอนตัวอยู่ในอ้อมกอดของถังเฉาและมองถังเฉาอย่างลึกซึ้งแล้วพูดว่า: “หว่างเหลี่ยง”
สองคำนี้ ทำให้สีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตกใจชั่วครู่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตอีกครั้ง
“พวกเขาต้องชดใช้”
เสียงพูดของเขาดูเฉยชา แต่บรรยากาศรอบตัวเขาเยือกเย็นขึ้นมา
ถังเฉาไม่ใช่ไม่มีจุดอ่อน คนทุกคน ต้องมีจุดอ่อนเสมอ จุดอ่อนของถังเฉาก็คือชอบให้ความสำคัญกับคนรอบข้างมากเกินไป
คนที่ถังเฉาให้ความสำคัญที่สุด ก็หนีไม่พ้น หลินชิงเสว่ถังเสี่ยวลี้ และเจียงไป๋เสว่
หลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้เป็นภรรยาและลูกของเขา ส่วนเจียงไป๋เสว่เป็นเพื่อนร่วมรบของเขาและเป็นคนที่เขาฝากชีวิตไว้
ยังมีเรื่องหนึ่งที่ถังเฉาไม่กล้ายอมรับ ก็คือคนทุกคนต้องเคยมีความรักครั้งแรก และความรักครั้งแรกของถังเฉาก็คือเจียงไป๋เสว่
เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ถังเฉาเจอในค่ายทหาร และเป็นคนแรกที่ไปต่อยถังเฉาจนฟันหลุด ปัจจุบันถังเฉายังเก็บฟันนั้นอยู่อย่างดี
แต่ถังเฉาก็ไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์นั้นต่อ เขารักษาความสัมพันธ์กับเจียงไป๋เสว่แบบห่างๆ และเติมสีสันให้ชีวิตที่น่าเบื่อระหว่างอยู่ในค่ายทหาร
ถึงแม้ว่า ไม่นานเจียงไป๋เสว่ก็ไปเป็นแฟนกับพี่ใหญ่ตัวเอง หลี่เห้าพี่ใหญ่ ความรักครั้งแรกจบลงโดยที่ยังไม่ได้เริ่มต้น แต่ถังเฉาก็ไม่ได้เสียดาย
แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
สำหรับถังเฉาแล้ว เจียงไป๋เสว่พิเศษสำหรับเขาเสมอ โดยเฉพาะตอนที่ พี่ใหญ่หลี่เห้าหายตัวไป ทำให้ความรู้สึกนั้นชัดเจนยิ่งขึ้น
เขาถึงไม่ยอมให้เกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดกับเจียงไป๋เสว่ไม่งั้นเขาคงเสียดายไปตลาดชีวิต
เขาประคองเจียงไป๋เสว่เข้าไปในบ้าน และให้เธอนอนบนโซฟา เขาได้เอาผ้าพันแผลแอลกอฮอล์พร้อมที่คีบมา มองไปที่ซิปเสื้อกระชับส่วนของเจียงไป๋เสว่ แสดงแววตาที่เคร่งครัด： “ได้มั้ย?”
เจียงไป๋เสว่เงียบอยู่พักใหญ่ แววตาของเธอตอนนี้เป็นแววตาที่สับสนและมองไปที่ถังเฉา: “นายคิดว่าไงละ?”
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไรต่อ และค่อยๆรูดซิปชุดกระชับส่วนของเจียงไป๋เสว่ลงมา ทันใดนั้น ผิวแผ่นหลังที่ขาวได้ปรากฏขึ้น
บาดแผลที่เกิดจากมีดเต็มไปทั่วแผ่นหลัง เสื้อติดกับบาดแผลที่แห้ง ถึงขั้นที่แผลทั้งสองมุมได้ม้วนออกจากกัน เดาไม่ยากว่าเจียงไป๋เสว่และคนของหว่างเหลี่ยงได้ทำศึกสงครามกันอย่างรุนแรงแน่นอน
“อาจจะเจ็บหน่อยนะ อดทนนิดหนึ่งนะ”
ถังเฉาพูดจบได้เอา แหนบ หนีบเข้าไปที่แผลเบาๆ ตัดเนื้อทั้งสองค้างที่เน่าออก
และเอาสำลีจุ่มแอลกอฮอล์นิดหน่อย และไปเช็ดที่แผลของเจียงไป๋เสว่
การทำแผลในทุกขั้นตอนผ่านไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน เจียงไป๋เสว่กัดผ้าที่อยู่ในปากด้วยความเจ็บปวด และตัวสั่นสะเทือน
เมื่อทำแผลเสร็จ เหงื่อไหลท่วมตัวของเจียงไป๋เสว่ เธอเหมือนคนที่พึ่งขึ้นมาจากคลองอย่างไงอย่างงั้น
ถังเฉานั่งอยู่ข้างๆ เจียงไป๋เสว่ มองเธอด้วยสีหน้าที่สับสน ไม่ได้เจอกันนาน ถังเฉามีคำพูดมากมายที่อยากจะพูด แต่ถึงจะมีคำหมื่นคำ แต่ก็พูดไม่ออกอยู่ดี
แต่สุดท้ายเจียงไป๋เสว่ก็พูดออกมาก่อน
“ฉันมีเบาะแสของนายนานแล้ว แต่ด้วยที่ฉันกำลังตามหาหว่างเหลี่ยงอยู่ ก็เลยยังไม่ได้มาเจอนาย” เธอพูดและจ้องหน้าถังเฉา
“ฉันรู้”
ถังเฉาฝืนยิ้ม： “ฉันยังต้องขอบคุณเธอนะ ที่เธอช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้นไว้”
เจียงไป๋เสว่รู้ว่าถังเฉากำลังพูดถึงหลินจ้าวหยูน เธอได้ส่ายหัว: “ไม่เป็นไร”
“เธอทำไมถึงไปมีเรื่องกับคนของหว่างเหลี่ยง?” ถังเฉาถามคำถามที่ตัวเขาสนใจที่สุดออกมา
“ฉันอยู่ที่เขาหู่กวยเหมือนกัน ถึงนายจะไม่ได้ให้เฟิ่งหวงซุ่มโจมตี ฉันก็จะยิงผู้ช่วยคนนั้นเหมือนกัน”
“แต่เขาไม่ใช่คนที่อยู่เบื่องหลังทุกอย่าง เพียงแค่เขาคนเดียวไม่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้”
เจียงไป๋เสว่เปลี่ยนหัวข้อที่คุยกันและพูดว่า: “หลังจากที่นายช่วยลูกสาวของนายแล้ว มีคนหนึ่งคนซุ่มโจมตีอยู่บนเขา ก็คนนี้ถึงเป็นคนของหว่างเหลี่ยงอย่างแท้จริง”
มีผู้ชายหนึ่งคนปรากฏตัวขึ้น ถังเฉาสีหน้าเงียบขรึม:เธอรู้ว่าพวกเขาเป็นใครมั้ย?”
เจียงไป๋เสว่ตอบว่า: “ฉันไม่รู้จัก แต่สิ่งที่ฉันกล้าการันตีก็คือ พวกหว่างเหลี่ยงกำลังลักพาตัวคนจากหลายๆพื้นที่ เพื่อนำมาทดลองบางสิ่งบางอย่าง และคนของหว่างเหลี่ยงที่ตายในมือของฉันคนนั้น เป็นนักปฏิบัติการขององค์กรหว่างเหลี่ยง”
“ นักปฏิบัติการหรือ？”
ถังเฉาปรากฏแววตาที่สงสัย เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคำๆนี้
กลับไปที่หมิงจู ถังเฉาให้เฟิ่งหวงแอบไปสืบเรื่องขององค์กรหว่างเหลี่ยง แต่ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย แต่เจียงไป๋เสว่ที่แอบไปสืบ กลับได้เบาะแสนิดหน่อยมา
“ใช่แล้ว”
เจียงไป๋เสว่พยักหน้าอย่างหนักแน่น: “ นักปฏิบัติการแบ่งเป็นหนึ่งดาวไปจนถึงห้าดาว ห้าดาวเป็นระดับที่สูงที่สุด ส่วนนักปฏิบัติการที่ฉันฆ่านั้น เป็นนักปฏิบัติการที่ระดับต่ำที่สุด ระดับหนึ่งดาว”
ถังเฉาเงียบอยู่นาน ในใจของเขามีความรู้สึกยังไม่ค่อยเข้าใจกับสิ่งที่เจียงไป๋เสว่พูดยิ่งนานยิ่งชัดเจน
“แต่อย่างไรก็ตาม เธอปลอดภัยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด” ถังเฉาเงียบอยู่นาน ถึงยิ้มให้เจียงไป๋เสว่
เจียงไป๋เสว่ก็ยิ้มตอบกลับ บรรยากาศเงียบอย่างแสนวิเศษ
ทันใดนั้นเธอมองไปที่ถังเฉาและถามว่า: “นายแต่งงานแล้วหรือ?”
ถังเฉาใจเต้นเร็วมาก พยักหน้าและยิ้มออกมาอย่างฝืนใจ
“จริงหรือ……”
เจียงไป๋เสว่ก้มหน้าลง พร้อมยิ้มและพูดว่า: “ที่ฉันฝากให้หญิงสาวคนนั้นมาบอกนายแต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่ได้บอกสินะ คำพูดนี้ฉันต้องเป็นคนบอกเองอยู่ดี ยินดีด้วยนะ”
ถังเฉารู้สึกสี่คำนี้มีความหมายที่แฝงอยู่มากมาย แต่เขาตอบกลับเพียงว่า: “ขอบคุณ”
เจียงไป๋เสว่เห็นรูปแต่งงานที่แขวนอยู่บนกำแพง และพูดอย่างจริงจังว่า: “เธอสวยมากนะ นายต้องดูแลเธอดีๆนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว” ถังเฉาฝืนยิ้มออกมา
เจียงไป๋เสว่ปิดปากเงียบและถังเฉาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ขณะเดียวกันเสียงฝีเท้าเบาๆ ลอยมาจากด้านบน
หลินชิงเสว่ค่อยๆ ลงมาจากบันได: “มีแขกมาเยี่ยมหรือ?”
ระหว่างที่พูด สายตาของเธอไปอยู่ที่เจียงไป๋เสว่ที่อยู่ข้างๆ ถังเฉาแล้ว
