หลังจากเสียงที่ดังมาก ก็คือความเงียบอย่างที่สุด
ฉินผู่หยางล้มลงกับพื้น ไม้เท้าในมือตกลงด้านข้าง เขาหายใจอย่างหนัก บรรยากาศรอบตัวหายไปเรื่อยๆ ในสายตาของเขามันกลายเป็นน่ากลัวอย่างที่สุด เหมือนกับปลาที่ขาดน้ำ
เขารู้สึกว่าใบหน้าเย็นๆ ใช้มือจับ มีความเหนียว
มันคือเลือด
ในตอนนั้น เขาก็ยิ่งเหมือนกับว่าถูกบีบคอไว้ หายใจไม่ออก ความรู้สึกที่ปะทุเข้ามาทำให้หายใจไม่ออก
เมื่อกี้ถังเฉายิงพลาดหรอ?
ไม่ใช่อยู่แล้ว เขาจงใจ ถ้าหากว่าถังเฉาใจแข็งที่จะฆ่าเขา กระสุนนัดนั้น คงทำหัวเขาทะลุไปแล้ว
และเพราะอย่างนี้ เขาถึงได้กลัวมากขนาดนี้ เงาของถังเฉา เหมือนกับภาพหลอนไม่ไปสักที แผ่ปกคลุมไปทั่วในใจเขา
ในตอนนี้ ในที่สุดเขาก็รู้สึกถึงความน่ากลัวของถังเฉา เมื่อกี้ที่ให้ตัวเขายิง เพราะรู้แต่แรกแล้วว่านัดต่อไปจะไม่มีกระสุน คำนวณไว้แล้วถึงได้กล้าพูดอย่างนั้น
นี่มันเป็นคนยังไงกัน?
ฉินผู่หยางเงยหน้ามองแผ่นหลังของถังเฉา กลับรู้สึกได้ถึงความสั่นจากภายในใจ
ตอนนี้ เฟิ่งหวงเหมือนผู้ใหญ่ที่จับเด็ก จับตัวหงโฝไว้มาถึงนี่ และก็เห็นภาพนี้เข้าพอดี
หงโฝเบิกตาโต เธอไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ว่าฟังจากเสียงปืนก่อนหน้านี้ ฉินผู่หยางจะต้องได้รับบาดแผลในใจที่ไม่มีทางรักษาอย่างแน่นอน
“รองหัวหน้าคะ จัดการศพเสร็จแล้วค่ะ”
เฟิ่งหวงมาที่ข้างกายของถังเฉาและพูดอย่างเคารพ
ถังเฉาพยักหน้าเบาๆ เมื่อเหนี่ยวไกเสร็จแล้วก็โยนปืนทิ้งไว้ข้างทาง จากนั้นก็ขึ้นรถ
“กลับกันเถอะ”
เฟิ่งหวงมองดูหงโฝที่อยู่ในมือ คิดๆแล้วก็โยนเข้าด้านหลัง
ถังเฉามองฉินผู่หยางที่ตกใจจนไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ แล้วพูดว่า “ตัดขาข้างหนึ่งของเขา!”
“ค่ะ รองหัวหน้า!”
เฟิ่งหวงหันมอง เหยียบคันเร่ง รถแล่นเหยียบผ่านขาข้างหนึ่งที่สมบูรณ์ของฉินผู่หยาง
ฉึก…..
เสียงกระดูกหักดังขึ้น กระดูกขาถูกรถเหยียบหัก
“อ๊า…..”
เสียงกรีดร้องครวญครางดังสะท้อนไปทั่วฟ้ามืด ฉินผู่หยางหมอบอยู่ที่พื้น เจ็บจนเนื้อกระตุกไปทั้งตัว
มือข้างหนึ่งทุบลงบนพื้นอย่างหนัก น้ำตาไหลรวมกับเลือด ไหลลงมา
“ถังเฉา ฉันจะให้แกตาย ฉันจะให้แกตาย!”
“อ๊า!”
น้ำตาไหลรินไปด้วยและกรีดร้องไปด้วย
…………..
ในรถ เฟิ่งหวงขับรถอย่างนิ่งสงบ สายตาของถังเฉา มองไปที่ตัวหงโฝ
หงโฝสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่เป็นสุข นั่งตัวตรง อยู่ด้านหลัง สองมือขยับเหมือนกับเด็กที่ทำผิดมาและรู้สึกผิด
“เธอไม่มีอะไรอยากพูดหรอ?” ถังเฉาถาม
หงโฝถึงกับใจกระตุก มองหน้าของถังเฉา อยู่ๆปากก็คว่ำ แล้วก็ร้องไห้ออกมา
“อย่าฆ่าฉันนะ อย่าฆ่าฉันนะ ฉันผิดไปแล้ว!”
“ฉันก็แค่โมโหที่ครั้งก่อนแพ้พวกนาย อยากได้ศักดิ์ศรีคืน…..บวกกับฉินผู่หยางให้เงินฉัน แล้วยังสัญญากับฉันอีกเรื่องหนึ่ง ฉันก็เลย….ทำอย่างนี้”
พูดมาถึงนี่เสียงเธอยิ่งอยู่ยิ่งเบา ยิ่งอยู่ยิ่งกลัว ร่างกายดงออยู่ที่ตรงมุมของรถ มองถังเฉาอย่างกลัวๆ
ตอนนี้ถังเฉาฆ่าบอดี้การ์ดข้างกายฉินผู่หยางที่เก่งที่สุด เธอก็รู้สึกเสียใจแล้ว บวกกับตอนนี้ที่เฟิ่งหวงเอาตัวเธอไปด้วย ใครจะไปรู้ว่าจะฆ่าปิดปากมั้ย……
เฟิ่งหวงไม่ทีความเมตตาเลยสักนิด แต่ถังเฉากลับมองเห็นความกลัวในสายตาของหงโฝ แล้วโบกมือว่า “สบายใจเถอะ ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก ฉันแค่อยากรู้ว่า ทำไมเธอถึงดื้อดึงกับฉันขนาดนี้ คงไม่ใช่เพียงแค่อยากได้ศักดิ์ศรีคืนหรอกมั้ง?”
“จริงนะ?”
หงโฝหยุดร้องทันที มองถังเฉาอย่างไม่แน่ใจ
“จริง”
ถังเฉาพูดอย่างใจเย็น พูดตามจริง นักฆ่าอย่างหงโฝ เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ แต่เพราะความพิเศษในการฆ่าคนของเธอ สำหรับคนอื่นแล้ว เป็นเรื่องที่ยุ่งยาก
หงโฝใจกล้าไปหน่อย อยู่ไปสายตาก็มองไปทางเฟิ่งหวง “นายพูดถูก หาศักดิ์ศรีคืนนั้นก็อย่างหนึ่ง ยังมีอีกเรื่อง ที่เกี่ยวข้องกับนายหญิงแก๊งมืด….ไม่สิ พี่เฟิ่งหวง”
อยู่ในกำมือเขาก็ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงหน้าด้านเรียกพี่เฟิ่งหวงว่า
“เฟิ่งหวง?”
ถังเฉานิ่งไปสักพัก เฟิ่งหวงที่กำลังขับรถเองก็ประหลาดใจและหันกลับมามอง
หงโฝพยักหน้าหนักแน่น “ฉันเองก็เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่วันก่อน องค์กรที่ฉันอยู่ เป็นองค์กรเดียวกับที่เมื่อก่อนพี่เฟิ่งหวงเคยอยู่ พูดตามหลักแล้ว พวกเราเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้ององค์กรเดียวกัน”
เมื่อประโยคนี้ออกมา สีหน้าของถังเฉาและเฟิ่งหวงก็เปลี่ยนไป
เฟิ่งหวงสีหน้าเย็นชา ประสบการณ์เมื่อก่อนของเธอ เป็นประวัติมืดของเธอ แต่ถังเฉากลับยีตาพูดเสียงเย็นชาว่า “โกหก องค์กรนักฆ่าที่เมื่อก่อนเฟิ่งหวงเคยอยู่ ถูกฉันทำลายล้างไปแล้ว!”
หงโฝมองถังเฉาอย่างตกใจ เธอรู้ว่า องค์กรของเฟิ่งหวงเมื่อก่อนถูกผู้แข็งแกร่งลึกลับคนหนึ่งทำลายล้าง คิดไม่ถึงเลยว่าคนๆนี้ก็คือถังเฉา
ตอนนี้ ในใจก็ยิ่งตกตะลึงต่อถังเฉามากขึ้น “องค์กรนักฆ่าภายใต้นามของพวกเขามีเยอะมาก องค์กรที่พี่เฟิ่งหวงอยู่ เป็นแค่ส่วนหนึ่ง รวมทั้งองค์กรของฉันก็เหมือนกัน เบื้องบนมี ‘สมอง’ ให้คำสั่งลงมา สั่งให้ฉันพาพี่เฟิ่งหวงกลับไป”
“อย่าพูดแล้ว!”
เฟิ่งหวงเหมือนว่านึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเซียว
ถังเฉามองเธอทีหนึ่ง พูดกับหงโฝว่า “พูดต่อไป”
“คนในองค์กรบอกฉันว่า เพียงแค่ฉันสามารถพาพี่เฟิ่งหวงกลับไปได้ ก็จะให้ฉันเป็นอิสระ แต่ว่า ฉันอยากจะทำสิ่งนี้ได้มันยากมาก อยากแรกที่ต้องทำก็คือฆ่านาย พอดีกับที่ฉันอยากจะปล่อยอารมณ์สักหน่อย ดังนั้นจึงได้มาที่นี่”
ถังเฉาได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้า “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เธอก็ไม่ต้องกลับองค์กรแล้ว เพราะว่าเฟิ่งหวงไม่มีทางกลับไปกับเธอแน่นอน”
หงโฝตกอยู่ในความเงียบในทันที กัดริมฝีปากแน่น มองถังเฉาด้วยสายตาซับซ้อน “ถ้าหากว่าฉันหนีไปอย่างนี้ ฉันก็จะถูกองค์กรประกาศจับ และไล่ฆ่าไปจนสุดหล้าฟ้าดิน”
“งั้นเธอก็ติดตามฉัน”
ถังเฉาพูดนิ่งๆ “ข้อตกลงที่เธอร่วมมือกับฉินผู่หยางฉันเองก็รู้ดี ช่วยการก่อสร้างที่หมู่บ้านของเธอ ถูกมั้ย?”
หงโฝเปลี่ยนเป็รตื่นเต้นในทันที “นายเต็มใจรับฉันไว้?”
“รองหัวหน้าคะ….”
เฟิ่งหวงสีหน้าเปลี่ยนไป พูดห้ามว่า “เมื่อก่อนเธอต้องการจะฆ่าคุณนะคะ!”
“ฉันรู้ แต่ว่าฉันไม่สนใจ”
ถังเฉาพูดนิ่งๆว่า “ฉันช่วยเธอได้ แต่ว่าตอนนี้ ฉันไม่สามารถเชื่อใจเธอได้ทั้งหมด เธอรู้ว่าควรทำยังไงมั้ย?”
หงโฝยิ้ม “รู้แน่นอน ช่วยนายจัดการสิ่งกีดขวาง”
“คำถามสุดท้าย”
ถังเฉาหันไปมองหงโฝแล้วพูดว่า “องค์กรของพวกเธอ เป็นของใคร?”
ได้ยินอย่างนั้นสีหน้าของเฟิ่งหวงก็เปลี่ยนไป อยากจะอ้าปากพูดห้าม แต่หงโฝกลับส่ายหน้าแล้ว
“ฉันเองก็ไม่รู้ แต่ฉันรู้ว่านั่นเป็นองค์กรหนึ่งที่ลึกลับมาก จะมีการจับผู้คนทั่วโลกทุกปี และแบ่งระดับอย่างชัดเจน มีเจ้าหน้าที่บริหารตั้งชื่อให้”
ฮึ่ม…..
ประโยคนี้ออกมา สีหน้าของเฟิ่งหวงก็เปลี่ยนเป็นซีดเซียว สายตาของถังเฉาเองก็น่ากลัวขึ้น ความอำมหิตที่มากมาย แทรกซึมอยู่ทั่วพื้นที่เล็กๆนี้
รู้สึกถึงความอำมหิตนี้ หงโฝคิดว่าตัวเองทำผิดที่ไหนอีกแล้ว ตกใจจนตัวสั่นไปหมด รีบล้วงเอายาสีแดงเม็ดหนึ่งออกมาจากอก
“นี่เป็นยาพิษของแผ่นดินแห่งซีเจียง ยาถอนพิษฉันให้นายได้ ตอนนี้ฉันไม่มีทางไปแล้ว ทำได้แค่เพียงพึ่งพานาย นายอย่าฆ่าฉันเลยนะ!”
แต่ว่า ไม่นานเธอก็รู้ว่า สายตาของถังเฉา มองไปที่เฟิ่งหวง
เอี๊ยด…..
เฟิ่งหวงเหยียบเบรก จอดรถอยู่ที่ข้างทาง สีหน้าซีดเซียว “รองหัวหน้าคะ ฉัน…..”
“ทำไมถึงไม่บอกฉันว่าเธอมาจากหว่างเหลี่ยง?”
ถังเฉาพูดแทรกเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา
