น่าเสียดาย ที่สายตาของถังเฉายังคงเย็นชา
เขาเข้าใจว่าหูเซียวไม่ยอมรับจริงๆ ว่าความคิดที่ว่าปลาใหญ่กินปลาเล็กนั้นผิด แต่เขากลัวสถานการณ์ปัจจุบันและกังวลว่าชีวิตของเขาจะถูกคุกคาม ดังนั้นเขายอมชั่วคราว
แต่ว่า ถังเฉาก็ไม่ตั้งใจที่จะพูดเหตุผลกับเขา ใครก็ตามที่มีใหญ่กว่า ก็คือเหตุผล
“พวกเราเข้าประเด็นกันเลย”
ถังเฉาพูดอย่างเย็นชา:”คุณเห็นด้วยกับเงื่อนไขสองข้อที่ฉันพูดก่อนหน้านี้หรือเปล่า?”
หูเซียวกัดฟันไม่พูด สีหน้าของบึ้งตึง แต่หูเข่อเฟิงที่อยู่ข้างหลังสุด กลับหน้ามืด เกือบจะหมดสติไป
ทุกคนรู้ดีว่าสองเงื่อนไขของถังเฉาหมายถึงอะไร พวกเขาต้องมอบหูเข่อเฟิง จากนั้นสมาชิกทุกคนในตระกูลหูต้องคุกเข่าให้หูอีซานทีละคน
ทั้งตระกูลหูกัดฟันและมองไปยังถังเฉา แต่สถานการณ์บีบบังคับ จนทำได้เพียงอดกลั้นไว้
หูเซียวเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ถังเฉา:”เรื่องนี้ถือว่าตระกูลหูยอมแพ้ แต่ว่า เปลี่ยนเงื่อนไขทั้งสองข้อนี้เป็นอย่างอื่นได้หรือเปล่า?”
ไม่ว่าจะเป็นการมอบหูเข่อเฟิง หรือทุกคนในตระกูลหู ผลัดกันขอโทษอดีตลูกชายที่ถูกทอดทิ้ง นี่เป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของตระกูลหู
ในฐานะผู้นำ เขาจะไม่มีวันอนุญาต!
ตระกูลหูที่เหลือ ก็ถังเฉาด้วยความตกใจและโกรธ หวังว่าถังเฉาจะเปลี่ยนความคิดได้
แต่ว่า ถังเฉาแค่ยกมุมปากของขึ้น และยิ้มอย่างเย็นชา:”ผู้นำหู คุณกำลังต่อรองกับฉันอยู่เหรอ?”
ดวงตาของหูเซียวเย็นชาลงทันที เขารู้ความหมายของคำนั้น แต่เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักว่า:”ถังเฉา ทำไมคุณต้องทำเรื่องให้มันจนถึงสุดด้วยล่ะ?”
“ทำเรื่องให้มันจนถึงสุด?”
ถังเฉารู้สึกขบขันกับประโยคนี้ แต่ว่า แค่ยิ้มเย็นชา:”เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ตอนที่คุณวางแผนจะฆ่าภรรยาของหูอีซาน ทำไมคุณไม่นึกถึงประโยคนี้? เมื่อคุณตามใจหลานชายและพยายามฆ่าหูอีซาน ทำไมคุณถึงไม่คิดว่าทำให้เรื่องมันสุดเกินไปล่ะ?”
ทันใดนั้น สีหน้าของหูเซียวก็น่าเกลียดมากเช่นกัน
เมื่อหูอีซานถูกไล่ออกจากตระกูลหู เขาไม่เคยคิดว่าหูอีซานจะกลายเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุด และยิ่งคิดไม่ถึงเลยว่า จะมีชายหนุ่มที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ข้างหลังเขา
“ยังมีอีกหนึ่งวิธี”
ถังเฉาพูดขึ้นทันที
หูเซียวมีความหวังในทันทีและถามว่า:”วิธีอะไร?”
“ทำลายล้างตระกูลหู”
ความเล่นตลกในสายตาของถังเฉาลดลงทีละนิด แทนที่ด้วยความหนาวเย็นลึกล้ำ
หลัวปู้ที่อยู่ข้างหลังเขา เอามือล้วงกระเป๋าแล้ว ตราบใดที่ถังเฉาพูด ในฐานะหัวหน้าผู้บริหารของเขา ทำลายล้างตระกูลหู เป็นเรื่องแค่โทรแป๊ปเดียวเท่านั้น
แน่นอนว่า หูเซียวดูเฉยเมย มีความอาฆาตที่รุนแรงในสายตาของเขา:”แค่พวกคุณ? ก็อยากทำลายล้างตระกูลหูของฉันเหรอ?”
“ตระกูลหูมีต้นกำเนิดในมณฑลหูเมืองเจียงเฉิง เริ่มต้นจากธุรกิจผ้า หลังจากค่อยๆ กลายเป็นครอบครัวเล็กๆ ในเมืองเจียงเฉิง ผู้นำที่ลอบสังหารผู้อุปถัมภ์ของตระกูลที่แข่งขันกันหรือทายาทที่มีอำนาจ ด้วยการร่วมมือกับงูเจ้าถิ่นเหล่าล่าย ฉันพูดถูกใช่มั้ย?”
ทันทีที่หูเซียวพูดจบ จู่ๆถังเฉาก็พูดเหล่านี้ด้วยรอยยิ้ม
ทันใดนั้น สีหน้าของทุกคนในตระกูลหูเปลี่ยนไปอย่างมาก และหูเซียวเองก็ซีดมากขึ้น:”คุณ คุณรู้ได้อย่างไร?”
ประวัติความเป็นมาของตระกูลหู มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้
ถังเฉายิ้มอย่างแผ่วเบา:”ฉันบอกแล้ว มีเพียงตระกูลหูของคุณ ที่นับถือตนเอง ในสายตาของฉัน พวกคุณก็ไม่ต่างจากตระกูลเหวินเลย”
“จริงสิ จะบอกให้ เหล่าลายตายแล้ว และปู๋เย่ฮวงเฉิงก็ถูกปิดผนึกไว้ คุณไม่ต้องคิดที่จะขอความช่วยเหลือจากเขา”
ทั้งตระกูลหูเงียบ
สมาชิกในตระกูลหูทุกคนตกตะลึง และมองไปที่ถังเฉาอย่างไม่น่าเชื่อ เว้นแต่หูเซียวและหูเข่อเฟิง สีหน้าของพวกเขาซีดมาก
น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า เหล่าล่ายตายแล้วคนต่อไปก็จะเป็นหูเข่อเฟิงไม่ใช่เหรอ?
“ต้องการให้ฉันพูดต่อไหม? มันง่ายมากที่จะทำลายล้าง ตระกูลหูของคุณ”
ในเวลานี้ถังเฉาไม่รีบแล้ว จากนั้นมองไปที่หูเซียว และยิ้มเบาๆ:”ตระกูลหูถูกทำลายล้าง หรือตกลงตามเงื่อนไขทั้งสอง ผู้นำหู คุณคิดเอาเองนะ”
ทั้งตระกูลหูเต็มไปด้วยความกลัวอย่างลึกซึ้ง และดวงตาของคนอื่นๆ ในตระกูลหูที่มองมาที่หูเข่อเฟิงก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“ผู้นำ สิ่งที่หูเข่อเฟิงทำเพียงคนเดียว ทำไมตระกูลหูทั้งหมดต้องมาแบกรับด้วย? “
“ผู้นำ ตกลงกับเขา ขับไล่หูเข่อเฟิง ออกจากตระกูลหู!”
“ตระกูลหูห้ามถูกทำลายล้าง!”
“……”
ชั่วขณะหนึ่ง ตระกูลหูทั้งหมดเป็นศัตรูกับหูเข่อเฟิง และขู่ว่าจะขับไล่เขาออกจากตระกูล
สายตาของหูเซียวที่มองหูเข่อเฟิงค่อยๆอ่อนลง
ตระกูลหูเป็นตระกูลที่มั่งคั่งและร่ำรวย ทุกคนคิดว่าจะทำกำไรได้อย่างไร และด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงไม่รีรอที่จะทำร้ายเพื่อนพ้อง
สีหน้าของหูเข่อเฟิงเปลี่ยนไปอย่างมาก เมื่อมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น และจับมือหูเฟิงไว้แน่น:”คุณปู่ ผมเป็นหลานชายของคุณนะ”
ไม่นึกเลยว่าหูเซียวจะดูเคร่งขรึม:”ใช่ นายเป็นหลานชายของฉัน และตระกูลกำลังมีปัญหา นายที่เป็นหลานชาย ควรลุกขึ้นและแบ่งเบาภาระให้ฉันไม่ใช่เหรอ?”
หูเข่อเฟิงหน้าซีด เมื่อได้ยินเรื่องนี้
เขารู้ว่า คุณปู่ทิ้งเขาแล้วจริงๆ
หูเซียวมองไปที่ถังเฉาอย่างจริงจังและพูดว่า:”ถังเฉา คนทำผิด ต้องรับโทษ หลานชายของฉัน คุณเอามันไปเถอะ จะเป็นจะตาย แล้วแต่คุณ!”
เมื่อเห็นเช่นนี้ ถังเฉาก็ยิ้ม เขาได้หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังในตระกูลหูแล้ว
วันนี้หูเซียวสามารถละทิ้งหูเข่อเฟิงเพื่อป้องกันตนเองได้ ถ้างั้น พรุ่งนี้เขาก็สามารถละทิ้งใครก็ได้ในตระกูลหู!
เพียงแต่ ไม่มีใครค้นพบอันตรายที่ซ่อนอยู่นี้
แต่ว่า ถังเฉาไม่ได้ตั้งใจจะรับต่อ แต่มองดูหูเซียวอย่างติดตลก:”ในเมื่อผู้นำหูฉลาดมาก งั้นก็ลงมือเลย กวาดลูกหลานออกไป เพื่อตระกูลหูของคุณ!”
ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ สีหน้าของหูเซียวก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และเขามองไปที่ถังเฉาอย่างขมขื่น:”คุณต้องการให้ฉันเป็นคนร้าย!”
“ไม่อย่างงั้นล่ะ?”
ถังเฉายิ้มเฉยเมยและถามว่า:”ตระกูลของคุณโชคร้ายที่มีหลานชายเช่นนี้ ในเมื่อเป็นความแค้นในตระกูล คุณจึงต้องลงมือทำเอง!”
“คุณมีคุณธรรมสูงส่งเทียมฟ้า ฉันเชื่อว่าถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป คนอื่นจะยกย่องในวงกว้างแน่นอน!”
ถังเฉาดูจริงจัง เกือบจะปรบมือให้หูเซียวแล้ว
หูเซียวโกรธมากจนแทบจะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก หัวใจของเขาเจ็บอีกครั้ง
“คุณปู่ เขายั่วยุให้เกิดความบาดหมางกัน และจะทำให้คุณไร้คุณธรรม!”
หูเข่อเฟิงตะโกน แต่สีหน้าของเขาเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ
“หุบปากซะ!”
หูเซียวคำราม ใบหน้าของเขาบึ้งมาก
นี่เป็นแค่วิธีฆ่าของถังเฉา เขาแค่ข่มเหง และหูเซียวจะทำกับคนชั่วทั้งหมด
ชื่อเสียงของตระกูลหูก็จะลดลงเช่นกัน และจะไม่มีใครร่วมมือกับครอบครัวที่ฆ่าหลานชายของตนเอง
ถังเฉาใส่ไฟอีก:”ผู้นำหู คุณยังลังเลอะไรอยู่? ถ้าไม่ทำ วันนี้ตระกูลหูจะถูกทำลายล้าง ถ้าทำ ยังมีเวลาให้หายใจ”
หูเซียว หายใจเข้าลึก ๆ และหลับตา:”มานี่ ลากคนทรยศนี้ออกไป และลงโทษตามกฎตระกูล!”
ชายวัยกลางคนสองคนลุกขึ้นทันทีโดยไม่ลังเล จับแขนของหูเข่อเฟิงคนละข้าง แล้วลากเขาออกไป
“ท่านปู่ คิดให้ดีก่อน!”
“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้!”
“อ๊าก……”
ไม่นานเสียงกรีดร้องก็หายไป หูเข่อเฟิงตายหรือยังมีชีวิตอยู่ ถังเฉาไม่สนใจเรื่องนี้
เป้าหมายของเขาสำเร็จแล้ว และเขาก็ตบมือด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา:”เอาล่ะ ผู้นำหู คำขอแรกสำเร็จแล้ว ต่อไปเป็นคำขอที่สอง”
“ฉันให้เวลาคุณแค่สามวัน ฉันหวังว่าภายในสามวัน สมาชิกทุกคนในตระกูลหูของคุณสามารถปรากฏรวมกันในโรงพยาบาลอันดับแรกของเมืองเจียงเฉิง หายไปหนึ่งคน ตระกูลหู จะไม่มีอีกต่อไป!”
พูดเสร็จก็หันหลังเดินจากไป
เฟิ่งหวง หงโฝ และหลัวปู้ก็เดินจากไป
มีเพียงหูเซียวเท่านั้นที่ทรุดตัวลงบนที่นั่งอย่างอ่อนแรง ความผันผวนของชีวิตบนใบหน้าของเขา ราวกับว่าเขาแก่ขึ้นหลายปีในทันที
