ขยับเพียงนิดเดียว แต่ก็ถูกเด็กคนหนึ่งในตระกูลหูเห็นชัด ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจทันที
“ผู้นำรีบดูสิ นิ้วของเขาขยับแล้ว!”
ทันใดนั้น ทุกคนก็มองตามไป รวมทั้งถังเฉา ซูเซี่ย หลินจ้าวหยูนและคนอื่นๆ
บนเตียงคนไข้ นิ้วของหูอีซานขยับเรื่อยๆ
หูเซียวดีใจมากๆ:”เยี่ยมเลย อีซานจะฟื้นแล้ว!”
ความดีใจนี้ คนที่ไม่รู้ว่าคิดว่าดีใจเพราะหูอีซานจะฟื้นเสียอีก อันที่จริงถังเฉารู้ เขากำลังดีใจที่ไม่ต้องคุกเข่าต่อแล้ว
ก่อนหน้านี้ถังเฉาพูดแล้ว ต้องคุกเข่าจนกว่าหูอีซานจะฟื้น ตอนนี้หูอีซานฟื้นแล้ว พวกเขาก็ไม่ต้องคุกเข่าแล้ว
แต่ว่า ตอนนี้เขาก็ไม่สนอะไรมากมายแล้ว แต่ฟื้นขึ้นมาได้ ก็ดีกว่าอะไรแล้ว
ทุกคนจ้องหูอีซานตาไม่กะพริบ หนึ่งนาที สองนาที สิบนาที……
ผ่านไปสิบนาที แต่หูอีซานยังไม่ฟื้นขึ้นมา
ถังเฉามองดูอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นั่งกลับไปที่ตำแหน่งเดิม และส่ายหัว:”อย่ารออีกเลย นิ้วของเขาขยับ เพราะเส้นกระตุก”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนดูผิดหวัง
ทุกคนในตระกูลหู เป็นเพราะหูอีซานไม่ตื่น พวกเขาจะคุกเข่าต่อไป และซูเซี่ยหลินจ้าวหยูนนั้น กังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของหูอีซานจริงๆ
ถังเฉาเหลือบมองพวกเขา:”จำที่ฉันพูดไว้ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ยืนขึ้นจนกว่าหูอีซานจะตื่น มิฉะนั้น จะหักขา”
หลังจากพูดจบ เขาก็ขอให้เหวินเฉี่ยวหรูยืมไม้จากโกดังของโรงพยาบาลแล้วโยนให้เฟิ่งหวง
“เธอกับหงโฝผลัดกันดูแลกัน ใครก็ตามที่ยืนขึ้น ถ้าทุกคนไม่คุกเข่า บอกหลัวปู้ ให้พวกเขาจะได้ลิ้มรสครอบครัวที่พังพินาศด้วย”
โทนเสียงของถังเฉานั้นเรียบนิ่ง แต่ในสายตาของตระกูลหูทั้งหมด มันเหมือนกับปีศาจ
“ถังเฉา นี่มันห้องขังส่วนตัว แกไม่กลัวฉันเรียกคนมาเหรอ?”
หูเซียวหน้าเขียว ตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ
เขารู้สึกว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว ในวัยเกือบ 70 ปี ขาของเขาที่เย็น เขาคุกเข่าจนเจ็บแล้ว
ถังเฉาเยาะเย้ย:”ได้สิ คุณเรียกสิ ให้ดีที่สุดก็เรียกคนในสน.มา ดูว่าใครจะจับใคร”
พูดเสร็จ ก็เดินออกไปโทรหาเจียงไป๋เสว่ และบอกเธอว่านิ้วของหูอีซานมีปฏิกิริยา
หูเซียวยังคงนิ่ง เพราะเมื่อเขาโทรหาใครสักคน ถังเฉาจะเปิดเผยสิ่งที่น่าละอายที่ตระกูลหูเคยทำมาก่อนอย่างแน่นอน และพวกเขาจะตายในตอนนั้น
มีคนเหลือบมองหูเซียวที่กัดฟันและเงยหน้าขึ้นอย่างอดไม่ได้แล้วพูดว่า:”คุณให้เราคุกเข่าน่ะได้ เรายังเด็ก ไม่เป็นไรหรอก แต่ปู่แก่แล้ว ถ้าคุกเข่าต่อไป จะตายได้นะ!”
หลังจากที่ถังเฉาโทรเสร็จ เจียงไป๋เสว่บอกว่านี่เป็นสัญญาณของกำลังจะฟื้นขึ้น เขาก็โล่งใจ
กลับมาที่ห้อง ใบหน้ายังคงเรียบนิ่ง:”ความแก่ไม่ใช่เหตุผลที่จะหนีการลงโทษ ตอนนี้รู้จักเจ็บ รู้จักปวด ก็สายไปเสียแล้ว”
“เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ไอ้แก่นี้ขับไล่หูอีซานออกจากตระกูลหู และฆ่าคู่หมั้นของเขา มีคนยืนขึ้นและพูดอะไรเพื่อเขาไหม? เมื่อไอ้แก่นี้ตามใจหลานชายของเขา ที่พยายามฆ่าหูอีซาน เคยคิดไหมว่าเด็กสาวไร้เดียงสาคนหนึ่งเกือบเสียพ่อไปอีกครั้ง?”
เสียงของเขาไม่หนักแน่น แต่คำพูดของเขาเหมือนมีดแทงใจทุกคน
ในไม่ช้า ดวงตาของซูเซี่ยก็แดงและน้ำตาไหล
เมื่อเห็นซูเซี่ยที่กำลังร้องไห้อยู่เคียงข้างเขา หัวใจของหูเซียวก็สั่นเล็กน้อย และเขาก็พูดว่า:”สาวน้อยคนนี้เป็นลูกสาวของเขางั้นเหรอ?”
“ใช่แล้ว”
สีหน้าของถังเฉาเรียบนิ่ง:”เธอเป็นลูกสาวของหูซาน”
จากนั้นเขาก็มองไปที่ซูเซี่ย และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า:”เสี่ยวเซี่ย พวกเขาเป็นตระกูลเดิมที่พ่อเธออยู่ พวกเขาทำให้เธอต้องเสียแม่ไป แล้วเกือบจะเสียพ่อไปอีกครั้ง”
“ตอนนี้ มาขอโทษให้เธอกับหูอีซาน!”
เขาดูมืดมน อันที่จริง จุดนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ
เพราะช่วงเกลียดชังต้องจบด้วยความเกลียดชังอีกช่วงหนึ่ง จะแก้แค้นจบเมื่อไหร่ การแก้แค้นเป็นเพียงการปลอบโยนความรู้สึกผิดชอบชั่วดีเท่านั้น และคนในสวรรค์จะไม่มีวันหวนกลับคืนมา
แน่นอนว่า ถังเฉาได้เปิดเผยประสบการณ์ชีวิตของเธอ ดวงตาของซูเซี่ยก็แดงทันที
เธอเหลือบมองทุกคนในตระกูลหูทีละคน มองอย่างระมัดระวัง ราวกับว่าจะจดใบหน้าของพวกเขาทั้งหมด
เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองของซูเซี่ย สมาชิกทุกคนในตระกูลหูรู้สึกผิดจนไม่กล้าสบตากับเธอ
ซูเซี่ยหันกลับมา ประโยคแรกที่เธอพูดคือ
“พวกคุณทำแบบนี้ทำไม?”
น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน ปราศจากการตำหนิ มีแต่ความโศกเศร้าอย่างสุดซึ้ง
เมื่อสมาชิกในตระกูลหูบางคนได้ยินเรื่องนี้ หัวใจของพวกเขาสั่นเล็กน้อยและรูม่านตากว้างขึ้น
ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อพวกเขาได้ยินคำพูดของซูเซี่ย พวกเขาทั้งหมดมีความรู้สึกพิเศษ
บางทีตระกูลหูเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ได้ทำอะไรผิดจริงๆ
“พวกคุณคือลุง ป้า น้าอา ปู่ย่าตายายของฉันไม่ใช่เหรอ?”
ซูเซี่ยมองดูทุกคน และถามอย่างแผ่วเบา:”ถ้าเป็นเช่นนี้ ทำไมพ่อและแม่ของฉันจะไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในตระกูลหูที่ใหญ่ขนาดนี้ล่ะ?”
ทุกคนเงียบ ไม่มีใครตอบคำถามของซูเซี่ย และไม่สามารถตอบคำถามได้
นี่คือตระกูลแห่งความโลภ บางครั้งแม้จะมีใครรู้ว่าผิด
และไม่เปลี่ยนแปลง—มนุษย์เป็นสายพันธุ์ที่ปรับตัวได้สูงเป็นสัญชาตญาณของมนุษย์ที่จะสร้างตัวเองให้เหมือนกับคนรอบข้าง
ซูเซี่ยนั่งลงที่ตำแหน่งเดิม จับมือหูอีซานแน่น ส่ายหัวแล้วพูดว่า:”ฉันไม่ต้องการให้พวกคุณขอโทษ และฉันจะไม่แก้แค้น ฉันแค่ต้องการให้พ่อของฉันดีขึ้น”
ถังเฉาเห็นแล้ว ถอนหายใจเล็กน้อยในใจ
โลกนี้ ส่วนใหญ่มีแต่คนเล็กๆ
หากเป็นซูเซี่ยในอดีต แม้จะรู้ประสบการณ์ชีวิตของตัวเองแล้วจะยังไงล่ะ?
ไม่สามารถแก้แค้นได้ เธอทำได้เพียงกัดฟันและกลืนลงท้องไป แบกรับภาระแห่งความอัปยศอดสูและก้าวไปข้างหน้าด้วยความยากลำบาก
“คุกเข่าลง คุกเข่าจนกว่าซูเซี่ยจะให้อภัย”
ถังเฉาเปลี่ยนคำพูดอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่มีใครคัดค้าน
เมื่อเวลาผ่านไป แสงนอกหน้าต่างก็สลัวและสว่าง และเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ที่หน้าประตูก็เข้ามาว่าเป็นชุดๆ จากความประหลาดใจในตอนแรกไปจนถึงความเงียบในเวลาต่อมา
ทุกคนเข้าใจว่านี่คือการสารภาพผิดและการชดใช้
ตระกูลหูไม่ลุกขึ้น และคุกเข่าต่อหน้าหูอีซานตลอด
ไม่มีใครกล้าลุกขึ้นแม้เข่าจะเจ็บอย่างรุนแรง แม้จะคุกเข่าจนล้มลงก็ตาม
ซูเซี่ยไม่พูดอะไร เพียงแต่อยู่ข้างๆอย่างเงียบ ๆ
เมื่อเผชิญกับความเกลียดชังโดยสิ้นเชิง ประเด็นสำคัญทางศีลธรรมทั้งหมด และแม้กระทั่งเหตุผลก็ดูว่างเปล่า
ผู้ที่สามารถเอาชนะความเกลียดชังได้ โลกนี้ถึงจะยอมรับอย่างแท้จริง
อย่างน้อย ณ จุดนี้ ถังเฉาทำได้ไม่ดีเท่าซูเซี่ย
เขาไม่อาจละทิ้งความเกลียดชัง และไม่อาจทิ้งอดีต คืนพายุฝนฟ้าคะนองเมื่อสามปีที่แล้วได้
แต่ว่า เขาเชื่อมั่นว่าแม้เขาจะอยู่ในความมืด ตราบใดที่หัวใจของเขาสดใส ทุกอย่างก็จะสว่างขึ้น
ในที่สุด หลังจากที่ตระกูลหูคุกเข่าจนถึงเช้า ในที่สุดหูอีซานก็ตื่นขึ้น
“พ่อ!”
ซูเซี่ยเช็ดน้ำตาของเธอ ร้องไห้ด้วยความดีใจ และโอบกอดอย่างสุดซึ้ง
เมื่อดูฉากนี้ ตระกูลหูก็ตกอยู่ในความเงียบ เพราะพวกเขาเห็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยมีมาก่อน ในตัวหูอีซานและซูเซี่ย—บางที เคยมี แต่พวกเขาปฏิเสธมัน
ความ
ครอบครัว
