“แปดร้อยล้านหรือ!”
ถังเฉาค่อยๆพูดตัวเลขนั้นออกมา
สุดท้ายเซี่ยหรูหลงมีสีหน้าที่ตกใจเล็กน้อย และแฝงไปด้วยความอาฆาต
เขาไม่คิดเลยว่า ถังเฉาจะดื้อด้านที่จะแย่งตราแสดงยศนี้กับเขา
แปดร้อยล้านเกือบที่จะเกินขอบเขตที่เขารับไหวแล้ว
ระหว่างที่เขากำลังคิดลังเลว่าจะยอมแพ้ดีมั้ย ทันใดนั้นเขามองไปที่แววตาของถังเฉาที่อยู่ล่างเวที เขาอึ้งไปเลย
นี่เป็นแววตาอะไรกันแน่?
ในความเย็นชานั้นแฝงไปด้วยความดูหมิ่น เหมือนกำลังใช้สายตาหัวเราะเยาะเขา
ทันใดนั้นน้ำเสียงของเขากลายเป็นน้ำเสียงที่เย็นชาและสั่นเครือ: “หนึ่งพันล้าน!”
นี่เป็นราคาสุดท้ายที่เขาสู้ไหว ถ้าราคาสูงกว่านี้เขาก็สู้ไม่ไหวแล้ว
ถึงเขาจะโทรไปหาเซี่ยสิงจู๋ แล้วให้ผู้นำให้เงินเขามากกว่านี้ได้ แต่เซี่ยสิงจู๋ไม่ใช่พ่อของเขา เขาจึงไม่กล้าขอ
ล่างเวทีเงียบสงัดไม่มีเสียงเคาะราคาเพิ่ม
ดังนั้นเซี่ยหรูหลงยิ้มอย่างดุร้ายน้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความบ้าระห่ำ
“ถังเฉา ถึงฉันจะไม่รู้ว่านายไปเอาบัตรผ่านมาจากไหนเยอะแยะ แต่มีเงินก็คือพระเจ้า นายสู้ฉันไม่ได้หรอก!”
ถึงเขาจะรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก แต่เขามั่นใจว่าบัตรในมือของถังเฉาเป็นของหลินชิงเสว่
ผู้ดำเนินการประมูลสาวสวยถือโอกาสนี้นับถอยหลัง
“หนึ่งพันล้านครั้งที่หนึ่ง”
“หนึ่งพันล้านครั้งที่สอง”
“หนึ่งพันล้านสองร้อยล้าน”
ขณะนี้เสียงที่จืดชืดของถังเฉาดังขึ้น
รอยยิ้มบนใบหน้าของเซี่ยหรูหลงหายไปทันที สิ่งที่ปรากฏหลังจากนี้คือความตกตะลึงไร้ขีดสุด
จ้าวเย็นหรานร้อนรนขึ้นมาทันที: “นายบ้าไปแล้วหรือ ใช้เงินพันสองร้อยบ้านมาซื้อตราแสดงยศนี่นะ?”
จ้าวเย็นหรานไม่รู้เลยว่าตระกูลหลวงในเยี่ยนตู หมายถึงอะไร เธอคิดเพียงว่าไม่คุ้มที่จะเอาเงินจำนวนมากขนาดนี้ไปซื้อตราแสดงยศ
ถังเฉากลับไม่พูดอะไรเลย รอให้ผู้ดำเนินการประมูลนับถอยหลัง
“ชั่งน่ารังแกจริงๆ？”
ลู่โป๋หานนั่งอยู่บนโซฟา และกอดสาวสวยคนหนึ่งอยู่แล้วพูดออกมาด้วยความเยาะเย้ย
ตระกูลลู่ไม่ได้เข้าร่วมการประมูล ทำให้การประมูลครั้งนี้แรงกดดันไม่ค่อยมากนัก
“หุบปาก!”
เซี่ยหรูหลงตะโกนออกมาด้วยความโมโหและมือไปขยี้ผมจนยุ่งเหยิงไปหมด มีเหงื่อไหลลงมาจากหน้าผากเม็ดใหญ่
หนึ่งพันสองร้อยล้านเป็นราคาที่สูงมาก สูงจนเกินขอบเขตที่เขาจะรับไหว ตอนนี้เงินเขาหมดแล้ว
ขณะเดียวกัน สาวสวยผู้ดำเนินการประมูลเริ่มนับถอยหลังแล้ว
“ หนึ่งพันสองร้อยล้านครั้งที่หนึ่ง ”
“ หนึ่งพันสองร้อยล้านครั้งที่สอง ”
เซี่ยหรูหลงจ้องมองถังเฉาที่อยู่ใต้เวทีอย่างไม่ละสายตา อยากที่จะรู้ว่าเขามีเงินพันสองร้อยล้านจริงมั้ย
ถ้าถังเฉาไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นจริง เพียงแค่เขาฝืนใจกัดฟันไปยืมลู่โป๋หานนิดหน่อย ก็สามารถที่จะประมูลมาได้แล้ว ถ้าถังเฉามีเงินเยอะจริงๆ เขาก็จะยอมแพ้
แต่น่าเสียดายจนถึงตอนนี้ ถังเฉายังมีสีหน้าที่เป็นธรรมชาติ ทำให้ไม่สามารถเดาความคิดของเขาได้เลย
“ หนึ่งพันสองร้อยยี่สิบสามล้าน……. ”
ระหว่างที่ผู้ดำเนินการประมูลกำลังจะเคราะราคา เซี่ยหรูหลงตัดสินใจทุ่มสุดตัว：“ หนึ่งพันห้าร้อยล้าน! ”
หนึ่งพันห้าร้อยล้าน เป็นกำไรทั้งปีของบริษัทของตระกูลเซี่ยเลยนะ เพื่อตราแสดงยศนี้ เขาทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้มันมา
เมื่อได้พูดราคานี้ออกมา ดวงตาของเซี่ยหรูหลงเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย แล้วจ้องมองไปที่การกระทำของถังเฉา
ครั้งนี้ถังเฉาไม่ได้สู้ราคาและยิ้มไปหาเขา: “นายชนะแล้ว”
“ ฉันชนะแล้ว……”
ใบหน้าของเซี่ยหรูหลงปรากฏความดีใจ แต่ยังไม่ทันไรสีหน้าของเขากลับไปแข็งทื่ออีกครั้ง
“นายกำลังหยอกล้อกับฉันหรือ?”
ถังเฉายักไหล่ทำสีหน้าเหมือนคนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้:“ฉันก็แค่ประมูลเล่นๆ ใครจะรู้ว่านายจะประมูลตาม?”
เมื่อประโยคนี้ถูกพูดออกมา ดวงตาของเซี่ยหรูหลงถลนออกมา เสือกได้สูบฉีดขึ้นมาตรงหน้าอกของเขา เขาโมโหมาก
หนึ่งพันห้าร้อยล้านนะ บนตัวเขาไม่มีเงินมากขนาดนี้หรอก
ตุ้งตุ้งตุ้ง
ขณะนี้ คนรับใช้ที่ใส่สูทได้ผลักประตูเดินเข้ามา แล้วยิ้มและพูดกับเซี่ยหรูหลงว่า: “คุณเซี่ย ไม่ทราบว่าคุณจะจ่ายหนึ่งพันห้าร้อยล้านนี้อย่างไงครับ?”
สีหน้าของเซี่ยหรูหลงกลายเป็นสีเลือดหมู อึ้งไปพักหนึ่งถึงได้ฝืนยิ้มออกมา: “สามารถผ่อนจ่ายได้มั้ยครับ เพราะตอนนี้ผมมีหนึ่งพันล้าน อีกห้าร้อยล้าน ผมจะจ่ายภายในหนึ่งเดือน”
คนรับใช้ยังคงยิ้มอย่างมีมารยาท: “ไม่ได้ครับ คุณผู้ชาย ทางเราไม่รับค้างชำระครับ”
เซี่ยหรูหลงได้ยินแบบนี้ สีหน้ามืดมนยิ่งกว่าเดิม ความแค้นในใจที่มีต่อถังเฉาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
“หนึ่งพันห้าสิบเอ็ดล้าน”
ขณะนี้บรรยากาศที่เงียบมีเสียงผู้หญิงที่เย็นชาดังขึ้น
ช้าคช้าคช้าค！
ทันใดนั้นทุกคนได้เงยหน้ามองไป
นอกจากถังเฉาและเซี่ยหรูหลงแล้ว ยังมีบุคคลที่สามสนใจในตราแสดงยศนี้ด้วย
“รองหัวหน้า เสียงนี้คือ……”
เมื่อได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเฟิ่งหวงเปลี่ยนไป แล้วมองไปหาถังเฉาตามสัญชาตญาณ
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไรดวงตาของเขามืดมนยิ่งกว่าเดิม
“ไม่คิดเลยว่า เธอก็มาเหมือนกัน”
จ้าวเย็นหรานหวางเยี่ยนและพวกงงกันไปตามๆกัน ยังไม่รู้เลยว่าพวกเขาพูดถึงใคร
สาวสวยผู้ดำเนินการประมูลอึ้งไป แล้วประกาศทันทีว่า: “คุณผู้หญิงคนนี้เสนอราคาหนึ่งพันห้าสิบเอ็ดล้าน มีใครเสนอราคาสูงกว่านี้มั้ย?”
บรรยากาศเงียบสงัดไม่มีใครตอบรับเลย
มีคนเสนอราคาที่สูงกว่า คนรับใช้คนนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว เซี่ยหรูหลง นั่งลงไปกับโซฟา ใจของเขาเต้นเร็วมาก
“ที่เมืองเจียงเฉิง มีผู้หญิงที่เก่งกาจมาเยือนแล้ว……”
ลู่โป๋หานหรี่ตา และพูดแล้วคิดไปพร้อมกัน
เซี่ยหรูหลงได้สติกลับมา รีบมองไปที่นั่งชั้นพิเศษดูว่าใครมาช่วยชีวิตเขา
ท่ามกลางสายตาที่เย็นชาของทุกคน มีผู้หญิงคนที่แต่งตัวโบราณค่อยๆลุกขึ้นมา สีหน้าเย็นชา มองไปหาทุกคนที่อยู่ในสถานที่ประมูล
“ตระกูลซ่งแห่งเมืองหมิงจู ซ่งหรูอี้！”
มีคนจำเธอได้ ทันใดนั้นดวงตาก็ได้หดตัวและอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“เป็นเธอเองหรือ……”
เซี่ยหรูหลงใจหวั่นไหวไปหมด ไม่รู้เพราะอะไร อยู่ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ เขาไม่กล้าที่จะคิดต่อกรกับเธอเลย
แววตาที่แหลมคมของถังเฉา จ้องมองไปที่เงาของผู้หญิงคนนี้อย่างไม่ละสายตา
ทันใดนั้น สายตาของซ่งหรูอี้มองปราดมาทางเขา
ทั้งสองจ้องตากันเหมือนดวงดาวที่ลุกไหม้กระเด็น,ไปทั่ว บรรยากาศตอนนี้เต็มไปด้วยความอาฆาต
“หนึ่งพันห้าร้อยยี่สิบล้าน!”
ต่อมาถังเฉาเอ่ยปากและเพิ่มราคา
ทุกคนตกตะลึง!
ทุกมองใช้สายตาที่ไม่อยากจะเชื่อมองไปที่ถังเฉาและซ่งหรูอี้ไม่รู้เพราะอะไร พวกเขาสองคนถึงดูคู่ควรกันขนาดนี้
“ฉันนึกขึ้นมาได้แล้ว เมื่อห้าปีก่อน งานแต่งงานของซ่งหรูอี้ เจ้าบ่าวที่กลับหายตัวไป คนที่เป็นเจ้าบ่าวและทิ้งซ่งหรูอี้ในงานแต่งงานก็คือถังเฉา!”
มีคนตะโกนพูดเรื่องนี้ออกมาทันที
ทันใดนั้นทำให้คนในสถานที่ประมูลตกตะลึงขึ้นอีกครั้ง
เมืองเจียงเฉิงและเมืองหมิงจูอยู่ไม่ห่างกัน ไม่ว่าเมืองไหนที่เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมา อีกเมืองก็จะรู้ข่าวนั้นทันที
เมื่อห้าปีก่อนงานแต่งงานของซ่งหรูอี้ ก็เป็นข่าวดังขึ้นมาแล้วข่าวก็แพร่ไปในเมืองเจียงเฉิง
แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ ถังเฉาเป็นเจ้าบ่าวคนที่หนีไป
คนที่อยู่ในสถานที่ประมูลไม่ไปไหนแล้วพวกเขามองถังเฉาและซ่งหรูอี้ด้วยความคาดหวัง ชายหญิงคู่นี้ที่เกือบจะแต่งงานเป็นสามีภรรยากันและเต็มไปด้วยรักและแค้น
แต่ทันใดนั้นที่ถังเฉาเสนอราคา ซ่งหรูอี้กลับนั่งกลับไป และไม่สู้ราคาต่อ
“ยังมีคนจะเสนอราคาสูงกว่านี้มั้ยครับ”
สาวสวยผู้ดำเนินการประมูลได้สังเกตถึงความแปลกของบรรยากาศการประมูล เธอก็เลยไม่กล้าจะทำให้บรรยากาศคึกคักกว่านี้
ไม่มีใครตอบรับ
ดังนั้นเสียงค้อนกระทบดังขึ้น
“ยินดีกับคุณถังด้วย เขาเป็นผู้ได้ครอบครองตราแสดงยศของตระกูลหลวงในเยี่ยนตูตระกูลถัง！”
ถังเฉากลับตกอยู่ในความเงียบพร้อมแววตาที่มืดมน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ซ่งหรูอี้นั่งอยู่ในชั้นพิเศษ จิบไวน์แดงอยู่อย่างสบายใจ ยังไม่รู้เลยว่า ผู้ชายใส่เสื้อขาวที่อยู่ข้างๆเธอนั้น ตอนนี้ได้มีสีหน้าที่ดูแย่มาก
“นี่หมายความว่าอะไร?”
เขาถามด้วยเสียงที่เย็นชา
ซ่งหรูอี้วางแก้วไวน์ลง สีหน้าที่เป็นธรรมชาติ: “นี่คืองานประมูล ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะประมูล ฉันก็สนใจในตราแสดงยศนี้เป็นอย่างมาก”
“ถ้าสนใจทำไมราคาถึงหนึ่งพันล้านแล้วไม่ประมูลต่อละ?”
สีหน้าของผู้ชายคนนี้โกรธขึ้นไปใหญ่ และลุกขึ้นมาทันที ยกฝ่ามือขึ้นมาเตรียมที่จะตบเข้าไป
ซ่งหรูอี้ไม่หลบเลยและเงยหน้าอย่างหยิ่งผยองไปรับฝ่ามือของเขา รอเขาตบ
“เธอ!”
ชายเสื้อขาวโกรธถึงขีดสุดแต่ก็ไม่ได้ลงมือและพูดอย่างเย็นชาว่า: “ถึงอย่างไรก็ตามฉันก็เป็นคู่หมั้นของเธอนะ ต่อไปอย่าให้เป็นแบบนี้อีก”
ทำไมเขาถึงจะไม่รู้จุดประสงค์ของซ่งหรูอี้
ช่วยชีวิตเซี่ยหรูหลงเป็นแค่เรื่องรอง เป้าหมายหลักคือทำให้ถังเฉาได้ ตราแสดงยศนี้
