เจ้ามังกรพรีเมี่ยม – ตอนที่ 368 คำขอร้องที่ไม่สมเหตุสมผล

เมื่อเซี่ยสิงจู๋พูดจบ ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ตะลึงกันไปตามๆกัน

โดยเฉพาะเซี่ยหรูหลงถ้าไม่ใช่เพราะหน้าครึ่งซีกรู้สึกเจ็บแสบๆ เขาจะไม่เชื่อเลยว่าผู้นำเป็นคนตบเขา

แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่ทำให้เซี่ยหรูหลงตกตะลึงที่สุด เรื่องที่ทำให้เซี่ยหรูหลงตกตะลึงที่สุกก็คือถังเฉาเป็นคนที่ช่วยชีวิตน้องสาวเขาให้!

นี่เป็นไปได้ไง?

เหม่อลอยอยู่นาน เซี่ยหรูหลงได้สติกลับมาทันที แล้วชี้ไปที่ถังเฉาแล้วพูดเสียงดังว่า: “ผู้นำ ท่านเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า คนนี้เขาไม่ใช่คนในเมืองเจียงเฉิงนะ อวี่ซิงป่วยหนักด้วย เธอไม่ออกไปไหนเลย ทำไมถึงบังเอิญไปช่วยชีวิตอวี่ซิงได้?”

เซี่ยสิงจู๋หัวเราะอย่างเย็นชาอย่างต่อเนื่อง:“ฉันเป็นคนต้อนรับชายหนุ่มคนนี้เอง เรื่องนี้จะไม่เป็นความจริงได้ไง?”

ขณะนี้เซี่ยสิงจู๋ดูน่าเกรงขามมาก

โดยความที่เป็นตระกูลผู้นำเซี่ยที่ร่ำรวย เขาเผยออกมาหมดเลย ไม่ว่าจะเป็นสีหน้า หรืออำนาจ ทั้งหมดนี้ทำให้เซี่ยหรูหลงรู้สึกตกตะลึง

สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงมากที่สุดคือ ผู้นำเป็นคนที่ต้อนรับถังเฉาด้วยตัวเอง นี่มันจะเป็นไปได้ไง?

การที่คนที่มีอำนาจและอายุน้อยในคิดทุกวิถีทางที่จะเจอผู้นำ เป็นเรื่องที่ได้รับความนิยมมาก แต่กลับไม่ได้โอกาสนั้น ลูกเขยแต่งเข้าคนนี้ที่ไม่มีที่มา กลับถูกผู้นำต้อนรับด้วยตนเอง เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

และถังเฉาก็รู้แล้วว่าเรื่องทั้งหมดนี่เป็นอย่างไง

ชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้านี้ เป็นคนที่จะให้เงินเขา แต่สิ่งที่เขาไม่เคยคิดก็คือ เขากลับเป็นผู้นำตระกูลเซี่ย

ความจริงตอนนั้นถังเฉาพูดชื่อของตัวเองออกมา ปัญหาหลังจากนั้นก็จะถูกแก้ไขโดยปริยาย

แต่ถังเฉามีนิสัยที่จะไม่บอกชื่อของตัวเองกับคนที่ไม่รู้จัก

“ผู้นำ…….”

เซี่ยหรูหลงมีสีหน้าที่แย่ถึงขีดสุด กำลังจะพูดอะไรออกมา ทันใดนั้นเซี่ยสิงจู๋ตะคอกออกมา: “หุบปาก!”

ใจของเซี่ยหรูหลงสั่นสะท้านอย่างหนัก ตอนนี้เขาไม่กล้าพูดอะไรเลย แล้วมองเซี่ยสิงจู๋ด้วยความกล้าๆกลัวๆ

สถานการณ์ในตระกูลเซี่ยต่างจากตระกูลอื่นที่มีผู้ปกครองรุ่นเดียวกัน เพราะผู้อาวุโสในตระกูลตระกูลเซี่ยตายตั้งแต่ยังหนุ่ม เซี่ยสิงจู๋มารับตำแหน่งผู้นำตอนอายุสี่สิบกว่าๆ และนำพาตระกูลเซี่ยไปถึงจุดสูงสุด เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนที่มีความสามารถมาก

สำหรับเขาแล้ว เรื่องเดียวที่ทำให้เขาชื่นใจก็คือโรคหัวใจที่เป็น โรคกรรมพันธุ์ ตกทอดมาจากรุ่นปู่นั้น แต่ไม่ถูกถ่ายทอดไปยังเซี่ยสิงจู๋ แต่กลับถ่ายทอดไปให้ลูกดสาวคนเดียวของเซี่ยสิงจู๋ เซี่ยอวี่ซิง ทำให้ผู้สืบทอดตระกูลตกอยู่ที่เขาและเชี่ยหรูหู่น้องชายของเขา

เขาต้องยอมทำตามเซี่ยสิงจู๋อย่างไม่มีเงื่อนไข เขาถึงจะสามารถขึ้นเป็นผู้นำได้

เซี่ยสิงจู๋เพียงแค่ใช้สายตาที่เยือกเย็นมองไปที่เขา และไม่ได้สนใจอะไรเขา แล้วหันมายิ้มเหอะๆกับถังเฉา: “คุณผู้ชาย เราเจอกันอีกแล้วนะครับ ครั้งนี้คุณคงบอกชื่อคุณกับผมได้แล้วใช่มั้ย?”

ถังเฉาพยักหน้า เขามาช่วยออกจากสถานการณ์ที่อันตราย ถ้าตัวเขายังไม่บอกชื่อไป ก็จะดูเหมือนดเป็นคนไร้ความรู้สึกมากเกินไป

ดังนั้นถังเฉาก็พูดออกมาว่า: “ฉันชื่อถังเฉา”

“อะไรนะ? ถังเฉาหรือ?”

เมื่อชื่อนี้ถูกพูดออกมา เซี่ยสิงจู๋แสดงปฏิกิริยาออกมาชัดเจนมาก

ดวงตาคู่นี้ของเซี่ยสิงจู๋จ้องมองไปที่เขา ใจของเขาสั่นสะท้านอย่างมาก เหมือนพึ่งรู้จักถังเฉาเป็นครั้งแรก แล้วมองถังเฉาจากหัวจดเท้า

ถังเฉาไม่รู้หรอกว่าทำไมเซี่ยสิงจู๋ถึงมีปฏิกิริยามากขนาดนี้ เขาก็ได้หรี่ตาและพูดว่า: “ผู้นำผู้นำเซี่ยรู้ว่าผมชื่อถังเฉา เหมือนตกใจเล็กน้อยนะครับ”

เซี่ยสิงจู๋ยิ้มและพูดว่า: “ถังเสี่ยวโหย่วนี่เอง เรื่องราวของคุณถูกแพร่ไปทั่วเมืองเจียงเฉิงแล้ว จะมีใครที่ยังไม่รู้เรื่องของคุณละ? ”

สำหรับเรื่องนี้ ถังเฉาก็แค่ยิ้มอ่อนๆออกมา

เห็นว่าถังเฉาไม่ได้สงสัยอะไรเซี่ยสิงจู๋ก็โล่งใจ

ถ้าเขารู้ว่าเซี่ยสิงจู๋ก็อยากล้วงความลับของเขาก็เลยอยากให้เซี่ยหรูหลงให้บัตรผ่านกับเขา ถ้าเขารู้แบบนี้ความรู้สึกดีๆจะลดลงไปไม่น้อย

เขาหันกลับกะทันหัน แล้วมองเซี่ยหรูหลงด้วยแววตาที่เยือกเย็น

ก็เพราะแววตาเมื่อกี้ของเขา ทำให้เซี่ยหรูหลงเหมือนตกอยู่ในรูน้ำแข็ง สีหน้าแย่ถึงขีดสุด

เขารู้ว่าเขาได้ฝ่าฝืน ปณิธานของกฎ ผู้นำต้องล้วงความลับถังเฉาโดยที่ไม่ล้ำเส้นเขา แต่ตอนนี้เป็นอย่างไง ความลับยังไม่ทันได้ล้วงกลับไปมีเรื่องคับแค้นใจกับถังเฉา

“ทุกคนรวมทั้งนายด้วย มายืนต่อแถวดีๆ แล้วไปขอโทษคุณถัง！”

ไม่ผิดคาด เซี่ยสิงจู๋ใช้แววตาที่เย็นชามองไปหาพวกเขาแล้วตะโกนออกมาเสียงดัง

คนชุดดำทั้งหมดก้มหน้าไม่กล้าส่งเสียงเลยแม้แต่น้อย แล้วได้ไปต่อแถวอย่างรวดเร็วและ โค้งคำนับขอโทษถังเฉา

“คุณถัง ขอโทษครับ!”

มีเพียงเซี่ยหรูหลงที่ยืนอยู่กับที่กัดฟันและใบหน้าบิดเบี้ยว

“ผู้นำที่ผมพาคนมาล้อมเขาไว้ ผมมีเหตุผลนะครับ ก็เพราะเขาแย่งของของตระกูลเซี่ยไป”

“ผู้นำท่านเคยสั่งผมไว้ว่าต้องได้ตราแสดงยศของตระกูลถังแห่งตระกูลหลวงในเยี่ยนตูมาให้ได้ ผมกำลังจะได้มันมาอยู่แล้ว แต่คนคนนี้วางแผนแล้วแย่งไป!”

“แล้วนายก็เลือกที่จะไปสกัดเขากลางทางหลังจบงานประมูลหรือ?”

เซี่ยสิงจู๋ไม่ได้เอียงไปฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอย่างสิ้นเชิง และกฎซักถามอย่างเย็นชา

เซี่ยหรูหลงลังเลอยู่พักหนึ่ง ก็ได้พยักหน้า

” ไอ้เลว！”

เซี่ยสิงจู๋ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ แล้วตบไปที่ใบหน้าของเซี่ยหรูหลงอย่างแรงอีกครั้ง”

“ในงานประมูลใครมีความสามารถ คนที่มีความสามารถก็จะเป็นฝ่ายชนะ นายไร้ความสามารถเองจะไปโทษใครได้?”

“นี่ยังไม่เท่าไหร่ นายยังใช้กองกำลังไปสกัดกั้นเขา ถ้าคนในสมาคมการค้าหงยิงรู้เรื่องนี้ นายรู้มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น?”

เขาซักถามด้วยเสียงที่ดัง เมื่อกฎได้ยินแล้วสีหน้าขาวซีดทันที

เขาเป็นคนสายผจญภัยและสายทุ่มสุดตัวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่เขาไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายใหญ่โตขนาดนี้

งานประมูลที่เมืองเจียงเฉิงมีกฎเหล็กอยู่กฎหนึ่ง คือสิ่งของที่ประมูลมาได้ คนที่ประมูลไม่ได้ไม่สามารถที่จะแสดงความคับแค้นและใช้กำลังในการแย่งชิงสิ่งของนั้นได้

ถ้าพบว่ามีการกระทำแบบนี้ ตระกูลเซี่ยจะถูกสั่งห้ามเข้างานประมูลตลอดชีวิต และธุรกิจที่อยู่ในเมืองเจียงเฉิง จะถูกสมาคมการค้าหงยิงขึ้นบัญชีดำและตระกูลเซี่ยจะถดถอยไปสิบถึงสามสิบปี!

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เขาเย็นไปหมดทั้งตัวแถมมือยังสั่นไม่หยุดอีกด้วย

“เอาเขากลับไป และจัดการด้วยกฎของตระกูล!”

“เซี่ยสิงจู๋โมโหทันทีและพูดเหมือนจะโกนออกมา”

พรึบ！

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ เซี่ยหรูหลงตกใจจนหน้าขาวซีดไปเลย

“ผู้นำให้โอกาสผมอีกครั้งหนึ่งนะครับ ผมรู้สึกผิดแล้ว!”

เขาคุกเข่าต่อหน้าเซี่ยสิงจู๋และวิงวอนร้องขอ

เซี่ยสิงจู๋กลับมีสีหน้าที่นิ่งเฉยและแขนที่ใหญ่โบกไปอีกฝั่ง： “เอากลับไป!”

ได้มีคนชุดดำสองคนเดินเข้ามา: “คุณชาย  ขอโทษที่ล่วงเกินนะครับ！”

พวกเขาล็อกแขนซ้ายและขวาของเซี่ยหรูหลงไว้ บังคับให้เขาเข้ารถไป

ก่อนจากไปเซี่ยหรูหลงใช้แววตาที่ชั่วร้ายมองไปที่ถังเฉา เหมือนเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะถังเฉา

ถังเฉามองเซี่ยหรูหลงถูกเอาตัวไปด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย เหมือนเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

“ถังเสี่ยวโหย่วเด็กรุ่นหลังของตระกูลทำอะไรไม่ค่อยคิด ผมเซี่ยสิงจู๋ ต้องขอโทษคุณถังแทนเขาไว้ณ ที่นี้ด้วยนะครับ

เซี่ยสิงจู๋โค้งตัวก้าวสิบองศา แล้วพูดด้วยสีหน้าที่ ละอายใจสุดซึ้ง

ถังเฉาไม่ได้ไปประคองเขาไว้ เพราะถังเฉาคิดว่านี่เป็นสิ่งที่เขาควรจะทำ

“ไม่เป็นไร ต่อไปก็สอนเขาให้ดีกว่านี้ก็พอแล้ว ถ้าคุณเซี่ยไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”

ถังเฉาพูดประโยคนี้จบ เซี่ยสิงจู๋ถึงได้เอนตัวขึ้นมา

มองไปที่เงาร่างเฟิ่งหวงและถังเฉาที่กำลังจะจากไป เขาเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ทันใดนั้นเขาตะโกนออกมา: “คุณถังอย่าพึ่งไปครับ！”

“ยังมีอะไรหรือ?”

ถังเฉาหันกลับไปแล้วถามไป

“ความมีความจริงจะสารภาพ ผมยังมีเรื่องจะขอร้องที่อาจจะดูไม่สมเหตุสมผลครับ……”

ใบหน้าของเซี่ยสิงจู๋แฝงไปด้วยความลำบากใจ และลังเลอยู่นานถึงได้พูดออกมา

“วันนี้เด็กผู้หญิงที่คุณถังช่วยไว้ เป็นลูกสาวผมเอง ตอนนี้เธอฟื้นให้มาแล้ว หวังว่าจะได้เจอหน้าคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้สักครั้ง!”