พูดคำพูดนี้จบก็ผลาญแรงทั้งร่างของซ่งหรูอี้แล้ว
สิ้นเสียง ถังเฉาถึงขั้นมองเห็นรอยยิ้มพ้นทุกข์จากมุมปากของเธอ
ทันใดนั้นความชั่วร้ายในดวงตาก็ลุกโหมยิ่งขึ้น
“คุณนึกว่าผมไม่กล้าหรือ?”
น้ำเสียงของถังเฉาเย็นหนาวเหน็บ “ฝ่ามือที่กุมลำคอของซ่งหรูอี้เอาไว้บีบแรงขึ้นทีละระดับ
“อ๊ากกกก…”
สองมือของซ่งหรูอี้ก็ระงับอารมณ์ไม่อยู่ คว้าข้อมือของถังเฉาเอาไว้แน่น สองเท้าที่ห้อยอยู่กลางอากาศก็ถีบสะเปะสะปะอย่างต่อเนื่อง
เธอใกล้จะถูกถังเฉาบีบจนตายแล้ว
แอ๊ด!
ในตอนนี้เองประตูของบ้านใหญ่ก็ส่งเสียงเปิดออก
ซ่งหมิงเวยก็พุ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน คุกเข่าอยู่ต่อหน้าถังเฉาเสียงดังตุ้บ เอ่ยขอร้องว่า “คุณถังครับ ผมรู้ว่าพี่สาวเธอทำเรื่องที่ล้ำเส้นมากเกินไป แต่ว่าผมก็ยังอยากจะขอร้องคุณ ปล่อยพี่สาวไปเถอะครับ!”
“ดวงตาทั้งคู่ของเขาแดงก่ำ หายใจหอบแฮก ๆ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเพิ่งจะรู้เรื่องนี้
ถังเฉากลับมองเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก “คุณก็รู้นี่ว่าพี่สาวของคุณทำเรื่องที่ไม่สามารถให้อภัยได้ แล้วคุณยังจะมาขอร้องอ้อนวอนให้ผมให้อภัยเธอ?”
“เพราะว่าเธอคือพี่สาวของผม!”
ซ่งหมิงเวยตะโกนเสียงดัง ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาของเขาก็มีน้ำตาไหลออกมา
“ต่อให้เธอเลวกว่านี้ เธอก็เป็นพี่สาวของผม ยิ่งไปกว่านั้นเธอเพียงแค่ยังรักคุณอยู่! เพียงเท่านี้เอง!”
ประโยคสุดท้ายเขาแทบจะคำรามออกมา เสียงดังกังวาน
ถังเฉาเองก็จมสู่ท่ามกลางความเงียบงัน แรงที่มืออดไม่ได้ที่จะอ่อนลงนิด ๆ
ในที่สุดสีหน้าของซ่งหรูอี้ก็กลับมามีเลือดฝาดบ้างเล็กน้อย
“แต่ผมไม่ได้มีความรักต่อเธอแม้แต่น้อย!”
ถังเฉาเอ่ยอย่างเย็นชา ว่าแล้วก็โยนซ่งหรูอี้ลงพื้นดังตุ้บ
ซ่งหรูอี้นอนหายใจพะงาบ ๆ อยู่บนพื้นที่เย็นเยียบราวกับปลาที่ขาดออกซิเจนอยู่บนฝั่งอย่างไรอย่างนั้น
จนผ่านไปนาน สีหน้าของเธอถึงจะฟื้นกลับมาเป็นปกติอย่างสมบูรณ์
ถังเฉามองซ่งหมิงเวยอย่างเย็นเยียบแวบหนึ่ง “นี่เป็นเรื่องบุญคุณความแค้นระหว่างผมกับเธอ คุณอย่าเข้ามายุ่ง”
ซ่งหมิงเวยคุกเข่าอย่างมั่นคงอยู่บนพื้น ส่ายศีรษะไม่หยุด “คุณจะฆ่าเธอ!”
ตอนนี้บนใบหน้าของซ่งหรูอี้ปรากฏรอยยิ้มซีดเซียว “หมิงเวย ออกไป”
“แต่ว่า…”
“ฉันบอกให้นายออกไป!”
ซ่งหรูอี้ตะคอกออกมาอย่างฉับพลัน ลุกขึ้นมานั่ง
ซ่งหมิงเวยตกใจ มองถังเฉากับซ่งหรูอี้ด้วยดวงตาสลับซับซ้อน ลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ออกไป
ในบ้านใหญ่ก็เหลือเพียงพวกเขาสองคน
ซ่งหรูอี้ลุกขึ้นยืนอย่างตัวสั่นงันงก มาอยู่ตรงหน้าของถังเฉา มองเขาอย่างละเอียด
“นายก็ฆ่าไม่ลง ใช่ไหมล่ะ?”
ถังเฉาไม่ไหวติงสักนิด เอ่ยอย่างเย็นชาว่า “ผมต้องการแค่เหตุผลเดียว เหตุผลที่คุณไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องลงมือโดยไม่เสียดายค่าแลกเปลี่ยนทั้งหมด”
ซ่งหรูอี้ส่ายศีรษะ “ไม่มีเหตุผลอะไร ฉันแค่อยากจะชนะเธอสักครั้งหนึ่ง ก็เพียงเท่านั้น”
เธอกลับไปนั่งที่เตียงของตัวเอง ทันใดนั้นสายตาก็เปลี่ยนเป็นไร้จิตวิญญาณทันที “แผนการนี้ไร้ที่ติ แต่ว่าสุดท้ายแล้วฉันก็คำนวณพลาดไปสองอย่าง”
“มันคืออะไร?” ถังเฉาเอ่ยถาม
“ระดับความโหดเหี้ยมของฉัน กับความหนักแน่นของเธอ”
ซ่งหรูอี้ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “นี่คือสองเหตุผลเท่านั้นที่ทำให้ฉันพ่ายแพ้”
ถังเฉาเงียบ
นิ่งอยู่พักหนึ่งเธอก็เอ่ยขึ้นอีกว่า “ครั้งก่อนคุณฆ่าฉันไม่ได้ แต่ว่าครั้งนี้คุณคงจะมีเจตนาที่จะฆ่าฉันแล้วสินะ?”
พูดจบเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองถึงเฉา
แปะ!
ถังเฉาคว้าลำคอของซ่งหรูอี้เอาไว้อีกครั้ง แต่ว่ากลับไม่ได้ออกแรง
ดวงตาของเขามองดวงตาของซ่งหรูอี้อย่างแน่วแน่ “คุณพูดถูก ผมมีเจตนาที่จะฆ่าคุณจริง ๆ แต่ว่าต่อให้เป็นเพราะเธอ ผมก็ฆ่าคุณไม่ได้”
“เพราะอะไร!”
ซ่งหรูอี้กัดฟันแน่น จ้องถังเฉาไว้ “บนโลกนี้มีคนคนเดียวที่ฆ่าฉันได้ นั่นก็คือนาย!”
“แต่ผมทำไม่ได้”
ถังเฉามองเธอด้วยใบหน้าสงบนิ่ง “คนที่วางแผนคิดส่วนได้ส่วนเสียได้อย่างคุณ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ผมกับเธอสร้างครอบครัวกันแล้ว คุณไม่มีทางลงมือ เพราะว่าคุณรู้ดีว่าลำพังแค่กำลังของคุณแค่คนเดียวไม่มีทางจะแยกพวกเราออกจากกันได้”
“แต่คุณก็ยังทำลงไป เพราะหลินโป๋หลายหวังว่าเธอจะกลับไปเยี่ยนจิง นี่ทำให้คุณมองเห็นความหวังเล็ก ๆ ดังนั้นคุณเองก็เป็นเพียงแค่คนที่ถูกหลอกใช้คนหนึ่ง คุณก็ยินยอมพร้อมใจจะถูกหลอกใช้”
“ก็เหมือนกับที่คุณพูดมา ไม่มีผู้ชนะ มีเพียงผู้แพ้สองคน”
ซ่งหรูอี้ไม่พูดไม่จา บนใบหน้าปรากฏความเดือดดาล
ความรู้สึกแบบนี้ราวกับว่าเธอกำลังยืนเปิดเปลือยอยู่ต่อหน้าถังเฉาอย่างไรอย่างนั้น ไม่มีความลับใดใดแม้แต่น้อย
“ผมฆ่าคุณไม่ได้ ในทางกลับกัน ผมยังหวังว่าคุณจะมีชีวิตอยู่อย่างดี อายุยืนร้อยปี”
ถังเฉาเอ่ยอย่างสงบว่า “แบบนี้ คุณถึงจะสามารถมองเห็นผมกับเธอใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขด้วยตาของตัวเอง พวกเรายังจะมีลูกด้วยกันอีกหนึ่งคน เป็นลูกชายดีที่สุด หงส์คู่มังกรไง”
“ส่วนคุณก็จะอยู่จนแก่อย่างเดียวดาย ต่อให้แต่งงานไปก็ไม่มีความสุข”
กร๊อบ!
ถังเฉาพูดจบ ในปากของซ่งหรูอี้ก็ส่งเสียงฟันที่ถูกกัดจนแตกขึ้นมาทันที
จากนั้นมุมปากของเธอก็มีเลือดสีแดงคล้ำไหลออกมา
“ถังเฉา นี่เป็นวิธีการแก้แค้นของนายใช่ไหม?”
บนใบหน้าของซ่งหรูอี้เดือดดาลอย่างเต็มที่ โกรธจนสั่นไปทั้งตัว
“ผมไม่ได้แก้แค้น”
ถังเฉาส่ายศีรษะ เอ่ยแก้ “นี่แค่การออกหน้าแทนเธอเท่านั้น”
พูดจบเขาก็หมุนตัวออกไปจากบ้านใหญ่ตระกูลซ่ง
“ถังเฉา!”
ด้านหลัง เสียงที่เกรี้ยวกราดจนถึงขีดสุดของซ่งหรูอี้ส่งมา
เขาหันกลับไปมองซ่งหรูอี้อย่างสงบนิ่ง ในใจไม่มีคลื่นใดใด
“นายใจร้ายมาก…”
ซ่งหรูอี้ลุกขึ้นยืน น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา แต่บนใบหน้ากลับบ้าคลั่ง
“ขอย้ำประโยคเดิม นายจะต้องเสียใจที่ไม่ได้ฆ่าฉัน”
“ฉันไม่มีทางยอมให้นายกับเธอมีความสุข ฉันไม่มีความสุข พวกนายก็อย่าได้มีความสุขเลย!”
ซ่งหรูอี้ร้องไห้พลางกรีดร้องออกมาราวกับเป็นโรคประสาท
ถังเฉาไม่ได้ใส่ใจอีก เดินออกไปจากลานตระกูลซ่งทันที
ที่ประตู พวกของเฟิ่งหวงสามคนรออยู่แล้ว
สายตาของถังเฉากลับมองไปที่เถี่ยเมี่ยนที่มีใบหน้าซีดเผือด สะท้อนให้เห็นได้ชัดว่าเลือดลมเดินไม่สะดวก
“ทำไมหรือ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
เขาขมวดคิ้วแน่น เอ่ยถามขึ้น
เฟิ่งหวงมีสีหน้าไม่น่ามอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความละอายใจ “รองหัวหน้าคะ ขอโทษค่ะ พวกเราทำภารกิจไม่สำเร็จ”
“หลินโป๋หลายถูกคนช่วยไปแล้วค่ะ”
“อะไรนะ?”
ได้ยินดังนั้น สายตาของถังเฉาก็เข้มงวด ซักถามว่า “ถูกคนแบบไหนช่วยไว้?”
เฟิ่งหวงบอกเล่าความเป็นมาเป็นไปของทั้งเรื่องรอบหนึ่ง ถังเฉาฟังจบสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที
“ผู้ชายที่เหมือนกับค้างคาว?”
“ใช่ค่ะ”
เถี่ยเมี่ยนพยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “ตอนที่ผมกำลังจะฆ่าหลินโป๋หลาย เขากลับปรากฏตัวขึ้นแล้วทำร้ายผมจนบาดเจ็บ”
“เห็นรูปพรรณสัณฐานของเขาไหม?”
ถังเฉาซักถาม
ทั้งสามคนส่ายศีรษะ
“ไม่เห็นครับ เขาสวมเสื้อกลางคืนสีดำทั้งตัว ที่หน้ายังสวมหน้ากากสีดำเอาไว้ รวดเร็วอย่างยิ่ง”
“อย่างเดียวที่ยืนยันได้ก็คือ เขาแข็งแกร่งมาก”
เฟิ่งหวงเอ่ยเสริม “อย่างน้อยก็เหนือกว่าฉันค่ะ”
ได้ยินอย่างนั้นดวงตาของถังเฉาก็เปลี่ยนเป็นลึกล้ำขึ้นมา มองดูท้องฟ้าที่ค่อย ๆ มีลมและฝน สายตาก็เคร่งขรึม
ยืนกลับหัวอยู่ใต้ชายคาเหมือนกับค้างคาว ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด คนคนนี้ก็คือ ‘ค้างคาว’ ที่เขาตามหามาโดยตลอด
เพียงแต่ว่าสิ่งที่เขายังไม่เข้าเข้าใจก็คือ ทำไมจะต้องช่วยชีวิตหลินโป๋หลายด้วย?
