ได้ยินเสียงที่อ่อนแรงของเธอ สีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนไปทันทีและรีบถามไปว่า: “ไป๋เสว่ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”
“ข้างๆริมแม่น้ำของอาคารตาแห่งโลก……”
เจียงไป๋เสว่พูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหอบเหนื่อยมาก
ได้ยินแบบนี้ ถังเฉารีบพูดว่า: “ฉันจะรีบไป เธอห้ามวางสายนะ”
เสียงในสายได้เงียบไป มีเพียงเสียงหายใจที่เบาและเสียงลมที่แรก
ถังเฉาเหยียบคันเร่ง และมุ่งหน้าไปที่เจียงหนานอาคารตาแห่งโลก
อาคารตาแห่งโลกเป็นสิ่งก่อสร้างที่ขึ้นชื่อของเจียงหนาน รูปทรงเหมือนดวงตาที่จ้องมองไปที่ท้องฟ้าถึงได้ชื่อนี้มา
รอบด้านจะเป็นริมแม่น้ำบางคืนจะมีลมพัดแรกมาก
ถังเฉาใช้ความเร็วสุดขีดมุ่งหน้าไปหาเธอ ก่อนที่ถังเฉาจะมาเจียงหนาน เขาและเจียงไป๋เสว่เกิดการขัดแย้งกันเล็กน้อย
เจียงไป๋เสว่สืบมาว่าหลี่เห้ายังไม่ตาย และอยากจะสิบเรื่องนี้กับถังเฉา
แต่ตอนนี้ถังเฉารู้สึกว่าหลี่เห้าในตอนนี้ ไม่ใช่คนคนเดิมที่พวกเขารู้จักแล้ว
ดังนั้นทั้งสองคนก็เห็นต่างเกิดการทะเลาะกันขึ้นมา เจียงไป๋เสว่ก็เลยไปเจียงหนานตามหาหลี่เห้าด้วยตนเอง
น่าจะถูกคนอื่นโจมตีตอนที่กำลังตามหาหลี่เห้าแน่ๆ
ตอนนี้ในใจถังเฉาก็ภาวนาว่า: “ไป๋เสว่ เธออย่าเป็นอะไรไปนะ……”
ยี่สิบนาทีผ่านไป ถังเฉาได้มาถึงที่ริมแม่น้ำที่อาคารตาแห่งโลก
ตรงหน้าเขามีภาพที่ทำชวนให้คนตกอกตกใจเป็นเลือดที่กองอยู่เต็มพื้น
หินและต้นสนที่อยู่ข้างๆฝั่ง มีรอยฟันที่เห็นได้ชัด ที่นี้น่าจะผ่านศึกสงครามที่ใหญ่หลวงมาแน่นอน
ถังเฉานั่งยองๆลง เอามือไปเช็ดเลือดที่อยู่บนพื้น แววตาของเขามืดมน
เลือดนี้เป็นเลือดที่แห้งจนดำไปแล้ว
เลือดของคนเมื่อผ่านลมและจับตัวเป็นก้อนถึงจะมีสีแดงดำแบบนี้
ทันใดนั้น ถังเฉาเห็นรอยเลือดที่ลากไปเป็นทางไปข้างหน้า เลือดนี้ยังแดงสดอยู่เลย
ถังเฉาเดินตามรอยเลือดนี้ไป และเห็นเจียงไป๋เสว่นั่งพิงท่อนไม้อยู่
เธอก็ยังใส่ชุดหนังสีดำตัวนั้นเหมือนเดิม แต่ที่ต่างออกไปก็คือตัวของเธอเต็มไปด้วยเลือด
ใบหน้าเธอขาวซีดเหมือนกระดาษ เธอได้ยินเสียงฝีเท้าถึงได้ลืมตาขึ้นมา
เมื่อเห็นถังเฉาแล้ว เธอได้ปรากฏรอยยิ้มออกมา และหลับตาอย่างสบายใจไปอีกครั้ง
“ไป๋เสว่！”
ถังเฉารีบตรงเข้าไป ประคองเธอไว้
ตอนที่เธอลุกขึ้นมา ถังเฉาถึงพบว่า แผนหลังของเธอมีรอยที่ถูกมีดฟันเป็นแนวยาวกว่าสามสิบเซนติเมตรเหมือนถูกมีดตะขาบบาดอย่างไงอย่างนั้น
นอกจากนี้แล้วบริเวณท้องก็ถูกยิงด้วยกระสุนหนึ่งนัด
แต่กระสุนไม่ได้เข้าไปลึกมากเลือดสดๆไหลออกมาไม่หยุด
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเธอถึงถูกจู่โจม？”
สีหน้าของถังเฉามืดมนสุดขีดและถามไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
เจียงไป๋เสว่หายใจเข้าลึกๆและพูดออกมาว่า
“หลี่เห้าเคยปรากฏตัวขึ้นที่นี่”
“แล้วอย่างไงต่อ?”
“เธอแอบตามเขามา แต่ระหว่างทางเขาหายตัวไป ตอนเธอจะกลับแล้วถูกคนอื่นจู่โจมหรือ?”
“คนที่จู่โจมเธอหน้าตาแบบไหน เธอจำได้มั้ย?”
ถังเฉาถามต่อ
เจียงไป๋เสว่ส่ายหัว: “พวกเขาทั้งหมดใส่เสื้อสีดำและสวมหน้ากาก พวกเขาควรจะเป็นคนของ ‘หว่างเหลี่ยง’”
“พวกเขามีสองคน คนหนึ่งใช้มีด อีกคนหนึ่งใช้ปืนซุ่มยิงอยู่ที่ไหนสักแห่ง ฉันถูกยิ่งฉันถึงบาดเจ็บหนักขนาดนี้”
ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร เขามองไปที่เลือดที่แห้งจนดำเป็นทางนั้นอย่างจดจ่อ
ขณะเดียวกันถังเฉายังไม่ได้ถามคำถามหนึ่งไป
ทำไมยิงเธอจนบาดเจ็บสาหัส แต่ไม่ได้ฆ่าเธอ
ถังเฉาแบกเจียงไป๋เสว่ขึ้นหลัง: “ไปกันเถอะ ไปที่ฉัน”
ตอนไปถึงที่โรงแรม เขาประคองเจียงไป๋เสว่ไปนอนบนเตียง
ผ้าปูที่นอนที่ขาวได้กลายเป็นสีแดงทันที
“เธออย่าขยับนะ เดียวฉันไปเอาแอลกอฮอล์กับผ้าพันแผล”
ไม่นานถังเฉาก็ได้เอาแอลกอฮอล์และแหนบมา และผ้าขนหนูสีขาวมา ค่อยๆเลิกเสื้อหนังของฉีกขาดขึ้นมา
บริเวณท้องที่ถูกยิงเต็มไปด้วยเลือดแลือดกับเนื้อปนกันจนแยกไม่ออกว่า
ถังเฉามองไปที่เธอ: “อดทนหน่อยนะ ที่นี้ไม่มียาชา เธออาจจะเจ็บมาก”
เจียงไป๋เสว่เอาผ้าขนหนูไปกัด: “เริ่มเลย”
เธอได้เตรียมตัวไว้แล้ว
ถังเฉาเห็นแบบนี้ก็ไม่ได้ลังเลอะไร เริ่มลงมือทันที
“อ้า……”
ผ้าขนหนูหลุดออกจากปากของเจียงไป๋เสว่ เส้นเอ็นเธอนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อไหล่ออกมาเต็มตัวเธอ เหมือนเธอพึ่งจะขึ้นมาจากน้ำ
ตอนนี้มีแขนยื่นไปตรงหน้าของเธอ
เธอไม่ได้คิดอะไรมากและกัดไปที่แขนนั้น
ถังเฉาสั่นสะท้านไปทั้งตัว
แต่เขาพยายามรวบรวมสติ และหนีบกระสุนออกมา
ทันใดนั้น เจียงไป๋เสว่ที่ตัวสั่นอย่างรุนแรงนั่นก็ได้สงบลงและคลายปาก
แขนของถังเฉาตอนนี้มีเลือดไหลออกมาเยอะมาก และมีรอยฟันที่เห็นได้ชัด
ถังเฉารีบเอาผ้าพันแผลออกมาทำแผล
“ยังมีแผลด้านหลังอยู่!”
มีเสียงเจียงไป๋เสว่รอยมา
เธอได้พลิกตัว
มองไปที่ซิบเสื้อหนังของเธอ ถังเฉาลังเลขึ้นมา
“ยังจะลังเลอะไรอีก?”
เจียงไป๋เสว่กัดฟันและพูดว่า: “เคยเห็นก็เคยเห็นแล้ว นายก็ไม่ใช่ไม่เคยเห็น!”
สีหน้าของถังเฉาแข็งทื่อไปหมด เขารู้ว่าเธอหมายถึงเรื่องที่เขาเข้าไปในห้องแต่งตัวโดยเข้าใจผิด
“ขอโทษ”
ถังเฉารูดซีบและเทแอลกอฮอล์ลงไป
ครั้งนี้เจียงไป๋เสว่ไม่ได้ส่งเสียงเลย เพราะเธอได้สลบไปแล้ว
……
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน เจียงไป๋เสว่ค่อยๆตื่นขึ้นมา
ถังเฉานั่งกินเหล้าอยู่บนโซฟา และแขนของเขาถูกผ้าพันแผลมัดเอาไว้แน่น
“ตื่นแล้วหรือ? ”
ถังเฉาหันไปมองเจียงไป๋เสว่
สีหน้าของเจียงไป๋เสว่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด: “ขอโทษ ที่ฉันกัดจนแขนนายเป็นแบบนี้”
ถังเฉาส่ายหัว: “จะขอโทษทำไม? ที่แดนเหนือ พวกเราก็ทำแบบนี้กันไม่ใช่หรือ?”
เจียงไป๋เสว่เงียบไป
ที่แดนเหนือผู้บาดเจ็บเป็นผู้ที่สูงส่งที่สุด
พวกเขาจะเอาแขนของตัวเองไปให้คนที่บาดเจ็บกัด เพื่อจะแบกรับความเจ็บปวดนั้นไปด้วยกัน
เธอได้เดินมาทางถังเฉาและเทเหล้าใส่แก้ว: “หรือฉันควรจะฟังที่นายพูดไม่วู่วามแบบนี้”
เธอดื่มเหล้าลงไปในครั้งเดียวและไปเทเหล้าเพิ่มอีก
สุดท้ายก็ได้ยกซดเหล้านั้นทั้งชวดเลย
เปรี๊ยะ！
ขวดเหล้าตกลงไปที่พื้นแตกละเอียด
ตอนนี้ดวงตาของเจียงไป๋เสว่แดงไปหมดแล้ว
“สามปีผ่านไปแล้ว เขายังเป็นรอยแผลที่อยู่ในใจฉัน ฉันเคยบอกกับตัวเองว่า เขาไม่มีวันกลับมาแล้ว ควรที่จะหาคนใหม่ คนเราไม่ควรพัดพลาดจากกัน”
ถังเฉาเงียบไปและหัวเราะออกมา: “แต่พวกเราไม่มีทางที่จะเลยเขตได้”
“เธอดื่มมากเกินไปแล้ว”
ถังเฉาอุ้มเจียงไป๋เสว่ไปนอนบนเตียง ตัวเขาเองกลับไปนั่งบนโซฟา รอเช้าวันใหม่ที่จะมาถึง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก！
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ถังเฉาได้ยินเสียงเคาะประตู
“ใคร?”
ถังเฉาไปเปิดประตู เห็นหลินชิงเสว่และถังเสี่ยวลี้ยื่นอยู่หน้าประตู มีสีหน้าที่ยิ้มแย้มและมองมาทางเขา
“ชินเสว่?”
ถังเฉาสีหน้าถอดสี และได้ตื่นขึ้นมาทันที
เมื่อเขามั่นใจว่าหลินชิงเสว่มาจริงๆ เขามีความรู้สึกที่อยากจะสลบไปตอนนี้เลย
