“ใคร? กล้าที่จะบุกเข้ามาในห้องทำงานของผม?”
เมื่อมีคนบุกเข้าไปในสำนักงานโดยไม่มีเหตุผล เริ่นจวินตงก็ลุกขึ้นทันทีและคำรามด้วยความโกรธ
แต่หลังจากที่ได้เห็นถังเฉาและหลัวปู้พวกเขาแล้ว ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันใด
“ถังเฉา?คือคุณ?!”
เย่เซ่าเตี๋ยประหลาดใจและอุทานออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ
“คุณควรถูกบอดี้การ์ดของฉันสั่งสอนอยู่ไม่ใช่หรอกเหรอ? ขึ้นมาได้ไง…”
เย่เซ่าเตี๋ยพูดออกมาทันใด
ราวกับว่าคิดบางอย่างขึ้นมาได้ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป “บอดี้การ์ดของเราล่ะ?”
ถังเฉายิ้มจางๆ “บอดี้การ์ดของคุณเป็นอย่างไรบ้าง คุณไปที่หน้าต่าง ดูแล้วก็จะรู้ไม่ใช่หรือ?”
สีหน้าของเย่เซ่าเตี๋ยดูน่าเกลียดถึงขีดสุด ผิวหน้าของเธอเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เธอลุกขึ้นและไปที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานแล้วมองลงมา
อันที่จริง เมื่อเธอเห็นถังเฉาเดินเข้ามาโดยไม่เป็นอะไร ในใจของเธอก็พอจะเดาได้บ้างแล้ว
แค่เธอไม่อยากเชื่อความจริงนี้
แม้ว่าตึกนี้จะสูงมาก แต่จากบนมองลงล่าง คุณยังสามารถมองเห็นทัศนียภาพด้านล่างอย่างชัดเจน
เมื่อชำเลืองมอง เธอเห็นคนห้าคนนอนอยู่เคียงข้างกันอย่างเรียบร้อย ถ้าไม่ใช่ผู้คุ้มกันบูโดทั้งห้าของเธอแล้วจะเป็นใครล่ะ?
ยังมีผู้คนมากมายรอบๆตัว ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์และกระซิบกัน
มีแม้กระทั่งรถพยาบาลดังวี้โว วี้โว
“เป็นไปได้ยังไงเนี่ย!”
ดวงตาที่สวยงามของเย่เซ่าเตี๋ยเบิกกว้าง และใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
นี่คือปรมาจารย์บูโดที่เธอจ้างมาด้วยราคาที่แพง ต่างจากบอดี้การ์ดธรรมดา และแม้แต่ทหารที่เกษียณอายุแล้ว ไม่ใช่ระดับเดียวกันเลย
เดิมทีคิดว่าสามารถสั่งสอนถังเฉาสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าคนที่โดนสั่งสอนกลับเป็นพวกเขา
ยิ่งไปกว่านั้น ดูจากเวลาแล้ว พวกเขาดูเหมือนจะล้มนอนลงเป็นเวลานานแล้ว
แสดงให้เห็นว่า ถังเฉาจัดการทั้งห้าคนได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามเลย
มันน่าตกใจมาก
“ถังเฉา คุณกล้าลงมือกับคนของฉัน มันจะทำเกินไปไหม?”
เย่เซ่าเตี๋ยหันศีรษะของเธอกลับมา ระงับความโกรธไว้แล้วถาม
ถังเฉาหัวเราะ “ผมยังคิดว่าคุณเย่จะบอกประธานเริ่นเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เพื่อเคาะภูเขาสะเทือนพยัคฆ์ แต่ดูเหมือนว่าคุณเย่ยังไม่ได้เล่าเรื่องนี้”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา การแสดงออกของเย่เซ่าเตี๋ยก็น่าเกลียดถึงขีดสุดในทันที
เธอบอกเริ่นจวินตงเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ แต่มันเป็นบทที่ถังเฉาโดนสั่งสอน แต่ความจริงกลับตรงกันข้ามกับที่เธอคาดไว้โดยสิ้นเชิง
สิ่งนี้ทำให้เธอเสียหน้าเล็กน้อย
“อย่างไรก็ตาม ผมได้หักแขนข้างหนึ่งของผู้คุ้มกันทั้งห้าของคุณแล้ว ระหว่างเราถือว่าไม่มีใครติดใคร”
ถังเฉาพูดอย่างสงบ แต่ทำให้เย่เซ่าเตี๋ยโกรธแทบตาย
“พวกคุณกำลังคุยธุระกันหรือ?”
ถังเฉามองไปที่เย่เซ่าเตี๋ยและเริ่นจวินตง และถาม
เริ่นจวินตงไม่ได้พูด
ถังเฉาก็ถือซะว่าเขายอมรับ และพูดกับเย่เซ่าเตี๋ยโดยตรงว่า “ไม่ว่าคุณจะมีธุระอะไรก็เก็บไว้ก่อน คุณไปก่อน ผมมีเรื่องจะคุยกับประธานเริ่น”
ถังเฉาพูดคำว่า ‘คุยกันซะหน่อย’ อย่างลึกซึ้ง และรอยยิ้มที่น่าคิดก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
สายตาของเริ่นจวินตงเย็นลงทันที จ้องไปที่ถังเฉาอย่างระมัดระวัง
“ทำไมฉันต้องออกไป…”
เย่เซ่าเตี๋ยยืนขึ้นด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แต่ถังเฉากลับกวาดมองเธอจางๆ
ทันใดนั้น เย่เซ่าเตี๋ยก็เหมือนตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง และคนทั้งคนก็สั่นเทา
เธอไม่ได้รับการคุ้มครองจากบอดี้การ์ดทั้ง 5 คนอีกต่อไป หากถังเฉาต้องการทำอะไรกับเธอจริงๆ เย่เซ่าเตี๋ยจะต้านทานได้ยาก
ในกรณีนี้ เธอทำได้เพียงถอยไปก่อนชั่วคราวเท่านั้น
เธอลุกขึ้นทันทีและรีบไปหาเริ่นจวินตงและพูดว่า “ประธานเริ่น วันหน้าฉันค่อยมาเยี่ยมคุณนะ”
เมื่อผ่านข้างๆถังเฉา เย่เซ่าเตี๋ยไม่ลืมที่จะจ้องถังเฉาแรงๆ
“โอเค เรามาคุยเรื่องสำคัญกันดีกว่า”
ถังเฉายิ้มและนั่งลงต่อหน้าเริ่นจวินตง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาทำให้เริ่นจวินตงรู้สึกกดดันอย่างมาก
ความกดดันแบบนี้มีหลายแง่มุม ไม่ว่าจะเป็นการบังคับให้เย่เซ่าเตี๋ยออกไป หรือการปรากฏตัวของหลัวปู้ ประธานสมาคมการค้าหงยิงที่อยู่ข้างหลังเขา ความกดดันของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
“คุณต้องการที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องอะไร?”
เริ่นจวินตงถามด้วยใบหน้าเย็นชา แสร้งทำเป็นสงบ
ความจริงที่ว่าถังเฉายังมีชีวิตอยู่นั้น เกินความคาดหมายของเริ่นจวินตงอย่างมาก
เพราะก่อนหน้านั้น ในความคิดของเขาที่มีต่อถังเฉา ยังคงอยู่ในขั้นตอนของการแข่งขันกับสมาคมการต่อสู้เมืองเจียงเฉิง
หลัวจวินเสียชีวิตในวันนั้น และศีรษะของเขาถูกส่งไปยังสมาคมการต่อสู้เมืองเจียงเฉิง
ประธานาธิบดีหงเทียนหยาได้ส่งหลัวเฉิงปรมาจารย์อันดับเก้าของสมาคมการต่อสู้เพื่อไปสังหารถังเฉา
เขาไม่คิดว่าถังเฉาจะสามารถอยู่รอดได้ แต่ผลสุดท้ายคือ ถังเฉาไม่เพียงแต่รอดชีวิตมาได้ แต่ยังเอาชนะเทพเจ้าแห่งสงครามอย่างหลัวเฉิงได้อีกด้วย
“ผมต้องการจะพูดอะไรกันแน่ ประธานเริ่นไม่รู้เหรอ?”
ความเฉียบคมแวบเข้ามาในดวงตาของถังเฉา และเขาพูดเหมือนชี้ประเด็นบางอย่าง
การแสดงออกของเริ่นจวินตงตื่นตระหนกทันที เพราะเขาเห็นสัมผัสของเจตนาฆ่าในสายตาของถังเฉา
เขาลุกขึ้นยืนทันทีและพูดอย่างเย็นชา“ผมจะรู้ได้อย่างไร?”
“อีกอย่าง คุณจะมาคุยธุระก็มาคุยสิ ทำไมต้องพาคนของสมาคมการค้าหงยิงมาด้วย?”
แม้ว่าสมาคมการค้าใหญ่ทั้งแปดแห่งจะอยู่ภายใต้ร่มธงของบ้าการค้า แต่สมาคมการค้าแต่ละแห่งเพื่อแย่งชิงทรัพยากรก็จะแข่งขันกันอย่างเปิดเผยและลับๆ
เช่นเดียวกับสมาคมการค้าหงยิงและสมาคมการค้าเจียงผิง
เริ่นจวินตงไม่อยากเจอหลัวปู้มากนัก
หลัวปู้ยืนอยู่ข้างหลังถังเฉาและยิ้มจางๆ “ท่านประธานเริ่นอย่าตื่นเต้น ผมไม่ได้มาที่นี่เพราะมาหาเรื่อง แค่ว่าผมไม่ได้พบประธานเริ่นมานานมากแล้ว จึงมาเยี่ยม”
“พวกคุณคุยเรื่องของพวกคุณได้เลย ถือซะว่าเราไม่อยู่ที่นี่ละกัน”
เสียงที่สงบของหลัวปู้ แต่เพิ่มความกดดันของเริ่นจวินตงอย่างเห็นได้ชัด
ไม่ได้เจอกันนานเลยมาดูไหม?
โกหกผีล่ะสิ?
อยู่ที่นี่เพื่อสนับสนุนถังเฉาต่างหาก!
และเป็นไปได้อย่างไรที่จะถือซะว่าพวกคุณไม่ได้อยู่ที่นี่?
เริ่นจวินตงมองไปที่ถังเฉาอีกครั้ง “ผมไม่รู้ว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไรจริงๆ ให้คำใบ้หน่อย?”
ถังเฉาพยักหน้า“ได้ ผมจะให้คำใบ้แก่คุณ”
หลังจากหยุดชั่วคราว ถังเฉากล่าวว่า “บริษัทหยีเซียง”
เริ่นจวินตงกล่าวด้วยความสงสัย “บริษัทหยีเซียงเป็นบริษัทภายใต้สมาคมการค้าเจียงผิงของผมเอง ทำไมเหรอ?”
ถังเฉายังคงไม่โกรธ แต่ยิ้ม “คุณไปอ่านข่าวดู”
หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เริ่นจวินตงก็เปิดโทรศัพท์และตรวจสอบข่าว
แต่ไม่นาน เขาก็ตกใจกับข่าวหนึ่งข่าว
บริษัทหยีเซียงประกาศว่าจะไม่ผลิตผลิตภัณฑ์ดูแลผิวชุด “เหม่ยหมอ” อีกต่อไป และขอโทษต่อสาธารณะต่อบริษัทลี่จิงกรุ๊ปที่ลอกเลียนแบบผลิตภัณฑ์ชุด “แองเจิ้ล”
นอกจากนี้ บริษัทหยีเซียงยังได้ประกาศร่วมมือกับบริษัทลี่จิงกรุ๊ป เพื่อพัฒนาร้านค้าออฟไลน์อย่างจริงจังและจำหน่ายผลิตภัณฑ์ชุด ‘แองเจิ้ล’
“นี่มัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ใบหน้าของเริ่นจวินตงเหลือเชื่อ และมีร่องรอยความโกรธอยู่ในดวงตาของเขา
ถังเฉายิ้มและเม้มปาก “บริษัทหยีเซียงลอกเลียนแบบผลิตภัณฑ์จากบริษัทอื่น แต่ สมาคมการค้าเจียงผิงกลับไม่สนใจ เป็นไปได้ไหมว่าแท้ที่จริงแล้วคุณรู้เรื่องนี้ แต่คุณอนุญาต?”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็มองไปที่เริ่นจวินตงอย่างแหลมคม
ใบหน้าของเริ่นจวินตงดูน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ “เป็นไปได้อย่างไร?ผมไม่รู้ว่ามีเรื่องแบบนี้”
ถังเฉาหัวเราะ “พอแล้ว ไม่ต้องมาอ้างอีกแล้ว ผมได้ยินจากสวุ่หยีเซียงแล้ว ว่าเป็นสมาคมการค้าเจียงผิง ถังฮันเจี๋ยผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด เป็นความคิดของถังฮันเจี๋ย ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”
พูดถึงถังฮันเจี๋ยสามคำนี้ ใบหน้าของเริ่นจวินตงดูน่าเกลียดครู่หนึ่ง
แต่ในไม่ช้า เขาก็กลับมาเป็นปกติ พูดกับถังเฉาว่า”คุณได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหน? ผมมีอำนาจควบคุมสมาคมการค้าเจียงผิงได้ทุกอย่าง และผมเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด”
ถังเฉาหรี่ตาของเขา แววตาคมแวบวาบในดวงตาของเขา “ดูเหมือนว่าประธานเริ่นจะปกป้องถังฮันเจี๋ย”
เมื่อถูกจ้องมองด้วยดวงตาของถังเฉา เริ่นจวินตงรู้สึกหนาวไปทั้งร่างกาย และเขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกสัตว์ร้ายจ้องมอง
หลัวปู้พูดจางๆอยู่ที่ด้านหลัง “ประธานเริ่นไม่ควรทำให้คนใหญ่คนโตขุ่นเคือง เพียงเพื่อผลกำไรเพียงเล็กน้อย”
หากคำพูดของถังเฉาสร้างแรงกดดันต่อเริ่นจวินตง แต่คำพูดของหลัวปู้ทำให้เขารู้สึกไม่มั่นใจ
พูดตามหลักเหตุผล แม้ว่าถังเฉาจะเป็นสามีของหลินชิงเสว่ และลูกเขยของตระกูลหลินแต่ตระกูลหลินไม่ได้ยอมรับ และเริ่นจวินตง ก็ไม่ต้องกลัวเขา
แต่อย่าลืมว่า หลัวปู้ก็อยู่ในระดับเดียวกับเริ่นจวินตง
หลัวปู้เคารพถังเฉามาก ถึงกับยอมจำนน
นี้เป็นสิ่งที่น่าสนใจ
เริ่นจวินตงไม่ได้โง่ เขามองหลัวปู้อย่างไม่ละสายตา “คุณหมายความว่า ให้ผมอย่าทำให้ถังเฉาขุ่นเคือง”
หลัวปู้ไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ยิ้มจางๆแล้วหยุดไว้แค่นี้
ถังเฉานั่งลงบนโซฟาอย่างสบายๆ “เอางี้ละกัน ผมให้เวลาคุณคิดสิบนาทีในการคิดทบทวน จะพูดหรือไม่ว่าถังฮันเจี๋ยอยู่ที่ไหน จะพูดหรือไม่ ผลลัพท์ที่ได้ก็จะแตกต่างออกไป”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เทชาร้อนหนึ่งถ้วยแล้วจิบ
คลื่นน้ำในถ้วยน้ำชากระเพื่อม เหมือนกับหัวใจที่ไม่สบายใจของเริ่นจวินตง
ภายนอกเริ่นจวินตงทำเป็นนิ่งสงบ แต่ความจริงแล้วตื่นตระหนกถึงขีดสุด
ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของสมาคมการค้าเจียงผิงคือถังฮันเจี๋ย ถังเฉาพูดประโยคนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้เริ่นจวินตงตกใจมากแล้ว
ความสามารถการมองทะลุปรุโปร่งของถังเฉาน่าตกใจมาก
ในการต่อสู้ทางการตลาดระหว่าง ‘เหม่ยหมอ’ กับ ‘แองเจิ้ล’ คนทั่วไปจะคิดว่าเป็นการแข่งขังทั้งสองบริษัทใหญ่ แต่ถังเฉากลับค่อยๆตรวจจนพบถังฮันเจี๋ยทีละขั้น
อย่างไรก็ตาม เริ่นจวินตงยังคงไม่ได้ตั้งใจที่จะบอกความจริง
“ถังฮันเจี๋ยที่คุณพูดถึงเป็นเพียงสมาชิกระดับสูงของสมาคมการค้าของเรา เขาถือหุ้นเพียงเล็กน้อย และไม่ใช่ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด”
หลัวปู้ยืนขึ้นทันที แต่ถังเฉายิ้มและโบกมือให้หยุดเขา
เขายังคงถือชาร้อนอยู่ในมือ “ทุกอย่าง รออีกสิบนาทีค่อยว่ากัน”
หลัวปู้รู้ บอสใหญ่ต้องการใช้อำนาจในมือของเขา
เริ่นจวินตงไม่ได้พูดอะไร เพียงเพราะเขารู้สึกว่าคุณค่าของถังเฉานั้นไม่ได้ใหญ่เท่ากับถังฮันเจี๋ย
แต่เมื่อเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของบอสใหญ่ กลัวเขาจะเสียใจภายหลัง?
ไม่นาน สิบนาทีก็มาถึง
เริ่นจวินตงยังคงไม่พูดอะไร
ถังเฉาเพิ่งดื่มน้ำร้อนถ้วยนี้เสร็จพอดี
“โอเค คุณปฏิเสธผม ประธานของสมาคมการค้าเจียงผิง คุณไม่ต้องทำแล้ว”
ถังเฉากล่าวกับเริ่นจวินตง
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทั้งเริ่นจวินตงและหลัวปู้ก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง
ทุกคนตกใจกับประโยคนี้
บอสใหญ่ คุณอยากจะเลิกจ้างเริ่นจวินตงหรือ?
การถอดถอนประธานสมาคมการค้านั้นไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
บ้าคลั่งเกินไปแล้ว!
หลังจากผ่านไปนาน เริ่นจวินตงก็ดึงสติกลับมาได้และหัวเราะ
“คุณพูดอะไรนะ คุณจะไล่ผมออกจากการเป็นประธานหรือ? คุณรู้หรือไม่ว่าคุณกำลังพูดอะไรของคุณ?”
ไม่มีความกลัวบนใบหน้าของเริ่นจวินตงเลย ตรงกันข้าม เขาคิดว่ามันตลก
เหมือนได้ยินเรื่องตลกที่ตลกที่สุดในโลก!
“แน่นอน ตำแหน่งประธานสมาคมการค้าเจียงผิงของคุณ มอบให้กับหลัวปู้”
ถังเฉากล่าวอย่างราบเรียบ ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องเล็กน้อย
