บูม!
บูม!
บูม!
เสียงไม้ค้ำยันที่มีเสียงทุ้มต่ำบนพื้นเริ่มชัดเจนขึ้น และสำนักงานทั้งหมดก็เงียบกริบอีกครั้ง
ทุกคนมีความรู้สึกว่า เสียงของไม้ค้ำยันที่กระแทกกับพื้นนั้นมีพลังมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับกระทบหัวใจของทุกคน
ถังเฉาก็หรี่ตาลงเล็กน้อย
เสียงไม้ค้ำยันนี้ เขารู้สึกคุ้นเคยมากจริงๆ
“คือคุณไหม…”
ถังเฉาพึมพำกับตัวเอง ดวงตาของเขาเป็นประกาย จ้องมองไปที่ประตูสำนักงาน
ประมาณสามวินาทีต่อมา ร่างสูงเดินเข้าไปในสำนักงาน
เอวของเขาตรง เห็นได้ว่า เขาเป็นคนที่หยิ่งผยอง
เนื่องจากขาดแสงแดดเป็นเวลานาน ใบหน้าของผู้ชายจึงดูผอมบาง ขาวซีดมาก
แต่สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ร่างกายส่วนล่างของชายคนนั้น
ขาทั้งสองของเขาหักจนหมด และเขาทำได้เพียงพึ่งพาไม้ค้ำยันเพื่อรองรับตัวของเขา
เริ่นจวินตงและหลัวปู้ดูตกใจมาก อยู่ดีๆ ทำไมขาถึงหัก?
ถังเฉาหรี่ตาลงลึก
“เป็นเขาจริงด้วย…”
ชายที่มีไม้ค้ำยังเห็นถังเฉา
ทันใดนั้น เจตนาฆ่าที่ไม่สิ้นสุดก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
เจตนาฆ่าแบบนั้น แข็งแกร่งกว่าของถังฮันเจี๋ย และเขาแทบรอไม่ไหวที่จะกินเนื้อและดื่มเลือดของเขา!
“ฉินผู่หยาง คุณมาที่นี่ทำไม?”
เห็นได้ชัดว่าถังฮันเจี๋ยรู้จักชายที่มีไม้ค้ำนี้ ทันใดนั้นเขาก็หรี่ตาลงเล็กน้อย จากก้นบึ้งของหัวใจ มีความกลัวอยู่ลึกๆ
มังกรสองตัวและนกฟีนิกซ์หนึ่งตัวของตระกูลฉิน ในตอนแรก ฉินผู่หยางได้รับความสำคัญจากตระกูลกว่าฉินกวนฉีอย่างเห็นได้ชัด
ทุกคนเชียว่าฉินผู่หยางจะมีความก้าวหน้าในกองทัพ คิดไม่ถึงว่า เมื่อห้าปีที่แล้ว จะถูกบุคคลที่ไร้นามหักขา จึงต้องออกจากกองทัพอย่างน่าเสียดาย
หลังจากนั้น เขาก็หดหู่มาก ขังตัวเองอยู่ในบ้านทั้งวัน และใช้ชีวิตเหมือนคนตายทั้งเป็น
เพราะขาหัก ความภาคภูมิใจในตนเองของเขาจึงแข็งแกร่งกว่าใครๆ แต่ก็อ่อนแอกว่าใครๆ
ฉินผู่หยางเป็นหมาป่าที่บ้าคลั่ง ถ้าใครยั่วยุเขา ไม่ทำให้คนๆนั้นพิการ เขาจะไม่ยอมหยุด
ถ้าเป็นไปได้ ถังฮันเจี๋ยไม่ต้องการสร้างความคับแค้นใจกับฉินผู่หยางของตระกูลฉิน
“เหอะๆ ได้ยินมาว่าที่นี่คึกคัก ดังนั้นผมเลยมาดู”
“เพราะการอยู่ในห้องเป็นเวลานาน ทำให้น่าเบื่อมาก”
ฉินผู่หยางมองไปที่ถังฮันเจี๋ย เจตนาฆ่าในดวงตาของเขาหายไปทันที แทนที่ด้วยรอยยิ้มจางๆ
ตอนที่เขาไม่โกรธ ฉินผู่หยางก็เหมือนกับคุณชายส่วนใหญ่ของตระกูลอื่น คือมีสง่าและสุภาพ
แม้กระทั่งตอนนี้ ช่องว่างระหว่างเขากับคุณชาย เป็นเพียงแค่ขาคู่หนึ่งเท่านั้น
“มาร่วมสนุกกันจริงๆเหรอ?”
ถังฮันเจี๋ยไม่เชื่อ และมองไปที่ฉินผู่หยางด้วยสายตาอย่างเฉียบคม
หยาดเหงื่อเย็น หยดลงบนหน้าผากของเขา
เมื่อเทียบกับฉินผู่หยางแล้ว ไม่มีข้อได้เปรียบเลย
พวกเขาต่างก็เป็นคุณชายหลักของตระกูลหลวง ตัวตนของพวกเขาสูสีกัน
สิ่งที่คนกลัวจริงๆคือสถานะของพวกเขาในฐานะสมาชิกของสมาคมการค้าเก้าราชา
แต่ฉินผู่หยางนั้นแตกต่างออกไป เขาเข้าร่วมกองทัพเมื่อ 5 ปีที่แล้วและเข้าประจำการในระบบ แม้หลังจากที่เขาเกษียณแล้ว
แวดวงธุรกิจกับในระบบ อันไหนมีความสำคัญกว่า แค่ดูก็รู้
ถ้าฉินผู่หยางมาที่นี่เพื่อห้ามเขา เขาอาจจะต้องให้ความสำคัญ
ทันใดนั้น สายตาของถังฮันเจี๋ยก็จ้องไปที่ขาอีกข้างของฉินผู่หยางอีกครั้ง และใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันใด
ทุกคนรู้ว่าขาซ้ายของฉินผู่หยางถูกคนอื่นหัก แต่ขาขวาของเขายังดี
แต่ตอนนี้ ขาขวาของเขาก็หักอย่างเห็นได้ชัด
ใครทำ?
ไม่รู้ทำไม ความกดดันในใจของถังฮันเจี๋ยก็ยิ่งรุนแรงขึ้น
ฉินผู่หยางยิ้มจางๆ “แน่นอน คุณว่า เป็นถังเฉาใช่ไหม?”
ทันทีที่เสียงหายไป ฉินผู่หยางก็มองไปที่ถังเฉา
บูม!
ในขณะที่พวกเขาทั้งสองมองหน้ากัน เจตนาฆ่าที่รุนแรงก็ระเบิดออกมา
ในขณะนี้ เจตนาฆ่าจากทั้งสองคน ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้บรรยากาศในสำนักงานแข็ง
ทุกคนมองไปที่ถังเฉาและฉินผู่หยางด้วยความประหลาดใจ
ดูเหมือนทั้งสองคน จะรู้จักกันมานานแล้ว
ถังฮันเจี๋ยโบกมือให้ในเวลานี้ ให้บอดี้การ์ดของเขาหยุดก่อน
เมื่อมีฉินผู่หยางอยู่ที่นี่ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ในเวลานี้ ถังเฉาหัวเราะออกมาเบาๆ “ฉินผู่หยาง คุณไม่อยู่ในโรงแรมดีๆ ยังออกมาเดินเล่น แปลกจริงๆ”
ถังเฉาไม่แปลกใจที่ฉินผู่หยางปรากฏตัวที่นี่
คนที่เป็นตัวแทนของตระกูลฉินในการมาเมืองเจียงเฉิง นอกจากฉินกวนฉีแล้ว ฉินผู่หยางก็มาด้วย
แค่ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเพราะขาพิการ
ฉินผู่หยางเก็บเจตนาฆ่าในสายตาของเขา โดยพิงไม้เท้าของเขาเดินมาที่ตรงหน้าถังเฉาและนั่งลง
“มีเพียงคุณเท่านั้น ที่เป็นแรงผลักดันให้ผมออกจากบ้าน”
ประโยคนี้ดูคลุมครือเป็นพิเศษ โดยเฉพาะระหว่างชายสองคน
แต่ในนั้นไม่มีใครหัวเราะ กลับเย็นวาบไปทั้งตัว
พวกเขาฟังออก ฉินผู่หยางเกลียดถังเฉาเข้าไส้ ดังนั้นเขาจึงต้องออกมา
ถังเฉาแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของฉินผู่หยาง ยิ้มและเทน้ำหนึ่งแก้วให้ฉินผู่หยาง
“ผมควรจะดีใจใช่ไหม?”
ฉินผู่หยางจิบไปหนึ่งคำ “ควรดีใจหรือไม่ผมไม่รู้ แต่ผมรู้ว่า ตอนนี้คุณต้องการใครสักคนที่จะมาช่วยคุณ”
ประโยคนี้ทำให้หัวใจของถังฮันเจี๋ยจมลง และเขามาเพื่อช่วยถังเฉาจริงด้วย
แต่เขาคิดไม่ออกและไม่เข้าใจว่า เมื่อศัตรูมาพบกัน จะดุเดือดเป็นพิเศษไม่ใช่หรือ?
ทั้งๆที่ฉินผู่หยางเกลียดถังเฉามากกว่าตัวเขา แล้วทำไมเขาถึงต้องมาช่วยถังเฉา?
ถังเฉาหัวเราะออกมา”คุณเห็นผมเป็นเหมือนตะปูในเนื้อ เป็นหนามในเนื้อ เกลียดผมเข้ากระดูกดำ จะใจดีมาช่วยผม? คุณลืมความเจ็บปวดของขาทั้งสองข้างนี้ไปหรือเปล่า?”
บูม!
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
พวกคุณทุกคนที่อยู่ที่นี่เป็นคนเก่ง เพียงประโยคเดียวก็สามารถคิดได้ต่างๆนาๆ
ประโยคนี้ของถังเฉา ก็เดาได้ไม่ยากว่า ขาทั้งสองของฉินผู่หยาง ถูกหักโดยถังเฉา
มันเหลือเชื่อมาก!
ถังฮันเจี๋ยก็ตกตะลึง ชั่วขณะหนึ่ง สมองของเขาหยุดคิด
“แน่นอน ไม่เคยลืม จะลืมมันได้อย่างไร? ทั้งชีวิตก็ไม่มีวันลืม!”
ฉินผู่หยางสัมผัสขาทั้งสองข้างของเขาเบาๆ ยังคงมีรอยยิ้มจางๆอยู่บนใบหน้าของเขา
ทุกคนสะดุ้งเมื่อมองดูรอยยิ้มนี้
คนที่สามารถยิ้มให้ศัตรูที่ตนเองอาฆาตแค้นของตัวเอง หากไม่ใช่คนบ้าก็คือคนโง่
“อย่างไรก็ตาม นอกจากการแก้แค้นแล้ว ยังมีอีกหลายสิ่งในโลกนี้ที่คู่ควรให้ผมไปทำ”
“นี่คือสิ่งที่ผมเรียนรู้หลังจากที่คุณขับรถข้ามขาอีกข้างหนึ่งของผมในคืนนั้น การเป็นราชาที่สมบูรณ์เท่านั้นที่จะทำให้คุณไม่เรื่องทุกข์โศก ให้กังวลใจได้อย่างแท้จริง”
ฉินผู่หยางสัมผัสขาของเขา เงยหน้าขึ้น และพูดกับถังเฉาด้วยรอยยิ้ม
ถังเฉาหรี่ตาและพูดว่า “เช่นนี้ แสดงว่าผมได้ช่วยให้คุณปรินิพพานงั้นหรือ?”
“ดังนั้น ผมจะขอบคุณคุณ ขอบคุณศัตรูทุกคนที่ทำให้ผมบอบช้ำ มันคือพวกคุณที่ช่วยให้ผมเติบโต”
ฉินผู่หยางยิ้มจากใจ และยื่นมือออกไปยังถังเฉา
ถังเฉาไม่ได้พูด ยิ่งไม่ได้ยื่นมือออกไป เพียงชำเลืองมองไปที่ฉินผู่หยาง
“แล้ว คุณจะขอบคุณผมยังไงล่ะ?”
ถังเฉาปีนขึ้นไปบนเสาแล้วถามต่อ
ฉินผู่หยางยิ้ม “คุณเกาะหลินชิงเสว่จนสำเร็จ และดูเหมือนว่าคุณได้ก้าวไปอยู่บนสุด อันที่จริง ในสายตาของผู้คนมากมาย คุณยังคงเป็นคนไร้ประโยชน์”
“ผมจะช่วยคุณกำจัดคนของตระกูลถัง ก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”
ในที่สุด ฉินผู่หยางก็ระบุจุดประสงค์การมาที่นี่ของเขาอย่างชัดเจน
ชั่วครู่หนึ่ง ใบหน้าของถังฮันเจี๋ยน่าเกลียดมาก
เริ่นจวินตงและหลัวปู้ก็มองไปที่ถังเฉาและฉินผู่หยางด้วยความประหลาดใจ
ทั้งสองเป็นศัตรูกันชัดๆ แต่ฉินผู่หยางยินดีที่จะช่วยถังเฉาให้พ้นจากอันตราย
ในนี้ ต้องมีข้อมูลสำคัญที่ซ่อนอยู่
“ฉินผู่หยาง ไอ้หนุ่มคนนี้โยนตราประจำตัวของผม ยังทำให้จมูกของผมหัก ถ้าผมไม่ทำอะไรเลย ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”
ใบหน้าของถังฮันเจี๋ยเต็มไปด้วยความโกรธ เขาจ้องไปที่ฉินผู่หยางและกล่าว
ใบหน้าของฉินผู่หยางปะปนความขี้เล่น “ตราประจำตัวโดนโยนทิ้ง มันแสดงให้เห็นว่าคุณไร้ประโยชน์!”
“คุณพูดอะไร!”
คำพูดเหล่านี้จี้ปมของถังฮันเจี๋ย พุ่งเข้าไปที่ฉินผู่หยางด้วยความโกรธ
ผู้คุ้มกันของฉินผู่หยางก้าวไปข้างหน้าทันทีและมองดูเขาอย่างเย็นชา
กองกำลังผู้คุ้มกันของทั้งสองฝ่ายลุกขึ้นทันที และบรรยากาศก็ตึงเครียดในทันใด
ไม่มีใครคิดได้ว่า ถังเฉาได้กลายเป็นแก่นสำคัญของฉากนี้
อย่างไรก็ตาม ผู้ริเริ่มทุกอย่างอย่างถังเฉา ไม่มีจิตสำนึกแม้แต่น้อยที่จะทำให้เหตุการณ์สงบลง และเขายังคงมองไปที่ฉินผู่หยางด้วยรอยยิ้ม
“เมื่อ 5 ปีที่แล้ว ผมสามารถทุบตีคุณอย่างสาหัส คุณคิดว่า ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณไหม?”
ถังเฉาพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่ไว้หน้าฉินผู่หยางเลย
แต่ฉินผู่หยางไม่ได้โกรธ แต่จำเป็นต้องยิ้มอย่างเร่งด่วนและพูดว่า “แน่นอนว่าคุณไม่ต้องการความช่วยเหลือจากผม แต่ด้วยความช่วยเหลือของผม มันทำให้คุณสะดวกกว่าเดิมไม่ใช่เหรอ?”
ถังเฉามองมาที่ฉินผู่หยางเป็นเวลานาน และทันใดนั้นรอยยิ้มก็เพิ่มมากขึ้น “จริงด้วย”
ฉินผู่หยางพยุงไม้เท้า ยืนขึ้นช้าๆ และพูดกับถังฮันเจี๋ย”พี่ถัง ผมควรจะเป็นคนสุดท้ายที่จะปลิดชีพเขา คุณไม่ควรมาแย่งผมนะ”
น้ำเสียงของฉินผู่หยางเรียบสงบ แม้กระทั่งมีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขา แต่ใบหน้าของถังฮันเจี๋ยก็มืดมน
“แล้วเรื่องของผมล่ะ ปล่อยไปแบบนี้งั้นเหรอ?”
ถังฮันเจี๋ยไม่อยากปล่อยมันไปแบบนี้
ฉินผู่หยางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า “ในเมื่อตราประทับถูกถังเฉาโยนลงตึก คุณไปลองหาดูดีๆอาจจะพบก็ได้ ส่วนสันจมูก ไม่เหมือนขาของผมที่ไม่สามารถต่อคืนกลับมาได้ “
ถังฮันเจี๋ยกัดฟันแน่น ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงยอมไม่ได้!
ฉินผู่หยางหยุดชั่วคราวแล้วพูดต่อ “หรือคุณต้องการสู้กับผมสักหน่อย?”
ใบหน้าของถังฮันเจี๋ยเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาอยากจะเป็นศัตรูของฉินผู่หยางที่ไหนล่ะ?
เขากัดฟัน “ผมแค่ไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ขาของคุณถูกถังเฉาทุบตีจนหัก ดังนั้นคุณควรจะเกลียดแค้นเขาไม่ใช่หรือ ทำไมคุณถึงช่วยเขา?”
ฉินผู่หยางยิ้มและพูด “ใช่ สุภาพบุรุษแก้แค้น สิบปีก็ยังไม่สายเกินไป เห็นได้ชัดว่าตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม ก่อนหน้านั้น ผมจะไม่ยอมให้คนอื่นโจมตีเขา”
เหตุผลนี้ ฟังดูแล้วทำให้คนอื่นเชื่อได้ยาก แต่ถังฮันเจี๋ยก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าเขายังคงไม่ยอมจบเรื่องนี้ เขาจะต้องเผชิญหน้ากับฉินผู่หยางแบบตัวต่อตัว
ตอนนี้การประชุมแดนเหนือยังไม่เริ่ม หากมีความขัดแย้งกับตระกูลหลวงอื่นๆ ตระกูลของเขาจะต้องตำหนิเขาแน่นอน
“ทุกคน ตามผมลงไปแล้วไปหาตราประจำตัวเถอะ!”
ในท้ายที่สุดถังฮันเจี๋ยก็ยอมอ่อนข้อ ตะโกน และพาคนของเขาออกไป
ก่อนจากไป เขาได้มองถังเฉาอย่างเย็นชา
“ความคับข้องใจของเรา ยังไม่จบ”
ถังเฉาตอบตกลงทันที
“พวกคุณก็ออกไปเถอะ”
ถังเฉาพูดกับหลัวปู้และเริ่นจวินตง
ใบหน้าเริ่นจวินตงดูไม่เต็มใจ นี่คือห้องทำงานของเขา ทำไมเขาต้องออกไป?
แต่เขาก็ยังถูกหลัวปู้ดึงออกไป
ในสำนักงาน มีเพียงศัตรูคู่นี้ ถังเฉาและฉินผู่หยาง
ถังเฉาหรี่ตาและมองไปที่ฉินผู่หยาง กล่าวว่า “ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว คุณสามารถบอกเหตุผลที่ช่วยผมจากอันตรายได้เลย”
นี่คือวิธีที่คนฉลาดเขาสื่อสารกัน
ฉินผู่หยางเงียบอยู่นานและทันใดนั้นก็พูดว่า “ผมต้องการให้คุณช่วยผมโค่นล้มพี่ชายคนโตของผม ฉินกวนฉี!”
