นาทีนั้น ใบหน้าสะสวยของหลงเจียเจียเปี่ยมไปด้วยความยินดี หน้าตาดีใจสุดๆ
จากนั้น หลินชิงเสว่และเย่หรูอี้ที่อยู่ข้างๆถังเฉาผงะไป
ถังเฉารู้จักกับเจ้าหญิงน้อยตระกูลหลงหรอ?
ถังเฉายิ้มบางๆ ไม่พูดอะไร เป็นเจียงไป๋เสว่ที่ยิ้มและถามกลับ “จำได้แล้วหรอ?”
หลงเจียเจียดีใจจนกอดคอไป๋เสว่ไว้ และเอ่ยยิ้มๆ “พี่ไป๋เสว่ ถ้าพวกพี่จะมาก็น่าจะบอกหนูเร็วๆหน่อยสิคะ หนูจะได้ออกไปรับพวกพี่”
เจียงไป๋เสว่ยิ้ม “เธอแต่งหน้าแต่งตัวอยู่ไง เลยไม่อยากรบกวน อีกอย่างพวกเรามาหาคุณปู่เธอ แล้วเป็นพิธีบรรลุนิติภาวะของเธอพอดี ถึงได้มาดูหน่อย”
หลงเจียเจียและไป๋เสว่คุยเล่นกัน แต่บรรยากาศงานเลี้ยงกลับเงียบลงอย่างพิศวง
ทุกคนมองหลงเจียเจียด้วยสีหน้าเหมือนเห็นผี
ก่อนหน้านี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของหลงเจียเจียตามมารยาทซะมากกว่า ไม่ว่าจะเจอใคร ก็ไม่เคยมีสีหน้าตื่นเต้นดีใจแบบนี้เลย
ตั้งแต่ที่เห็นถังเฉาและเจียงไป๋เสว่ เธอดีใจสุดๆ
หรือพวกเขารู้จักกันมาก่อนหรอ?
อย่าว่าแต่แขกเหรื่อเลย แม้แต่หลงเฟยหยู่ หลงเฟยกั๋ว หลงหวูหุ่ย ต่างมองหลงเจียเจียเหมือนเห็นผี
ทุกคนคิดไม่ถึงเลยว่า หลงเจียเจียจะสนิทสนมกับถังเฉาและเจียงไป๋เสว่ขนาดนี้
“เจียเจีย เดี๋ยวสิ เธอรู้จักพวกเขาหรอ?”
หลงหวูหุ่ยเดินเข้ามา ดึงหลงเจียเจียไปอีกด้านและพูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
หลงเจียเจียยิ้มพลางพยักหน้า “ใช่แล้ว พวกเรารู้จักกันตั้งแต่สามปีก่อนค่ะ”
“สามปีก่อน?!”
พอคำนี้ถูกเอื้อนเอ่ยออกไป สีหน้าทุกคนยิ่งตะลึงเข้าใหญ่
ตอนนั้น หลงเจียเจียเพิ่งอายุสิบห้านี่
หลงหวูหุ่ยหน้าซีดบ้างแดงบ้าง จู่ๆก็มองถังเฉาด้วยสายตาเหมือนระแวงโจร กลัวเหลือเกินว่าถังเฉาจะล่อลวงหลงเจียเจีย
“สามปีก่อน พวกเธอรู้จักกันได้ยังไง?”
หลงหวูหุ่ยถามต่อ
หลงเจียเจียกล่าวยิ้มๆ “พี่ยังจำเรื่องที่หนูหนีออกจากบ้านเมื่อสามปีก่อนได้มั้ยคะ?”
หลงหวูหุ่ยชะงัก หลงเฟยกั๋วตากระตุก
หลงเจียเจียเล่าเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวเองรู้จักถังเฉาและเจียงไป๋เสว่ออกมาเป็นฉากเป็นตอน
“สามปีก่อน หนูยังเป็นเหมือนเด็กผู้ชายอยู่เลย บวกกับคุณปู่ไม่ให้ทำนู่นทำนี่ หนูเลยรู้สึกว่าคุณปู่ดุถูกหนู หนูเลยอยากสร้างชื่อเสียงด้วยตัวเอง”
“หนูเลยไปขอความช่วยเหลือจากพวกคุณปู่ในชุมชนทหารสนามรบ พวกเขาฝากหนูเข้าไปในกองทัพหนึ่งผ่านเส้นสาย หนูรู้จักพี่ถังเฉาและพี่ไป๋เสว่ในกองทัพนี้แหละ”
พูดมาถึงตรงนี้ หลงเจียเจียหัวเราะคิกคัก
“……”
พอได้ยินแบบนี้ หลงหวูหุ่ยสีหน้าบิดเบี้ยวสุดๆ
หลงเฟยกั๋วก็มองถังเฉาและเจียงไป๋เสวี่ยอย่างตะลึง เขารู้เรื่องนี้ แต่เขาคิดไม่ถึงว่าถังเฉาและเจียงไป๋เสว่จะเป็นคนในกองทัพ
ถังเฉาและเจียงไป๋เสว่สบตากัน และเม้มปากยิ้ม
จริงๆหลงเจียเจียเล่าไม่หมด ที่ที่เหล่าผู้อาวุโสในชุมชนทหารสนามรบส่งเธอไป บังเอิญว่าเป็นที่กองทัพปราณมังกรพอดี
แต่ตอนนั้น ถังเฉาและเจียงไป๋เสว่ที่ผ่านการฝึกฝนมามากมายถึงสองปีได้เป็นครูผู้ฝึกในกองทัพปราณมังกรแล้ว
หลงเจียเจียถือว่าเป็นนักเรียนของพวกเขา
แต่ตอนนั้นหลงเจียเจียยังมีสภาพเหมือนเด็กผู้ชายอยู่เลย ไม่ใช่แค่กิริยาท่าทาง รูปลักษณ์ก็เหมือนผู้ชายสุดๆ ตอนแรกถังเฉาและเจียงไป๋เสว่ก็ดูไม่ออก
“หนูนึกว่าจะได้เรียนรู้วิชาที่นั่น แต่พวกเขาสองคนดูออกว่าหนูเป็นผู้หญิง แถมอายุก็ไม่ถึง จึงต้องส่งตัวหนูออกมา”
หลงเจียเจียถอนหายใจ หน้าตาเหนื่อยหน่ายสุดๆ
สุดท้ายหลงเจียเจียถูกส่งกลับไปที่ตระกูลหลง ท่านเจ้ามังกรเป็นห่วงมาก เพื่อไม่ให้หลงเจียเจียหนีออกไปอีก ท่านเจ้ามังกรและหลงเฟยกั๋วห้ามหลงเจียเจียแต่งเนื้อแต่งตัว แสดงท่าทางเหมือนเด็กผู้ชายอีก
หลงเจียเจียถึงได้เริ่มใส่กระโปรง ไว้ผมยาว จนกระทั่งมีภาพลักษณ์เป็นเจ้าหญิงอ่อนเยาว์ผู้เลอโฉมและสง่างามในพิธีบรรลุนิติภาวะแบบนี้
หลังจากได้ฟังที่มาที่ไปของเรื่องราวทั้งหมดแล้ว หลงหวูหุ่ยตาโตอ้าปากค้าง สายตาที่มองถังเฉาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
ในความทรงจำของเขา ถังเฉาและเจียงไป๋เสว่ถูกไล่ออกเพราะตีฉินผู่หยางจนขาหักข้างหนึ่ง
ทำไมถึงไปอยู่ในกองทัพได้อีกล่ะ?
ถังเฉารู้ดีว่าหลงหวูหุ่ยสงสัยอะไร แต่เขาไม่มีทางบอกหลงหวูหุ่ยหรอก
ความโชคดีในความโชคร้าย
เพราะถูกไล่ออกจากเหตุการณ์ฉินผู่หยาง ถึงได้เข้าตาท่านเจ้ามังกร เขาและเจียงไป๋เสว่ถึงได้ถูกเลือกเข้าหน่วยหลักกองทัพ
“นี่ก็ผ่านไปตั้งสามปีแล้ว พวกพี่สองคนไม่เคยติดต่อหนูเลย”
หลงเจียเจียไม่พอใจเรื่องนี้มาก
ถังเฉาและเจียงไป๋เสว่หัวเราะ “พวกเรามาแล้วนี่ไง หลังจากนี้พวกเราจะอยู่ที่เยี่ยนจิงพักใหญ๋เลยล่ะ”
หลงเจียเจียได้ฟังแล้วหน้าตายิ้มแย้มอีกครั้ง “จริงหรอคะ”
เห็นท่าทางดีใจของหลงเจียเจีย หลินชิงเสว่ที่อยู่ด้านข้างสายตาประหลาดขึ้นมาทันที เธอเหลือบมองถังเฉา
พอสังเกตเห็นสายตาของหลินชิงเสว่ ถังเฉาก็รีบแนะนำหลินชิงเสว่
“เจียเจีย แนะนำให้รู้จัก นี่คือพี่สะใภ้ของเธอ หลินชิงเสว่ พวกเธอเป็นคุณหนูตระกูลหลวงในเยี่ยนตูเหมือนกัน ควรจะรู้จักกันไว้”
หลงเจียเจียถึงได้หันไปมองหลินชิงเสว่ ด้วยสีหน้าตะลึง
“กรี๊ด พี่คือพี่สาวจากตระกูลหลิน พี่ก็คือภรรยาของพี่ถังเฉาหรือคะ? งั้นก็คนกันเองน่ะสิ”
หลงเจียเจียร้องอย่างตื่นเต้น กอดหลินชิงเสว่ไว้เช่นกัน
หลินชิงเสว่มองหลงเจียเจียที่หน้าตาไร้เดียงสา จึงรู้ว่าตัวเองคิดมากไป เธอจึงยิ้มตาม
“คิดไม่ถึงเลยว่า คุณถังจะเป็นคนที่เจียเจียรู้จัก…….”
หลงเฟยหยู่อุทาน ก่อนจะหันไปมองหลงเฟยกั๋ว “พี่ใหญ่ โชคดีนะที่พี่ไม่ได้ไล่คุณถังออกไป ไม่อย่างนั้นเจียเจียต้องโกรธพี่แน่”
“…….”
บัดนี้หลงเฟยกั๋วก็มีสีหน้ากระอักกระอ่วน เกือบมีเรื่องกับคนกันเองแล้วมั้ยล่ะ
และในตอนนี้เอง เขานึกถึงคำพูดที่ถังเฉาพูดก่อนหน้านี้
เขามาตระกูลหลงเพื่อรอพบท่านเจ้ามังกร ท่านเจ้ามังกรไม่ยอมให้เขาไป หลงเจียเจียก็ไม่ยอมให้เขาไป
หลงเจียเจียผละจากโต๊ะของถังเฉา ไปแบ่งเค้กให้โต๊ะอื่น
แต่ใครๆก็ดูออกว่าเพราะได้พบถังเฉาและเจียงไป๋เสว่ หลงเจียเจียเลยอารมณ์ดีสุดๆ
ห่างออกไปไม่ไกล เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังมองภาพนี้ด้วยสีหน้าเคียดแค้น
โดยเฉพาะตอนที่หลงเจียเจียกอดถังเฉาเมื่อกี้ ตาเขาแทบจะพ่นไฟได้
เจียงเฉานั่นเอง
เพื่อนในแก๊งเจียงเฉาพูดเสียงแผ่วอยู่รอบๆ เขาหัวเราะเสียงเบา “พี่เฉา ทำไงดีล่ะ เทพธิดาของพี่ดูเหมือนจะสนิทกับถังเฉาคนนั้นมากเลยนะ”
“ใช่แล้ว พวกเขารู้จักกันมาตั้งสามปีแน่ะ คุณหลงคิดถึงเขามาก!”
“…….”
เจียงเฉามองรอยยิ้มสมน้ำหน้าของเพื่อนในแก๊งแล้วอยากจะต่อยมันคนละหมัดไปเลย
เขาชอบหลงเจียเจียมานานมากแล้ว แต่หลงเจียเจียไม่เคยมองเขาตรงๆสักครั้ง
ตอนแรกเขาคิดจะสารภาพรักในพิธีบรรลุนิติภาวะ แต่โดนถังเฉาป่วนจนพังพินาศหมด
เจียงเฉาคิดหาทางได้อย่างรวดเร็ว
“เฮอะ ผู้หญิงที่ฉันไม่ได้ คนอื่นก็อย่าหวังจะได้!”
เจียงเฉาไปโทรศัพท์โดยอ้างว่าไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
