เผชิญหน้ากับสายตาที่เฉียบคมของถังเฉา ไวโอเล็ตยิ้มพราวเสน่ห์ขึ้นมาครั้งหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร
เพียงแค่มองไปยังพวกของหลินจ้าวหยูนบรรดาพนักงานระดับสูงของตระกูลหลิน โบกไม้โบกมือ “พวกคุณออกไปกันก่อน ฉันจะคุยกับคุณถังตามลำพัง”
เหล่าบรรดาพนักงานระดับสูงของตระกูลหลินจากไปอย่างไม่ต่อต้านเลยสักนิด มีเพียงหลินจ้าวหยูนที่ลังเลอยู่ในห้องทำงานอยู่นาน สุดท้ายก็จากไป
ดวงตางดงามของไวโอเล็ตก็ทอดอยู่บนร่างของหลินชิงเสว่ที่อยู่ข้าง ๆ ถังเฉา เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหลิน เชิญคุณหลบไปด้วยค่ะ”
หลินชิงเสว่ไม่ได้จากไป เพียงแต่มองไวโอเล็ตด้วยดวงตาสวยงามที่เยือกเย็น ใบหน้าเต็มไปด้วยความระแวง
เห็นว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของไวโอเล็ตล้ำลึกยิ่งขึ้น “คุณหลินไม่ยินดีจะไป เพราะว่าเป็นกังวลว่าฉันจะขโมยตัวคุณถังไปหรือคะ? นี่เป็นการแสดงออกมาว่าคุณหลินไม่เชื่อมั่นในรูปโฉมของตัวเองนะ”
“เฮอะ!”
คำพูดนี้ท้าทายเส้นความอดทนของหลินชิงเสว่อยู่เล็กน้อย สุดท้ายก็ร้องเฮอะเสียงเย็นครั้งหนึ่ง แล้วไปจากห้องทำงาน
หลินชิงเสว่ไม่เคยพบหน้าไวโอเล็ตมาก่อน และก็ไม่รู้ว่าไวโอเล็ตก็คือตัวการเบื้องหลังสร้างแผนลักพาตัวที่สนามกีฬาเมืองเจียงเฉิง สาเหตุที่เธอไม่ไว้วางใจไวโอเล็ตก็เพราะว่าครั้งแรกที่เธอมองไปยังไวโอเล็ตก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นจอมปลิ้นปล้อน
แต่ว่าเธอเองก็ไว้ใจถังเฉา ไม่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง… นั่นก็ยิ่งเป็นคำพูดไร้สาระ
หลังจากที่หลินชิงเสว่จากไป ในห้องทำงานก็เหลือเพียงถังเฉากับไวโอเล็ตสองคน
ดวงตาสวยงามคู่หนึ่งของไวโอเล็ตมองพิจารณาถังเฉาอย่างประหลาด ถังเฉาเองก็หรี่ตาลงน้อย ๆ มองตาของเธอ
ไม่พูดไม่ได้ว่าถ้าหากว่าหลินชิงเสว่เป็นมาตรฐานของสาวสวยของตะวันออก เช่นนั้นไวโอเล็ตก็คือสาวสวยของตะวันตก
กระตือรือร้น เปิดเผย ริมฝีปากแดงปลั่งดุจเพลิง คล้ายกับดอกฝิ่นที่มีพิษร้ายแรง ที่ทำให้ผู้คนติดพิษจนหมดรูป
ผมบลอนซ์ตาฟ้า รูปร่างโค้งเว้า…. จุดนี้ไม่แสดงให้เห็นในตอนที่เธอสวมชุดกระโปรงแบบราชสำนักโกธิค แต่สำหรับเครื่องแบบที่ค่อนข้างรัดรูปนั้นกลับสามารถแสดงถึงจุดเด่นนั้นได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ลำพังหากพูดถึงความสะบึมของรูปร่างจุดนี้นั้น หลินชิงเสว่สู้ไวโอเล็ตไม่ได้
แต่สิ่งที่ทำได้ยากและน่ายกย่องยิ่งกว่าก็คือคนตะวันตกพอผ่านพ้นสามสิบไปความเร็วในการแก่ชรานั้นรวดเร็วเป็นอย่างมาก แต่ไม่ใช่กับไวโอเล็ต เครื่องหน้าละเอียดลออราวกับตุ๊กตาฝรั่ง ปิดบังอายุที่แท้จริงของเธอ
“คุณถังคิดว่าฉันสวยไหมคะ?”
มองดวงตาของถังเฉา ไวโอเล็ตก็เอ่ยถามอย่างฉับพลัน
พอคำนี้ลั่นออกมา ถังเฉาก็อึ้งไป จากนั้นก็ยิ้มอย่างนุ่มนวลพลางพยักหน้า
“เป็นถึงผู้บริหารสูงสุดห้าดาวที่สูงที่สุดของหว่างเหลี่ยง คุณแองเจล่าเป็นยอดพธูของชาติจริง ๆ ครับ”
ความเยือกเย็นในดวงตาของไวโอเล็ตวาบผ่านไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็กลับมายิ้มอย่างรวดเร็ว เอ่ยว่า “คุณถังเป็นสุภาพบุรุษที่แต่งงานแล้ว และภรรยายังอยู่ข้างนอกอีกด้วย ชมผู้หญิงคนอื่นว่าสวยไม่ค่อยเหมาะหรือเปล่าคะ?”
ถังเฉาพยักหน้า เอ่ยอย่างเห็นด้วยว่า “เป็นเช่นนั้นจริง ๆ แต่ว่าขอให้เท้าของคุณอย่ามาเสียดสีผมได้ไหมครับ?”
ไวโอเล็ตที่สวยสุภาพบนโต๊ะ ใต้โต๊ะเท้าขาวสะอาดคู่หนึ่งที่ถูกห่อหุ้มด้วยถุงน่องสีดำที่บางราวกับปีกจักจั่นกลับยื่นออกมาจากรองเท้าส้นสูงแล้วเสียดสีกับหน้าเข้งของถังเฉาเบา ๆ
ถ้าหากว่าถังเฉาไม่ได้ยับยั้งเอาไว้ ถีบมาทางถังเฉามาก ๆ เหยียบย่ำเค้าลางที่ส่อให้เห็นนั้นเบา ๆ
ไวโอเล็ตหัวเราะคิก ๆ อย่างน่ารัก ไม่ได้คืบจะเอาศอกอีกในทันที เอาเท้าเล็ก ๆ สวมกลับเข้าไปในรองเท้าส้นสูงพลางเอ่ยว่า “ถังเฉา คุณเป็นคนโด่งดังที่มีชื่อเสียงในองค์กรของเรา วัฒนธรรมทางตะวันตกของพวกเราค่อนข้างเปิดกว้าง ไม่ว่าจะเป็นศัตรูหรือมิตร การที่สามารถที่จะมีความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกับผู้ชายที่เข้มแข็งคนหนึ่งเช่นนี้ฉันคิดว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ ๆ ของตะวันตกเลยทีเดียวที่ล้วนแต่จะยินดี”
“คุณไม่กลัวว่าผมจะฆ่าคุณอย่างกะทันหัน?”
ถังเฉายิ้มอย่างน่าสะพรึงกลัวพลางเอ่ยขึ้น
“ตอนนี้คุณเองก็สามารถที่จะฆ่าฉันได้ แต่ว่าทำไมถึงยังไม่ลงมือกันนะ?”
ไวโอเล็ตแสร้งทำท่าทางไม่แน่ใจ หัวเราะหึหึพลางเอ่ยว่า “เพราะว่าคุณถังไม่แน่ใจว่าฉันมีตำแหน่งอย่างไรในฝ่ายในของหว่างเหลี่ยงกันแน่ ควบคุมข่าวสารไว้เท่าไหร่ ถูกฝังชิประเบิดเอาไว้เหมือนกับเฟิ่งหวงและค้างคาวหรือไม่ ใช่ไหมล่ะคะ?”
“…”
ถังเฉาคิดไม่ถึงว่าประโยคคุกคามขู่ขวัญของตัวเองจะลากเอาประโยคย้อนถามของไวโอเล็ตมาอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้เขาขมวดคิ้วน้อย ๆ และพูดไม่ออก
“ฉันไม่ใช่สวะอย่างค้างคาวนั่น การกลับไปกองทัพปราณมังกรของเขาในครั้งนี้ล้มเหลว ความอดทนที่องค์กรมีต่อเขาหายไปจนหมด อีกไม่นานก็คงจะส่งคนไป ‘จัดการซ่อมใหม่’ แล้วล่ะ”
ไวโอเล็ตเอ่ยอย่างเหมือนกับคิดอะไรอยู่สักอย่าง ทำให้คิ้วของถังเฉาขมวดแน่นยิ่งขึ้น
“พวกคุณจะส่งคนไปลอบฆ่าเยี่ยนซื่อเฉิง?”
ถังเฉาเอ่ยเสียงต่ำ
“เวอร์ไปแล้ว”
ตอนนี้สีหน้าของไวโอเล็ตก็จริงจังขึ้น เอ่ยด้วยเสียงต่ำว่า “พวกเรากลับเข้าประเด็นหลัก คุณถัง ถ้าหากอยากจะให้ตระกูลหลินของพวกเราร่วมงานกับลี่จิงกรุ๊ปของคุณหลิน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ เพียงแต่จำเป็นจะต้องให้คุณตอบตกลงเงื่อนไขหนึ่งข้อกับฉัน ทรัพยากรทั้งหมดของตระกูลหลินก็จะเทให้ไปลี่จิงกรุ๊ปทั้งหมด”
“เงื่อนไขอะไร?”
ในดวงตาของถังเฉาสาดประกายคมปลาบ
ตอนที่เจรจากับหลินชิงเสว่ ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ล้วนแต่ไม่ยินดีที่จะร่วมงานกัน แต่พอเวียนมาถึงตอนที่เจรจาด้วยตนเองกลับเปลี่ยนคำพูดขึ้นมาอย่างฉับพลัน
ทันใดนั้น ถังเฉาก็เริ่มจะมองผู้หญิงคนนี้ไม่ออก
“ง่ายมาก ๆ ให้ภรรยาของคุณเข้าร่วม ‘หว่างเหลี่ยง’ ของพวกเรา”
พูดคำพูดที่ถ้าไม่มีคนตกใจจนตายก็จะไม่ยอมเลิกรา เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง
ขวับ!
พอคำพูดนี้ลั่นออกมา สีหน้าของถังเฉาก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมากในทันที ดวงตาหรี่ลงอย่างอันตราย จ้องไวโอเล็ตนิ่ง ๆ พลางเอ่ยว่า “ผมคงไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?”
ตั้งแต่ต้นจนจบ บนใบหน้าของไวโอเล็ตก็ล้วนแต่มีรอยยิ้มจาง ๆ “ใช่ค่ะ คุณไม่ได้ฟังผิด พวกเราอยากจะดึงคุณหลิน ภรรยาของคุณมาเป็นพวก”
“จากการค้นพบของระดับสูงฝ่ายในของพวกเรา คุณหลินมีแผนไอคิวสูง เหมาะมากที่จะมารับหน้าที่ผู้บริหาร ขอเพียงคุณพยักหน้าตอบตกลง และในนาทีที่ไปโน้มน้าวคุณหลินให้เข้าร่วมหว่างเหลี่ยงนั้น ฉันรับปากคุณว่าจะให้คุณหลินรับตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดห้าดาวของหว่างเหลี่ยง… ใช่ เป็นตำแหน่งที่เหมือนกันกับฉัน”
นิ่งไปพักหนึ่ง ไวโอเล็ตก็เอ่ยต่อไปว่า “ผู้บริหารสูงสุดห้าดาว ฉันใช้เวลาเป็นสิบปีจึงจะได้ตำแหน่งนี้มา คุณหลินขอเพียงเข้าไปเท่านั้น ฐานะก็จะเทียบเท่ากับฉันแล้ว ฉันได้ยืนยันความบริสุทธิ์ใจของพวกเราหว่างเหลี่ยงแล้ว”
เช่นนี้ ลี่จิงกรุ๊ปของคุณหลินพวกเราก็จะทุ่มกำลังเข้ามาประคับประคอง ถึงขั้นที่จะขึ้นแทนคนรวยอันดับหนึ่งของต้าเซี่ยในตอนนี้ การจะยึดอันดับหนึ่งมาก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”
“พอได้แล้ว!”
ไวโอเล็ตยังคิดจะพูดต่อไปอีก แต่ถังเฉากลับตบโต๊ะแรง ๆ ในทันที ตะคอกอย่างเดือดดาลด้วยสีหน้าเข้มครึ้ม
ไวโอเล็ตมองถังเฉาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็ยิ้มออกมาจาง ๆ
“คุณถัง คุณยังคงมีเจตนาร้ายอย่างเต็มเปี่ยมต่อหว่างเหลี่ยงของพวกเรา ก่อนอื่นคุณจะต้องเข้าใจจุดหนึ่ง ว่าหว่างเหลี่ยงของพวกเราไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ ต่อคุณเลย… รวมถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อนด้วย เดิมทีเป้าหมายของพวกเราก็คือจะเชิญชวนคุณ ผลลัพธ์คือไม่ได้ของที่ดีที่สุดก็เอาที่ใกล้เคียงกันมา กลายเป็นหลี่เห้าไป”
ไวโอเล็ตเอ่ยเสียงเบาว่า “เดิมทีพวกเราอยากจะใช้วิธีการที่เป็นมิตรไปเจรจากับคุณ เป็นกองทัพปราณมังกรของพวกคุณที่ไม่ยอมพูดกันดี ๆ และเริ่มยิงก่อน พวกเราจึงไม่อาจไม่โต้ตอบได้… ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากเหตุการณ์นั้นคุณยังฆ่าบุคคลอันยอดเยี่ยมของพวกเราหว่างเหลี่ยงไปเกือบจะพันคนเต็ม ๆ ก็คงจะระบายความโมโหไปจนหมดแล้วใช่ไหม?”
สีหน้าของถังเฉาเยือกเย็นลง “คุณยังกล้าพูดเรื่องนี้อีกนะ ลักลอบเข้ามาในเขตแดนอย่างผิดกฎหมาย ไม่ได้ยิงพวกคุณให้ตายก็ถือว่าเมตตามากแล้ว”
ได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของไวโอเล็ตก็เปลี่ยนเป็นไม่ดี “คำตอบของคุณ ฉันสามารถเข้าใจว่าการเจรจาล้มเหลวแล้วหรือเปล่าคะ?”
