เจ้ามังกรพรีเมี่ยม – ตอนที่ 865 ถังเฉามาแล้ว

“อะไรนะ ฉู่หยางจากตระกูลฉู่หรอ?”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ อย่าว่าแต่ฉินกวนฉีเลย แม้แต่ฉินผู่หยางยังมีประกายคมกริบแวบผ่านไปในแววตา

ฉู่หยางจากตระกูลฉู่ หากเป็นคนในตระกูลหลวงต้องเคยได้ยินมาบ้าง เขาเลื่องชื่อไปทั่วเมืองซื่อจิ่วในด้านไร้ความสามารถและขี้ขลาด

ขยะแบบนี้กลับกล้าบุกเข้ามาในสถานที่ของฉินกวนฉี

ต่อให้เป็นฉินผู่หยางยังรู้สึกว่าฉู่หยางไม่อยากอยู่แล้ว

ประกายคมกริบแวบผ่านไปในแววตาของฉินกวนฉี “ไล่เขาออกไป ถ้าเขายังกล้าก่อเรื่องต่อก็เล่นงานให้ยับ โยนกลับไปให้ตระกูลฉู่!”

“เรื่องนั้น….ไม่ค่อยดีมั้งครับ”

ผู้จัดการชมรมหมากรุกเป่ยโต่วสีหน้าลำบากใจ

ถึงแม้ระหว่างเก้าตระกูลหลวงจะมีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่ไม่มีทางลงมือกับเด็กๆจากตระกูลหลวงที่รุนแรงเกินไป

กตัญญูรู้คุณคือคุณธรรมอันดับแรก การไร้ผู้สืบทอดเป็นเรื่องใหญ่สุด หากมีใครฆ่าคนรุ่นหลังของตระกูลใดตระกูลหนึ่ง ง่ายต่อการเลื่อนขั้นความขัดแย้งถึงระดับตระกูลอย่างมาก

เมื่อซื่อจิ่วสงบมานานขนาดนี้ ก่อนหน้าตระกูลถังและตระกูลเย่สองตระกูลมีเรื่องกันชนิดที่แทบจะพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินเพราะเรื่องที่เย่หรูอี้นอกใจ ถ้าหากฉินกวนฉีเล่นงานฉู่หยางอีก ตระกูลฉู่และตระกูลฉินได้มีศึกเต็มกำลังแน่

ฉินกวนฉีกลับไม่แยแส ประกายคมกริบในแววตาฉายชัดกว่าเดิม “ทำตามที่ฉันบอก สถานที่ของฉันไม่ยอมให้บุกเข้ามาง่ายๆหรอกนะ”

ลังเลอยู่พักหนึ่ง ผู้จัดการก็มองเห็นความเด็ดเดี่ยวของฉินกวนฉี จึงไม่พูดอะไรอีกและถอยออกไป

“พวกเรามาต่อกัน”

ฉินกวนฉียิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดกับฉินผู่หยางและฉินเจียนเวยต่อ “เจียนเวยแสดงจุดยืนออกมาชัดเจนแล้ว แล้วนายล่ะน้องชาย?”

ในขณะที่พูด ใบหน้าของฉินกวนฉีฉายรอยยิ้มใสซื่อไร้พิษภัย แต่มีเพียงฉินผู่หยางที่รู้ว่ารอยยิ้มแบบนี้แหละ ที่กลืนกินคนอื่นไม่เหลือแม้กระดูก

ฉินผู่หยางจ้องฉินกวนฉีนิ่งๆอยู่หลายวิ เขาไม่ได้ตอบฉินกวนฉี พูดออกมาเพียงสี่คำ

“ขับไล่หมาป่า กลืนกินพยัคฆ์”

ฉินกวนฉีชะงักไปนิดหน่อย ไม่เข้าใจว่าที่ฉินผู่หยางพูดแบบนี้มีความหมายอะไรกัน

เขายิ้มกว้างขึ้นอีก “หมายความว่ายังไง”

“คุณปู่กำลังขับไล่หมาป่า กลืนกินพยัคฆ์”

ฉินผู่หยางพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “พี่คิดว่านอกจากคุณปู่จะไม่ต่อต้านการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นของเราสองพี่น้องแล้วกลับสนับสนุนอีกด้วย เป็นการบ่มเพาะเรารึ?​ ผิดถนัด คุณปู่กำลังขับไล่หมาป่า กลืนกินพยัคฆ์—-ขับไล่หมาป่าเช่นพี่ กลืนกินพยัคฆ์เช่นผม สุดท้ายเราสองคนบาดเจ็บด้วยกันทั้งคู่ มือที่สามได้ประโยชน์ไปแทน”

เมื่อคำพูดนี้ถูกเอื้อนเอ่ยออกไป ไม่ใช่แค่ฉินกวนฉีที่มีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้แต่ฉินเจียนเวยยังอดมองฉินผู่หยางไม่ได้

เพียงแวบเดียวเท่านั้น ฉินกวนฉีก็หัวเราะออกมาเบาๆ “นายจะบอกว่านายเป็นพยัคฆ์ส่วนฉันเป็นหมาป่าหรอ? แต่ดูเหมือนพยัคฆ์จะแข็งแกร่งมากกว่าหมาป่านะ”

“……”

สีหน้าของฉินผู่หยางอึมครึมลง ไม่ได้พูดอะไรต่อ

ฉินกวนฉีแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด และแสดงจุดยืนของตัวเขาเองอย่างชัดเจน—-ต่อให้มันจะเป็นอุบายขับไล่หมาป่ากลืนกินพยัคฆ์ของคุณปู่จริงๆ เขาก็เต็มใจที่จะหลงกล กลืนกินฉินผู่หยางลงไปก่อน จากนั้นค่อยเดินเกมกับนายพรานอย่างคุณปู่ช้าๆ

“นายพรานที่ดีมักจะกระทำสิ่งต่างๆในรูปแบบล่าเหยื่อ รู้มั้ยว่าทำไมสัตว์ในแอฟริกาตะวันออกจึงดุร้ายขนาดนั้น?”

ฉินกวนฉียิ้มบางๆ “เพราะมนุษย์คิดว่ามนุษย์เป็นฝ่ายล่า บางครั้งสัตว์ก็สามารถล่ามนุษย์ได้เหมือนกัน”

“คุณปู่แก่แล้ว ทำไมพวกเราสองพี่น้องถึงต้องอยู่ภายใต้เงาของคุณปู่ด้วยล่ะ?”

ฉินกวนฉีหมุนแหวนโบราณบนนิ้วเบาๆ และพูดอย่างมีนัย “ตอนนี้คุณปู่ถึงวัยที่ควรเสพสุขได้แล้ว หากยังหลงในอำนาจจะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเอาได้”

“น้องชายเอ๋ย เราเป็นพี่น้องกันนะ ระหว่างพี่น้องจะทะเลาะกันเองได้อย่างไร?”

ชะงักไปครู่หนึ่ง ฉินกวนฉีก็แตะขาของฉินผู่หยางเบาๆพลางเอ่ยยิ้มๆ “รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี ขาสองข้างของนายขาดทั้งคู่ ฉันจะยังลงมือกับนายต่อไปได้อย่างไร ใช่มั้ยล่ะ? เจียนเวยก็ยอมถอยให้แล้ว นายก็ควรจะถอยออกจากเวทีแห่งนี้ได้แล้ว”

“……”

ฉินผู่หยางใบหน้าเคร่งขรึมไม่พูดอะไร ถ้าเขาไม่ได้โทรศัพท์หาถังเฉาบางทีอาจยังพอมีทางยื้อยุดกับฉินกวนฉีต่อ แต่ตอนนี้…..

ฉินกวนฉีมองออกว่าความตั้งใจของฉินผู่หยางเริ่มสั่นคลอนแล้ว จึงต้องการตีเหล็กต่อในขณะที่ยังร้อน

เพิ่งจะอ้าปาก—-

ปึ้ง!

ประตูของห้องส่วนตัวเปิดออกอีกครั้ง

ผู้จัดการเดินเข้ามาอย่างรีบร้อนอีกรอบ

“เกิดอะไรขึ้นอีก?”

จิตสังหารฉายอยู่แวบหนึ่งในแววตาของฉินกวนฉี เขาถามอย่างรำคาญใจ

“มี มีแขกมาอีกแล้วครับ เขาบอกว่าเขาชื่อถังเฉา”

ผู้จัดการพูดด้วยความอกสั่นขวัญผวา

“ถังเฉา?!”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ไม่ว่าจะเป็นฉินกวนฉีหรือฉินผู่หยาง หรือแม้กระทั่งฉินเจียนเวยต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากทั้งหมด

ในสามคนนี้ ความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของฉินเจียนเวยนั้นน้อยที่สุด เธออ้าปากค้างเล็กน้อย ใบหน้าแสดงถึงความอึ้ง แต่ในไม่ช้าเธอก็เข้าใจบางอย่างและยิ้มจางๆออกมา

ฉินผู่หยางคือคนที่ตกใจที่สุด

ก่อนหน้านี้เขาโทรหาถังเฉา แต่ปรากฏว่าถูกปฏิเสธแถมยังถูกยุติการร่วมมือระหว่างทั้งคู่ ซึ่งทำให้ฉินผู่หยางสูญเสียที่พึ่งพิงที่ใหญ่ที่สุดไป ขาข้างหนึ่งของเขาได้ก้าวไปอยู่ที่ขอบหน้าผาแล้ว

คิดไม่ถึงว่ากลับตาลปัตร ถังเฉาดันมา

ใบหน้าของฉินกวนฉีเป็นสีแดงบ้างสีขาวบ้าง ก่อนหน้านี้เขาดักฟังโทรศัพท์ของฉินผู่หยางได้ยินอย่างชัดเจนว่าพันธมิตรระหว่างเขาและถังเฉาจบลงแล้ว เขาถึงกล้าที่บีบเค้นให้สละสิทธิ์ คิดไม่ถึงว่าถังเฉาจะมา

เขามาทำอะไร?

“คุณชายฉิน เราจะปล่อยให้เขาเข้ามามั้ยครับ?”

ผู้จัดการยืนอยู่หน้าประตู ถามด้วยสีหน้าหวาดผวา

ฉินกวนฉีครุ่นคิดอยู่นานมาก สุดท้ายก็พยักหน้าและบอก “ให้เขาเข้ามา”

ฉินกวนฉีนั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าอึมครึมถึงขีดสุด ถ้าไม่ยอมให้เขาเข้ามากลับกลายเป็นว่าตัวเองมีลับลมคมใน ยิ่งน่าสงสัยขึ้นไปอีก

ไม่นานนักประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่งก้าวยาวๆเข้ามา

พอเห็นฉินเจียนเวย ถังเฉาก็มีสีหน้าอึ้งเหมือนกัน ก่อนจะยิ้มให้เธอ “เธอก็อยู่ที่นี่หรอ?”

ฉินเจียนเวยยืนขึ้นและยิ้มน้อยๆ “รองหัวหน้า สวัสดีตอนดึกค่ะ”

ถังเฉาหัวเราะร่วนและโบกมือ “ไม่ได้ฟังเธอเล่นพิณมานานมาก ขอสักเพลงสิ”

“ค่ะ”

ฉินเจียนเวยคำนับเบาๆและบอกยิ้มๆ

คนบ้าดนตรีที่ไม่ได้แตะดนตรีมานาน เมื่ออยู่ต่อหน้าถังเฉาก็เชื่อฟังเหมือนลูกแมวน้อย

ไม่นานนัก เสียงไพเราะเพราะพริ้งก็ดังขึ้น

ดนตรีนั้นช้าบ้างเร็วบ้าง ประหนึ่งมือกระบี่ฝีมือดีสองคนในยุคโบราณกำลังประลองกันในป่าไม้ไผ่ จังหวะขึ้นลง ราวกับได้ไปที่นั่นด้วยตัวเอง

“ บทเพลงเลื่องชื่อของเสินโจว เข้ากับบรรยากาศในตอนนี้”

ถังเฉากล่าวยิ้มๆ

“……” สีหน้าของฉินกวนฉีอึมครึมถึงขีดสุด

ชมรมหมากรุปเป่ยโต่วเป็นถิ่นของเขา แต่ตั้งแต่ที่ถังเฉาเข้ามา ก็ดูเหมือนว่าสถานการณ์พลิกผันไปในบัดดล ราวกับถังเฉาต่างหากคือเจ้าของที่นี่

“นายมาที่นี่ทำไม ความสัมพันธ์ของเราดูเหมือนจะยังไม่สนิทขนาดที่นายจะเข้าออกสถานที่ของฉันได้ตามอำเภอใจนะ”

ฉินกวนฉีจ้องถังเฉาด้วยสายตาเย็นเยียบและเอ่ยอย่างเย็นชา

หลังจากถังเฉานั่งลงแล้ว เขารินชาใส่ถ้วยและเอ่ยยิ้มๆ “ฉันมาเล่นหมากรุกกับนาย ได้มั้ยเล่า?”

ฉินกวนฉีผงะ เขาเองก็ยังไม่อาจคาดเดาได้ว่าถังเฉามีจุดประสงค์อะไร

ฉินผู่หยางกลับมีสีหน้าตะลึง ตั้งแต่ที่ถังเฉามานี่ ฉินกวนฉีที่มักจะสงบนิ่งดั่งภูผากลับอารมณ์ร้อนขึ้นมาได้

นี่หรือที่เขาว่าทุกสิ่งย่อมมีอีกสิ่งที่กำราบได้?

ขณะนี้ ภาพนี้

กลิ่นหอมของชาตลบอบอวล บทเพลงเลื่องชื่อแห่งเสินโจว กำลังจะเข้าสู่ช่วงพีค การดวลระหว่างชายสองคนก็กำลังจะเริ่มขึ้น

……

ในเวลาเดียวกัน

ชมรมหมากรุกเป่ยโต่ว ชั้นหนึ่ง

ตู้ม!

บอดี้การ์ดชายคนหนึ่งต่อผู้ชายอีกคนร่วงไป คุณชายผู้ร่ำรวยเสเพลที่กำลังเมามองทุกคนด้วยสีหน้าโอหัง สายตาฉายแววดูแคลนอย่างแรง เขาตะโกนอย่างผยอง

“ตาของพวกแกบอดรึไง แม้แต่คุณชายฉู่แห่งตระกูลฉู่อย่างฉันยังกล้าขวาง ไม่รู้หรอว่าผู้แข็งแกร่งสุดโด่งดังแห่งเมืองซื่อจิ่ว ‘เจ้ามังกร’ ก็ฉันนี่แหละที่เรียกตัวมา?”

“……”