หลินชิงเสว่ตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินถังเฉาพูดคำที่อ่อนโยนเหล่านี้ ดวงตาที่เย็นชาและสวยงามของเธอยังคงจ้องมองที่เขาอย่างไม่ละสายตา
แม้ว่าน้ำเสียงของถังเฉาจะสงบมาก แต่เธอก็ยังได้ยินร่องรอยของความโศกเศร้าและความรู้สึกอ่อนไหว
ยังมีความปรารถนาอีกด้วย
เขาโหยหาพ่อและแม่ของเขา
หลินชิงเสว่เงียบไปครู่หนึ่ง ยกมือขึ้นช้าๆ กอดถังเฉาอย่างอ่อนโยน ปล่อยให้เขาพิงอยู่ในอ้อมแขนของเธอ
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นถังเฉาแสดงอารมณ์แบบนี้ นอกจากรู้สึกตกตะลึงแล้ว เธอยังรู้สึกเอ็นดูอีกด้วย
“ถ้าคิดถึงคนๆหนึง ก็ไปหาเขาเถอะ อย่าไปสนใจอะไรมาก”
เสียงของหลินชิงเสว่นุ่มนวล ราวกับร้องเพลงกล่อม
ทั้งสองอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ ฐานะมั่นคง มีลูกสาวที่เป็นเด็กดี และผู้ใหญ่ก็อ่อนโยนมาก – ดูเหมือนว่าชีวิตไม่มีอะไรที่ต้องไขว่คว้าอีก
อย่างไรก็ตาม มีเพียงหลินชิงเสว่เท่านั้นที่รู้ อย่ามองว่าภายนอกถังเฉาดูสุภาพอ่อนโยนและมักจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า อันที่จริง ในใจของเขายังคงว่างเปล่า
เมื่อก่อนเพราะความรักหนุ่มสาว ปัจจุบันเพราะความรักครอบครัว
และความรักของพ่อแม่แบบนี้ เธอให้เขาไม่ได้ เสี่ยวลี้ให้ได้
เนื่องจากถังเฉาเป็นเด็กกำพร้า เขาไม่รู้ว่าพ่อและแม่ของเขาเป็นใคร และหน้าตาเป็นอย่างไร เขาจำอะไรไม่ได้เลย
เมื่อก่อนถังเฉาไม่เคยพูดถึงบิดามารดาผู้ให้กำเนิด และหลินชิงเสว่ก็ไม่ได้กล่าวถึง แต่ตอนนี้เมื่อถังเฉาได้ริเริ่มที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ก็เห็นได้ว่าเขามีเป้าหมายแล้ว
อีกอย่าง เขาต้องการนำมันไปปฏิบัติ เขาต้องการกำลังใจ
ดังนั้น หลินชิงเสว่พูดเบาๆและถามว่า “คุณบอกฉันได้ไหมว่า พ่อแม่ของคุณเป็นคนแบบไหน?”
ถังเฉาไม่ได้ลุกขึ้นจากอ้อมแขนของเธอ และต้องการพิงต่อไป ส่ายหัว”ผมไม่รู้ แต่ผมรู้ว่าพวกเขาชื่ออะไร”
“พ่อของผมชื่อถังเหยียน และแม่ของผมชื่อถังเยว่หวา พวกเขาเป็นสมาชิกของราชวงศ์ต้าเซี่ย”
“ตอนนี้พวกเขาถูกจับ และติดอยู่ในที่ที่หนึ่ง พวกเขาไม่สามารถออกไปได้ เพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อผม พวกเขาให้ใครบางคนส่งผมไป และปล่อยผมไว้ที่ประตูบ้านของตระกูลหลิน เพราะกลัวว่าผมจะไม่รู้ว่าตนเองชื่ออะไรหลังจากที่ผมโตขึ้น พวกเขาได้ประทับตราชื่อของผมไว้ที่บนตัวของผม”
ถังเฉาเปิดเสื้อผ้าของเขา และภายใต้แสงจันทร์อันเยือกเย็น หลินชิงเสว่เห็นคำสองคำอย่างชัดเจนบนร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลของเขา
ถัง
เฉา
ใบหน้าหลินชิงเสว่กระตุกล็กน้อย ดวงตาของเธอส่องประกายด้วยสีแปลกๆ
หลังจากเงียบไปนาน เธอส่ายหัว“พ่อแม่ของคุณ ต้องมีความลำบากใจของพวกเขา อย่าโกรธพวกเขา เหมือนที่ฉันให้กำเนิดเสี่ยวลี้ และสอนเสี่ยวลี้ว่าอย่าเกลียดคุณ”
คำเหล่านี้มาจากหัวใจและจิตวิญญาณของหลินชิงเสว่
สงสารพ่อแม่ทุกคนบนโลก
ถ้าไม่มีสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด พ่อแม่จะไม่ทิ้งลูกของตนเองแน่นอน นั่นคือก้อนเนื้อที่ตกจากร่างกายตนเองเชียวนะ
หลังจากได้ยินคำพูดของหลินชิงเสว่ ถังเฉาก็รู้สึกซาบซึ้ง กอดหลินชิงเสว่แน่นขึ้น แต่ไม่ได้พูดอะไร
“ไปหาพวกเขาเถอะ ฉันจะไปกับคุณ!”
หลินชิงเสว่จับมือใหญ่ที่หยากของถังเฉาเบาๆ และพูดอย่างให้กำลังใจ
ในความมืด สายตาของเธอดูสว่าง
เธอเป็นภรรยาของเขา และมีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถสนับสนุนถังเฉาในเรื่องแบบนี้ได้
ถังเฉายืดตัวตรง และมองไปที่เธออย่างไม่ละสายตา “คุณเต็มใจไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ยกับผมหรือ?”
“เต็มใจ”
หลินชิงเสว่จับมือเขาแน่น“คุณไปไหน ฉันจะตามคุณไปทุกที่ แม้ว่าคุณจะไปเร่ร่อน ฉันก็เต็มใจ”
“ชิงเสว่…”
ถังเฉารู้สึกซาบซึ้งและกอดเธอไว้แน่น
คืนนั้น ถังเฉานอนหลับอย่างสงบสุข และทำให้ความมุ่งมั่นของเขามั่นคงมากขึ้น
เขากำลังจะไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ย และตามหาแม่พ่อของเขา
ใครขวางทาง
ฆ่าคนนั้น！
วันรุ่งขึ้น หลินชิงเสว่ไปทำงานแต่เช้า
อย่างไรก็ตาม ถังเฉาไม่ได้ออกไป เนื่องจากเขาตัดสินใจไปราชวงศ์ต้าเซี่ย เขาจึงต้องเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่
ตามที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาในราชวงศ์ต้าเซี่ยถังยวนกล่าว แม่ของเขาถังเยว่หวาหนีจากราชวงศ์ต้าเซี่ยกับพ่อของเขาเมื่อเธอตั้งท้องอยู่
ในเวลานั้น พวกเขาได้รู้จักกับหลินเจิ้นสง และให้ความช่วยเหลือ
นอกจากนี้ พ่อแม่ของเขาได้อพยพไปยังญี่ปุ่น
ในขณะนั้น ท้องของแม่ของเขาใหญ่มาก และเมื่อคลอดเขา อยู่ในญี่ปุ่น
หลังจากนั้นไม่นาน นักฆ่าของราชวงศ์ต้าเซี่ยก็ไล่ล่าพวกเขา และด้วยความช่วยเหลือจากกองกำลังท้องถิ่นในญี่ปุ่น พวกเขาจึงหนีกลับไปที่ต้าเซี่ย
หลังจากหลบหนีไปได้สองสามวัน เขาพบว่าเขาไม่สามารถหนีได้อีก จึงนำเด็กไปวางไว้ตรงหน้าประตูของตระกูลหลินที่พวกเขาเคยรู้จัก และตนเองก็ถูกจับ
“ถ้าเป็นเช่นนี้ แสดงว่าเวลาที่พ่อแม่อยู่ที่ญี่ปุ่นนานกว่าอยู่ในต้าเซี่ย…”
ถังเฉาขมวดคิ้ว และคิดอยากจะไปที่ญี่ปุ่นดูสักครั้ง
แต่แล้ว เขาก็ไม่ได้ไป
มันไม่ใช่สิ่งที่คุณอยากไปก็ไปได้อย่างแน่นอน
เขารู้สึกว่า เขาได้ใช้พลังของเจ้ามังกร
เพราะว่า ศัตรูที่เขาจะต้องเผชิญต่อไปนี้คือราชวงศ์ต้าเซี่ย ตระกูลที่ยืนอยู่บนสุดของต้าเซี่ย
ต้องรวบรมชีชือเข้าด้วยกัน โดยเฉพาะบ้าบู๊ สำคัญมาก
นี่คือการใช้พลังของคนเพียงคนเดียว ในการต่อสู้กับทั้งราชวงศ์ต้าเซี่ย!
สถานการณ์โดยรวมของเมืองซื่อจิ่วได้รับการกำหนดแล้ว และถังเฉาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่อีกต่อไป ความสนใจของเขาเปลี่ยนไปที่พ่อแม่ของเขา
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้ถังเฉาคิดไม่ถึงก็คือ เพราะการตัดสินใจครั้งนี้ ทำให้ความลับที่ไม่มีใครรู้ของราชวงศ์ต้าเซี่ยถูกเปิดเผย
บริเวณทะเลแห่งหนึ่ง
เรือสำราญสุดหรูกำลังเคลื่อนตัวช้าๆ และจะจอดเทียบท่าในไม่ช้า
บนดาดฟ้า มีหญิงสาวผอมเพรียวยืนอยู่
หญิงสาวอายุ 20 กว่าปี และเธอไม่ได้สูงนัก สูงเพียง 1.6 เมตร แต่หุ่นของเธอไม่ธรรมดา แม้จะสวมชุดกิโมโนซากุระสีชมพูอ่อน ก็ยังเห็นทรวดทรงองเอวได้ชัดเจน
นอกจากนี้ ใบหน้าของเธอสวยงามมาก ดวงตากลมโตและฟันที่ขาวสวยงาม เป็นความงามคลาสสิกแบบตะวันออก แต่เมื่อเทียบกับสาวงามที่อันตรายในประวัติศาสตร์นั้น เธอดูอ่อนโยนและอ่อนน้อมถ่อมตนเหมือนดอกซากุระ
ผมยาวของเธอม้วนขึ้นสูง มัดง่ายๆด้วยกิ๊บติดผมแบบไม้ และบนผมด้านซ้ายของเธอ ยังได้ติดกิ๊บดอกซากุระสีชมพูอ่อนไว้หนึ่งดอก
ใช่
เธอไม่ได้มาจากต้าเซี่ย แต่มาจากญี่ปุ่น
หญิงสาวยืนอยู่บนเรือดาดฟ้า มองไปยังแนวชายฝั่งที่ไม่มีที่สิ้นสุดของทะเลอย่างเงียบๆ โดยไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“คุณหนู ใกล้จะถึงฝั่งแล้ว”
ชายชราที่สวมชุดกิโมโนเดินตามหลังเธอ หลังค่อมและกล่าวด้วยความเคารพ
“ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของคุณ”
หญิงสาวโน้มตัวเล็กน้อย แล้วหยิบรูปถ่ายเก่าๆสีเหลืองๆออกมาจากอ้อมแขนของเธอ
เป็นรูปของเด็กทารกสองคน
เด็กทารกชายหนึ่งคน และเด็กทารกหญิงหนึ่งคน นอนคว่ำอยู่บนพื้น แย่งชิงของเล่นกัน
รอยยิ้มเรียบสงบปรากฏขึ้นที่มุมปากของหญิงสาวและพึมพำ “ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างแล้ว”
เมื่อเห็นรอยยิ้มของหญิงสาวที่มีแต่คนมีความรักเท่านั้นที่จะแสดงออกมา ปากของชายชราที่อยู่ข้างหลังก็กระตุก อดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณหนู เราจะไปหาเขาที่ต้าเซี่ยจริงๆ เหรอ?”
“ คู่หมั้นคู่หมายตั้งแต่วัยเด็ก เป็นเพียงเพราะท่านฮิเดโยชิซามะพูดเล่นๆหลังจากดื่มสุราจนเมาเท่านั้น อีกอย่าง เขาแต่งงานแล้วและมีภรรยาที่สวยมาก ทำไมคุณถึงอยาก… เห้อ!”
สีหน้าของชายชรานั้นมีความทนดูไม่ได้ สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดมันต่อไป เขาถอนหายใจอย่างหนัก
หญิงสาวส่ายหัวและพูดอย่างจริงจัง “ฉันจะไม่ไปรบกวนเขา แต่จะไปขอความช่วยเหลือจากเขา มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถช่วยตระกูลโอดะได้!”
ชายชราดูกังวลมากขึ้นกว่าเดิม”คุณหนู ทำไมคุณถึงคิดว่าเขาเป็นผู้กอบกู้ตระกูลโอดะของเราล่ะ?”
“เพราะเขาเป็นลูกชายของคุณน้าถังเยว่หวา”
“28 ปีที่แล้ว เธอเปลี่ยนกฎหมายเพื่อช่วยตระกูลโอดะ ยี่สิบแปดปีต่อมา ลูกของเธอสามารถช่วยตระกูลโอดะได้เช่นกัน!”
มีร่องรอยของความแน่วแน่ในดวงตาของโอดะไอ
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ชายชราก็หยุดพูด
ใกล้จะขึ้นฝั่งแล้ว คลื่นทะเลก็แรงขึ้น
ต่อมาเป็นเรือลำใหญ่ที่มีธงหัวกะโหลกสีดำ
“หา! มีโจรสลัด!”
บนดาดฟ้าเรือ ไม่รู้ว่าใครร้องอุทาน ทุกคนต่างพากันกรีดร้องและวิ่งหนี
“คุณหนู ระวัง!”
สีหน้าของชายชราเปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาก็รีบปกป้องโอดะไอไปจากที่นี่
อย่างไรก็ตาม โจรสลัดได้โยนเชือกและกระโดดขึ้นไปบนเรือแล้ว ถือปืนพกและมีดบุกขึ้นมาบนเรือ
ชายโจรสลัดที่ปิดตาข้างเดียวเห็นโอดะไออย่างรวดเร็ว สายตาของเขากลายเป็นความโลภในทันที เลียริมฝีปากของเขาและพูดว่า “หัวหน้า ผู้หญิงคนนี้คือคนที่เราต้องการจับใช่ไหม?”
“ให้ตายสิ สวยจัง!”
เมื่อเห็นโอดะไอซึ่งแสร้งทำเป็นสงบ ชายโจรสลัดที่ปิดตาข้างเดียวก็มีความคิดที่ชั่วร้าย
ผัวะ!
กัปตันโจรสลัดตบเขาลงไปที่พื้นพร้อมกับตะโกนว่า “แม่งเอ้ย สมองของมึงนอกจากผู้หญิงแล้วยังมีอะไรอีก นี่แหละคือคนที่เจ้านายต้องการ เมื่อได้เงินมา มึงอยากได้ผู้หญิงกี่คนก็ได้”
เมื่อพูดจบ เขาก็ดึงปืนพกออกจากเอวแล้วยิงปัง
“เอาเรือมา! จับตัวผู้หญิงคนนั้นไว้ ส่วนคนอื่นๆ ฆ่าให้ตายทั้งหมด!”
“ปกป้องคุณหนู!”
“คุณหนูรีบไป!”
ผู้พิทักษ์ไม่กี่คนของตระกูลโอดะพยายามอย่างยิ่งที่จะพาโอดะไอหนีไป
บูม!
เรือโจรสลัดลำใหญ่พุ่งชน มีเสียงดัง และเรือโดยสารก็จมลง
