การอับปางของเรือ
พบโจรสลัดในทะเล
ทะเลกว้างใหญ่มาก และมีข่าวแบบนี้เกิดขึ้นเกือบทุกวัน ถังเฉาไม่รู้สึกแปลก
ถังเฉาอ่านข่าวบนเว็บด้วยความเบื่อหน่าย ข่าวเกี่ยวกับเรือโดยสารที่ท่องมาในต้าเซี่ยที่ถูกโจมตีโดยโจรสลัดถูกวางไว้บนหน้าแรกของหน้าเว็บของแพลตฟอร์มหลัก และทำให้ผู้คนมากมายมาแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่มากที่สุดคือการขอพรให้เหยื่อปลอดภัย และจากนั้นก็รู้สึกโชคดีที่เกิดในต้าเซี่ย
ในตอนท้ายของข่าวก็ได้อธิบายถังหัวข่าว ภูมิใจในความแข็งแกร่งของต้าเซี่ย
คนสุดท้ายที่ถูกกล่าวถึงในตอนท้าย
เจ้ามังกร
เหตุผลที่ต้าเซี่ยสามารถอยู่อย่างสงบสุขได้นั้น แยกออกไม่ได้จากการดำรงอยู่ของเจ้ามังกร
จะมีชีวิตที่สงบสุขได้อย่างไร มีแต่คนที่ช่วยพวกคุณแบกภาระหนักไว้เท่านั้น!
ผมคือเจ้ามังกร ผมหยิ่งไหม?
ถังเฉาปิดหน้าเว็บอย่างเงียบๆ และมุ่งเน้นไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ย
เพราะเขาพบปัญหาเร่งด่วน
ถ้าเขาต้องการโจมตีราชวงศ์ต้าเซี่ย เขาต้องมีเหตุผลที่ถูกต้อง
ไม่ว่าสงครามใดก็ตาม จะต้องมีเหตุผลการเริ่มสงครามของมัน โดยเฉพาะยุคที่สงบเช่นนี้
เป็นไปไม่ได้ที่ถังเฉาจะบอกเรื่องส่วนตัวของตนเองโดยตรง แล้วโจมตีราชวงศ์ต้าเซี่ย
เช่นนั้นในที่สำนักเมี่ยวถังจะต้องถกเถียงกันไม่หยุดแน่นอน
หลังจากคิดไปคิดมา ถังเฉาก็ตัดสินใจไปที่ตระกูลลั่วเพื่อพบกับแม่ยายของเขา
ลั่วเย่นหัวเป็นสมาชิกของราชวงศ์ต้าเซี่ย และสถานะของเธอก็ไม่ต่ำ เธออาจมีหนทาง
กริ๊งๆ!
ขณะนี้โทรศัพท์ดังขึ้น
เมื่อมองไปที่ชื่อผู้โทร ถังเฉาขมวดคิ้ว
หลินโป๋หลาย เขาโทรมามีธุระอะไรหรือ?
“ว่าไง?”
ถังเฉารับโทรศัพท์และถามจางๆ
พูดตามตรง เขาไม่ได้ชอบหลินโป๋หลายมากนัก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ที่ต้องการรวมเมืองซื่อจิ่วเป็นหนึ่ง แม้ว่าหลินโป๋หลายจะไม่ใช่ภัยคุกคามอีกต่อไป แต่ถังเฉาก็ยังไม่กล้าทำอะไรกับหลินโป๋หลาย
ก่อนหน้านี้ เขาหนีออกมาจากหว่างเหลี่ยง และฤทธิ์ยาทำให้เขากลายเป็นสัตว์ร้ายที่ไม่มี IQ หรือแม้แต่แนวคิดของมนุษย์ แม้ว่าเขาจะมีสติสัมปชัญญะแล้ว เขาก็ยังแสร้งเป็นสัตว์ร้ายและหลอกลวงทุกคน
ในหัวของหลินโป๋หลาย มีความลับบางอย่างเกี่ยวกับหว่างเหลี่ยงที่เขาไม่ต้องการเปิดเผย แต่ว่า เขายังเป็นผู้ที่ถ้าไม่เห็นเป้าหมายชัดเจนก็จะไม่ยอมลงมือ ดังนั้นเขาจะไม่บอกถังเฉาง่ายๆแน่นอน
“เรื่องทั้งหมดผมได้ยินมาหมดแล้ว จริงตามที่คาดไว้ ไม่ลงมือกับคุณ นั่นเป็นทางเลือกที่ถูกต้อง”
เสียงหัวเราะของหลินโป๋หลายส่งมาทางโทรศัพท์
ถังเฉาขมวดคิ้ว เขารู้ว่า ที่หลินโป๋หลายพูดคือเรื่องที่เขาช่วยฉินผู่หยางขึ้นเป็นผู้นำของตระกูลฉิน
นอกจากนี้ ยังบ่งชี้ว่าไม่มีใครในเมืองซื่อจิ่วที่กล้าโจมตีถังเฉาอีก
“มีธุระอะไรก็พูด” ถังเฉาพูดอย่างเย็นชา
หลินโป๋หลายหัวเราะและไม่สนใจ “ถ้าอย่างนั้นผมจะพูดตรงๆเลยนะ ผู้นำออกเดินทางแดนไกล ผมคิดว่าโอกาสของผมมาถึงแล้ว ฝั่งคุณ ก็ควรเริ่มกระบวนการแล้วใช่ไหม?”
“……”
สีหน้าของถังเฉาจมลงโดยไม่พูดอะไร
สำหรับกระบวนการนี้ที่หลินโป๋หลายกล่าวถึง แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยให้เขากลายเป็นผู้นำตระกูลหลิน
สถานการณ์ของตระกูลหลินนั้นแตกต่างจากเหล่าตระกูลหลวงเช่นตระกูลฉิน ตระกูลเย่และตระกูลฉู่ และมีความพิเศษมากกว่า
เพราะมันเป็นตระกูลของพ่อตาของเขา และเขาไม่สามารถจัดการกับตระกูลหลินเหมือนตระกูลฉิน
หลินรั่วหวีไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของผู้นำมากนัก แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้เห็นความสำคัญตระกูลหลวงแห่งตระกูลหลินเลย แต่เว่ยหมิงจวิน ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อสนับสนุนหลินจ้าวหยูนให้ขึ้นครองตำแหน่อง
สิ่งนี้ทำให้เกิดปมที่ไม่สามารถแก้ได้ หากให้หลินโป๋หลายขึ้นสู่ตำแหน่ง ก็ต้องให้หลินจ้าวหยูนก้าวลงจากตำแหน่ง!
หลินโป๋หลายไม่ต้องการที่จะลงมือด้วยตนเอง แต่ขอให้ถังเฉาช่วย ดังนั้น จึงเหลือทางเดียวเท่านั้น ใช้บริษัทลี่จิงของหลินชิงเสว่ภรรยาของเขา เพื่อจัดการกับบริษัทของหลินจ้าวหยูน
สิ่งนี้จะทำให้ทั้งสองพี่น้องกลายเป็นศัตรูกัน
นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ถังเฉาอยากเห็น
ดังนั้น เขาจึงไม่ยอมทำอะไรสักที แต่แม้จะหนีได้หนึ่งวัน แต่ก็ไม่สามารถหนีได้ตลอดชีวิต ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
“ให้ผมลงมือได้ แต่ว่า คุณก็ต้องทุ่มเทอะไรหน่อยไหม?”
ถังเฉาถามอย่างเย็นชาขณะขับรถ
หลินโป๋หลายผงะและหัวเราะ”ถังเฉา อย่าโลภให้มันมากนัก อย่างไรก็ตาม คุณกับผมเป็นคนประเภทเดียวกัน บอกคุณอีกหน่อยก็ไม่เป็นไร”
หลังจากหยุดชั่วคราว หลินโป๋หลายก็พูดอย่างเฉยเมย “คุณคงสนใจสถานที่ที่ผู้นำกำลังจะไปในครั้งนี้ – ราชวงศ์ต้าเซี่ย”
“พ่อตาของผม เขาไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ย?”
ทันทีที่เขาพูดเช่นนี้ สีหน้าของถังเฉาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตกใจ
เขาได้เรียนรู้แล้วว่าการก่อตั้งของหว่างเหลี่ยงนั้น เกี่ยวข้องกับประวัติที่น่าสังเวชและถูกปกปิดของราชวงศ์ต้าเซี่ย
ราชวงศ์ต้าเซี่ยในอดีต ถูกปกครองโดยเผ่าโบราณที่มีอำนาจมาก
ตระกูลโบราณนี้ เป็นตระกูลราชวงศ์ที่หลินรั่วหวีอยู่ ตระกูลกู่
เขาจะไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ย ซึ่งเป็นไปตามที่คาดไว้จริงๆ
“เขาทำอะไรกับราชวงศ์ต้าเซี่ย?”
ถังเฉาถามโดยไม่รู้ตัว
“อันนี้ผมจะไปรู้ได้ยังไง?”
หลินโป๋หลายไม่ทราบความสัมพันธ์ของหลินรั่วหวีกับหว่างเหลี่ยง แต่น้ำเสียงของเขาเริ่มหมดความอดทน “โอเค ผมได้บอกข้อมูลที่คุณต้องการแล้ว คุณเควรริ่มทำงานแล้วใช่ไหม?”
หลังจากเงียบไปนาน ถังเฉาก็ตอบตกลง “เข้าใจแล้ว”
หลังจากวางสาย ถังเฉาก็ถอนหายใจลึกๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหลินจ้าวหยูนปรากฏขึ้นในหัวของเขา และเสียงอันไพเราะของเธอ
เขาลังเลว่าควรทำเช่นนี้หรือไม่
รถแล่นไปจนถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลลั่ว โดยไม่มีสิ่งกีดขวางตลอดทาง ไม่มีใครขวางทาง
เมืองซื่อจิ่วในปัจจุบัน ทุกคนรู้ว่าถังเฉาเป็นลูกเขยที่ดีของแม่ยายเจ้าแม่ตระกูลลั่ว
เอี๊ยด!
เมื่อถังเฉาเปิดประตูและเดินเข้ามา เขาเห็นภาพที่สง่างาม สองมือพนมมือไว้ คุกเข่าลงต่อหน้าพระพุทธรูป หลับตาลงและสวดมนต์
ตงตงตง
ถังเฉาไม่รบกวนและรอจนกว่าลั่วเย่นหัวสวดมนต์เสร็จสิ้นลงก่อนจะเดินเข้าไป
นับตั้งแต่ลาสึก ลั่วเย่นหัวยังคงยึดมั่นในนิสัยไตรสรณคมน์ โดยมีส่วนร่วมในการสวดมนต์ของชาวพุทธเป็นประจำทุกวัน
“คุณดูร้อนใจ”
ลั่วเย่นหัวหันกลับมามองถังเฉาและพูดด้วยรอยยิ้ม
สายตาของเธออ่อนโยนมาก มีความอ่อนโยนของผู้ออกบวช เมื่อได้ยินเสียงนี้ จิตใจที่ร้อนรนของถังเฉาก็สงบลงทันที
หลังจากเงียบไปนาน เขาก็ยังคงพูดออกมา
“แม่ยาย มีเรื่องหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง”
ถังเฉากำลังจะเล่าเรื่องนี้ออกมา แต่ลั่วเย่นหัวส่ายหัวและยิ้มอย่างสงบ”ทุกคนมีพระพุทธเจ้าอยู่ในใจของเขา ถูกและผิดทั้งหมดถูกตัดสินโดยไม้วัดความสมดุลนั้น”
“เรื่องที่ผิด ผิดจริงไหม เรื่องที่ถูก ถูกต้องจริงไหม? พระพุทธเจ้าอยู่ในใจ”
ลั่วเย่นหัวพูดด้วยรอยยิ้ม เธอหยิบหยกพระพุทธรูปออกจากอ้อมแขนและส่งให้ถังเฉา “ชีวิตนี้แม่ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจะให้ หยกพระพุทธเจ้าชิ้นนี้ มอบให้คุณนะ ขอให้พุทธเจ้าคุ้มครองคุณ”
เมื่อมองดูหยกพระพุทธรูปเย็นในมือ ถังเฉาเหม่อไปครู่หนึ่ง
เขาเข้าใจแล้ว
หลินชิงเสว่และหลินจ้าวหยูนสองพี่น้องนี้ ทะเลาะกันจริงหรือ?
สิ่งที่หลินจ้าวหยูนต้องการคืออำนาจหรือ?
ไม่ คนที่ต้องการอำนาจคือเว่ยหมิงจวินที่อยู่เบื้องหลังหลินจ้าวหยูน
ความล้มเหลวทางการค้าอาจเป็นสิ่งที่ดีสำหรับหลินจ้าวหยูน
