ในขณะนี้ สีหน้าของเว่ยหมิงจวินเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและเหลือเชื่อ
เนื่องจากควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ เธอจึงจับไหล่ของหลินจ้าวหยูนและพยายามเขย่าอย่างหนัก และใบหน้าเล็กๆของหลินจ้าวหยูนก็ดูเจ็บปวดเล็กน้อย
“แม่ คุณทำฉันเจ็บ”
หลินจ้าวหยูนหลุดออกจากมือของเว่ยหมิงจวิน ก้าวถอยหลังมองเว่ยหมิงจวินด้วยท่าทางรู้สึกไม่คุ้นเคยในสายตาของเธอ
เว่ยหมิงจวินในระยะนี้ ทำให้เธอรู้สึกไม่คุ้นเคยเลย ราวกับว่าต่อหน้าเธอคนนี้ ไม่ใช่แม่ของเธอเลย แต่เป็นผู้หญิงที่ถูกชื่อเสียงเงินทองบังหัว
ตอนนั้นเอง เว่ยหมิงจวินตระหนักได้ว่าตนเองทำเกินไป หายใจเข้าลึกๆสองสามที ระงับความโกรธในใจให้สงบลง และพยายามบีบรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย “จ้าวหยูน คุณต้องคุยกับแม่ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมบริษัทถึงส่งคุณไปยังแผนกที่ไม่ค่อยสำคัญ?”
เมื่อเธอพูดเช่นนี้ เสียงของเว่ยหมิงจวินยังคงสั่นไม่หยุด และเนื้อในแก้มของเธอก็สั่น แสดงถึงความคิดภายในที่แท้จริงของเธอในขณะนั้น
ความโกรธและความผิดหวัง เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาที่เต็มล้นในหัวใจของเธอในขณะนี้
แต่เพราะเป็นลูกสาวของเธอ เว่ยหมิงจวินไม่สามารถระเบิดออกมาได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงพยายามอดทนกับมัน
หลินจ้าวหยูนขมวดคิ้ว ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และยังคงพูดออกมา
“ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นี่คือการตัดสินใจของประธาน โดยบอกว่าฉันยังเด็กเกินไปที่จะเป็นผู้จัดการทั่วไป และโยนฉันเข้าไปในแผนกนี้เพื่อไปหาประสบการณ์จากที่นั่น”
“ฉันได้เจรจาดุแล้ว แต่ก็ยังล้มเหลว โดยบอกว่านี่เพื่อประโยชน์ของฉัน…”
หลังจากที่หลินจ้าวหยูนพูดถึงเรื่องนี้ น้ำเสียงของเธอก็ค่อยๆเล็กลง เพราะเธอพบว่าสีหน้าของเว่ยหมิงจวินเริ่มเขียว มือทั้งสองข้างสั่นอย่างรุนแรง
“ยัยบ้านั่นอีกแล้ว รั่วหวีไม่อยู่ เธอจึงทำตามใจทุกอย่างในตระกูลหลิน…”
หลังจากหายใจเข้าลึกๆหลายครั้ง เธอสงบความโกรธในใจของเธอและจ้องไปที่หลินจ้าวหยูน“ทำไมคุณถึงไร้ประโยชน์เช่นนี้? คุณไม่รู้จักประท้วงเหรอ?”
หลินจ้าวหยูนถูกดุจนรู้สึกน้อยใจมาก และพูดเบาๆ”ฉันได้เจรจาดูแล้ว แต่นี่เป็นผลการตัดสินจากคณะกรรมการบริหารทั้งหมด ไม่มีใครยินดีจะสนับสนุนฉัน … ”
ผัวะ!
ก่อนที่คำพูดจะจบลง เสียงตบของมือที่ชัดเจนและดังก้องดังขึ้น ซึ่งแสบหูมากในวิลล่าที่เงียบสงบ
“……”
หลังจากการตบครั้งนี้จบลง ไม่มีเสียงในห้องนั่งเล่นเป็นเวลานาน
หลินจ้าวหยูนจับใบหน้าที่แดงและบวมเล็กน้อย ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยสีที่เหลือเชื่อ
ใช้เวลานานก่อนที่จะดึงสติกลับมาได้ มองเว่ยหมิงจวินและพูดด้วยความไม่เชื่อ “แม่…คุณ นี่คุณตีฉันเหรอ?”
“ไอ้ขยะไร้ประโยชน์! ฉันเลี้ยงดูคุณอย่างยากลำบากมาเป็นเวลานาน แต่สุดท้าย แม้แต่ครึ่งหนึ่งของพี่สาวของคุณก็ไม่สามารถเทียบได้!”
เว่ยหมิงจวินมองหลินจ้าวหยูนด้วยสายตามืดมน เธอไม่ได้รู้สึกผิดที่ตบหน้าลูกสาวเลย มีแต่ความเย็นชาที่ไม่สิ้นสุด
ในตอนนี้ บนตัวเธอไม่มีกลิ่นอายของแม่ที่คุ้นเคย ตรงกันข้าม เธอเผยความรู้สึกความไม่คุ้นเคยที่ทำให้หลินจ้าวหยูนกลัว
“ผู้หญิงต่างชาติที่มากลางทางแบบนี้ ก็สามารถกดคุณได้แบบนี้ แล้วคุณจะเอาชนะหลินชิงเสว่ได้อย่างไรในอนาคต และคุณจะสืบทอดบริษัทของตระกูลหลินได้อย่างไร?”
“หลินจ้าวหยูน ฉันบอกคุณกี่ครั้งแล้ว ว่าถ้าไม่กำจัดหลินชิงเสว่วันใด คุณจะอยู่ใต้เงาพี่สาวของคุณวันนั้น ฉันก็เหมือนกัน คุณดูลั่วเย่นหัวผู้หญิงคนนั้นสิ ตอนนี้เธอเก่งกาจแค่ไหนในเมืองซื้อจิ่ว?”
“เราล่ะ อยู่ที่ไหนกัน? อยู่ในบ้านนี้ ก็เหมือนอยู่บ้านคนอื่น จะปีนขึ้นไปต้องเดินไปทีละก้าว เหมือนเดินบนน้ำแข็งบางๆ คนที่พ่อคุณใส่ใจคือพี่สาวคุณก่อนเสมอ และผู้หญิงที่ครองใจเขา ก็เป็นลั่วเย่นหัว แล้วเราล่ะ? ของทดแทนเหรอ?
ใบหน้าของเว่ยหมิงจวิน เต็มไปด้วยความโกรธ ความสง่างามและความสูงส่งของอดีตหายไป กลับกลายเป็นความโกรธและความขยะแขยงเหมือนภูเขาไฟระเบิด
“พ่อคนเดียวกัน ทำไมช่องว่างระหว่างคุณกับหลินชิงเสว่ถึงใหญ่นัก ทำไมหลินชิงเสว่ไม่ใช่ลูกสาวของฉัน ถ้าหลินชิงเสว่เป็นลูกสาวของฉัน ตอนนี้ฉันคงได้เป็นเจ้าแม่ตระกูลหลินแล้ว ต้องมาพึ่งพาคุณ เพื่อรักษาเกียรติตอนแก่ไว้ด้วยเหรอ?”
ห้องนั่งเล่นทั้งห้องสะท้อนคำดุว่าที่โกรธจัดของเว่ยหมิงจวิน
ความโกรธ ความขุ่นเคือง ความไม่พอใจ… อารมณ์เชิงลบทุกชนิดยังคงก่อตัวในเว่ยหมิงจวิน ราวกับวัชพืชกำลังบ้าคลั่ง
เธอโกรธ โกรธที่ตัวตนและช่องว่างสถานะระหว่างเธอกับลั่วเย่นหัว
พวกเธอล้วนเคยเป็นเจ้าแม่ตระกูลหลิน ทำไมลั่วเย่นหัวถึงมีเกียรติและเป็นที่รักมากกว่าตัวเอง?
เธอไม่พอใจ ไม่พอใจที่เดิมทีหวังจะให้หลินจ้าวหยูนซึ่งเธอเลี้ยงดูมาอย่างยากลำบาก และพึ่งพาเธอในการเป็นผู้นำของตระกูลหลินคนต่อไป เพื่อรักษาความรุ่งโรจน์และความมั่งคั่งในชีวิตที่เหลือของเธอ
น่าเสียดาย!
หลินจ้าวหยูนล้มเหลว
พึ่งเป็นได้แค่ผู้จัดการทั่วไป เธอก็ถูกส่งไปที่แผนกที่ไม่มีผลประโยชน์แม้แต่น้อยโดยหญิงต่างชาติ
พวกเธอสองแม่ลูก ภายนอกอาจดูดี แท้จริงแล้วเป็นเพียงผู้แพ้เท่านั้น!
ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้เงาของหลินชิงเสว่และลั่วเย่นหัวตลอด และไม่มีวันชนะ
ชีวิตแบบนี้ เว่ยหมิงจวินพอกับมันแล้ว
เธอแต่งงานกับหลินรั่วหวี เพราะอยากมาเป็นภรรยา ไม่ใช่คนที่มาอาศัยอยู่ในบ้านของคนอื่นที่ต้องใช้ชีวิตโดยต้องดูสีหน้าคนอื่น
เธอคาดความหวังกับหลินจ้าวหยูนมากเกินไป แต่ความหวังยิ่งมาก ความผิดหวังก็ยิ่งเยอะ
ในขณะที่หลินจ้าวหยูนถูกย้ายตำแหน่ง ความโกรธทั้งหมดในหัวใจของเว่ยหมิงจวินก็ระเบิดออกมา
เธอฉีกบุคลิกที่อ่อนโยนและสูงส่งของคุณผู้หญิง ใบหน้าและแก้มของเธอบิดเบี้ยวอย่างสมบูรณ์ และผมของเธอก็กระเซิงเหมือนผู้หญิงบ้า จ้องมองที่หลินจ้าวหยูนอย่างดุเดือด – ราวกับว่าเธอกำลังจะกลืนกินเธอ
“แม่คะ…คุณเป็นอะไรไปคะ?”
หลินจ้าวหยูนคิดไม่ถึงว่า ปฏิกิริยาของเว่ยหมิงจวินจะรุนแรงขนาดนี้กับการย้ายตำแหน่งของเธอ
เมื่อมองไปที่แม่ที่ดูดุร้าย หลินจ้าวหยูนก็หลบไปด้านข้างด้วยความกลัว ดวงตาของเธอดูหวาดกลัวมากขึ้น
“แม่คะ แม่อย่าโกรธนะ พรุ่งนี้หนูจะไปบอกผู้หญิงคนนั้น แม่อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม?”
เธออ้อนวอนอย่างสุดกำลัง น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้
ทั้งวิลล่าเต็มไปด้วยเสียงแตกของกระจก เว่ยหมิงจวินทุบทุกอย่างที่สามารถทุบได้ในบ้าน
เมื่อเว่ยหมิงจวินทุบโคมไฟโต๊ะสุดท้ายลงกับพื้น ในที่สุดเว่ยหมิงจวินก็พบว่าไม่มีอะไรจะทุบได้อีก แต่ความโกรธของเธอยังคงอยู่
น้ำเสียงนั้นสงบลงมาก
เธอมองไปที่หลินจ้าวหยูน และหัวเราะอย่างเย็นชา “คุณคิดว่าฉันโกรธเหรอ? ใช่ ฉันโกรธมาก แต่ฉันไม่ได้โกรธอย่างสิ้นเชิง เพราะนี่คือตัวตนที่แท้จริงของฉัน”
“ใช่ ความห่วงใยและการเข้าอกเข้าใจคุณที่ฉันได้มอบให้คุณตลอด 20 ปีที่ผ่านมา ล้วนแต่เป็นการเสแสร้ง ฉันแสดงมันมาโดยตลอด จุดประสงค์คือเพื่อฝึกฝนคุณ และวันหนึ่งจะสามารถแทนที่หลินชิงเสว่ได้สำเร็จ—แต่คุณ ล้มเหลว แผนดีของฉัน 20 กว่าปีก็ล้มเหลว ไอ้ขยะ！ เพราะฉัน ฉันสูญเสียชีวิตในเยาว์วัยไป 20 ปี และดูแลคุณมา 20 ปีด้วยสุดใจสุดกำลัง ทำหน้าที่เมียที่ดี แม่ที่ดี แต่สุดท้ายได้อะไรกลับมา”
“เสียดสี ดูถูก ‘สตรีบ้านนอก’ จากภูมิหลังที่ไม่สะอาด เพียงเพราะฉันไม่ได้มาจากตระกูลที่ร่ำรวย ฉันต้องด้อยกว่าลั่วเย่นหัวใช่ไหม เพียงเพราะฉันด้อยกว่าคนอื่น ดังนั้นหลังจากให้กำเนิดเธอแล้ว คุณต้องด้อยกว่าหลินชิงเสว่เหรอ?”
“ทุกสิ่งทุกอย่าง แหล่งกำเนิดเป็นบาปดั้งเดิม!”
เว่ยหมิงจวินกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง “ฉันต้องใช้เวลายี่สิบปี กว่าจะทำให้โลกลืมต้นกำเนิดของฉัน ตอนนี้ ฉันต้องการให้คุณทำแบบเดียวกัน!”
เธอชี้ไปที่หลินจ้าวหยูนและพูดอย่างเย็นชา “หนึ่งวัน ฉันให้เวลาคุณแค่วันเดียว ถ้าคุณยังไม่สามารถย้ายกลับไปเป็นผู้จัดการทั่วไปได้ อย่าโทษฉันที่หยาบคายกับคุณ”
