“ไม่เพียงแต่หน้าตาสวยเท่านั้น แต่รูปร่างยังมีเสน่ห์อีกด้วย น่าดึงดูดจริง ๆ”
จ้าวไท่กล่าวด้วยความหื่น มองดูน้องน้อยโจวที่กำลังตื่นตระหนกอยู่ในอ้อมแขนของตนเอง
และขณะนั้น มีเสียงหัวเราะของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ไม่ไกล
“ไม่รู้จริง ๆ ว่าทำไมพวกคุณญี่ปุ่นถึงได้จิตวิปริต แม้แต่กอดขอนไม้ก็รู้สึกมีความสุข แล้วก็ยังพูดกับตัวเองอีกด้วย”
จ้าวไท่เงยหน้าขึ้นมองด้วยท่าทางที่ไม่อยากเชื่อ พบว่าน้องน้อยโจวยืนอยู่บนต้นไม้ มองตนเองด้วยรอยยิ้ม
“เป็นไปไม่ได้ คุณควรอยู่ใน……อ้อมแขนของผม?”
จ้าวไท่เหลือบมองน้องน้อยโจวที่อยู่ในอ้อมแขนของตนเอง และพบว่ามันกลายเป็นขอนไม้
“ตั้งแต่เมื่อไร? ทำได้อย่างไร?”
มีคำว่าทำไมเป็นหมื่นคำอยู่ในใจของจ้าวไท่ และเขาก็ค่อย ๆ โกรธขึ้นมา
“บัดซบ ถ้าคุณแน่จริงก็อย่าวิ่งหนี มาเผชิญหน้าผม คุณคอยดูสิว่าผมจะฆ่าคุณได้ไหม?”
“ไม่! จู่ ๆ ผมก็ไม่อยากฆ่าคุณ ผมอยากจับเป็นคุณ คุณเป็นคนที่น่าสนใจมาก”
ชั่วพริบตา ความโกรธของจ้าวไท่ก็หายไปโดยสิ้นเชิง เปลี่ยนเป็นหน้าตาที่แสดงความหื่น ราวกับว่าเขากำลังคิดถึงบางสิ่งอยู่
และขณะที่ จ้าวไท่เคลื่อนไหวอยู่ในป่าอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
“ในเมื่อคุณต้องการเล่นกลอำพรางกับผม ความเร็วของคุณก็น่าเร็วมากเช่นกัน ผมอยากรู้ว่าความเร็วของคุณหรือของผมเร็วกว่ากัน ผมไม่เชื่อว่าเมื่อหาทีละจุด แล้วจะไม่สามารถหาร่างแทนทั้งหมดของคุณได้”
แม้ว่ากลร่างแทนของน้องน้อยโจวจะยอดเยี่ยม แต่เธอก็ต้องการความเร็วที่แน่นอนเพื่อรองรับวิธีการหลบหนีของตนเอง
เมื่อความเร็วของตนเองไม่สามารถตามความเร็วของศัตรูที่หาร่างแทนของตนเองได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นกลอำพรางของน้องน้อยโจวก็ไม่มีความหมาย
ขณะนี้ น้องน้อยโจวรู้สึกกดดันเล็กน้อย และเพิ่มความเร็วของตนเองเป็นระดับสูงสุด
แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้นก็ตาม แต่จ้าวไท่ที่เป็นเหมือนหมาบ้าก็ได้ทำลายร่างแทนของน้องน้อยโจวไปทั้งหมดอย่างรวดเร็ว
“คนสวยของผม ตอนนี้คุณไม่มีที่ให้วิ่งหนีแล้วใช่ไหม? ไม่คิดว่าการที่ผมมาหาเจ้าสาวของตนเอง จะได้แบบซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง ผมมาที่นี่คราวนี้คุ้มจริง ๆ”
เนื่องจากการเคลื่อนไหวด้วยความเร็วระดับสูง ความแข็งแกร่งทางกายภาพและกำลังภายในของน้องน้อยโจว จึงถูกใช้ไปจนเกือบหมด แล้วเธอก็นั่งอยู่บนต้นไม้ และหายใจหอบอย่างต่อเนื่อง
“บัดซบ คนคนนี้เป็นสัตว์เดรัจฉานหรือ? ทำไมถึงวิ่งได้เร็วเช่นนี้?”
นี่เป็นครั้งแรกที่น้องน้อยโจวเห็นคนที่มีความเร็วเช่นนี้ และเธอก็ไม่สามารถมีปฏิกิริยาตอบสนองได้ครู่หนึ่ง
และขณะที่เธอกำลังกล่าวกับตนเอง จ้าวไท่ก็ปรากฏตัวอยู่ตรงข้างหลังเธอ น้องน้อยโจวหันไปมองด้วยความสิ้นหวัง
“คนสวยของผม ทำไมคุณไม่วิ่งหนีอีกล่ะ? คุณอย่าบอกผมนี่คือร่างแทนของคุณ”
หลังจากนั้น จ้าวไท่ใช้ฝ่ามือซัดไปที่น้องน้อยโจวจนเธอตกลงไปบนพื้น หลังจากที่น้องน้อยโจวถูกจ้าวไท่ซัดไปหนึ่งฝ่ามือ แขนขวาของเธอก็ไม่สามารถขยับได้
“แม้ว่าฝ่ามือนี้จะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่พิษที่อยู่ในฝ่ามือนั้นจะทำให้คุณไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เป็นเวลาหนึ่งวัน ผมจะคอยดูว่าคุณจะสามารถหนีไปไหนได้อีก”
หลังจากจ้าวไท่กล่าวจบเขาก็เดินช้าลง และเดินไปทีละก้าว เดินตามน้องน้อยโจวไปอย่างช้า ๆ
ตอนนี้น้องน้อยโจวอาเจียนเป็นเลือด แม้ว่าพลังฝ่ามือนี้จะไม่รุนแรงนัก แต่สำหรับน้องน้อยโจวแล้วเธอเกือบจะทนไม่ไหว
“ไม่คิดว่าฉันเพิ่งลงมาจากภูเขา ภารกิจแรกก็ต้องฆ่าตัวตายแล้ว ขอโทษอาจารย์และยังมีถังเฉาอีก ชาติหน้าฉันจะปกปักรักษาสายพระจันทร์ไปพร้อมกับคุณ และจะช่วยคุณทำสิ่งต่าง ๆ และคุณต้องพาฉันออกไปท่องเที่ยวด้วย”
น้องน้อยโจวหยิบกริชออกมาจากเอวของตนเอง เตรียมจะแทงไปที่คอของตนเองเพื่อจบชีวิต
ขณะนี้เอง น้องน้อยโจวรู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ที่เอวของตนเอง
น้องน้อยโจวมองไปเห็นว่าเป็นถุงปักดิ้น
ขณะที่น้องน้อยโจวไม่รู้ว่าทำไมบนร่างกายของตนเองถึงได้มีถุงปักดิ้นนี้ ทันใดนั้นเธอก็เห็นว่าบนถุงปักดิ้นมีตัวหนังสือเขียนไว้ว่า‘มอบโดยถังเฉา’
ไม่รู้ว่าทำไมน้องน้อยโจวถึงรู้สึกอบอุ่น เปิดถุงปักดิ้นด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นเธอก็พบว่าเป็นขวดเล็ก ๆ
เดิมคิดว่ามันเป็นของขวัญเล็กน้อยจากถังเฉา แต่ไม่คิดว่าจะมียาอยู่หลายเม็ด
ขณะที่ตนเองกำลังจะตาย น้องน้อยโจวจึงไม่มีเวลาคิดมาก อย่างไรก็ตามเธอไม่มียาอื่นนอกจากยาที่ถังเฉามอบให้
น้องน้อยโจวกลืนยาโดยไม่ลังเล แล้วร่างกายของเธอก็เหมือนถูกไฟช็อต
เดิมมือขวาที่ชาไร้ความรู้สึก แต่ตอนนี้กลับมีความรู้สึก และกำลังภายในทั้งหมดในร่างกายก็ฟื้นตัวราวกับเกิดใหม่
แต่ถึงแม้ว่ากำลังภายในของน้องน้อยโจวจะฟื้นตัวแล้ว แต่เธอก็รู้ว่าตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจ้าวไท่ ดังนั้นเธอจึงใช้เทคนิคการหลบหนีที่เก่งที่สุดของตนเอง
หลังจากที่จ้าวไท่รู้สึกว่ากำลังภายในของน้องน้อยโจวฟื้นกลับคืนมาแล้ว เขาต้องการไล่ตาม แต่พบว่าน้องน้อยโจวหายไปต่อหน้าตนเอง เหลือแต่ควันสีเขียวจางๆ
“บัดซบ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเธอถึงหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย กำลังภายในของเธอใช้หมดไปแล้วไม่ใช่หรือ?”
จ้าวไท่ทุบพื้นด้วยท่าทางไม่พอใจ
“ช่างเถอะ อย่าไปสนใจมากนัก เพราะว่าพวกเราก็ไม่ได้สูญเสียอะไร”
ตอนนี้จ้าวไท่ยังไม่รู้ว่าทำไมน้องน้อยโจวถึงถูกผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเองไล่ฆ่า เขาแค่คิดผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเองเห็นความงามของน้องน้อยโจว ก็เลยหื่นจนขึ้นสมองเท่านั้นเอง
แต่เมื่อคิดถึงตรงนี้ ยิ่งคิดจ้าวไท่ยิ่งรู้สึกว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบกลับไปที่ค่ายทหารของตนเองอย่างรวดเร็ว
“บัดซบ สัญญาการแต่งงานของผม!”
จ้าวไท่มองบนโต๊ะของตนเองด้วยท่าทางงงงวย
ช่วงบ่ายตนเองเพิ่งวางสัญญาการแต่งงานไว้ที่นี่ แต่พอกลับมาดูอีกทีก็หายไปแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสัญญาการแต่งงานต้องถูกน้องน้อยโจวเอาไปแน่นอน แต่จ้าวไท่ก็ยังคิดไม่ออกว่าทำไมเธอถึงเอาสัญญาการแต่งงานของตนเองไป
วันรุ่งขึ้นตนเองจะไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ยเพื่อพบคนในราชวงศ์ แต่ถ้าตนเองไม่มีสัญญาการแต่งงาน การแต่งงานจะถูกระงับไว้ก่อนอย่างแน่นอน จ้าวไท่ที่อยากจะได้ถังเชียนเชียน รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟชั่วขณะหนึ่ง
“นายพล ผมคิดว่าอาจเป็นคนของตระกูลถัง อย่างไรเสียวันนี้ได้เห็นคนตระกูลถัง ทุกคนล้วนหยิ่งยโส โดยเฉพาะคนที่ชื่อถังเซียว ที่ลงมือฆ่าพวกเราคนญี่ปุ่น แล้วยังลอบโจมตีนายพลอีกด้วย”
“จากการคาดเดานี้ มันมีความเป็นไปได้ที่เขาจะทำเรื่องชั่วเช่นนี้?”
เมื่อที่ปรึกษากล่าวเช่นนี้ ในที่สุดจ้าวไท่ก็รู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้
“ถูกต้อง ที่ปรึกษานั้นสมกับเป็นที่ปรึกษา ทำไมผมถึงไม่คิดถึงจุดนี้? เมื่อเป็นเช่นนั้น ผมก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจพวกเขาอีกต่อไปแล้ว”
จากนั้นจ้าวไท่ก็หัวเราะเสียงดัง
“พรุ่งนี้ตามผมไปหาราชวงศ์เพื่อเล่าเรื่องราวนี้ให้พวกเขาฟังอย่างชัดเจน ผมอยากรู้ว่าตระกูลถังจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร”
