“รู้แล้ว รู้แล้ว ไม่พูดแล้ว ซือถูฉยงมา”
“อะไรนะ ซือถูฉยงก็ไปเหรอ”
หลินเช่อรีบวางสาย
มองซือถูฉยงที่เดินตรงเข้ามา
เขามองหลินเช่อยิ้มๆ “ทำไม คุณหลินพอมีเวลามาเดินเล่นกับผมไหมครับ”
หลินเช่อบอก “จะไม่ว่างได้ยังไงล่ะคะ”
“นั่นสิ ตอนนี้ก็เป็นสตรีหมายเลขหนึ่งแล้วนี่นา คงมีนัดยาวไปถึงเดือนหน้าแล้วมั้ง ผมเดินเข้ามาแบบนี้ก็กังวลว่าคุณจะไม่มีเวลาว่างให้น่ะสิ”
“พูดบ้าอะไรเนี่ย…”
ซือถูฉยงมองเธอ “ผมไม่ได้ล้อเล่นนะ หลังจากวันนี้ ไม่มีใครเข้าหาคุณเลยหรือยังไง ที่เข้ามาดึงคุณเข้าสมาคมนั้นสมาคมนี้”
หลินเช่อถามอย่างแปลกใจ “สมาคมอะไรคะ”
ซือถูฉยงบอก “ก็สมาคมที่เหล่าคุณชายพวกนี้สร้างขึ้นไง อะไรบ้างล่ะ สมาคมว่ายน้ำ สมาคมล่องเรือ สมาคมแข่งรถ ความจริงมันก็ไม่มีอะไร แค่สมาคมที่เอาไว้คบค้ากัน มีงานเลี้ยงสังสรรค์ สร้างคู่ค้าทางธุรกิจ”
“เหรอคะ ฉันไม่เห็นเคยได้ยินกู้จิ้งเจ๋อบอกเลยว่าเขาต้องไปร่วมสมาคมอะไร”
“ก็เหมือนกับประธานาธิบดี เขาเองก็มีการรวมกลุ่มเล็กๆ ซึ่งมันก็คงมีแค่เพื่อนเขาไม่กี่คนที่มาร่วมสังสรรค์กัน คนอื่นอย่าได้คิดเข้าร่วมด้วยเลย แต่ว่ากู้จิ้งเจ๋อพิเศษหน่อย เขาไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมสมาคมอะไรพวกนั้น ดังนั้นคุณเลยไม่รู้มั้ง”
หลินเช่อบอก “แต่ฉันเองก็ไม่เคยเจอเหมือนกันนะ”
“คงเพราะคุณเป็นคุณนายกู้ ทุกคนต่างก็ไม่กล้าชวนกู้จิ้งเจ๋อเข้าร่วมสมาคมใดๆ คิดจะมาดึงคุณไปแทน แต่คงถูกกู้จิ้งเจ๋อขวางเอาไว้ ดังนั้นเลยไม่มีคนเข้ามาหา แต่ตอนนี้คุณเป็นคนมีชื่อเสียงในสังคมนี้ เมื่อสักครู่เอาชนะลู่ชูเซี่ยได้ กลายเป็นสตรีหมายเลขหนึ่ง แถมยังมีผู้ชายมากมายที่กำลังหลงใหลในตัวคุณ ดังนั้นตอนนี้คนที่อยากเข้ามาทำความรู้จักคุณก็คงมีไม่น้อยเหมือนกัน”
“แต่ฉันก็ยังไม่เจอสักคนเลยนะคะ”
ซือถูฉยงมองหลินเช่อ “อาจจะเพราะกู้จิ้งเจ๋อปกป้องคุณดีเกินไป พวกเขาเลยไม่กล้าเข้ามาหา”
หลินเช่อเงยหน้าขึ้นมา “แบบนั้นเหรอคะ”
ความจริง มีหลายเรื่องสำหรับกู้จิ้งเจ๋อที่เธอไม่อยากเข้าไปยุ่ง เพราะเธอเองก็ไม่เข้าใจ ดังนั้นจึงไม่ได้ถามอะไรมาก สำหรับเรื่องการที่เขาปกป้องคุ้มกันเธอนั้น เธอเองก็ไม่รู้เช่นกัน
ซือถูฉยงบอก “จะว่าไป นี่ก็นานแล้ว เรายังไม่เคยประลองฟันดาบกันเลยสักครั้ง”
“นั่นสิคะ…มีแต่คุณหาคนมารังแกฉันตลอด” ตอนที่เธอเรียน ซือถูฉยงจะหาคนมาเป็นคู่ซ้อมให้เธออยู่ตลอด เขาจะคอยยืนดุอยู่ข้างๆ
ซือถูฉยงบอก “ลองแข่งกันหน่อยไหม”
หลินเช่อมองไปด้านใน กู้จิ้งเจ๋อคงจะยุ่งอยู่อีกนาน และสาวใช้กำลังเก็บของ
หลินเช่อพยักหน้าแรงๆ “โอเคค่ะ ลองดูสักหน่อย”
ในห้องฟันดาบ
หลินเช่อและซือถูฉยงทั้งคู่เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสร็จแล้ว หยิบดาบฟอยล์ขึ้นมา หลินเช่อตะโกน “เริ่ม” ไม่ใช้ผู้ตัดสิน ทั้งคู่เริ่มประลองกันเอง
ความจริง หลินเช่อเป็นคนเรียนรู้ไว โดยเฉพาะด้านนี้เธอค่อนข้างมีพรสวรรค์ ดังนั้นตอนนี้จึงดูเข้าท่า
แต่ว่า ก็ยังโดนซือถูฉยงจู่โจมอย่างต่อเนื่อง
ไม่สามารถเอาคืนได้เลย
หลินเช่อหยุดลงในที่สุด เธอตะโกนบอก “พอแล้ว คุณไม่ได้มาประลองกับฉันสักหน่อย คุณกำลังรังแกฉันอยู่ จริงๆ เลย ไม่มีความอ่อนโยนต่อผู้หญิงเลย ไม่สู้แล้ว”
ซือถูฉยงหัวเราะ นั่งลงมองหลินเช่อ “มีน้ำใจนักกีฬาหน่อยสิ ถ้าผมยอมให้คุณ นั่นก็เหมือนเป็นการดูถูกคุณนะ”
หลินเช่อมองซือถูฉยง เขาอยู่ในชุดฟันดาบสีขาว ดูหล่อเหลากว่ายามปกติ โดยเฉพาะเวลาที่เขาฟันดาบ ท่าทางคล่องแคล่ว ราวกับร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกับดาบ มันดูดีมากเลย
หลินเช่อนับถือเขามาก บอกกับเขา “ไม่คิดว่าการฟันดาบของคุณจะเก่งจริงๆ ด้วย”
ซือถูฉยงบอก “แน่นอนสิ ไม่งั้นจะเหมาะกับตำแหน่งอาจารย์ของสตรีหมายเลขหนึ่งได้ยังไง”
“บ้า ล้อฉันอีกแล้วนะ”
ซือถูฉยงมองรอยยิ้มของหลินเช่อ ชะงักไป สังเกตเห็นเท้าของเธอ มีผ้าพันแผลพันเอาไว้
“เท้าของคุณ…”
หลินเช่อมองแล้วจึงเอ่ย “อ้อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่ฝึกบัลเล่ต์น่ะ พึ่งเริ่มเรียนเลยยังไม่ชินเท่าไหร่”
ซือถูฉยงจ้องลึกลงไปบนใบหน้าของเธอ ชั่วครู่ ได้ยินเสียงคนด้านนอกเข้ามาและกระซิบกับเขา เขาจึงบอก “กู้จิ้งเจ๋อมาตามหาคุณแล้ว”
“เหรอคะ งั้นฉันไปก่อนนะคะ”
ซือถูฉยงพยักหน้า มองเธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป
ความจริง เขาไม่คาดคิดมาก่อน ว่าหลินเช่อจะเอาชนะลู่ชูเซี่ยได้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือ หลินเช่อสามารถเอาชนะได้แล้วจริงๆ
พ่อบ้านเฉินมองซือถูฉยง ตกใจกับชุดฟันดาบของเขา
ไม่คิดว่า วันนี้คุณชายฉยงจะกลับมาสวมชุดฟันดาบอีกครั้งเพราะหลินเช่อ
นี่เป็นสิ่งที่น่าประหลาดใจ
——
เมื่อหลินเช่อออกไป ก็มองเห็นกู้จิ้งเจ๋ออยู่ด้านนอกจริงๆ
หลินเช่อวิ่งเข้าไปหา “คุณทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ”
“อืม เสร็จแล้ว ไปเถอะ ฉันจะพาเธอไปเดินเล่น”
“จริงเหรอคะ ดีจังเลย ฉันมาตั้งหลายวันแล้วแต่เครียดตลอด ยังไม่ทันได้ออกไปเดินชมวิวเลย อีกทั้งนี่ยังเป็นครั้งแรกที่มาเกาะเล็กๆ นี้” หลินเช่อบอก
กู้จิ้งเจ๋อหันกลับไปมอง เห็นร่างของซือถูฉยงผ่านหน้าต่างกระจก เขาเหมือนกำลังสวมชุดฟันดาบสีขาว
“เมื่อสักครู่พวกเธอกำลังฟันดาบอยู่เหรอ”
“ใช่ค่ะ เรียนมาตั้งนานแล้ว อยากลองดู แต่น่าเสียดายเขาเก่งเกินไป ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาสักนิด” หลินเช่อบอกด้วยน้ำเสียงแสดงความนับถือ
กู้จิ้งเจ๋อจ้องมองเธอ “เขาเก่งมากเลยเหรอ”
หลินเช่อพยักหน้ารัวเร็ว “ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ เก่งมากๆ เลยล่ะ”
กู้จิ้งเจ๋อหรี่ตาลง บอก “ไปเถอะ เปลี่ยนชุดก่อน เราจะไปริมทะเลกัน”
“อ้อ ได้ค่ะ”
กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อเดินจากไป จากนั้นเขาจึงหันกลับมา
ซือถูฉยงเดินออกมาจากด้านในแล้ว มองกู้จิ้งเจ๋อแล้วจึงถามขึ้น “คุณกู้มีอะไรจะคุยด้วยหรือเปล่าครับ”
กู้จิ้งเจ๋อหรี่ตาจับจ้องไปยังซือถูฉยง
เนิ่นนาน จึงเอ่ยออกมา “อยู่ให้ห่างจากหลินเช่อ”
ซือถูฉยงไม่พูดอะไร จ้องมองเขานิ่ง
กู้จิ้งเจ๋อไม่พูดอะไรอีก หมุนตัวเดินออกไป แผ่นหลังเยือกเย็น
ในตอนที่หลินเช่อเดินออกมา มองเห็นดวงตากู้จิ้งเจ๋อทะมึนขึ้น จึงแปลกใจ “เป็นอะไรคะ กู้จิ้งเจ๋อ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไร ซือถูฉยงคนนั้นนิสัยแปลกประหลาด เธออยู่ให้ห่างเขาหน่อย”
“เหรอคะ…ฉันแปลกใจจริงๆ ทำไมพวกคุณถึงบอกว่าเขาประหลาด แต่ฉันกลับคิดว่าเขาก็ดูปกติดีนะคะ แค่คำพูดคำจาอาจจะกวนไปหน่อย”
“ช่างเถอะ ฉันจะพาเธอไปที่ริมทะเลก่อน”
น้ำทะเลฝั่งนี้ เพราะไม่มีเขตเพาะพันธุ์ จึงงดงามมาก
หลินเช่อยืนมอง ท้องฟ้ากว้างใหญ่ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา “ดูไม่ออกเลย ว่าลู่เป่ยเฉินเองก็มีรสนิยม ที่นี่มีไว้พักผ่อนก็ไม่เลวเลย ทุกๆ วันสามารถทำประมง ตกปลา เดินเล่น ชีวิตดีมากๆ เลย”
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ใช่ พี่เป่ยเฉินเกเร ไม่ชอบถูกบังคับ ความจริงจิ้งเหยียนอยู่กับเขา ฉันไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ เพราะจิ้งเหยียน มักถูกเขาพาทำเรื่องไม่ดี”
“อ้อ งั้นเหรอ…แต่แค่พวกเขารู้สึกว่าเหมาะสมก็เพียงพอแล้วไหม เขาเป็นสามีภรรยากัน คุณจะไปยุ่งกับเขาทำไม”
“ใช่ มาจัดการกับเธอดีกว่า” เขาก้มลงกระซิบข้างหูเธอ ผู้หญิงไม่เชื่อฟังคนนี้ ถึงเหมาะที่ต้องจัดการ
มาที่นี่ครั้งแรก สามารถดึงดูดผู้คนได้ขนาดนี้ เขายังไม่ได้สั่งสอนเธอเลยสักนิด เพื่อต่อไปเธอจะไม่ได้เป็นที่สนใจของผู้คนขนาดนั้น
