หลินเช่อก้าวถอยหลัง เท้ายืนไม่นิ่ง ล้มลงไป
ในขณะที่ทุกคนต่างโห่ร้อง กลับมีคนคนหนึ่ง โผล่มาคว้าตัวหลินเช่อเอาไว้
“หลินเช่อ นี่เป็นความสามารถทั้งหมดที่คุณมีแล้วเหรอ”
หลินเช่อชะงัก
เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เธอมองเห็นซือถูฉยง รู้สึกราวกับความฝัน
“คุณ…”
ซือถูฉยงหน้านิ่ง ยังคงท่าทางที่ทำให้คนเกลียด ผลักเธอให้ลุกขึ้นมา
เขามองหลินเช่อ “พูดไว้ซะดิบดี บอกว่าอยากเอาชนะตัวเอง ถึงรู้ว่าจะแพ้ ก็จะไม่วางมือ ตอนนี้ก็คือการไม่วางมือของคุณเหรอ”
หลินเช่อกำดาบแน่น “ฉันแค่…เป็นหวัดแล้ว ร่างกายก็เลยไม่แข็งแรง”
“สำหรับการฟันดาบ สิ่งที่สำคัญ ไม่ใช่ร่างกายของคุณ แต่เป็นดาบของคุณ” ซือถูจ้องมองเธอ “ถึงร่างกายคุณพิการไป ขยับไม่ได้ ดาบมันยังขยับได้ สามารถโจมตีคู่ต่อสู้ได้ แค่นี้คุณก็ไม่เข้าใจเหรอ คุณออกไปแล้วอย่ามาบอกว่าเป็นลูกศิษย์ที่ผมสอนมานะ”
หลินเช่อชะงัก รู้สึกละอายขึ้นมาจนแทบอยากซ่อนตัวอยู่ใต้พื้นพรมให้รู้แล้วรู้รอด
ใช่ ใช่แล้ว เธอลืมไปเลย เพราะร่างกายอ่อนแอ เพราะถูกอีกฝ่ายตัดกำลัง เธอลืมมันไปหมดแล้ว
แต่ว่า การแข่งขันยังไม่จบ เธอยังมีโอกาส
หลินเช่อลุกขึ้นมา มองซือถูฉยง บอก “การแข่งขันยังไม่จบ คุณจะมาด่าอะไร ฉันไม่ให้โอกาสคุณด่าฉันหรอกนะ”
ซือถูฉยงมองสายตาของเธอที่พราวระยับขึ้นมา มองหลินเช่อที่กลับมามีพลังอีกครั้ง ยืนอยู่ตรงนั้น พลางบอกเสียงไม่ดังและไม่เบามาก “แน่นอนอยู่แล้ว ลูกศิษย์ของซือถูฉยง ไม่มีวันถูกโจมตีได้ง่ายๆ หรอก”
ทุกคนต่างแปลกใจ
คนด้านล่างนั้นเป็นใครกัน
เป็นซือถูฉยง ซือถูฉยงที่ไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน
เป็นคุณชายรองตระกูลซือถู
ตระกูลซือถูที่ถูกเรียกว่าเจ้าแห่งเรือ มีอิทธิพลมากในประเทศซี ทัดเทียมตระกูลลู่ แต่น่าเสียดายที่เงียบเกินไป จึงไม่ถูกกล่าวถึงเท่าที่ควร
ตอนนี้ ซือถูฉยงกลับบอกว่า หลินเช่อเป็นลูกศิษย์ของเขา
เรื่องความสามารถของเขาด้านการฟันดาบ ทุกคนต่างเป็นที่ทราบกันดี แต่เพราะธุรกิจของครอบครัว เขาจึงไม่เคยขึ้นเวทีแข่งขันอีกเลย แต่ว่าก็ยังคงเป็นที่ร่ำลืออยู่
และหลินเช่อ ที่ถูกซือถูฉยงเอ่ยออกมาว่าเป็นลูกศิษย์ของตนเอง งั้นหลินเช่อก็คงเป็นคนเดียวที่เขายอมรับว่าเป็นลูกศิษย์ใช่ไหม
หลินเช่อคนนี้ ทำให้คนแปลกใจมากขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ กู้จิ้งเจ๋อเป็นผู้ชายของเธอ ตระกูลลู่ปฏิบัติกับเธอดีมาก และคุณชายรองแห่งตระกูลซือถูก็ยังเป็นอาจารย์ฟันดาบของเธออีก…
เธอมีโชคดี ถึงได้รู้จักกับผู้คนมากมายที่คนอื่นไม่สามารถเข้าถึงได้
และในสนามฟันดาบ
หลินเช่อหยิบดาบขึ้นมาอีกครั้ง มองลู่ชูเซี่ยที่อยู่ตรงหน้า
“เมื่อสักครู่ให้โอกาสเธอได้เล่น ตอนนี้…ฉันควรกลับมาแล้ว”
ไม่พูดอะไรมาก ดาบของเธอก็จู่โจมเข้าไปทันที เกิดเสียงปะทะกันของดาบดังขึ้นมา
แม้ว่าหลินเช่อจะฝึกในระยะเวลาที่เร่งรัด ทว่า การฝึกฝนของซือถูนั้นถือว่าได้ผล ฝีมือของเธอไม่ได้อยู่ในระดับต้นๆ แต่ว่า เธอมีกำลังที่แข็งแกร่งกว่าลู่ชูเซี่ย ตอนนี้นำกำลังทั้งหมดส่งไปยังดาบ รวบรวมสมาธิ ลู่ชูเซี่ยพลันรู้สึกรับมือได้ยาก
ไม่นาน ตัวเลขคะแนนก็เอนเอียงมาทางหลินเช่อ
ซือถูยืนมองหญิงสาวที่อยู่ในสนาม เธออดทน กล้าหาญ มีไหวพริบ เหมือนดอกกุหลาบที่บานสะพรั่ง สะดุดตา
ในที่สุด
“หลินเช่อได้รับคะแนน 45 คะแนนไปก่อน เป็นฝ่ายชนะครับ”
ลู่ชูเซี่ยยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ในมือถือดาบเอาไว้ มองคนที่อยู่บนเวที แน่นิ่งอยู่แบบนั้น
ช่วงหลัง ราวกับไม่สามารถตอบสนองได้ เธอทำได้เพียงยืนอยู่เฉยๆ ให้หลินเช่อโจมตี
เธอโกรธมากจริงๆ
โยนดาบทิ้ง ส่งเสียงเย้ยหยันหลินเช่อ บอก “เธอคิดว่าเธอชนะแค่สนามเดียวก็พอแล้วงั้นเหรอ เหอะ พรุ่งนี้ฉันจะแสดงให้เธอดู”
พูดจบ ลู่ชูเซี่ยก็วิ่งหนีออกไป
หลินเช่อยืนอยู่ตรงนั้น
ได้ยินว่าตัวเองชนะแล้ว
เมื่อได้ยินว่าตัวชนะ เธอก็รู้สึกดีใจและประหลาดใจ
สวรรค์ เธอชนะแล้วจริงๆ ชนะแล้ว…
เธอถอดสิ่งที่อยู่บนศีรษะออก พลันรู้สึกราวกับกำลังฝันอยู่
เพราะใช้กำลังไปกับการต่อสู้ ร่างกายของเธอจึงอ่อนแอลงไม่น้อย
เมื่อถอดหมวกออก เหงื่อก็เปียกชื้นไปทั่วเส้นผมของเธอ
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ทำให้เธอดูสวยงดงามมาก เพราะเป็นการฟันดาบ จึงไม่ได้แต่งหน้า และเพราะหน้าสด ทำให้เธอดูใสยิ่งขึ้น
ชายหนุ่มบนอัฒจันทร์นั้นตะลึงงันกันไปหมดแล้ว
โดยเฉพาะท่าทางสางผมสุดเท่ของเธอ ผู้หญิงคนนี้ เผยความแข็งแกร่งและงดงามออกมาให้เห็นได้อย่างลงตัว งดงามจนต้องถอนหายใจ…
และบนอัฒจันทร์
ไม่ใช่ว่ากู้จิ้งเจ๋อจะไม่สังเกตเห็น ท่าทางของผู้ชายพวกนี้ที่มองเธออยู่
เขาเม้มริมฝีปาก หันไปมองหลินเช่อ รู้สึกว่า เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนใคร คิดด้วยใบหน้าบึ้งตึง เป็นผู้หญิงที่มีแรงดึงดูดจริงๆ เธอรู้หรือเปล่า ว่าผู้ชายพวกนี้กำลังจ้องมองเธออยู่
เขาหันกลับมา มองนิ่งๆ ไปที่ผู้ชายเหล่านั้น
สูดหายใจเข้าลึก บอกกับบอดี้การ์ดข้างๆ “ดูว่าใครกำลังจ้องคุณผู้หญิงอยู่ ควักลูกตามันออกมาให้ฉัน”
“…”
ทุกคนต่างรีบพากันถอนสายตากลับมา แสร้งมองไปทางอื่น
กู้จิ้งเจ๋อที่โหดร้ายแบบนั้น ไม่รู้ว่าจะควักลูกตาออกมาจริงๆ หรือเปล่า อย่างไรซะ คนที่นั่งอยู่ก็ไม่กล้าเป็นศัตรูกับกู้จิ้งเจ๋อ
แม้จะเป็นตระกูลร่ำรวย แต่ก็ยังมีการแบ่งชนชั้น อีกทั้งกู้จิ้งเจ๋อคนนี้นอกจากจะมีอิทธิพลแล้ว ยังร้ายกาจอีกด้วย…
บนสนาม หลินเช่อถอดชุดออกแล้วถึงรู้ว่าร่างกายของตัวเองไม่ไหว เกือบล้มลงไปแล้ว
ซือถูฉยงเดินเข้าไป พยุงเธอเอาไว้
หลินเช่อบอก “ฉันบอกแล้วว่าฉันจะชนะ ดูซิว่าคุณยังจะกล้าดุฉันอยู่ไหม”
“ใช่ คุณชนะแล้ว” เขายิ้มให้เธอ
เรียนเพียงเดือนเดียว ทว่าเธอกลับสามารถเอาชนะได้
ตอนแรกคิดว่าเธอจะอดทนต่อไปไม่ไหว ต่อมาคิดว่าเธอเรียนได้ไม่ดี หลังจากนั้นคิดว่าเธอจะไม่สามารถเอาชนะได้ แต่ตอนนี้กลับโดนเธอตบหน้าแล้วซะงั้น
เขาคิดว่า สมแล้วที่เป็นผู้หญิงของกู้จิ้งเจ๋อ ไม่เหมือนใคร จึงได้ทำให้กู้จิ้งเจ๋อติดกับได้
และในตอนนั้นเอง กู้จิ้งเจ๋อก็เดินเข้ามา
เขาไม่รู้จักซือถูฉยงเป็นการส่วนตัว ตอนนี้จึงไม่ได้มีความเกรงใจให้ มองเขาตรงๆ จากนั้นยื่นมือออกไปรับหลินเช่อ
หลินเช่อบอก “ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่เหนื่อยค่ะ”
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ไม่ต้องขยับ เดี๋ยวฉันอุ้มเธอเอง”
หลินเช่อเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะเธอเหนื่อยมากจริงๆ ไร้เรี่ยวแรงจะเดิน
ตอนนี้ไม่อยากสนใจผู้คนที่อยู่บนอัฒจันทร์แล้ว ไม่ว่าจะมองอะไร เธอทำเพียงยกแขนขึ้นคล้องคอกู้จิ้งเจ๋อ
เธอหันกลับไปบอกกับซือถูฉยง “พรุ่งนี้ไปดูฉันแข่งบัลเล่ต์นะคะ”
“อืม ได้สิ แต่คุณเต้นบัลเล่ต์เป็นเหรอ คงไม่ใช่ว่าพึ่งเรียนเหมือนกันใช่ไหม”
