อวี๋หมินหมิ่นบอก “นี่ หมั่นโถวได้แล้ว ฉันจะกินหมั่นโถว”
เฉินอวี่เฉิงเอ่ยขึ้นมา “ไประธานกู้ ผมว่าคุณต้องเพิ่มเงินเดือนให้ผมแล้วล่ะ”
กู้จิ้งเจ๋อมองเขา “เดี๋ยวนี้นายนับวันยิ่งไม่มีประโยชน์แล้ว ยังจะเอาเงินเดือนเพิ่มอีกเหรอ”
“คุณดูสิ ผมไม่ได้เป็นแค่หมอนะ ยังเป็นผู้พิทักษ์ดอกไม้อีกด้วย เลิกงานแล้วยังต้องทำงานต่อ ไม่ให้เงินค่าล่วงเวลาผมเหรอ”
“ฉันให้นายมาเหรอ”
“แน่นอนสิ เดิมคุณไม่ทำอะไรเลย อย่าว่าแต่บาร์บีคิวเลย ขนาดออกไปทานข้าวข้างนอกคุณยังไม่ออกไปเลย ตอนนี้ยังดี ยังรู้จักพาตัวเองมาทำบาร์บีคิวแล้ว ผมเป็นหมอก็ต้องตามมาด้วย แน่นอนว่าต้องเหนื่อยกว่าแต่ก่อนมาก นี่ ตอนนี้ผมนี่จริงๆ เลย ตอนนี้ผมเริ่มคิดถึงประธานกู้คนนั้น คนที่ไม่ออกจากบ้าน นอกจากทำงานแล้วอะไรก็ไม่ทำ แต่ประธานกู้ในตอนนี้ คุณเปลี่ยนไปเยอะมากเลยนะครับ”
ความหมายของเฉินอวี่เฉิงนั้นชัดเจน เขาไม่ได้ต้องการค่าล่วงเวลา เขากำลังจะบอกว่า หลังจากที่กู้จิ้งเจ๋อใช้ชีวิตอยู่กับหลินเช่อแล้ว เขาเปลี่ยนไปมาก
กู้จิ้งเจ๋อมองเฉินอวี่เฉิง “ใช่ เพราะเมื่อก่อนนายน่าเบื่อ ดังนั้นมีนายเป็นหมอฉันเลยไม่อยากออกจากบ้าน ตอนนี้ไม่มีนายแล้ว ฉันถึงได้ยอมออกมา”
“…”
เฉินอวี่เฉิงส่งเสียงหยัน เฉินโยวหรานเดินเข้ามา “พวกคุณคุยอะไรกันอยู่”
เฉินอวี่เฉิงบอก “คุยกันว่าคุณนายกู้ก็ป้อนอาหารให้คุณผู้ชายเขาแล้ว ทำไมเธอไม่ป้อนฉันบ้าง”
เฉินโยวหรานหน้าแดง เขาไม่ใช่ผู้ชายของเธอสักหน่อย ทำไมเธอต้องป้อนเขาด้วย
“ไปเลยนะ ใช่ว่าคุณจะไม่มีมือ ทำไมฉันต้องป้อน”
น้ำยังคงมีคลื่น เฉินโยวหรานนิ่งมอง เอ่ยออกมา “จริงๆ เลย คิดดูสินี่ก็ประธานกู้ นี่ก็ภริยาประธานาธิบดี นี่ก็คุณหมอเฉินหมอเทวดา มานั่งกินบาร์บีคิวกันอยู่ที่นี่ ถ้าคนอื่นเห็นคงแปลกใจน่าดู”
เฉินอวี่เฉิงบอก “แปลกอะไร”
“คนที่ทุกคนอยากเจอแล้วไม่ได้เจอ ก็เหมือนกับคนทั่วไป หาที่นั่งกินบาร์บีคิว”
“นี่มันคือชีวิต รู้ว่าคนอย่างฉันปกติถ้าใครอยากเห็นก็ไม่เห็น เธอยังไม่รีบป้อนเนื้อให้ฉันสักชิ้นเลยเหรอ”
ทำไมถึงลากกลับมาตรงนี้อีกแล้วล่ะ
เฉินโยวหรานถลึงตาใส่เขา หยิบปีกไก่ขึ้นมา ยัดเข้าไปในปากของเขา “กิน กินเข้าไป รู้จักแต่กิน”
อวี๋หมินหมิ่นมองภาพนั้น อดไม่ได้หัวเราะออกมา
“เฉินโยวหรานกับหมอเฉินก็จริงๆ เลย ทั้งสองดูเหมาะสมกันใช่ไหม”
หลินเช่อได้ยินแล้วจึงหันไปมอง ย่างไปพูดไป “ใช่ ถือว่าเป็นพรหมลิขิตอย่างหนึ่งสินะ ตั้งแต่แรกไม่ชอบกัน สุดท้ายก็รักกัน”
หยางหลิงซินยังนั่งอยู่ด้านข้าง ท่าทางเหม่อลอย
อวี๋หมินหมิ่นถาม “เสี่ยวซินสองวันมานี้เป็นยังไงบ้าง”
หลินเช่อส่ายหน้าถอนหายใจ “ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไร แต่ว่า บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามีอะไรไม่ปกติ แต่มักจะชอบนั่งเหม่อ ไม่รู้คิดอะไรอยู่ ฉันคิดว่า ในใจอาจจะกังวลอยู่”
เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จะไม่ใส่เลยก็คงไม่ได้
“งั้นเธอยังต้องอยู่ที่บ้านเธอนานแค่ไหน” อวี๋หมินหมิ่นถาม
หลินเช่อบอก “ฉันก็บอกไม่ถูก…”
ตอนนั้นเอง ได้ยินเสียงคนตะโกน
“ตรงนั้น ตรงนั้นแหละ ใครก่อไฟที่ข้างถนนกันนะ”
เจ้าหน้าที่มาแล้ว…
ทุกคนไม่คิดว่า ที่นี่ไม่อนุญาตให้ก่อไฟ
ตอนหลินเช่อหาสถานที่ แค่ดูว่าตรงนี้สวยไม่สวย เหมาะหรือไม่เหมาะทำบาร์บีคิว ไม่ได้สนใจว่าจะตรงนี้จะทำบาร์บีคิวได้หรือไม่
ตอนนี้กลับพบว่า เจ้าหน้าที่หลายคนกำลังจอดรถอยู่ตรงนั้น ตะโกนมาทางนี้
“ที่นี่เป็นคูกั้นน้ำ ทำบาร์บีคิวไม่ได้ พวกคุณเป็นใคร ได้เด็กพวกนี้ อย่าคิดหนีนะ”
หลินเช่อรีบลุกขึ้นบอก “พี่ชาย เราไม่รู้นี่คะว่าที่นี่ทำไม่ได้ ขอโทษด้วยนะคะ ปล่อยพวกเราไปเถอะ…”
อวี๋หมินหมิ่นเองก็บอก “ใช่ค่ะ พวกเราไม่รู้จริงๆ เดี๋ยวเราจะรีบเก็บของแล้วย้ายที่ทันทีเลยค่ะ”
พวกเขาทานไปไม่น้อยแล้ว แค่เพียงมีบางส่วนที่ยังไม่ได้เก็บ
ตอนนั้นเอง กู้จิ้งเจ๋อที่อยู่ด้านหลังก็ลุกขึ้น “พวกคุณว่ายังไงนะ”
เสียงทุ้มหนักดังขึ้น ทำให้คนต้องชะงัก
สักพัก เจ้าหน้าที่เริ่มรับรู้ถึงความไม่ปกติ
อย่าว่าแต่รถที่จอดอยู่เลย แต่ละคันล้วนราคาแพงทั้งนั้น คนพวกนี้ มองดูแล้วก็คุ้นหน้า
“กะ…กู้จิ้งเจ๋อ…”
“หลิน…หลินเช่อไหม นั่นไม่ใช่…”
“นั่นไม่ใช่ภริยาประธานาธิบดีหรอกเหรอ…”
อาศัยแสงไฟ เจ้าหน้าที่ต่างจำได้แล้ว
หลินเช่อยืนอยู่ตรงนั้น มองพวกเขาที่กำลังตกใจ มุมปากกระตุก
พวกเขาเป็นอะไรกัน
เจ้าหน้าที่หลายคนต่างก็ใบหน้าถอดสี ทุกคนต่างคิดอยู่ในใจว่าทำพลาดไปแล้ว เมื่อสักครู่พวกเขาพูดอะไรออกไปเนี่ย
พูดว่ากู้จิ้งเจ๋อเป็นไอ้เด็กพวกนี้เหรอ
พวกเขายังบอกภริยาประธานาธิบดีว่าอย่าหนี
แต่ว่า คนพวกนี้มาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร แถมยังมาย่างบาร์บีคิวในเขตอนุรักษ์อีก
ทุกคนมีสติกลับมา รีบเปลี่ยนคำพูด “คุณกู้ คุณกู้ครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ พวกเราไม่รู้ว่าพวกคุณมาเล่นที่เขตอนุรักษ์ เพียงแค่ทำตามกฎของที่นี่ไม่ก่อไฟ เพื่อรักษาสิ่งแวดล้อมของเมือง แน่นอนว่าทางเส้นนี้พวกคุณลงทุนสร้างมันขึ้นมา คุณอยากทำอะไรบนถนนของคุณก็ทำได้หมดเลยครับ”
ห๊ะ ถนนเส้นนี้มาจากเงินทุนของกู้จิ้งเจ๋อทั้งหมดเลยงั้นเหรอ
แต่ว่า เห็นได้ชัดว่ากู้จิ้งเจ๋อเองกลับจำเรื่องนี้แทบไม่ได้แล้ว เพราะเขายืนอยู่ด้านหลัง หรี่ตาลง ดวงตาวางอำนาจกวาดมอง ความจริงกำลังคิดทบทวนถึงคำพูดของคนพวกนี้ ค้นหาในความทรงจำของตนเอง ที่นี่ใช่ที่ที่เขาควักเงินลงทุนสร้างหรือเปล่า
ดูเหมือนจะมีเรื่องแบบนี้จริงๆ …
หลินเช่อรีบบอก “เอ่อต้องขอโทษด้วยนะคะ พวกเราไม่รู้ เราจะไปย้ายของตอนนี้เลยค่ะ ต่อไปจะไม่มาทำบาร์บีคิวที่นี่อีกค่ะ”
เจ้าหน้าที่ได้ยินแล้ว หันมามองหลินเช่อ รู้สึกขอบคุณ
เป็นคนดีจริงๆ ยังหาบันไดให้พวกเขาได้ลงด้วย
เจ้าหน้าที่รีบบอก “ครับ…ครับ เดี๋ยวเราช่วยย้ายครับ”
บาร์บีคิวของวันนี้จบลงแบบนั้น เจ้าหน้าที่หลายคนช่วยเก็บของ เมื่อเก็บของเสร็จแล้ว จากนั้นก็ยืนส่งพวกเขา
มองรถที่เคลื่อนตัวออกไปแล้ว เจ้าหน้าที่หลายคนก็แปลกใจ “คนรวยพวกนี้ไม่มีอะไรทำวิ่งมาย่างบาร์บีคิวทำไมกัน”
“เขาอาจจะอยากหาประสบการณ์ชีวิตล่ะมั้ง คนมีเงินอยากทำอะไรก็ทำ คุณจะยุ่งอะไรกับเขามากมาย”
“เอาล่ะ พูดแล้วก็ถูก แต่พวกเขาดูเป็นคนดีนะ มีเงินขนาดนี้ยังไม่วางอำนาจ”
“นั่นสิ คนมีเงินจริงๆ ก็มักจะได้รับการอบรมเลี้ยงดูที่ดี คิดว่าจะเหมือนพวกเศรษฐีใหม่พวกนั้นเหรอ”
——
ภาพยนตร์รอบปฐมทัศน์ของกู้จิ้งอวี่และหลินเช่อ นี่เป็นภาพยนตร์ที่สำคัญเรื่องแรกของหลินเช่อ ดังนั้นเธอจึงให้ความสำคัญมาก
เธอเตรียมตัวตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อไปร่วมงาน ทักทายกู้จิ้งอวี่อยู่ด้านนอก
หลินเช่อบอก “ตื่นเต้นมากเลยค่ะ ไม่รู้ว่ารายได้จะเป็นยังไง”
กู้จิ้งอวี่บอก “วางใจเถอะ เทพธิดากรงทองเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นการถ่ายทำหรือตัวบท ก็ดีทั้งนั้น ต้องมีความมั่นใจกับหนังของตัวเอง”
หลินเช่อบอก “คุณก็มีความมั่นใจแน่นอนอยู่แล้วสิ แต่นี่เป็นหนังเรื่องแรกของฉัน ฉันก็ต้องตื่นเต้นน่ะสิ”
