เห็นสาวใช้ไม่พูดอะไร เธอเดินกลับไปกลับมาอยู่ตรงนั้น บอก “ประธานกู้กับพี่เช่อยังไม่กลับมา ไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ พวกคุณไม่ไปดูหน่อยเหรอ”
สาวใช้มองหยางหลิงซิน “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มีคุณผู้ชายอยู่ คุณผู้หญิงจะไม่เป็นอะไรแน่นอน”
หยางหลิงซินบอก “แต่ว่านี่มันดึกแล้ว พวกเขาออกไปนานขนาดนี้จะไม่มีอันตรายเหรอ”
“ดึกที่ไหนกันคะ สามีภรรยาอยู่ในโลกของพวกเขาสองคน เวลานี้ปกติแล้วค่ะ”
หยางหลิงซินไม่มีอะไรจะพูด ทำเพียงกลับไปที่ห้องของตัวเอง
เพียงแต่ เมื่อได้ยินว่าพวกเขาสองคนกลับมาแล้ว เธอจึงรีบออกไป
ทว่าเมื่อเห็นกู้จิ้งเจ๋อเข้ามา ก็อุ้มหลินเช่อเข้ามาด้วย
หยางหลิงซินรีบหลบ มองกู้จิ้งเจ๋ออุ้มหลินเช่อเข้ามา หลินเช่อหัวเราะสนุกสนานอยู่ในอ้อมแขนเขา กู้จิ้งเจ๋อบอก “เธอลองโวยวายอีกสิ”
หลินเช่อรีบบอก “ปล่อยค่ะ ปล่อยฉันได้แล้ว”
“ไม่ปล่อย” กู้จิ้งเจ๋อไม่เพียงไม่ปล่อยเธอลง ยังกอดเธอเอาไว้ จูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ
ริมฝีปากประสาน ตอนแรกหลินเช่อยังตกใจ หลังจากนั้นจึงยอมให้ความร่วมมือ ตอบรับจูบของเขา
กู้จิ้งเจ๋อจูบเธอจนพอใจ จึงยอมปล่อย จากนั้นอุ้มเธอเข้าไปด้านใน
หยางหลิงซินรีบหลบเข้าไปในห้อง นึกถึงภาพเมื่อสักครู่ รู้สึกไม่พอใจ กู้จิ้งเจ๋อและหลินเช่อรักกันขนาดนั้น ทำให้เธออิจฉา
ทำไมหลินเช่อถึงมีความสุขขนาดนี้ได้ล่ะ
วันต่อมา
หลินเช่อบอกกับสาวใช้ว่าห่อเกี๊ยวได้แล้ว
เพราะไม่ใช่เทศกาลยิ่งใหญ่อะไร ตามธรรมเนียม วันนี้ต้องทานเกี๊ยว
หลินเช่อรู้แล้ว ดีใจมาก เธอบอกว่าอยากห่อเกี๊ยวกับทุกคน
หลินเช่อหันไปบอกกับหยางหลิงซิน หยางหลิงซินหัวเราะบอก “เดี๋ยวฉันห่อช่วยค่ะ”
หลินเช่อบอก “ดีเลย เธอต้องห่อเกี๊ยวสวยมากแน่ๆ เฮ้อ เสียดายที่ฉันฝีมือแย่มาก”
หยางหลิงซินไปช่วยหลินเช่อห่อเกี๊ยว
เพราะสาวใช้ไม่ชอบหยางหลิงซิน เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาด้วย จึงไม่พอใจ
เพราะเธออยู่มานานมากแล้ว แต่ก็ไม่คิดจะไป คิดว่าที่นี่เป็นบ้านตัวเองไปแล้วหรืออย่างไรกันนะ
แม้ว่าเริ่มแรก ยอมให้เธอเข้ามาเพื่อมารักษาตัว แต่ว่าตอนนี้เธอไม่ได้มีผลกระทบจากเรื่องนี้เลยสักนิด ดูเธอยังมีความสุขอยู่ทุกวัน
ในเมื่อไม่จำเป็นต้องรักษา ก็อย่าทำเหมือนว่าบ้านคนอื่นนั้นเป็นบ้านตัวเองสิ
เพียงแต่คุณผู้หญิงของพวกเธอจิตใจดี ไม่กล้าไล่เธอออกไป แต่ผู้หญิงคนนี้ก็คิดไม่ได้เหรอ ไม่คิดจะย้ายออกไปเองเลยหรืออย่างไรกัน
ตอนนี้คุณผู้หญิงของพวกเธอกำลังจะห่อเกี๊ยวให้กู้จิ้งเจ๋อ เธอยังจะเข้ามาร่วมด้วย ไม่รู้จักเหรอว่านั่นมันเรื่องของสามีภรรยาเขา พวกเธอไม่ชอบเลย
หลินเช่อบอก “กู้จิ้งเจ๋อเรื่องมากขนาดนั้น คงไม่คิดว่าฉันทำไม่สวยแล้วไม่ยอมกินหรอกใช่ไหม”
“ได้ยังไงกันคะ คุณผู้ชายไม่รังเกียจคุณผู้หญิงหรอกค่ะ” สาวใช้บอก
หยางหลิงซินจึงถามขึ้นมา “นี่จะทำให้ประธานกู้ทานเหรอคะ”
หลินเช่อบอก “ใช่ เตรียมไว้ให้เขาทาน ไม่เป็นไร พวกเธอก็ทำของพวกเธอไปเถอะ”
หยางหลิงซินบอก “พี่เช่อ งั้นให้ฉันห่อให้ แล้วบอกว่าพี่ห่อก็พอแล้วไหม”
“เอ่อ ไม่ต้องหรอก ยังไงฉันห่อก็คือฉันห่อ เขาไม่กินก็ต้องกิน”
สาวใช้มองหยางหลิงซิน ไม่คิดว่าเธอหวังดีเลยสักนิด
สาวใช้บอก “ใช่ค่ะ คุณผู้หญิงห่อก็คือคุณผู้หญิงห่อ คุณผู้ชายไม่ว่าจะพูดยังไงก็ทานอยู่ดี”
หยางหลิงซินทำเพียงยิ้ม เริ่มห่อเกี๊ยวกับสาวใช้
หลินเช่อห่อออกมาไม่สวย
หยางหลิงซินห่อออกมาแล้วดูน่ารัก วางไว้ในนั้น ดูสวยมาก
หลินเช่อบอก “เสี่ยวซินต่อไปเธอต้องเป็นแม่ศรีเรือนแน่เลย…”
หยางหลิงซินเอ่ย “ใช่ไหมคะ…ก็พอได้ค่ะ อยู่บ้านฉันทำกับข้าวบ่อยๆ”
สาวใช้บอก “ที่ไหนกันคะ คุณผู้หญิงห่อก็สวยแล้วนะคะ”
หลินเช่อมองเกี๊ยวของตัวเองที่วางบิดเบี้ยวอยู่ตรงนั้น
นี่มันดูดีตรงไหนกัน…
หยางหลิงซินเองก็คิดอย่างไม่พอใจ สาวใช้พวกนี้ประจบเก่งจริงๆ แต่ว่า คุณผู้หญิงอย่างหลินเช่อ พวกเธอดูต้อนรับดีทีเดียว
ไม่นาน กู้จิ้งเจ๋อกลับมาแล้ว
ตอนที่หลินเช่อออกไป กู้จิ้งเจ๋อได้ยื่นเสื้อคลุมให้สาวใช้ไปแล้ว แก้มหลินเช่อนั้นแดงระเรื่อ ราวกับโดนความร้อนมา จึงเอ่ยถามเธอ “เธอไปทำอะไรมา”
หลินเช่อตอบ “อยู่ในห้องครัวค่ะ ฉันทำเกี๊ยวให้คุณทานด้วยนะ”
จบแล้ว หลินเช่อก็หัวเราะแล้วบอกสาวใช้ยกเกี๊ยวออกมา
เกี๊ยวน้ำไม่กี่ชามถูกวางลงบนโต๊ะ
หยางหลิงซินเองก็เดินตามออกมาจากห้องครัว มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า คิดในใจ อย่างไรซะที่เธอทำก็สวยที่สุดแล้ว
แค่วางไว้ตรงนั้น เดี๋ยวก็มองเห็นแล้ว
หลินเช่อบอก “กู้จิ้งเจ๋อ มาทานเร็ว ฮ่าๆ”
หยางหลิงซินเฝ้ารอด้วยความหวัง เห็นกู้จิ้งเจ๋อเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความแปลกใจ จากนั้นจึงหยิบตะเกียบขึ้น ยื่นลงไปคีบเกี๊ยวขึ้นมา
คีบจากชามที่หลินเช่อเป็นคนทำ
หัวใจของหยางหลิงซินก็ร่วงลงไปตาม
หลินเช่อร้อง ว้าว ออกมา “มันไม่สวยคุณก็ยังทาน…”
กู้จิ้งเจ๋อเคี้ยวช้าๆ ทานเกี๊ยวก็ยังดูดีราวกับทานอาหารตะวันตก
เขามองหลินเช่อ “ดีที่เธอรู้ข้อบกพร่องของตนเอง ดังนั้น ฉันเองก็รู้ข้อบกพร่องของตนเองเหมือนกัน”
“อะไรนะคะ”
เขาก็รู้ข้อบกพร่องของตนเองหมายความว่าอย่างไร
“รู้ว่าภรรยาของฉันไม่มีฝีมือในการทำอาหารน่ะสิ”
“…” มีใครทำร้ายคนอื่นได้แบบเขาอีกไหมนะ
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ช่างเถอะ ฉันคิดว่ามันอร่อยดี เธอก็ลำบากแล้ว มาสิ ทานหน่อย”
หลินเช่อยู่ปาก บอก “อร่อยจริงด้วย ดีที่ยังไว้หน้าฉันอยู่บ้าง”
“ไส้เกี๊ยวแน่นอนว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำ ดังนั้นมันต้องอร่อยอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวกับหน้าตาของเกี๊ยวหรอก”
“…”
หลินเช่อส่งเสียง หึ เบาๆ เงยหน้าขึ้นมา พูดกับหยางหลิงซิน “เอาล่ะ ทำเธอลำบากแล้ว ทานเกี๊ยวกันเถอะ”
หยางหลิงซินยิ้มแล้วนั่งลง
หลินเช่อชี้ไปที่เกี๊ยวชามที่ดูสวยงาม “นี่เสี่ยวซินห่อ”
กู้จิ้งเจ๋อเพียงส่งเสียงตอบรับ ไม่แม้แต่มองหยางหลิงซินด้วยซ้ำ
หลินเช่อรู้ดีว่ากู้จิ้งเจ๋อเย็นชาแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร จึงไม่ได้ใส่ใจ
ทว่า หยางหลิงซินกลับรู้สึกเจ็บปวดเป็นที่สุด
หลินเช่อบอก “แต่ว่า อย่ามองว่าฉันห่อไม่สวย รสชาติก็เหมือนๆ กัน ฮ่าๆ”
“อืม ฝืนใจกิน”
“เชอะ…แต่ว่า คุณรู้ได้ยังไงคะว่าอันนี้ฉันเป็นคนห่อ เกิดฉันห่อเกี๊ยวได้สวยล่ะ”
กู้จิ้งเจ๋อบอก “บอกแล้ว ว่าคนที่ดูสวยมักจะห่อเกี๊ยวไม่สวย”
“จริงเหรอคะ…ฮ่าๆ คุณกำลังชมว่าฉันสวยเหรอคะ”
“อืม เห็นแก่ที่เธอต้องลำบาก ต้องหาอะไรที่เหมาะสมมาชมหน่อย”
อะไรคือต้องหาอะไรมาชมหน่อย…
พูดอย่างกับว่าถูกบังคับให้ชม…
แต่ว่า ทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่ตรงนั้น จนลืมไปแล้วว่ามีหยางหลิงซินอยู่
หัวใจของหยางหลิงซิน ยิ่งฟังก็ยิ่งดิ่งลงเรื่อยๆ
กู้จิ้งเจ๋อกำลังบอกว่าเธอไม่สวยงั้นเหรอ
เธอห่อเกี๊ยวสวย…
แต่หน้าตาเธอก็ไม่ได้แย่นะ…
