กู้จิ้งเจ๋อมองเธอดาวน์โหลดแอปพลิเคชันหนึ่ง จากนั้นเปิดบัญชีวีแชท
หลินเช่อบอก “เดี๋ยวฉันคิดก่อน จะตั้งชื่อคุณว่ายังไงดี…อ้อ เรียกว่าท่านประธานจอมเย็นชา”
“…” กู้จิ้งเจ๋อเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “นั่นมันชื่ออะไรกัน”
“ความจริงทั้งนั้น”
“ไม่เอา” กู้จิ้งเจ๋อบอก “ตั้งชื่ออะไรง่ายๆ ก็พอ”
“ก็ได้ งั้นฉันจะตั้งชื่อภาษาอังกฤษให้คุณ”
หลินเช่อยิ้มร้าย กู้จิ้งเจ๋อแสดงท่าทีไม่ไว้ใจ เธอเก่งภาษาอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
หลินเช่อยิ้ม ใช้อักษรภาษาอังกฤษเขียน : Prathan chom Yencha
กู้จิ้งเจ๋อมองแล้วขมวดคิ้ว “นี่แปลว่าอะไร”
“ก็แค่…สะกดไปงั้นแหละ คุณคิดว่ามันน่าจะอ่านว่ายังไง”
“การเรียงตัวอักษร มันดูไม่เหมือนการออกเสียงภาษาอังกฤษเลยนะ”
“งั้นก็คงเป็นภาษาฝรั่งเศส เอาน่า ใช้อันนี้แหละ” หลินเช่อจัดการให้เขาเรียบร้อย ตอนนั้นเองเห็นว่ามีคนเพิ่มเพื่อนมาพอดี
น่าจะมาจากข้อมูลติดต่อในโทรศัพท์ของกู้จิ้งเจ๋อ
หลังจากที่เขาใช้เบอร์นี้ในการสมัครวีแชทแล้ว อาจไปปรากฏบนข้อมูลผู้ติดต่อของพวกเขา
หลินเช่อเห็นว่ามีหลายคนเพิ่มเพื่อนเขาเข้ามา จึงหันไปถาม “คนพวกนี้เป็นใครคะ ต้องรับไหม”
“อ้อ ได้ เพื่อนสนิททั้งนั้น”
“อ้อ น่าจะเป็นคนที่อยู่ในรายชื่อบัญชีโทรศัพท์ของคุณ”
“โอเค”
กู้จิ้งเจ๋อไม่เข้าใจเท่าไหร่ นั่งดูอยู่ข้างๆ
ไม่นานหลินเช่อก็เพิ่มเพื่อนไปไม่น้อย มีคนตกใจบอกว่า “ล้อเล่นน่า จิ้งเจ๋อ คนหัวโบราณแบบนาย เปิดบัญชีวีแชทด้วยเหรอ”
ในนั้นมีลู่เป่ยเฉินด้วย เขาถามอย่างประหลาดใจ “จิ้งเจ๋อ ใช่นายหรือเปล่า หรือโทรศัพท์นายโดนขโมยแล้ว”
หลินเช่อส่ายหน้า ตอบกลับไป “ฉันเองค่ะ หลินเช่อ ลองเปิดบัญชีวีแชทให้เขาดู สอนเขาให้ได้รู้ว่าคนสมัยใหม่เขาพูดคุยติดต่อกันยังไง”
ลู่เป่ยเฉินอ่านแล้วจึงตอบกลับมา “ฉันว่าแล้ว เปิดบัญชีวีแชท ฉันตกใจแทบแย่ นึกว่าฉันฝันไปซะอีก”
“ฮ่าๆ ต่อไปติดต่อกันผ่านวีแชทบ่อยๆ นะ”
หลินเช่อตั้งค่าเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงถ่ายรูปอาหารค่ำวันนั้น โพสต์ลงโมเมนต์ เขียนแคปชั่นว่า [อาหารเย็นอร่อยมาก สมแล้วที่เป็นทำเนียบหลิวลี่~]
การบอกว่าอยู่ที่ทำเนียบหลิวลี่นั้น ตัวเธอเองไม่กล้าพูดแบบนั้นหรอก ถ้าพูดออกไปมีหวังสั่นสะเทือนไปหมดแน่
ช่วงนี้เธอมีเรื่องมากมาย ไม่กล้าถ่ายรูปลงอวดบ่อย เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้โดนให้ร้ายหนักไปกว่าเดิม
แต่ถ้าเป็นกู้จิ้งเจ๋อ คงไม่เป็นอะไร
แต่ว่าเมื่อโพสต์รูปภาพนั้นลงไป ก็มีคนจำนวนไม่น้อยเข้ามาแสดงความคิดเห็น
[ว้าว กู้จิ้งเจ๋อ นายบ้าไปแล้วหรือเปล่า]
[ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที นี่ใช่กู้จิ้งเจ๋อหรือเปล่า โทรศัพท์ไม่ได้หายใช่ไหม]
[กู้จิ้งเจ๋อ นายโพสต์ในโมเม้นต์เป็นด้วยเหรอ…]
ภายในระยะเวลาไม่นานก็มีคนเข้ามาแสดงความคิดเห็นเป็นสิบกว่า
หลินเช่อเห็นแล้วก็หัวเราะออกมา ผ่านไปไม่นาน ลู่เป่ยเฉินก็ดึงกู้จิ้งเจ๋อเข้ากลุ่มสนทนากลุ่มหนึ่ง
หลินเช่อถามในกลุ่ม [นี่กลุ่มอะไรกัน]
[กลุ่มคลับของเราไง มีแต่นักธุรกิจทั้งนั้น วางใจได้ ไม่มีคนอื่น]
เพราะหลินเช่อใช้วิธีการพูดในแบบกู้จิ้งเจ๋อ ไม่นานคนอื่นๆ ก็โผล่มา
[กู้จิ้งเจ๋อเข้าร่วมกลุ่มแล้วเหรอ]
[นี่ใช่กู้จิ้งเจ๋อหรือเปล่า]
[ล้อเล่นหรือเปล่า ประธานกู้ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ ไม่หาคุณที่บริษัทคุณก็ไม่ค่อยอยู่]
[ประธานกู้ เงินทุนสองร้อยล้านของบริษัทเรายังไม่บรรลุเลย คุณช่วยกระตุ้นหน่อยสิครับ]
[ประธานกู้ ผมคอยเฝ้าดูความคืบหน้าของสะพานคุณอยู่เรื่อยๆ ช้ามากเลย ตอนนั้นคุณก็ไม่ร่วมงานกับผม ไปร่วมงานบริษัทเล็กๆ ไม่ได้นะ ถ้าเป็นผม มีทีมงานมากมาย หนึ่งเดือนก็สามารถสร้างให้คุณได้แล้วครับ]
หลินเช่อทำได้เพียงส่งสติ๊กเกอร์หดหู่ไปให้…
จากนั้นจึงส่งข้อความส่วนตัวไปหาลู่เป่ยเฉิน “ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย คนพวกนี้เป็นใครกันเหรอ”
[เป็นกลุ่มนักธุรกิจ วางใจ ทุกคนรู้จักจิ้งเจ๋อดี เป็นพวกที่ติดต่อกันอยู่บ่อยๆ ไม่เข้ากลุ่มก็ติดต่อกู้จิ้งเจ๋อได้ บอกจิ้งเจ๋อ เดี๋ยวเขาก็รู้เอง ผมไม่ให้คนอื่นมารบกวนเขาหรอก]
[ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรแบบนั้นสักหน่อย แค่เห็นว่าคนพวกนี้พูดอะไรแปลกๆ]
[นั่นเพราะคนในกลุ่มนี้ ล้วนเป็นนักธุรกิจอันดับต้นๆ ของประเทศซีเลยยังไงล่ะ ประธานบริษัท หรงจี อิเล็กทรอนิกส์ ประธานบริษัท เอ็ม เค กรุ๊ป…ประธานสแตฟฟอร์ด สรุปว่ามีแต่คนพวกนี้เท่านั้นแหละ]
[ว้าว สุดยอดไปเลย]
หลินเช่ออ่านรายชื่อพวกนั้น ล้วนเป็นชื่อที่สามารถเห็นได้ตามสื่อโทรทัศน์ และอินเทอร์เน็ต
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกสูงส่งขึ้นมา
กู้จิ้งเจ๋อเห็นว่าเธอพูดไม่หยุด จึงโน้มตัวเข้าไปถาม “ทำอะไรอยู่เหรอ”
หลินเช่อบอก “เขาดึงคุณเข้ากลุ่มนักธุรกิจ มีอะไรคุณทำเองเถอะ ฉันตั้งค่าพื้นฐานไว้ให้หมดแล้ว”
เธอยื่นโทรศัพท์คืนให้กู้จิ้งเจ๋อ บอก “พวกเขาเข้ากลุ่มกันหมดแล้ว แต่คุณกลับไม่มีวีแชทด้วยซ้ำ ช่างไม่ทันสมัยเอาซะเลย”
กู้จิ้งเจ๋อบอกกับเธอ “ฉันแค่ไม่ค่อยเข้าร่วมกิจกรรมอะไรแบบนี้ ดังนั้นจึงไม่เคยทำ”
โอเค เขาเคยชินกับมันแล้ว
เธอบอก “ตรงนี้ถ้าคุณไม่อยากเข้าร่วม คุณก็ปิดแจ้งเตือนเอาไว้ก่อนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องคุย กลับกันคุณสามารถเข้าไปอ่านข้อความได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการ เกิดมีอะไรน่าสนใจ หรือพวกเขาเผยข้อมูลอะไรออกมา ก็สามารถเอามาใช้ได้ แบบนั้นก็ดีไปอีกแบบ”
กู้จิ้งเจ๋อมาคิดดูแล้วมันก็ถูก เมื่อไหร่ที่ไม่อยากอ่านก็ไม่ต้องเข้าไปอ่าน อยากอ่านตอนไหนค่อยเข้าไปอ่านก็ได้
และในตอนนั้นเอง ลู่เป่ยเฉินส่งข้อความมาถาม
[จิ้งเจ๋อ ชื่อวีแชทนายนี่ยังไง…]
เขาไม่เชื่อแน่นอนว่าชื่อนี้ กู้จิ้งเจ๋อจะเป็นคนตั้งเอง
กู้จิ้งเจ๋อตอบกลับ [? ]
[ประธานจอมเย็นชาเหรอ เหมาะสมจริงๆ แต่ตรงเกินไปก็ไม่ดีหรือเปล่า] ลู่เป่ยเฉินบอก
กู้จิ้งเจ๋อพึ่งสังเกตได้…
“หลินเช่อ!”
ตอนนั้นเองหลินเช่อแอบอ่านข้อความที่ลู่เป่ยเฉินส่งมาอยู่ด้านหลัง เมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบสาวเท้าวิ่งหนี…
กู้จิ้งเจ๋อส่ายหน้า แม้ว่าเขาจะไม่เคยเล่นมาก่อน แต่ดีตรงที่เป็นคนฉลาดมีความสามารถที่ไม่ธรรมดา จึงหาที่เปลี่ยนชื่อได้อย่างรวดเร็ว
หลินเช่อคนนี้
ไม่นานหลินเช่อก็เพิ่มเป็นเพื่อนกับกู้จิ้งเจ๋อ บอก “ฉันตั้งชื่อฉันเรียบร้อยแล้ว คุณมีอะไรก็ส่งวีแชทมาหาฉันได้”
“ถ้ามีธุระฉันโทรหาเธอก็จบแล้วไหม”
“เกิดไม่ได้รับโทรศัพท์ คุณก็สามารถทิ้งข้อความไว้ให้ฉันได้ ฉันเข้ามาก็จะเจอ”
ทั้งสองกำลังคุยเรื่องแวดวงสังคม อีกด้าน หลายคนมองดูสองสามีภรรยา รู้สึกมัวเมาแล้ว
ถึงเวลาแยกย้าย อวี๋หมินหมิ่นเดินออกมาส่งพวกเขา
หลินเช่อบอก “เอาล่ะ ภริยาประธานาธิบดีมาส่งด้วยตัวเอง ฉันเกรงใจมาก”
“ยังมาพูดเล่นอีก…เฮ้อ กู้จิ้งเจ๋อมีวีแชทแล้ว ทำไมเธอไม่ให้เขาเพิ่มฉันเป็นเพื่อน”
หลินเช่อถาม “เธอจะเป็นเพื่อนเขาทำไม”
“มีวีแชทของกู้จิ้งเจ๋อ อัพเลเวลสูงไปหลายขั้นเลยนะ”
“พอแล้วเธอเนี่ย”
“ถึงตอนนั้นกู้จิ้งเจ๋อโพสต์อะไร ฉันก็จะได้มองเห็นไง”
หลินเช่อบอก “ฉันคาดว่า กู้จิ้งเจ๋อคงจะไม่โพสต์อะไรเองหรอก”
อวี๋หมินหมิ่นหยิกแขนเธอแล้วขู่ “ไม่สน เธอต้องไปเพิ่มให้ฉัน ให้ไว ไม่งั้นเดือนหน้าฉันจะหางานให้เธอทุกวัน ไม่ให้เธอมีเวลาได้กลับบ้าน”
“…”
