“ลูก เป็นผลึกความรักระหว่างคุณกับฉันไงคะ จิ้งเจ๋อ คุณลองสัมผัสดูไหม เขาอยู่ในท้องของฉัน เป็นลูกของฉันกับคุณ”
“พอแล้ว”
น้ำเสียงเย็นเยือกของกู้จิ้งเจ๋อดังขึ้น ทำให้โม่ฮุ่ยหลิงตกใจ
“ทำไม…”
กู้จิ้งเจ๋อลุกขึ้นยืน เดินเข้าไป แผ่รังสีออกมา เดินเข้าหาโม่ฮุ่ยหลิง “ทางที่ดีอธิบายมาให้ชัดเจน เด็กในท้องคุณไม่ใช่ลูกผม”
โม่ฮุ่ยหลิงมองเขา เธอตกใจก่อนเป็นอันดับแรก ไม่คิดว่าเขาจะมีท่าทางและเอ่ยออกมาแบบนี้ จากนั้นรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาในใจ
“เหอะ คุณพูดอะไร กู้จิ้งเจ๋อ ลูกของคุณ คุณก็ไม่ต้องการแล้วเหรอ”
“ไม่รู้ว่าคุณไปทำยังไงแล้วมาบอกว่าเด็กเป็นลูกผม คุณโม่ วันนี้ที่ผมยอมเจอคุณ เพื่อไม่ต้องการให้คุณก่อเรื่องวุ่นวาย ดังนั้นจึงอยากจะคุยให้รู้เรื่อง” กู้จิ้งเจ๋อบอกอย่างไม่เกรงใจ
โม่ฮุ่ยหลิงแสยะยิ้ม “คุณจะทำให้ชัดเจนงั้นเหรอ กู้จิ้งเจ๋อ เหมือนคุณจะลืมไปแล้วนะว่าคุณเคยบอกฉัน ว่าคุณมีสเปิร์มซ่อนเอาไว้ เพื่ออนาคตของพวกเรา คุณคิดว่าฉันจะมีลูกของคุณได้ยังไง เพราะสิ่งนั้น มันเป็นตัวแทนความรักของคุณกับฉัน ดังนั้นฉันเลยเอามันออกมาใช้ รักษาผลึกความรักของเราเอาไว้ แต่คุณกลับไม่ยอมรับ คุณไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่เด็กเป็นลูกคุณ”
กู้จิ้งเจ๋อยิ้มเย็น “ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมคุณถึงคิดว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของผม แต่ว่า สเปิร์มไม่มีปัญหาใดๆ เด็กในท้องของคุณ ผมก็มั่นใจ ว่าไม่ใช่ลูกผมแน่นอน ดังนั้นที่คุณคิดจะเอาเด็กมายัดเยียดให้ผม เว้นแต่คุณจะบ้าไปแล้ว”
“คุณ…” โม่ฮุ่ยหลิงโกรธ
แต่ว่า เธอรู้ว่าเด็กเป็นลูกของกู้จิ้งเจ๋อ เขาแค่ไม่อยากยอมรับก็เท่านั้น
เนิ่นนาน เธอจึงยอมพ่นลมหายใจออกมา “คุณไม่อยากยอมรับ ใช่ไหม ไม่เป็นไร คุณไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร ต้องมีสักวันที่คุณจะยอมรับ ลูกเป็นของคุณ ก็คือเป็นของคุณ”
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ช่างเถอะ ผมไม่อยากมาเสียเวลาอะไรกับคุณ คุณอยากคลอดก็คลอด เพียงแต่ อย่าคาดหวังว่าลูกที่คลอดออกมาจะเป็นลูกของผม เด็กที่คลอดออกมาไม่มีวันเป็นลูกของผม แต่ถ้าคุณยังดื้อดึงแบบนี้ งั้นเด็กที่คลอดออกมาเป็นลูกของใคร คุณก็ไปหาคนคนนั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับผม”
“คุณ…”
ไม่รอให้โม่ฮุ่ยหลิงได้พูดอะไรอีก กู้จิ้งเจ๋อก็ตะโกนเรียก “ฉินเฮ่า ส่งแขก”
โม่ฮุ่ยหลิงยังอยากต่อต้าน ทว่าบอดี้การ์ดได้เดินเข้ามาแล้ว
โม่ฮุ่ยหลิงจึงจำเป็นต้องพูดด้วยความโกรธ “ได้ ได้ กู้จิ้งเจ๋อ เรามาคอยดูกัน ในเมื่อคุณเป็นผู้ชายเลือดเย็นขนาดนี้ แล้วอย่ามาโทษว่าฉันใจร้าย”
กู้จิ้งเจ๋อไม่มองเธอแม้เพียงเล็กน้อย สั่งให้คนปิดประตู
หลังจากโม่ฮุ่ยหลิงออกไปแล้ว จึงโบกมือสั่งให้ทุกคนออกไป
“พวกนายกล้าแตะต้องฉัน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ในท้องของฉันเป็นทายาทของเจ้านายพวกนาย ถ้าเป็นอะไรขึ้นมา พวกนายอย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอด”
ทุกคนมองสบตากัน
นี่หมายความว่าอย่างไร…หรือว่าคุณโม่…
ท้องลูกของคุณผู้ชายเหรอ
แล้วคุณผู้หญิง…
——
โม่ฮุ่ยหลิงกลับไปด้วยความโกรธ เมื่อกลับไปสบทบกับหลี่หมิงอวี่ ใบหน้าเธอก็บึ้งตึง
หลี่หมิงอวี่ราวกับรับรู้ เขาถอนหายใจบอก “ฉันบอกแล้ว คุณทำแบบนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ทำไม กู้จิ้งเจ๋อไล่คุณออกมาหรือยังไง เรากลับไป รอเด็กคลอด…”
“ไสหัวไป” โม่ฮุ่ยหลิงบอก “ฉันไม่รอ ฉันจะไล่หลินเช่อไปตอนนี้ แม่ไก่ไม่ออกไข่อย่างเธอ อยู่ที่บ้านตระกูลกู้ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ นานขนาดนี้แล้ว ท้องของเธอก็ไม่มีความเคลื่อนไหวเลยสักนิด เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่มีประโยชน์ ท้องของฉันมันไม่ย่อท้อขนาดนี้ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าตระกูลกู้จะไม่ต้องการเด็กคนนี้”
“งั้นเธอจะทำยังไง” หลี่หมิงอวี่ห้ามเธอเอาไว้ไม่ได้แล้ว ทำได้เพียงฟังเธอพูด
โม่ฮุ่ยหลิงบอก “ฉันแค่ไม่คิดว่า กู้จิ้งเจ๋อจะไม่เห็นแก่อดีตที่ผ่านมาเลยสักนิด เย็นชากับฉันขนาดนั้น ในเมื่อเป็นแบบนี้…”
“เธอ…”
“ถึงฉันจะไม่ได้ใจเขา ก็ไม่มีทางปล่อยให้หลินเช่อได้มีความสุขหรอก เรื่องอะไรล่ะ ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่หลินเช่อมีนั่นมันควรจะเป็นของฉัน เด็กคนนี้ ก็เป็นของฉัน เป็นสิ่งที่เขาเก็บไว้ให้กับฉัน ตอนนี้ไม่ยอมรับ ไม่มีทาง”
โม่ฮุ่ยหลิงพูดจบ สั่งให้หลี่หมิงอวี่ออกรถ พลางบอกกับเขา “ช่วงนี้ตระกูลกู้ทำอะไรบ้าง ช่วยฉันสืบหน่อย”
หลี่หมิงอวี่ถาม “เธอจะบอกคนในตระกูลกู้เหรอ”
“แน่นอนสิ” โม่ฮุ่ยหลิงถอนหายใจบอก “เพียงแต่ฉันเข้าใกล้คนตระกูลกู้ไม่ได้ หลังจากเลิกกับกู้จิ้งเจ๋อ ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ เมื่อก่อนคนตระกูลกู้โกรธฉันมาก ตอนนี้ยิ่งไม่ง่ายเลยที่จะยอมเจอฉัน ฉันก็ทำอะไรไม่ได้”
หลี่หมิงอวี่ส่ายหน้า พวกเขาไม่ยินยอมที่จะเจอเธอ เธอยังจะดื้อดึงเข้าไปเจอพวกเขาให้ได้ทำไม
——
ช่วงนี้ตระกูลกู้มีงาน กำลังเตรียมจัดพิธีไหว้บรรพบุรุษ เพราะใกล้ถึงวันสารทจีนแล้ว กำลังเตรียมตัวไปที่สุสาน
ความจริงตอนเทศกาลเชงเม้ง ก็ไหว้ไปแล้วหนึ่งครั้ง แต่เพราะเป็นครอบครัวใหญ่ มีกฎมากมาย วันสารทจีนก็ต้องให้ผู้ชายในตระกูลไปไหว้บรรพบุรุษโดยพร้อมเพรียง ลูกหลานผู้หญิงแม้จะไม่ต้องไป แต่ก็ต้องกลับไปทานข้าวร่วมกันที่บ้านตระกูลกู้
กู้จิ้งเจ๋อบอกเรื่องนี้กับหลินเช่อนานแล้ว ของต่างๆ มีสาวใช้คอยเตรียมให้ เธอเพียงเลือกชุดที่เรียบร้อยเพื่อสวมใส่มาในวันนั้นก็พอแล้ว
ก่อนหน้านี้ เฉินอวี่เฉิงโทรมาถามหลินเช่อว่าเฉินโยวหรานอยู่กับเธอหรือเปล่า
หลินเช่อแปลกใจ ถามกลับไป “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ โยวหรานไม่ได้อยู่กับฉัน คุณหาเธออยู่เหรอ”
“ใช่ ผมกำลังตามหาเธออยู่ แต่เธอไม่ได้อยู่ที่บ้านตัวเอง”
“เกิดอะไรขึ้นคะ คุณบอกฉันได้ไหม”
“ผม…” เฉินอวี่เฉิงสูดหายใจเข้าลึก เอ่ยบอก “ความจริง ครอบครัวผมมาจากอเมริกา ผมกังวลว่า พวกเขาจะไปหาโยวหราน”
“อะไรนะ เดี๋ยวฉันจะลองไปดูที่บ้านเธอตอนนี้เลยค่ะ”
“ครับ เดี๋ยวผมไปด้วย”
หลินเช่อรีบสั่งให้คนเตรียมรถ รีบไปที่บ้านเฉินโยวหราน
เฉินโยวหรานไม่ได้อยู่ที่บ้านจริงๆ ตอนที่หลินเช่อหนีออกจากบ้านเธอเคยมาอยู่ที่นี่ ดังนั้นเธอยังมีกุญแจที่ยังไม่ได้คืนอยู่กับตัว เมื่อเข้าไปด้านใน เจอแต่ความว่างเปล่า ไม่มีใครเลย
ตอนนั้นเอง เฉินอวี่เฉิงก็มาถึง เขารีบวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นว่าในบ้านไม่มีใคร มีเพียงหลินเช่อยืนอยู่คนเดียว เขาจึงบอก “ผมโทรหาเธอแล้วแต่เธอไม่รับ คุณพอรู้หรือเปล่าว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหน”
“ไม่รู้เลยค่ะ…แต่ว่า คุณมั่นใจใช่ไหมว่าครอบครัวของคุณจะไม่ทำร้ายโยวหราน”
หลินเช่อกังวล กลัวว่าครอบครัวของเขาจะเอาตัวเฉินโยวหรานไป
เฉินอวี่เฉิงขมวดคิ้วแน่น ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี “ผมหวังว่าจะไม่ทำครับ”
“งั้นคุณหมายถึงว่ามันอาจจะเป็นไปได้อย่างงั้นเหรอคะ”
เฉินอวี่เฉิงบอก “ตามที่ผมรู้จักโยวหราน ผมไปทุกๆ ที่ที่คิดว่าเธอจะไปแล้ว แต่กลับไม่เจอเธอเลย ตอนนี้ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าจะไปตามหาเธอได้ที่ไหน”
“ช่างเถอะค่ะ ลองหาดูอีกสักรอบ ลองนึกดูว่าคนสุดท้ายที่เจอเธอคือใคร”
“น่าจะออกจากบริษัทในตอนเช้า” เฉินอวี่เฉิงบอก
เขารีบออกไปตามหา แต่ระหว่างทางครอบครัวของเขาก็โทรมา
“อวี่เฉิง กลับอเมริกากับฉันเถอะ”
“พวกคุณไปหาโยวหรานจริงๆ ใช่ไหม”
