บทที่ 1397 ไม่ต้องขนของแล้ว
เซียวซู่สีหน้าดำขลับไม่ตอบกลับ แต่เห็นได้ชัดว่าเจียงเสี่ยวไป๋พูดถูก
“หึ” เจียงเสี่ยวไป๋เหล่มองเขา: “แล้วนายอยากจะพูดอะไร？อยากบอกว่านายอยากจะรับผิดชอบและอยากแต่งงานกับฉัน？ฉันไม่ได้ว่านายนะ นายเป็นคนแบบนี้เหรอ？ถ้าหากนายพูดแบบนี้ออกมาจริงๆ นายคิดว่าจะไม่ละอายใจต่อคนที่อยู่ในใจคนนั้น และไม่ละอายใจต่อฉันเหรอ？”
ถ้าหากเจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้เอ่ยถึงบุคคลที่อยู่ในใจของเขาคนนั้น เซียวซู่ก็แทบจะจำไม่ได้แล้ว
ทันใดนั้น เขาถึงจะตระหนักได้ว่าเขาถูกหญิงสาวตรงหน้าดึงดูดความสนใจไปจนหมดแล้ว ภายในชั่วพริบตานอกจากความประหลาดใจในใจแล้ว ยังมีความลึกซึ้งเล็กน้อยอีกด้วย
“ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเหรอ? ถ้าไม่มีอะไรจะพูด ฉันไปก่อนนะ คุณป้าทางนั้นรบกวนนายช่วยไปสารภาพความจริงเองแล้วกัน”
หลังจากพูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ลุกขึ้น และเตรียมตัวเดินออกไป
บนข้อมือกระชับแน่น เจียงเสี่ยวไป๋หันศีรษะกลับมา ก็พบว่าเซียวซู่คว้าข้อมือของเธอไว้แน่น เธอเลิกคิ้วขึ้น: “นายจะทำอะไร?”
“ผมถือสา”
เซียวซู่เงยหน้าขึ้นมองเธอและพูด
“อะไรนะ？” เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เข้าใจว่าประโยคดังกล่าวที่เขาพูดออกมาหมายความว่าอะไร
เซียวซู่ลุกขึ้นยืน มองลงไปทางเจียงเสี่ยวไป๋ และพูดทีละคำ: “เรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืน คุณไม่ถือสาก็ไม่เป็นไร แต่ผมถือสา”
ดูเหมือนเวลาจะหยุดนิ่ง และอากาศโดยรอบก็เงียบลงชั่วขณะ
หลังจากนั้นไม่นาน เจียงเสี่ยวไป๋ก็เงยหน้ามองใบหน้าอันหล่อเหลาของเซียวซู่ สายตาจับจ้องไปที่ดวงตาของเขาเป็นพิเศษ “แล้วไงล่ะ? นายจะแต่งงานกับฉันเหรอ?”
เซียวซู่รู้สึกหายใจติดขัดในลำคอ มองไปยังหญิงสาวผิวขาวตรงหน้า คอของเธอยังคงมีร่องรอยของเขาที่เมื่อคืนทิ้งเอาไว้อยู่ มองดูแล้วยั่วยวนคนเป็นพิเศษ ทำให้หัวใจของเขาก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้เซียวซู่รู้สึกว่าตัวเองเสียมารยาทเป็นอย่างยิ่ง เมื่อคืนเขาได้ทำเรื่องเลวทรามมากๆไปแล้ว และตอนนี้จ้องมองไปที่รอยบนคอของเธออีก นี่มันมากเกินไปแล้ว
ดังนั้นเซียวซู่จึงควบคุมตัวเองและหลบสายตา
อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้ตกไปอยู่ในสายตาของเจียงเสี่ยวไป๋ แต่กลับกลายเป็นการแสดงออกความหมายอื่น
หลังจากที่เธอเห็นเซียวซู่หลบสายตานั้น และการแสดงออกยังดูยากที่จะพูดออกมาอีก จู่ๆก็รู้สึกละอายใจ ทำไมเธอถึงถามคำถามแบบนี้ออกไปได้?
เขาอยากแต่งงานกับเธอหรือไม่ เธอยังไม่รู้อีกเหรอ?
ตอนที่เพิ่งรู้จักเขา เขาก็มีผู้หญิงคนอื่นอยู่ในใจ และเขาก็เมาเพราะผู้หญิงคนนั้นมาโดยตลอด ตัวเธอเองจะแทนที่คนคนนั้นได้อย่างไร?
เธอเลอะเลือนจริงๆเลย!
เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะเยาะ: “นายไม่จำเป็นต้องตอบคำถามฉัน เซียวซู่ฉันจะบอกนายให้ แม้ว่านายอยากจะแต่งงานกับฉัน ฉันก็จะไม่ยอมแต่งงานกับนาย นายไม่คู่ควรโดยสิ้นเชิง!”
คำพูดของเธอหนักแน่น ไม่ลังเลโดยแม้แต่น้อย และไม่ทิ้งความหวังให้เซียวซู่เลยสักนิด
เซียวซู่ขมวดคิ้วและมองไปที่เธออีกครั้ง ความรู้สึกอึดอัดก่อนหน้านี้ที่ปรากฏขึ้นได้หายไปจนหมดแล้ว และเขาเพิ่มแรงที่ใช้จับมือเธอเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย
“ทำไมล่ะ พาลโกรธเอาดื้อๆเหรอ？อยากตัดแขนฉันให้ขาดงั้นเหรอ？” เจียงเสี่ยวไป๋ยกมือขึ้นต่อหน้าทั้งสองคน และหัวเราะเยาะ: “ถ้าอย่างนั้นนายก็ทำลายมันสิ หลังจากขาดแล้วฉันจะไปบอกคุณป้า ว่านายกลั่นแกล้งฉัน”
ไม่นานบนข้อมือสีขาวราวกับหิมะของเธอก็ถูกบีบจนปรากฏรอยแดงออกมา เซียวซู่ถึงกับผงะและลุกลี้ลุกลนจนดึงมือออกเล็กน้อย: “ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“อ้อ นายไม่ได้ตั้งใจ ก็แปลว่าตั้งใจสินะ”
เซียวซู่ถูกเธอพูดแบบนี้จนไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรดี เพราะเขาพบว่าเจียงเสี่ยวไป๋มีคารมคมคายมากเกินไปจริงๆ และตัวเขาเองก็ไม่มีแรงรับมือเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอด้วยจริงๆ
เมื่อคืนนี้ก็เช่นกัน เมื่อเผชิญหน้ากับความไร้เดียงสาของเธอ ความยั่วยวนและแรงดึงดูดที่มาโดยไม่รู้ตัว เขาจึงไม่มีแรงรับมือเช่นกัน
หลังจากนั้นไม่นาน เซียวซู่ก็มองไปที่เธอและพูดว่า: “แล้วทำไมคุณต้องยุผมด้วยล่ะ？คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายมือของคุณ”
เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋เห็นว่าเขาจริงจังขึ้นมา ก็หันศีรษะไปมองทางอื่น โดยไม่สนใจเขา
“เรื่องเมื่อคืนคุณจะไม่ถือสาไม่ได้ และคุณจะมองว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรก็ได้ แต่สำหรับผม มันสำคัญมาก ใช่ ฉันยินดีที่จะรับผิดชอบ แต่ทั้งหมดนี้ก็ขึ้นอยู่กับคุณ ถ้าคุณไม่ยอม รู้สึกว่าผมคู่ควร ผมก็จะไม่บังคับคุณ “
เมื่อได้ยิน เจียงเสี่ยวไป๋จ้องมองเขาอย่างดุร้าย “ แน่นอนว่านายไม่คู่ควร ฉันเป็นคนบริสุทธิ์ ไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีแม้แต่คนที่ชอบ แต่นายมีคนรักอยู่ในใจ เมาเพราะเธอ เศร้าเสียใจเพราะเธอ ฉันมีหัวใจที่สมบูรณ์ แต่หัวใจของนายไม่สมบูรณ์ คนแบบนี้อย่างนายจะคู่ควรกับฉันได้อย่างไร？”
เซียวซู่: “… “
เขานึกว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะพูดถึงพื้นฐานครอบครัวหรือรูปลักษณ์หน้าตาของตัวเขาเองที่ไม่คู่ควรกับเธอซะอีก ถึงอย่างไรก็ตามเจียงเสี่ยวไป๋เธอหน้าตาสวยมากๆ และมีรูปร่างที่โดดเด่น ส่วนเขาเซียวซู่ล่ะ?
หากไม่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า เขาก็อาจจะไม่คู่ควรกับเจียงเสี่ยวไป๋ นับประสาอะไรกับบาดแผลของเขา ที่เกิดแผลเป็นอันน่ากลัวบนใบหน้า
เดิมทีเขานึกว่าซึ่งที่เจียงเสี่ยวไป๋บอกว่าไม่คู่ควรก็คือเรื่องนี้ แต่ใครจะรู้ว่าเธอกลับพูดเรื่องอื่น
ทันใดนั้น เซียวซู่ก็ไม่รู้ว่าจะไปรับคำพูดของเธอต่ออย่างไร
เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกว่าตัวเองไม่เร็วก็ช้าจะโมโหจนบ้าคลั่งเพราะพูดคุยกับเขา ดังนั้นจึงหยิบสิ่งสำคัญของตัวเองขึ้นมา “สรุปคือ สิ่งที่ฉันควรพูดก็ได้พูดไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรจะต้องอธิบายอีก นายก็ดูแลตัวเองให้ดีแล้วกัน! “
หลังจากพูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ก็เดินออกไปข้างนอก
เซียวซู่หันข้างมองไปทางเงาด้านหลังของเธอ และมือที่วางบนไหล่ของเขาก็แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวพอถึงระดับมั่นคงก็คลายออก และลดสายตาลงอย่างเย้ยหยันเล็กน้อย
ช่างมันเถอะ เธอพูดอย่างเด็ดขาดแบบนี้แล้ว เขายังพูดอะไรแบบนั้นอีกทำไม
อย่างที่เธอพูด เธอเป็นผู้หญิงยุคใหม่ ไม่ได้รู้สึกเสียเปรียบอะไร และไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องรับผิดชอบด้วย
หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋ออกไปไม่นาน คนบริษัทขนย้ายของก็มาเคาะประตู ตอนเปิดประตูมองเห็น คนหน้าดำอย่างเซียวซู่ สีหน้าของหลาย ๆ คนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และพวกเขาก็ถามอย่างระมัดระวัง: “สวัสดีครับ ที่นี่คือบ้านของคุณเจียงไหมครับ?”
เซียวซู่เม้มริมฝีปากบาง และมองพวกเขาอย่างเย็นชา
หลายคนรู้สึกหนาวสันหลังขึ้นมาทันที: “อะแฮ่ม คุณเจียงให้พวกเรามาช่วยย้ายของให้เธอ”
ในตอนที่พวกเขาคิดว่ามาผิดที่แล้วนั้น เซียวซู่ทีมีสีหน้าเย็นชาก็หันไปด้านข้าง และให้พวกเขาเข้ามา
เนื่องจากสีหน้าของเซียวซู่ไม่สู้ดี กลุ่มพนักงานอย่างพวกเขาจึงกลัวที่จะทำให้ลูกค้าขุ่นเคืองใจ จึงทำได้เพียงเคลื่อนย้ายสิ่งของอย่างสั่น ๆ ในขณะที่เซียวซู่เฝ้าดูข้างๆอย่างเย็นชา
เพล้ง!
มีพนักงานคนหนึ่งทำเก้าอี้หล่นโดยไม่ได้ตั้งใจ และเซียวซู่ก็ขมวดคิ้ว: “พวกนายเบาๆหน่อย ของพวกนี้เป็นของที่เธอมักจะทะนุถนอมอย่างระมัดระวังอยู่เสมอ ถ้าทำพังแล้วจะทำอย่างไร？”
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมจะระมัดระวัง”
คนที่ทำเก้าอี้หล่นโดยไม่ได้ตั้งใจก็รีบขอโทษโดยทันที “ต่อไปผมจะระวังให้มากขึ้นครับ”
เมื่อเห็นเขาท่าทางซื่อบื้อ เซียวซู่ก็อดไม่ได้ที่จะโกรธเขาอีกครั้ง เพียงแค่เมื่อสักครู่นี้เขารู้สึกสงสารก็เท่านั้นเอง
หลังจากคิดๆดู จู่ๆเซียวซู่ก็พูดออกมาว่า “พวกนายไม่ต้องขนของแล้ว”
ชายคนนั้นนึกว่าเขาทำเก้าอี้หล่นจนทำให้เขาไม่มีพอใจ จึงรีบขอโทษอย่างรวดเร็ว: “ขอโทษครับขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมออกเงินให้ดีไหม？”
หัวหน้าและคนอื่น ๆ ก็เดินเข้ามา: “คุณผู้ชาย ลูกพี่ลูกน้องของผมค่อนข้างโง่ ไม่ได้มีเจตนาจริงๆครับ ผมขอโทษคุณในนามเขา”
เซียวซู่เงยหน้ามองเขา: “รอบนี้ราคาเท่าไหร่？ฉันจะจ่ายให้พวกนาย สิ่งของต่างๆพวกนายก็ทำราวกับว่าขนของเสร็จแล้ว”
