บทที่ 1398 ฉันทะลึ่งตรงไหน
หัวหน้างานผงะไปสักพัก ลูบศีรษะอย่างรู้สึกสับสนเล็กน้อย
เป็นผู้ชายที่ทำเก้าอี้หล่นคนนั้นคิดอะไรบางอย่างได้ วิ่งเข้ามาแล้วยิ้มตาหยีเอ่ยว่า: “เฮียครับ คุณเจียงเป็นแฟนของคุณน่ะสิครับ？พวกคุณทะเลาะกันเหรอ？แฟนคุณเลยอยากขนของย้ายออกไปเหรอ？เมื่อก่อนแฟนของผมโกรธผม ก็เป็นแบบนี้เหมือนเดิม ฮิฮิ “
ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ถูกหัวหน้าตบเบา ๆ “หุบปาก อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”
เซียวซู่ไม่ได้ปฏิเสธ เพียงแค่ถามว่า “เท่าไหร่？”
“ เฮียครับ พวกเรามาแล้วก็ไม่ได้ขนย้ายของอะไร เก็บเงินแบบนี้ไม่ค่อยดีนะครับ”
“จะปล่อยให้พวกนายมาที่แบบเสียเปล่าได้อย่างไร และเงินพวกนี้ก็ไม่ได้ให้พวกนายเปล่าๆ”
“ เฮียท่านนี้หมายความว่าอย่างไรครับ？”
เซียวซู่ใช้สีหน้าหนักอึ้งเหมือนน้ำมามองเขา และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง: “ก็จะให้เงินพวกนาย ฉันไม่สนใจว่าพวกนายจะใช้เหตุผลอะไร ก็บอกเธอไปว่าย้ายของไม่ได้ ไม่สามารถย้ายของได้ ช่วยเธอไม่ได้แล้ว”
ในที่สุดหัวหน้าก็นับว่าเข้าใจความหมายของเซียวซู่แล้ว และลูกพี่ลูกน้องของเขาคงจะเดาถูกจริงๆด้วย ว่านี่เป็นการทะเลาะกันกับแฟนของเขา
ลองคิดๆดูแล้วก็จริงนะ น้ำเสียงของคุณเจียงคนนั้นฟังดูเด็กมาก และอายุของเซียวซู่ก็น่าจะดูแก่กว่าเธอเล็กน้อย จากนั้นภายในห้องก็เต็มไปด้วยสิ่งของของผู้หญิง และเมื่อเปิดประตูมาสีหน้าของชายหนุ่มก็มืดมิดเหมือนหมึกดำ และไม่เจอผู้หญิงอีก ในแปดสิบเปอร์เซ็นต์พวกเขาจะต้องทะเลาะกันแน่ๆ
สุดท้ายคนขนย้ายของก็รับเงินและออกไปแล้ว
หลังจากเจียงเสี่ยวไป๋กลับบ้านมานั้น ผลักเปิดประตูก็เห็นว่าบ้านของตัวเองว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลยและนั่งอยู่บนพรมอย่างเหม่อลอย
ในช่วงเวลานี้เธออาศัยอยู่กับเซียวซู่ที่นั่นมาโดยตลอด และได้ย้ายข้าวของทั้งหมดของตัวเองไปหมดแล้ว อันที่จริงตอนนี้คิดๆดูแล้วน่าตลกสิ้นดี
เธอกับเขาเป็นแค่แฟนปลอม ๆกันเฉย ๆ ตอนนั้นสมองของเธอลัดวงจรได้อย่างไร ทำถึงขนของของตัวเองไปที่นั่นจนหมดล่ะ？ เพื่อสะดวกในการใช้ชีวิตเหรอ? แต่เธอจะแน่ใจได้อย่างไรว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป?
ตราบใดที่เธอยังไม่ได้คบกับเขา ถ้าอย่างนั้นเขาก็อาจจะมีแฟนได้
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกอึดอัดในทรวงอก เธอยื่นมือไปทาบแก้มของตัวเองและนั่งถอนหายใจอยู่ตรงนั้น “ถ้ารู้ตั้งแต่แรกจะขนของไปให้น้อยหน่อย พอตอนนี้กลับมาก็จะได้ไม่ถึงกับไม่มีอะไรเลย แต่ไม่เป็นไร อีกไม่นานก็มีคนขนย้ายของช่วยฉันขนกลับมาแล้ว ถ้าจะต้องโทษใครก็ต้องโทษเซียวซู่เท่านั้น เป็นคนแบบไหนกัน สถานที่ที่ตัวเองอยู่ว่างเปล่าขนาดนั้น แถมไม่ใช่ไม่มีเงินซะหน่อย!”
ยิ่งพูด เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก หยิบยกเซียวซู่ขึ้นมาต่อว่าโดยสิ้นเชิง
และไม่รู้ว่าต่อว่าไปนานแค่ไหน เจียงเสี่ยวไป๋จึงรู้สึกเหนื่อย และหลับไปโดยพิงพรม ต่อมาก็ถูกเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ทำให้ตื่นขึ้น
“คุณเจียงใช่ไหมครับ？พวกเราคือบริษัทขนย้ายของ คือว่าอย่างนี้นะครับ เนื่องจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์นิดหน่อย พอถึงตอนนี้ก็ยังซ่อมไม่เสร็จ ดังนั้นภายในสองวันนี้จึงไม่สามารถช่วยคุณขนย้ายของได้”
ตอนแรกเจียงเสี่ยวไป๋ยังคงเบลอเล็กน้อย พอได้ยินก็ลุกขึ้นนั่งทันที
“หมายความว่าอย่างไร？รถของพวกนายยังซ่อมไม่เสร็จเหรอ？”
“เอ่อ ใช่ครับ”
“ งั้นก็ควรที่จะส่งคนอื่นมาช่วยฉันขนย้ายไม่ใช่เหรอ？ บริษัทรับขนย้ายของพวกนายมีแค่คันเดียวเหรอ？”
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับคุณเจียง ทางบริษัทขนย้ายของพวกเราวันนี้ได้ส่งรถไปหมดแล้วตอนนี้ไม่มีที่ว่างชั่วขณะครับ ถ้าหากคุณยินยอม พวกเราจะย้ายรายการของคุณไปอีกสองสามวันข้างหน้า คุณว่าแบบนี้ได้ไหมครับ？”
ย้ายไปอีกสองสามวัน?
เจียงเสี่ยวไป๋ก็อารมณ์เสียภายในทันที: “ฉันนัดวันนี้ ตอนที่นายรับรายการนายตอบฉันว่าอย่างไร？มีงานเยอะขนาดนี้ทำไมไม่บอกฉันล่วงหน้า？ฉันรอตั้งนานขนาดนี้กลับมาบอกฉันว่าขนของไม่ได้แล้ว เรื่องก็จบแบบนี้เหรอ？แล้วเวลาที่ฉันเสียไปล่ะ？แล้ววันนี้ฉันจะนอนที่ไหน ถามหน่อยบริษัทขนย้ายของนายรองรับที่พักให้หรือเปล่า？”
อีกฝ่ายถูกเจียงเสี่ยวไป๋ทำให้พูดไม่ออก และทำได้เพียงแค่พูดขอโทษ
“พอแล้ว คำขอโทษพวกนี้ฉันไม่อยากฟัง พวกนายเป็นบริษัทที่แย่ที่สุดที่ฉันเคยเจอมา”
หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋ด่าเสร็จก็วางสายโทรศัพท์
หลังจากวางสายแล้วนั้น เธอนั่งโมโหจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้น ๆ ลง ๆอยู่ที่เดิม สุดยอดไปเลย!
ย้ายของไม่ได้ทำไมไม่บอกล่วงหน้า ทำไมเพิ่งจะมาพูดตอนนี้？
น่าโมโหมากจริงๆ!
นอนที่บ้านไม่ได้ แล้วตอนนี้เธอจะไปนอนที่ไหน？
หรือว่าต้องไปนอนที่โรงแรม?
เจียงเสี่ยวไป๋ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง และในที่สุดก็โทรศัพท์ไปหาฟางถังถัง
ตอนที่ฟางถังถังมารับเธอนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ยืนอยู่ข้างถนนด้วยสีดำคล้ำ ฟางถังถังเปิดประตูรถ เธอก็เข้าไปในรถ
ทันทีที่นั่งลง เจียงเสี่ยวไป๋ก็ถามว่า “มีอะไรให้ทานไหม？”
ฟางถังถังหยิบช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋า: “ทานไหม？”
เจียงเสี่ยวไป๋รับมาและฉีกถุงกัดไปหนึ่งคำ “หิวจะตายอยู่แล้ว ฉันถูกทำให้เจ็บปวดทั้งคืนสุดท้ายก็ไม่ได้ทานอะไรเลย ฉันใช้ชีวิตง่ายไหมเนี่ย?”
“หือ? อะไรคือถูกทำให้เจ็บปวดทั้งคืน？” ฟางถังถังฟังความหมายอื่นในคำพูดของเธอออก หรี่ตาจ้องมองเธออย่างสงสัย เมื่อเห็นรอยบนคอและหลังหูของเธอ ก็เบิกตาโตขึ้นทันที “เสี่ยวไป๋ เธอ!”
“หุบปากได้แล้ว!” เจียงเสี่ยวไป๋ตะคอกเธอไปหนึ่งคำ “มีอะไรให้น่าประหลาดใจกัน？เป็นกิจกรรมของคนบรรลุนิติภาวะไม่ใช่เหรอ？”
ฟางถังถังพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ถูกเธอทำให้สำลักเป็นเวลานานโดยหาภาษาของตัวเองไม่เจอ
ส่วนเจียงเสี่ยวไป๋นั้น เคี้ยวสองสามครั้งก็ทานช็อกโกแลตจนหมดแล้ว จากนั้นก็มองไปที่ฟางถังถังตาปริบ ๆ ฟางถังถังถูกสายตาตั้งหน้าตั้งตารอของเธอทำให้พูดไม่ออกเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปปิดตาของเธอ
“เธอถูกทำให้เจ็บปวดรุนแรงขนาดไหนกัน？ ถึงได้หิวขนาดนี้?”
เมื่อได้ยิน ริมฝีปากของเจียงเสี่ยวไป๋ก็กระตุกเล็กน้อย จากนั้นก็เบะปากมองบนใส่เธอไปหนึ่งครั้ง
“ ไม่ต้องถาม ถามก็คือเจ็ดครั้งในคืนเดียว”
คนขับรถด้านหน้าเมื่อได้ยินก็มือสั่น ฟางถังถังรีบดึงมือเจียงเสี่ยวไป๋: “พอได้แล้ว เธอหยุดพูดเรื่องไร้สาระกับฉันได้แล้ว เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ระวังคำพูดหน่อยได้ไหม？อีกหน่อยถ้าคนขับรถของบ้านฉันถูกเธอทำให้ตกใจจนขับรถไม่คล่อง ก็ฆ่าชีวิตคนได้เลยนะ”
ก็ได้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยังรักชีวิตอยู่ เนื่องจากส่งผลกระทบไปยังความปลอดภัยส่วนบุคคลของตัวเองงั้นเธอก็ควรหุบปากได้แล้ว
“ เชื่อฟังหน่อยหยุดเอะอะโวยวายได้แล้ว กลับไปฉันจะให้พ่อครัวเตรียมอาหารอร่อย ๆให้เธอ พอถึงตอนนั้นรับรองว่าจะต้องทำให้เธออิ่มเต็มที่แน่นอน”
เจียงเสี่ยวไป๋กะพริบตา จ้องไปทางฟางถังถัง
“เธอบอกให้ฉันระวังคำพูด แต่ทำไมฉันได้ยินคำพูดแบบนี้ของเธอดูทะลึ่งกันนะ？”
ฟางถังถัง: “ทะลึ่งตรงไหน！ทะลึ่งตรงไหน! เสี่ยวไป๋ตัวเหม็นอย่างเธอเนี่ย ความคิดของเธอสะอาดบริสุทธิ์สักหน่อยจะได้ไหม ที่ฉันพูดคือให้เธออิ่มท้อง เมื่อคืนเธอทำเรื่องอย่างว่าไปจนโง่แล้วใช่ไหม！ตอนนี้สมองจึงเต็มไปด้วยความคิดสกปรกทะลึ่ง ๆ”
เจียงเสี่ยวไป๋ตะคอกไปหนึ่งคำ ขี้เกียจที่จะสนใจเธอ
“แต่ว่า พวกเธอมีอะไรกันเสร็จแล้วก็ควรคบกันไม่ใช่เหรอ？จะมาหาฉันทำไมล่ะ？หรือว่าเธอเป็นผู้หญิงรักสนุก มีอะไรกันเสร็จแล้วก็ไม่นับว่าเป็นอะไรแบบนั้นเหรอ？”
“ทำไมล่ะ？” เจียงเสี่ยวไป๋รับคำพูดของเธออย่างโมโห: “หรือว่าฉันต้องขอร้องให้เขารับผิดชอบต่อฉัน หรือฉันควรรับผิดชอบต่อเขา?”
“ ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น แต่พวกเธอสองคนเป็นอะไรกันแบบนั้นกันนี่？พวกเธอแกล้งเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ？ทำไมจู่ๆถึงคบกันแล้วล่ะ?”
“ เรื่องมันยาว ความเมาทำให้คนหลงระเริง!”
มุมปากของฟางถังถังกระตุก: “ไม่ใช่ว่าเธอเมา แล้วก็เลยทำแบบนั้นกับเขาหรอกสินะ? เซียวซู่ต่างหากที่เป็นคนถูกรังแก?”
