บทที่ 612 ผมสามารถถือว่าเขาเป็นลูกของผมเองได้
{หม่ามี๊ คุณได้สังเกตไหมว่าหลังจากกลับประเทศมาแล้วนั้น คุณก็เปลี่ยนไปเป็นไม่ค่อยที่จะอยู่ใกล้กับหนูแล้ว เชอะ เสี่ยวหมี่โต้วไม่ดีใจแล้ว }
ถูกเขาพูดเช่นนี้ หานมู่จื่อครุ่นคิดสักพักหนึ่ง และก็คิดว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
หลังจากกลับมาประเทศมีเรื่องมากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เย่โม่เซินปรากฏตัวข้างกายเธอนั้น หานมู่จื่อก็มักจะเบี่ยงเบนความสนใจกับเสี่ยวหมี่โต้วหรือลุงไปส่งที่อื่น ยังไงซะก็ไม่ให้พวกเขามีโอกาสที่จะได้พบเจอกันพบเขา
สรุปก็คืออยู่ด้วยในระยะสั้นและห่างกันเป็นเวลานานนั่นเอง เฮ้อ
หานมู่จื่อถอนหายใจเบา ๆ และพิมพ์ต่อ
{ขอโทษนะเสี่ยวหมี่โต้ว เป็นหม่ามี๊ที่ไม่ดีเอง ครั้งนี้หม่ามี๊จะต้องจัดการเรื่องทุกอย่างให้ดี แล้วจะไปรับหนูกลับมาเอง! }
{จริงเหรอ? }
{แน่นอนสิ }
{ถ้าอย่างนั้นหม่ามี๊ต้องสัญญากับเสี่ยวหมี่โต้ว ว่าครั้งหน้าไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตามจะไม่ไล่เสี่ยวหมี่โต้วอีกแล้ว }
เมื่อเห็นคำพูดนี้ หานมู่จื่อก็รู้สึกเศร้าไปชั่วขณะ
เธอไม่ใช่คุณแม่ที่มีความรับผิดชอบคนหนึ่งจริงๆ
{หม่ามี๊รับปากกับเสี่ยวหมี่โต้ว ถ้าหากครั้งหน้าส่งเสี่ยวหมี่โต้วออกไปอีกละก็ หม่ามี๊ก็คือลูกหมา }
{หม่ามี๊ รักคุณนะ! /อีโมจิหัวใจ}
เมื่อเห็นประโยคนี้ ใบหน้าของหานมู่จื่อก็กลับมามีรอยยิ้ม ในตอนที่กำลังจะตอบกลับข้อความนั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงผู้ชายเสียงต่ำดังมาจากด้านหลัง
“ ในเมื่อคิดเช่นนี้ ทำไมไม่พาเขากลับมาล่ะ？”
เสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำให้หานมู่จื่อทำโทรศัพท์มือถือร่วงหล่น ตกลงไปบนเตียงตูมหนึ่งเสียง หานมู่จื่อก็เบิกตากว้างโดยไม่รู้ตัว รู้สึกว่าหัวใจแทบจะหยุดเต้น
ปฏิกิริยาที่รุนแรงมากเกินไปของเธอทำให้เย่โม่เซินขมวดคิ้ว เม้มริมฝีปากบาง ยื่นมืออยากที่จะไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ตกลงบนเตียงของเธอ แต่ว่าเขายังไม่ทันได้แตะโทรศัพท์มือถือ ก็ถูกหานมู่จื่อกดกลับ และมือของเย่โม่เซินก็หยุดอยู่ที่เอวของเธอ
เขาก้มศีรษะลง ประประสบกับดวงตาที่สวยงามตื่นตระหนกของหานมู่จื่อพอดี
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากบาง ๆ ของ เย่โม่เซิน ก็เปิดออกเบา ๆ
“คุณตึงเครียดขนาดนี้ไปทำไมกัน？”
หานมู่จื่อหายใจอย่างไม่มั่นคง และไม่ได้ตอบคำถามของเขา
“กลัวว่าผมจะทำอะไรกับเขาเหรอ?” สีหน้าของเย่โม่เซินดูไม่ดีเล็กน้อย มองไปที่เธอและถามว่า “คุณมีลูกชายแล้ว แต่ผมไม่เคยเห็นเด็กคนนี้มาเลยสักครั้งเดียว หรือแม้แต่รองเท้าและห้องของเขา คุณก็ล็อกลุงไว้หมด คุณกลัวว่าถ้าผมเห็นเข้าแล้วผมจะไม่สามารถรับเขาได้ในอนาคตเหรอ? “
หานมู่จื่อ “… “
เธอจะพูดอย่างไรดี เป็นเพราะว่าเสี่ยวหมี่โต้วหน้าตาเหมือนกับนายทุกประการ กลัวว่านายจะมีความคิดอื่น ๆ ดังนั้นถึงไม่กล้าให้เขาพบเจอเสี่ยวหมี่โต้ว?
ไม่สิ คำพูดพวกนี้เธอพูดไม่ได้แน่นอน
เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง และยังไม่ตอบคำถามของเขา
แต่สิ่งเหล่านี้ตกอยู่ในสายตาของเย่โม่เซิน และก็กลายเป็นความอดกลั้น รู้สึกว่าเธอจงใจที่จะซ่อนเด็กคนนั้นต่อหน้าเขา
คิดถึงจุดนี้ เขาก็หัวเราะขึ้นมาหนึ่งครั้ง
“คุณกลัวว่าผมจะยอมรับกับเขาไม่ได้สินะ？เพราะว่าเป็นลูกของอดีตสามีของคุณ ดังนั้นคุณจึงกังวล กลัว ใช่ไหม？”
หานมู่จื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขา และรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเล็กน้อยจากโทรศัพท์มือถือทางด้านหลังของเธอ เธอแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นอะไร และยังคงนอนอยู่ตรงนั้นโดยกดทับโทรศัพท์มือถือไว้
มือใหญ่ของชายคนหนึ่งกอบกุมอยู่ที่เอวของเธอ ดวงตาของเขาก็ลึกซึ้ง “คุณผู้หญิงโง่เช่นนี้ ทำไมผมในสายตาของคุณถึงดูทนไม่ได้ขนาดนั้นกันนะ？เห็นได้ชัดว่า… ผมได้ยอมรับเด็กคนนี้ตั้งแต่ห้าปีก่อนมาแล้ว “
เมื่อได้ยิน หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางเขาอีกครั้ง
“คุณคิดว่าสำหรับผม ลูกสำคัญมากกว่าคุณเหรอ？ถึงแม้ผมจะรู้ว่านั่นคือลูกของอดีตสามีของคุณ แต่…เด็กคนนี้ก็มีเลือดของคุณอยู่ในตัวเช่นกัน เพียงแค่คุณเห็นด้วย ผม…จะยอมถือว่าเขาเป็นลูกชายแท้ๆของผมเอง “
หานมู่จื่อ “… “
ถ้าจะบอกว่าไม่แปลกใจนั่นคือเรื่องโกหก
เพราะว่าเธอเคยนึกถึงความคิดในหัวใจของเย่โม่เซินเป็นพัน ๆ แบบ แต่ทว่าเธอไม่เคยคิดถึงเรื่องเช่นนี้มาก่อน เขาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เคยเห็นเสี่ยวหมี่โต้วมาก่อน ดังนั้นเขาจึงคิดเสมอว่าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของอดีตสามีของเธอ
แต่ถึงแม้จะรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของอดีตสามีของเธอ เขาก็ยังอยากที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเธอโดยไม่ลังเลอีกหรือ?
เย่โม่เซินเช่นนี้…
“ ผมจะไม่บังคับคุณ”
เมื่อเห็นดวงตาของเธอปรากฏสีที่ยุ่งเหยิง เย่โม่เซินรู้ว่าเธออาจต้องการเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นทำได้เพียงพูดเบา ๆ : “ผมจะให้เวลาคุณไตร่ตรอง”
ให้เวลาเธอไตร่ตรอง？
หานมู่จื่อสังเกตได้ถึงอะไรนะ “ถ้านายให้เวลาไตร่ตรองละก็ งั้นนายก็ต้องให้พื้นที่ส่วนตัวฉันด้วยสิ?”
เย่โม่เซินจ้องมองอย่างลึกซึ้ง “อยากจะขับไล่ผมใช่หรือไม่?”
“นายเดินไปเดินมาต่อหน้าฉันทุกๆวัน ฉันจะไตร่ตรองได้อย่างไร？”
หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินก็กระตุกเล็กน้อย “โอเค งั้นให้เวลาคุณไตร่ตรอง คุณต้องการพื้นที่ส่วนตัวใช่ไหม？ สองสามวัน?”
สองสามวัน? เวลาไม่กี่วันจะพอได้อย่างไร
หานมู่จื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ สองสามวันยังไม่พออีกเหรอ?” เย่โม่เซินเลิกคิ้ว “ แล้วคุณต้องการเวลานานแค่ไหน?”
“หนึ่งเดือน” หานมู่จื่อกล่าวคำตอบในใจของเธอ อย่างไม่ลังเล
เย่โม่เซิน “… “
ดวงตาของเขาลึกล้ำ ผู้หญิงคนนี้ยังกล้าพูดเงื่อนไขจริงๆด้วย เวลาหนึ่งเดือนนี้ นี่อยากที่จะเอาชีวิตของเขาใช่หรือไม่?
เมื่อคิดเช่นนี้ เย่โม่เซินจึงปฏิเสธโดยตรง “ไม่ได้”
“ไม่ได้?” หานมู่จื่อก็ไม่พอใจเช่นกัน “ทำไมไม่ได้ล่ะ？เป็นนายเองที่ถามฉันว่าต้องการเวลานานแค่ไหน ยังไงซะฉันก็ต้องการเวลาหนึ่งเดือน”
“หนึ่งเดือนเหรอ？” เย่โม่เซินหรี่ตาลง ลดศีรษะเข้าใกล้เธอ ใช้ปลายจมูกคลึงไปที่ปลายจมูกของเธอ “คุณให้ผมงดมีเพศสัมพันธ์เป็นเวลาห้าปีก็มากเกินพอแล้ว ตอนนี้ผมกินเนื้อได้แล้ว คุณยังให้ผมงดอีกหนึ่งเดือน？ คุณอยากให้ผมตายเหรอ？”
ประโยคสุดท้ายนั้นถูกพูดเข้าหูของเธอ และตอนที่พูดนั้นยังก็จงใจเป่าลมเข้าไปในหูของเธออีกด้วย ทำให้หานมู่จื่อสั่นไปทั้งร่างกาย
คนคนนี้… มีท่าทางเป็นนักเลงจริงๆ
เธอหันหน้าหนี ริมฝีปากบาง ๆ ที่ร้อนผ่าวของเขา “ ฉันขี้เกียจที่จะสนใจนาย พูดสั้น ๆก็คือนายจะตกลงก็ตกลง ถ้าไม่ตกลงก็ไม่ต้องหวังว่าฉันจะไตร่ตรองเรื่องนี้อีกตลอดไป”
“ นี่ขู่ผมเหรอ？”
“ใช่”
“โอเค” เย่โม่เซิ เม้มริมฝีปากลึก ๆ แล้วยิ้มเอ่ยว่า “ชีวิตผมล้วนแต่มอบให้คุณได้ ผมยังจะมีอะไรที่ตอบตกลงไม่ได้อีก”
หานมู่จื่อสูดลมหายใจหนึ่งครั้ง และไม่พูดอะไร
หลังจากนั้นไม่นาน เย่โม่เซินก็ลุกขึ้นมาอีกครั้ง และหานมู่จื่อก็ได้รับอิสรภาพกลับคืนมาเช่นกันเธอดึงโทรศัพท์มือถือออกมาจากด้านหลัง และดูสถานะหน้าไทม์ไลน์ของ WeChat เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้ส่งข้อความใด ๆเข้ามา เธอคิดแล้วคิดอีกก็ไม่ได้ตอบกลับไปอีก
หันหน้าไปมองเย่โม่เซินที่กำลังนั่งอยู่ข้างเตียงปรับคอเสื้อหนึ่งครั้ง “วันนั้นที่มีคนตามฉันสองสามคน นายตรวจสอบเจอแล้วหรือยัง？ ”
การกระทำของเย่โม่เซินหยุดไปชั่วขณะ นึกถึงผลลัพธ์นั้นที่เซียวซู่บอกเขา แล้วเอ่ยอย่างเย็นชา “ยังเลย”
“ยังเหรอ?” หานมู่จื่อขมวดคิ้วและพูดว่า “มันผ่านมาสองสามวันแล้วไม่ใช่เหรอ？นายยังตรวจสอบไม่พบ?”
เย่โม่เซินหันหน้ากลับมามอง สีหน้าของเธอที่บ่งบอกว่าทำไมเขาถึงได้อ่อนขนาดนี้
คิ้วก็ขมวดโดยไม่รู้ตัว คนที่ทำเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าหากบอกกับเธอไป ก็เท่ากับว่าจะต้องเปิดประเด็นบาดแผลในตอนนั้นใหม่อีกครั้ง
ถ้าหากไม่พูดละก็ ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาก็จะลดน้อยลง
เมื่อนึกถึงไนต์คลับที่สง่างามของบริษัทตระกูลเย่ คิดไม่ถึงว่าแม้แต่คนสะกดรอยตามก็ยังหาไม่ได้ถ้าถูกเผยแพร่ออกไปจะเป็นเรื่องน่าขันขนาดไหนกันนะ?
หานมู่จื่อฉลาดมากๆ เมื่อเห็นเขาเงียบ แววตาก็เปลี่ยนไปโดยทันที “นายตรวจสอบแล้ว ใช่ไหม？”
เย่โม่เซิน “… “
“บอกผลลัพธ์กับฉันไม่ได้เหรอ？”
เขาลุกขึ้นยืน คลี่ข้อพับสุดท้ายบนมุมเสื้อออก แล้วก็พูดอย่างเบา ๆ
“สรุปก็คือ จะไม่มีใครสะกดรอยตามคุณอีก ในช่วงเวลานี้คุณปลอดภัยมากๆ”
