บทที่ 613 คุณจะต้องผิดหวัง
คำพูดของเขาพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว ก่อนหน้านี้หานมู่จื่อเคยสงสัยครึ่งหนึ่ง แต่ตอนนี้มั่นใจได้แล้วว่า เธอเหล่ตาพินิจพิเคราะห์มองเขา
“ผมตรวจสอบเจอแล้ว แต่ไม่คิดจะบอกฉันเหรอ？”
สายตาของเย่โม่เซินจ้องมองเธออย่างสงบ “การรู้มากเกินไป มันจะไม่ดีสำหรับคุณ”
“ แต่ก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับฉันนะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้ไม่ใช่เหรอ?”
“ แล้วอย่างไร？ รู้แล้วคุณจะทำอะไรได้ในอนาคต？ จะเผชิญหน้าหรือแก้แค้น？”
คำพูดเหล่านี้ปิดกั้นจนทำให้หานมู่จื่อไม่สามารถพูดอะไรได้อีก เธอกับเย่โม่เซินมองหน้ากันเป็นเวลานานอย่างลึกซึ้ง และก็ถูกทำให้โกรธจนหัวเราะออกมาอย่างกะทันหันแล้ว
“ดังนั้น นายคิดว่านายทำเพื่อฉัน เพราะการรู้มากเกินไปมันไม่ดี ดังนั้นนายจึงเลือกที่จะปิดบังฉันและไม่บอกความจริงกับฉัน ใช่ไหมล่ะ？”
“ มู่จื่อ”
“นายแค่บอกฉันว่า การวิเคราะห์นี้ของฉันถูกหรือไม่？”
เย่โม่เซินกลัวเธอมากขึ้นแล้วจริงๆ ถอนหายใจออกมาและเอนตัวเข้ามา “คุณอยากรู้ขนาดนี้เลยเหรอ？สมมุติว่าปัญหาจะได้รับการแก้ไขแล้ว คุณก็ยังอยากรู้อีกใช่ไหม?”
หานมู่จื่อกำหมัดแน่น และพยักหน้าอย่างแน่วแน่: “ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้”
แน่นอนว่าเธอจะต้องรู้ว่าเป็นใคร
ถ้าไม่อย่างนั้นวันปกติธรรมดาๆที่ไม่มีศัตรูใดๆถูกทำให้ตกใจบ่อยครั้งขนาดนั้น ผลสุดท้ายขนาดอีกฝ่ายเป็นคนหรือเป็นผีก็ยังไม่รู้อย่างนั้นเหรอ？
เมื่อเห็นว่าดวงตาของเธอแน่วแน่ และใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้น เย่โม่เซินก็รู้ดีว่าถ้าตัวเขาเองไม่พูดละก็ เธอจะต้องไปตรวจสอบอย่างแน่นอน
หลังจากคิดไปสักพักหนึ่ง เขาก็ให้คำใบ้กับเธอ
“อันที่จริงคนคนนี้ เป็นคนที่คุณรู้จัก”
“พูดอะไรไร้สาระ ถ้าไม่รู้จัก อีกฝ่ายจะมาทำร้ายฉันทำไม？”
เย่โม่เซิน “… เป็นเพื่อนเก่าในอดีตของคุณ”
“เพื่อนเก่า?” หานมู่จื่อยังคิดว่า เพื่อนเก่าของตัวเธอเองมีใครบ้าง? ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีเพื่อนเก่ามากมายนัก เธอคิดเป็นเวลาแล้วก็คิดไม่ถึงว่าจะมีใครร้ายกาจขนาดนั้น และจะทำร้ายเธอแบบนี้ได้
“คิดไม่ถึง?” เย่โม่เซินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขายื่นมือออกไปเล่นกับผมสีดำของเธอ “ถ้าคุณรู้เข้า คุณจะต้องผิดหวัง เลยเป็นเหตุผลที่ผมไม่บอกคุณ”
“ ถ้าหากคุณคิดไม่ออกและอยากรู้จริงๆละก็ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไป และคุณจะเข้าใจเองเมื่อคุณเห็นมัน”
หานมู่จื่อ “… “
หลังจากที่เย่โม่เซินออกไปแล้วนั้น หานมู่จื่อก็นั่งอยู่ในห้องคนเดียวพลางนึกถึงสิ่งที่เขาพูดกับตัวเองก่อนจะออกไป
เพื่อนเก่า ถ้ารู้ว่าแล้วจะต้องผิดหวังในอนาคต
คือใคร?
ทันใดนั้น ก็มีคนปรากฏขึ้นในความคิดของเธอ แต่ในไม่ช้าเธอก็เรียกสติกลับมาและส่ายศีรษะอย่างแรง
ไม่สิ ก่อนที่เธอยังไม่เห็นว่าบุคคลนั้นเป็นใคร เธอไม่สามารถคิดมั่วซั่วที่จะโยนความผิดไปให้คนอื่นได้
เพื่อระงับความคิดที่ยุ่งเหยิงสมอง หานมู่จื่อจึงลุกขึ้นและไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟันโดยทันที
เปิดฝักบัว ปล่อยให้น้ำร้อนชำระร่างกายของตัวเอง ความร้อนสูงขึ้น และหัวใจของหานมู่จื่อก็ค่อยๆสงบลงด้วยเช่นกัน
*
วันที่สอง
เย่โม่เซินมาเพื่อพาหานมู่จื่อออกไปข้างนอก
เมื่อเข้าไปในลิฟต์ หานมู่จื่อก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า “หลังจากวันนี้พบเจอคนคนนั้นแล้ว นายก็ไม่ต้องตามฉันอีก ยุ่งงานของตัวเองเถอะ”
เย่โม่เซินมองไปที่เธออย่างลึกซึ้งหนึ่งครั้ง และหัวเราะเบา ๆ “ผู้หญิงไร้ความรู้สึก ใช้ประโยชน์เสร็จแล้วก็จะทิ้งมันงั้นเหรอ?”
หานมู่จื่อ “… “
เธอมองเขาด้วยความรำคาญเล็กน้อย “ไม่ได้บอกว่าจะให้เวลาฉันหนึ่งเดือนเหรอ？”
“ ผมพูดตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าจะให้เวลาคุณหนึ่งเดือน?” เย่โม่เซินเลิกคิ้ว รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาดูชั่วร้ายเล็กน้อย “ ผมเต็มใจที่จะให้เวลาและพื้นที่ส่วนตัวในการพิจารณาแก่คุณ แต่ว่า… ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะพบเจอกันไม่ได้”
เพราะฉะนั้นเขายังอยากเจอตัวเธออยู่อีกเหรอ?
แล้วเมื่อวานที่พวกเขาพูดนับว่าเป็นอะไร?
หานมู่จื่อก็รู้ว่าคน ๆ นี้ไร้ยางอาย จะไม่ยอมเล่นไพ่ตามจิตสามัญสำนึก เธอหลับตาลง “ตอนนี้ฉันเห็นนายแล้วทำให้จิตใจของฉันยุ่งเหยิงมาก ถ้าหากเจอกันทุกๆวันละก็ ฉันจะไตร่ตรองได้อย่างไร?”
“คุณหมายความว่า สองสามวันเจอกันครั้งหนึ่ง？”
สองสามวันเจอกันครั้งหนึ่ง?
เธอยังคงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ครั้งนี้ เย่โม่เซินไม่มีความสุขแล้ว ขบกัดฟันและกดตัวเธอเข้าไปยังข้างประตูลิฟต์ “รับปากกับคุณว่าจะเวลาหนึ่งเดือนในการไตร่ตรอง แต่ก็คงจะไม่ต้องห้ามเจอกันทุกๆวันถูกไหม? สองสามวันเจอกันครั้งหนึ่งเป็นขีดจำกัดข้อสุดท้ายของผมแล้ว “
หลังจากคิดๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ดู หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าหลังจากได้พบกัน การใช้ชีวิตก็ผ่านไปด้วยดี
เธอคิดวกวนในใจสักพักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า
“ งั้น … งั้นก็ได้ ฉันเข้าใจแล้ว”
เมื่อเห็นเธอตอบตกลง เย่โม่เซินถึงจะยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจได้ ก้มศีรษะลงและดูดที่ริมฝีปากของเธอ
“เชื่อฟังนะ”
หานมู่จื่อผลักเขาออก และเดินไปอีกทางด้วยอย่างโมโห
อย่างไรก็ตามเย่โม่เซินก็ได้ประประสบความสำเร็จในการจูบสาวสวยแล้ว พอใจเป็นอย่างมาก จะโกรธเธอในตอนนี้ได้อย่างไร ทำเป็นแค่เธอเขินอาย
อย่างไรก็ตามเมื่อผ่านไปอีกเดือนหนึ่ง เธอและลูกก็จะใช้ชีวิตอยู่กับเขาแล้ว พอถึงตอนนั้นลูกของเธอก็จะเป็นลูกของเขา
หลังจากขึ้นรถแล้ว ขับรถเคลื่อนไปข้างหน้า หานมู่จื่อดึงคอเสื้อของตัวเอง จากนั้นเอนตัวพิงเบาะหลังและหลับตาลง
เมื่อติดไฟแดง เย่โม่เซินใช้ประโยชน์จากการจอดรถรอไฟแดงมองไปที่หน้าด้านข้างของเธอ เมื่อเห็นว่าเธอหลับแล้ว และการหายใจของเธอก็สม่ำเสมอ ยกมือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แล้วใช้นิ้วหัวแม่มือลูบไปที่แก้มของเธอเบา ๆ
นับตั้งแต่เมื่อเจอกันอีกครั้งนั้น ตั้งแต่แรกเริ่มที่เธอเพิ่งเข้าใกล้ชิดเขาแล้วทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติกระทั่งตอนนี้เธอผ่อนคลายจนนอนหลับ เป็นสภาวะที่หาได้ยากจริงๆ
ตามความพัฒนาเช่นนี้ เขาน่าจะกลับมาคืนดีกับเธอได้ในไม่ช้า
เย่โม่เซินมองไปที่ริมฝีปากสีแดงของเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ในใจ
มู่จื่อ อย่าให้ผมรอนานเกินไปนะ
*
หานมู่จื่อไม่รู้ว่าตัวเธอเองหลับไปนานแค่ไหนแล้ว ในห่วงแห่งความฝันนั้นจู่ๆเธอก็รู้สึกว่ายังมีเรื่องที่ต้องทำ ดังนั้นเธอจึงตื่นขึ้นมาทันที หลังจากนั้นก็ลืมตาขึ้น
ทันทีที่เธอลืมตาขึ้นก็สังเกตเห็นว่ารถหยุดแล้ว เธอมองไปที่บริเวณรอบ ๆ ประประสบดวงตาของเย่โม่เซินพอดี
“นอนหลับเพียงพอแล้ว?”
หานมู่จื่อรู้สึกอายเล็กน้อย ตอนที่เธอขึ้นรถเธอง่วงนิดหน่อย คิดว่าจะพักสายตาสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าจะนอนหลับนานขนาดนี้
“เช็ดน้ำลาย” เย่โม่เซินพูดอย่างกะทันหัน
น่าจะเป็นเพราะเพิ่งตื่น สมองจึงตกอยู่ในความสับสน เมื่อได้ยินหานมู่จื่อก็ยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากของตัวเองอย่างคิดไม่ถึง
แห้งนี่
เธอเงยหน้าขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว และบังเอิญไปชนเข้ากับดวงตาของเย่โม่เซินที่ดูเหมือนจะยิ้ม แต่ไม่ยิ้มพอดิบพอดี
“นาย!”
“หลอกง่ายจัง ดูเหมือนว่าน้ำลายจะไหลบ่อยสินะ？”
“นายต่างหากที่น้ำลายไหล” หานมู่จื่อหันหน้าหนีทันที ขี้เกียจที่จะเถียงกับเขา และมองออกไปทางนอกรถ “ถึงแล้วเหรอ？ที่นี่ก็คือที่ที่ทำให้รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร？”
“อืม” เย่โม่เซินพยักหน้าลึก ๆ เดินลงจากรถก่อน จากนั้นก็เปิดประตูให้เธอ “ลงจากรถเถอะ ก็คือร้านอาหารร้านนี้แหละ เข้าไปก็จะรู้เอง”
เมื่อหานมู่จื่อลงจากรถมือของเย่โม่เซินยังคงปิดบังเธอ ในใจของเธอซาบซึ้งใจอย่างแปลก ๆ และรู้สึกว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ
เย่โม่เซินในเมื่อก่อนก็ช่วยเธอทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อเธอ เพียงแค่เย่โม่เซินในตอนนั้นเป็นคนที่พูดจาไม่เป็น เมื่อเธอถามเขาว่ารู้สึกดีกับเธอหรือไม่ เขาก็ปฏิเสธอย่างภาคภูมิใจ
ไม่เหมือนในตอนนี้ …
เย่โม่เซินส่งรถให้กับพนักงานไปจอดรถ แล้วพาหานมู่จื่อเข้าไปในร้านอาหาร
มองหาตำแหน่งที่มีแสงสว่างเพียงพอและนั่งลง หลังจากที่นั่งลงแล้วนั้น หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “นายหมายความว่าอย่างไร？นายพาฉันมาดูคน หรือพาฉันมาทานอาหารตะวันตก?”
เย่โม่เซินเหลือบมองเธอหนึ่งครั้ง “รีบร้อนอะไร？ดูคนไปพลาง ทานอาหารไปพลาง มีปัญหาเหรอ?”
