บทที่ 730 ต้องปล่อยไปตามธรรมชาติ
“หรือได้คำเหล่านั้นในเมื่อกี้ ไม่ใช่คุณพูด?” หานชิงเลิกคิ้ว ดวงตาจ้องมองบนใบหน้าของเธออย่างคมเฉียบ ราวกับมีดคม
เสี่ยวเหยียนก้าวถอยหลังสองก้าวโดยไม่รู้ตัว นิ้วชี้ชนกัน “คือฉันพูดเอง แต่ว่า……คุณเองก็สงสัยไม่ใช่เหรอ? คุณก็ต้องรู้สึกผิดปกติแน่นอน เลยต้องให้ฉันเรียกไอ้หัวเกรียน เข้าไป พูดตามตรง พันไว้ในสภาพนี้ ใครจะจำได้? แต่ว่า…… ฉันแค่คิดว่า คุณชายเย่ จะไม่น่าจะเป็นสภาพนี้”
เมื่อได้ยินเข้า หานชิงเม้มริมฝีปากบางจองตัวเองไว้ ดวงตาดูล้ำลึกขึ้นเล็กน้อย
เขาก็รู้สึกว่า ค่อนข้างที่จะผิดปกติ แต่อีกฝ่ายพันผ้าก๊อซไว้ อาจจะเป็นเพราะว่า ตัวเขาคิดผิดไปเอง
“เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกกับมู่จื่อ หลังจากที่คุณกลับไป ทำตัวเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น หลังจากยืนยันตัวตนแล้ว ค่อยว่ากัน”
เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันรู้แล้ว”
*
หานมู่จื่อออกมาจากห้องน้ำ พบว่าซูจิ่วในห้องผู้ป่วย ได้หายไปแล้ว มีบทสนทนาดังมาจากทางระเบียงเป็นครั้งเป็นคราว หลังจากเธอได้ยินสองสามประโยค ก็รู้ว่าซูจิ่วกำลังคุยเรื่องงาน
เมื่อคิดดูแล้ว ช่วงนี้เธอวิ่งไปมาทั้งสองทางกับหานชิง ก็คงจะยุ่งมากจริงๆ
หานมู่จื่อเลือกเก้าอี้นั่งลงตามสบาย แววตาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างว่างเปล่า
ทางซูจิ่ว เมื่อโทรศัพท์เสร็จแล้วกลับมา ก็เห็นมู่จื่อนั่งอยู่ที่เก้าอี้ ตอนนี้เป็นฤดูหนาวแล้ว แต่หานมู่จื่อแค่สวมเพียงเสื้อผ้าบางๆตัวหนึ่งเท่านั้น
ซูจิ่วชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบหันกลับไป หยิบเสื้อกันหนาวตัวหนึ่ง มาคลุมไว้บนตัวของหานมู่จื่อ
“อากาศหนาวแล้ว ระวังอย่าให้เป็นหวัด ร่างกายของคุณเพิ่งจะดีขึ้น ตัวเองต้องระวังหน่อย”
เธอคลุมเสื้อกันหนาวให้หานมู่จื่อเรียบร้อย เหมือนพี่สาว หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมองเธอ
ซูจิ่วยิ้มเล็กน้อย ยื่นมือออกมาบีบแก้มเธอเบาๆ พูดเสียงต่ำ “คุณยังสาวอย่างนี้ อย่าคิดมากเลย หลายๆเรื่อง ปล่อยไปตามธรรมชาติก็พอ”
“ปล่อยไปตามธรรมชาติ?”
หานมู่จื่อพูดสี่คำนี้ รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา ฉันก็ได้บอกกับตัวเองอย่างนี้ เรื่องมากมาย ที่ต้องปล่อยไปตามธรรมชาติ แต่คิดไม่ถึงว่า หลังจากผ่านไปห้าปี หัวใจของฉันก็ยังคงไม่มีเปลี่ยนแปลงใดๆ หลายๆเรื่อง ยังคงไว้ซึ่งสภาพเดิม”
“นี่ไม่ใช่เรื่องดีเหรอ? ความผันผวนของชีวิต ทุกอย่างเปลี่ยนไป ความรักระหว่างคุณกับคุณชายเย่ ยังคงรักษาเหมือนในตอนแรก นั่นเป็นสิ่งที่หายากยิ่งนัก”
“แต่ตอนนี้ แม้แต่เขาอยู่ที่ไหน ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ”
“นี่อาจเป็นบทพิสูจน์ที่พระเจ้าให้สำหรับพวกคุณ” ซูจิ่วครุ่นคิดสักพัก ก็ตัดสินใจใช้วิธีอื่น มาพูดคุยกับหานมู่จื่อ
เป็นไปตามคาด คำว่าพิสูจน์ ดึงดูดความสนใจของมู่จื่อ เธอเงยหน้าขึ้น สีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย “พิสูจน์!?”
“ใช่แล้ว ก็คือบทพิสูจน์ ที่จริงเรื่องของพวกคุณ ฉันก็รู้ไม่มากนัก แต่ก็รู้คร่าวๆ ฉันอิจฉาคุณมากเลย เพราะสามารถอยู่กับคนที่ตัวเองชอบ แม้ว่าเวลาจะไม่นานขนาดนั้น แต่อย่างน้อยคุณก็เคยมีมัน ถ้าอย่างนั้น ชีวิตนี้ที่คุณมาเยือนโลกใบนี้ ก็คุ้มค่ามากแล้ว
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หานมู่จื่อก็นึกถึงอีกครั้ง เรื่องที่ซูจิ่วชอบพี่ชายของตัวเองในตอนนั้น
ต่อมาก็เห็นว่าซูจิ่วแต่งงานแล้ว เกิดเรื่องอะไรขึ้น ที่จริงหานมู่จื่อก็ไม่รู้เรื่อง ตอนนี้ดูท่าทางและสีหน้าของตัวเอง ดูเหมือนว่ายังชอบพี่ชายของเธออยู่?
“คุณ……” ค้นพบความลับในใจของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ หานมู่จื่อรู้สึกผิดเล็กน้อย อารมณ์ถูกเบี่ยงเบนกะทันหัน ในเสี้ยววินาทีนี้ ลืมเรื่องที่เกี่ยวกับเย่โม่เซิน
ซูจิ่วยิ้มอย่างจำใจ นั่งลงตรงหน้าเธอ จากนั้นก็ยกกาต้มน้ำตรงหน้าขึ้น รินน้ำอุ่นหนึ่งแก้ว แล้วส่งให้หานมู่จื่อ “มา ดื่มน้ำเยอะหน่อย”
หานมู่จื่อมองน้ำแก้วนั้น ด้วยสีหน้าเหม่อลอย
“ที่จริงคุณต้องอยากจะถามฉันว่า ทำไมฉันถึงชอบคนหนึ่ง แต่ไปแต่งงานกับอีกคนหนึ่ง?”
หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปที่ซูจิ่วอย่างนิ่งเฉย เธอสงสัยจริงๆ
“อันที่จริง เรื่องนี้เข้าใจง่ายนิดเดียว อย่างเช่น ถึงแม้ว่าฉันจะชอบเขา แต่เขาก็ไม่ชอบฉัน งั้นฉันคงไม่สามารถบังคับให้เขาอยู่กับฉันได้ใช่ไหม? ต่อให้ฉันจะมีวิธีบังคับให้เขามาอยู่กับฉันจริงๆ แล้วเขาก็ยังคงไม่ชอบฉัน อย่างนี้จะมีความหมายอะไร? อีกอย่าง ฉันชอบเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ฉันต้องรอเขาไปตลอดชีวิต พ่อแม่ของฉันต่างก็หวังว่าฉันจะแต่งงานเร็วหน่อย ฉันคิดว่าฉันสามารถยืนหยัดถึงอายุนั้นได้เป็นความจริงใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ในความรักที่ฉันมีต่อเขาแล้ว”
เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ หานมู่จื่อดูเหมือนจะเข้าใจเล็กน้อย พยักหน้าเบาๆ
ซูจิ่วยังต้องการพูดอะไรบางอย่างอีก แต่เธอกลับเริ่มพูดขึ้น “เลขาซู คุณไม่ต้องพูดแล้ว”
เรื่องเหล่านี้ เมื่อพูดออกจากปากของซูจิ่วเอง ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คือการฉีกบาดแผลที่สมานแล้ว ฉีกให้คนอื่นดูอีกครั้ง ว่าเมื่อก่อนเธอเจ็บปวดมากแค่ไหน
ไม่จำเป็น
ซูจิ่วนิ่งอึ้งเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่า เธอจะขัดจังหวะตัวเอง ดูเหมือนว่าเธอจะคำนึงถึงคนอื่นไม่น้อย
“จริงๆแล้วฉันยังอยากจะชี้แจงหน่อย ว่าตอนนี้สำหรับพี่ชายของคุณ ฉันไม่ได้มีความรู้สึกแบบเมื่อก่อนแล้ว น่าจะห่างกันเกินไป ระยะเวลานานมากแล้วด้วย เลยรู้สึกว่า สิ่งที่ไม่ได้ครอบครอง ก็ไม่ได้สำคัญมากขนาดนั้น”
หานมู่จื่อรู้แน่นอนว่า คำพูดเหล่านี้ของเธอหมายถึงอะไร ภายนอกเหมือนเป็นการชี้แจง แต่ในความเป็นจริง คือกำลังโน้มน้าวใจเธอ
สมมุติว่าเย่โม่เซิน …… เกิดเรื่องจริงๆ ให้เธอปล่อยวางหน่อย
เมื่อคิดโยงถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็รู้สึกไม่พอใจในทันทีเลยพยักหน้าเบาๆ “ฉันรู้แล้ว เลขาซู ใช่แล้ว เมื่อกี้ฉันเห็นคุณกำลังคุยโทรศัพท์ บริษัทงานยุ่งมากเลยหรือ?”
“เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ไม่มีปัญหาอะไร”
“ถ้าเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ก็ไม่จำเป็นต้องโทรหาเลขาซูด้วยตัวเองแล้ว วิ่งไปมากับพี่ชายฉันตลอดทั้งวัน เหนื่อยมากใช่ไหม?”
“คุณมู่จื่อพูดอะไรอย่างนี้ นี่คืองานของฉัน ส่วนประธานหาน เพียงแค่ได้อยู่กับน้องสาวตัวเอง ฉันคิดว่า ไม่ว่าเขาจะเหนื่อยลำบากมากแค่ไหน ก็ไม่สำคัญ”
“เลขาซู หลังจากกลับไปคราวนี้ คุณเกลี้ยกล่อมพี่ชายฉันหน่อยเถอะ ให้เขาอย่ามาอีกเลย ฉันไม่อยากจะเป็นเพราะเหตุผลส่วนตัวของฉัน ให้พวกคุณเดินทางเหน็ดเหนื่อยเพราะฉัน ถ้าคุณกับพี่ชายของฉัน เหนื่อยจนเป็นอะไรไป ถึงเวลานั้น ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ก็เปล่าประโยชน์”
ซูจิ่ว “…… เรื่องนี้ เกรงว่าฉันไม่สามารถโน้มน้าวประธานหานได้ ถ้าคุณ มู่จื่อไม่อยากให้ประธานหานจริงๆ ก็คงต้องไปพูดด้วยตัวเอง”
ก๊อกๆๆ
นอกห้องผู้ป่วย มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทั้งสองหันหน้าพร้อมกัน ได้เห็นเสี่ยวเหยียนค่อยๆเปิดประตูเข้ามาพอดี จากนั้นก็โผล่แค่หัวเข้ามา ท่าทางดูเหมือนขโมย
หลังจากที่เสี่ยวเหยียนโผล่หัวเข้ามา แล้วประสานกับสายตาของหานมู่จื่อ ก็ถอยกลับทันที ราวกับว่าทำเรื่องอะไรผิด
“เสี่ยวเหยียน? คุณหายไปไหนมา?” ซูจิ่วเห็นเธอ ก็ลุกขึ้นยืน “เมื่อกี้ฉันอยากจะหาคุณ แต่ไม่เห็นหน้าเลย”
เสี่ยวเหยียนที่ถูกเรียกชื่อ จึงต้องเดินเข้ามา ยิ้มอย่างเก้อเขินให้ทั้งสองคน พูดเสียงเบา “ฉันไม่ได้ไปไหน แค่รู้สึกเบื่อ เลยออกไปเดินเล่นเท่านั้น”
เธอจะไม่พูดแน่นอน เรื่องที่ตัวเองออกไปกับหานชิง แล้วทางนั้นก็พบตัวเย่โม่เซิน
อีกอย่าง ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ ว่าคนคนนั้นเป็นเย่โม่เซินหรือไม่?
หานมู่จื่อกลับพบว่า ท่าทางของเสี่ยวเหยียนนั้น ผิดปกติเล็กน้อย
“คุณเป็นอะไร?”
