เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 130 โลกของสามีภรรยา

“เซิ่งเคอยังไม่กลับมา ฉันก็นอนไม่หลับหรอก” คุณหญิงเซิ่งพูดอย่างกังวล
“เกิดอะไรขึ้นกับเซิ่งเคอ? ” หนานกงเฉินถาม
“เหลียนเหยายังไม่กลับมาเลย เขากับเซิ่งซินกลับไปตามหาเธอด้วยกัน” คุณหญิงเซิ่งถอนหายใจ “ถ้ารู้ตั้งนานแล้วว่าภูเขาเจ็ดดาวอะไรนั่นอันตรายแบบนั้น ก็ไม่ให้พวกเธอไปหรอก”
“จริงด้วย ทั้งๆ ที่ตกลงกันว่าจะมาพักผ่อนที่นี่ในวันหยุด ผลสุดท้ายก็มาทนทุกข์” คุณผู้หญิงมองตำหนิไป๋ยิ่งอัน ไป๋ยิ่งอันรีบพูดขึ้น “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรเอาภูเขาเจ็ดดาวใส่ไว้ในแผนเลย”
ทันใดนั้นโทรศัพท์คุณหญิงเซิ่งก็ดังขึ้น เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมากดปุ่มรับสาย จากนั้นสีหน้าก็แข็งตัว วางโทรศัพท์ลงแล้วพูดกับทุกคนด้วยเสียงสั่น “เซิ่งซินโทรมาบอกว่าเหลียนเหยาเกิดอุบัติเหตุ กำลังทำการกู้ภัยโรงพยาบาลเพื่อประชาชนในเมืองหลิ่ว”
“ว่าไงนะ? ” ทุกคนตกตะลึง มองหน้ากันแล้วถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมต้องปฐมพยาบาลด้วย? ”
“บอกว่าเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ ร้ายแรงมาก”
“เกิดอุบัติเหตุรถยนต์ได้ยังไง? ” ไป๋ยิ่งอันเดินมา จับมือคุณหญิงเซิ่งแล้วพูดอย่างกังวล “คุณป้าคะ คุณไม่ได้ฟังใช่ไหม? เหลียนเหยาเธอลงภูเขามาตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม……? ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่า เซิ่งซินไม่พูดอะไรเลย”
“พวกคุณอย่าเพิ่งตกใจ ให้ฉันไปโรงพยาบาลดูก่อนค่อยว่ากัน” ขณะที่หนานกงเฉินพูดก็จะลงจากเตียง ไป๋ยิ่งอันเดินไปพูดห้าม “คุณชายใหญ่ร่างกายคุณยังอ่อนแออยู่ ให้ฉันกับคุณป้าไปดูดีกว่า”
คุณผู้หญิงก็พูดคล้อยตาม “จริงด้วย เฉิน เธออย่าทรมานเลย ให้ป้ากับลุงเธอไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นก็พอแล้ว”
หนานกงเฉินคิดแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย
สายตาเขากวาดมองไป๋ยิ่งอัน ราวกับตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ “ยิ่งอัน เหลียนเหยาเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้ยังไง เธอกับไป๋มู่ชิงไม่ได้ลงเขาไปกับเธอเหรอ? ”
ไป๋ยิ่งอันเตรียมการรับมือไว้ตั้งนานแล้ว รีบพูดขึ้น “ตอนเราลงเขามาเราแยกกันแล้ว”
เพื่อไม่ให้ทุกคนถามคำถามเพิ่มเติม ไป๋ยิ่งอันควงแขนคุณหญิงเซิ่งแล้วเดินไปข้างนอกพร้อมพูดขึ้น “คุณป้า เรารีบไปดูกันเถอะ ดูว่าเหลียนเหยาบาดเจ็บเป็นยังไงบ้าง”
สามีภรรยาตระกูลเซิ่งและไป๋ยิ่งอัน ขณะที่สามคนรีบไปถึงโรงพยาบาลด้วยกัน ผู่เหลียนเหยาก็ย้ายจากห้องฉุกเฉินไปที่ห้องไอซียูแล้ว เมื่อเห็นสองพี่น้องตระกูลเซิ่ง ไป๋ยิ่งอันก็รีบเดินเข้าไปถาม “เป็นยังไงบ้าง? เหลียนเหยาเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ได้ยังไง? บาดเจ็บตรงไหนบ้าง? ”
เซิ่งซินเหลือบมองเซิ่งเคอที่นั่งเก้าอี้อย่างเจ็บปวด แล้วมองพ่อแม่อีกครั้ง กดเสียงทุ้มต่ำพูดขึ้น “โรงพยาบาลบอกว่าพี่สะใภ้บาดเจ็บที่สมองย่างรุนแรง และกระดูกขาซ้ายหักด้วย ตอนนี้ยังไม่พ้นอันตราย และมีแนวโน้มที่จะพิการในอนาคต”
“อ่า ร้ายแรงมาก!” คุณหญิงเซิ่งพึมพำอย่างปวดใจ
ไป๋ยิ่งอันรู้สึกผิดหวังทันที อุบัติเหตุรถยนต์ร้ายแรงขนาดนี้ยังทำให้เธอตายในที่เกิดเหตุไม่ได้ สวรรค์ไม่มีตาจริงๆ !
ตอนเธอนั่งแท็กซี่ลงภูเขาไปทั้งๆ ที่เห็นรถคันนั้นโดนเผาจนเป็นเศษเหล็ก ตอนนั้นเธอยังคิดอย่างสวยงามในใจ อุบัติเหตุรถยนต์ร้ายแรงขนาดนี้ ผู่เหลียนเหยาต้องถูกเผาเป็นเถ้าถ่านแน่ๆ
แม้ว่าตอนนี้ยังไม่รอดพ้นอันตรายถึงชีวิต แต่ถ้าเธอรอดขึ้นมาล่ะ? ถึงตอนนั้นเธอต้องกระโดดออกมาชี้ว่าเธอเป็นฆาตกรใช่ไหม?
ยิ่งไปกว่านั้นถ้าผู่เหลียนเหยาพิการ มันจะไม่ส่งผลดีกับเธอเลยสักนิด แต่ยิ่งง่ายที่จะกระตุ้นความเกลียดชังของผู้หญิงคนนี้ ทำให้สงครามระหว่างทั้งคู่กลายเป็นยิ่งทวีความรุนแรงและโหดร้ายยิ่งขึ้น
เธอหายใจเข้าเบาๆ แล้วถามขึ้น “แล้วคุณหมอได้บอกไหมว่า เธอมีโอกาสรอดแค่ไหน? ”
“ไม่ได้บอก” เซิ่งซินพูดขึ้นด้วยใบหน้าหวาดกลัว “ได้ยินว่ารถพี่สะใภ้ชนหน้าผาแล้วพลิกคว่ำ โชคดีที่ไม่นานก็มีรถตามมาข้างหลัง ช่วยชีวิตเธอออกมาจากในรถภายในเวลาอันสั้นที่สุด ไม่อย่างนั้นไม่อยากจะคิดผลลัพธ์จริงๆ ”
“ตอนฉันลงจากภูเขาฉันเห็นรถคันหนึ่งถูกไฟไหม้ ไม่คิดว่าจะเป็นรถของเหลียนเหยาจริงๆ ” ไป๋ยิ่งอันพูดพึมพำเสียงทุ้ม
ตอนขึ้นเขา เพราะถนนภูเขาเจ็ดดาวเดินทางได้ไม่ดีไป๋ยิ่งอันจึงเช่ารถวิบากของรีสอร์ตมาใช้ ไม่อย่างนั้นสิ่งต่างๆ จะไม่ราบรื่นแบบนั้น
ไม่ นี่ยังไม่ราบรื่นมากพอ เธออยากให้ไป๋ยิ่งอันตาย!
เธอพยุงคุณหญิงเซิ่งเดินไปนั่งที่เก้าอี้แล้วพูดขึ้น “คุณป้า คุณก็อย่ากังวลมากนักนะคะ พี่สะใภ้จะต้องดีขึ้น”
“อืม หวังว่าจะดีขึ้น” คุณหญิงเซิ่งพูด
ได้ยินว่าผู่เหลียนเหยาเกิดอุบัติเหตุ สิ่งแรกที่ไป๋มู่ชิงนึกถึงก็คือไป๋ยิ่งอัน เมื่อเธอถามคำถามนี้ ไป๋ยิ่งอันก็โกรธมากจนเกือบจะตบเธอ พูดขึ้นอย่างโกรธๆ “เธอช่วยพูดจาระวังหน่อยนะ ถ้าคนอื่นได้ยินแล้วคิดว่าฉันทำจริงๆ ล่ะ”
ไป๋มู่ชิงเหลือบมองเธอ “ฉันแค่อยากเตือนเธอ อย่าทำอะไรเกินไปนัก ไม่อย่างนั้นคนที่เป็นทนทุกข์ที่สุดก็คือตัวเธอเอง”
เธอรู้ว่าไป๋ยิ่งอันทำอะไรโหดเหี้ยม แต่ไม่คิดว่าเธอจะกล้าไม่สนใจชีวิตมนุษย์ด้วย ถ้าผู่เหลียนเหยาตาย เธอจะไม่กลายเป็นฆาตกรเหรอ?
“ขอบใจ เธอดูแลตัวเองให้ดีเถอะ” ไป๋ยิ่งอันพูดจบก็หันกลับเดินลงไปข้างล่าง
ไป๋มู่ชิงไม่ได้ลงไปทานอาหารเช้าข้างล่าง ไม่ใช่เพราะไม่หิว แต่เพราะกลัวเจอหนานกงเฉิน แม้ว่าจะแน่ใจแล้วว่าเขาไม่พบความผิดปกติ แต่เมื่อคืนเธอก็ช่วยชีวิตเขา ซึ่งไม่ควรทำมากที่สุดอ่า……!
เธอใช้เวลานานมากกว่าจะลงมาด้านล่าง เดิมทีหนานกงเฉินทานอาหารเช้าเสร็จแล้วไปโรงพยาบาลหรือไม่ก็กลับห้องไปพักผ่อนแล้ว ไม่คิดว่าเพิ่งเดินมาถึงหน้าบันไดก็บังเอิญเจอเขา
เห็นแผ่นหลังเขา เธอก็หดข้อมือด้วยสัญชาตญาณ ทักทายเขาอย่างมีมารยาท “คุณชายเฉิน อรุณสวัสดิ์”
การเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ ของเธอหนีไม่พ้นสายตาหนานกงเฉินอย่างแน่นอน เขาแอบยิ้มเยาะในใจ แล้วใช้สายตาแหลมคมจ้องมองเธอ “เมื่อคืนเธอช่วยชีวิตฉันเหรอ? ”
สมองไป๋มู่ชิงว่างเปล่า พยักหน้า “อืม ฉันบังเอิญไปเจอคุณ แต่ไม่ถือว่าช่วยชีวิตหรอก ยังไงฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรคุณเลย”
“แต่เธอถูกฉันกัดนะ” จู่ๆ หนานกงเฉินยื่นฝ่ามือออกมา จับข้อมือที่ได้รับบาดเจ็บของเธอแล้วยกขึ้น สังเกตแผลด้านบน “ได้ยินว่ากัดแรงมาก เห็นกระดูกเลย”
ไป๋มู่ชิงตกใจกับการเคลื่อนไหวกะทันหันของเขา บิดข้อมือด้วยสัญชาตญาณ แล้วหัวเราะแห้งๆ ไปด้วย “ไม่ได้เวอร์ขนาดนั้นค่ะ มันไม่เจ็บแล้วด้วย”
ถูกต้อง ครั้งนี้เขากัดลึกและเจ็บกว่าสองครั้งแรก ผ่านมาหนึ่งคืนถึงแม้จะดีขึ้นหน่อยแล้ว แต่ตอนนี้เขาออกแรงจับ ความเจ็บมันก็พุ่งเข้ามาอีกครั้งในพริบตาเดียว
ความเจ็บทำให้เหงื่อผุดบนหน้าผาก เธออยากดิ้นออกจากเขา แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด ถึงขั้น……ผ้าก๊อซสีขาวมีเลือดสีแดงไหลออกมา
หนานกงเฉินไม่ใช่ไม่เห็นคราบเลือดบนผ้าก๊อซ มุมปากยิ้มเยาะเย้ยที่มองไม่เห็น จากนั้นก็ปล่อยฝ่ามือ มองเธอแล้วรีบถอนมือออก
“ไม่ว่ายังไง เมื่อคืนก็ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไร ฉันขอตัวลงไปก่อนนะ” ไป๋มู่ชิงหันตัวเดินลงไปข้างล่าง
“เดี๋ยวก่อน” หนานกงเฉินเรียกเธอไว้
ไป๋มู่ชิงชะงักฝีเท้า หันหน้ามามองเขา “คุณชายเฉินมีอะไรอีก? ”
หนานกงเฉินเดินไปข้างหน้าสองก้าว ยืนตรงหน้าเธออีกครั้ง สายตาเฉียบคมและน่ากลัวเหมือนเดิม “เหลียนเหยาเกิดอุบัติเหตุ”
ไป๋มู่ชิงตัวแข็งทื่ออีกครั้ง เขาหมายความว่าไง? ทำไมเขาบอกเรื่องนี้กับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้?
ผ่านมาหนึ่งคืนแล้ว เธอจะไม่รู้เรื่องที่ผู่เหลียนเหยาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เหรอ? ต้องให้เขามาบอกเธอไหม?
“ฉันรู้แล้ว ฉันกำลังจะไปโรงพยาบาลเยี่ยมเธอ” ไป๋มู่ชิงพูด
“ฉันสงสัยมาก เธอลงเขาไปกับเธอ ทำไมมีแค่เธอที่ประสบอุบัติเหตุ? ”
“ฉันก็ไม่รู้ เธอบอกฉันว่าคุณหายไป ฉันเลยกลับขึ้นไปบนเขา ช่วงนั้นเกิดอะไรขึ้นจนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่แน่ใจ เมื่อคืนตอนฟื้นขึ้นมาก็อยู่ที่รีสอร์ตแล้ว”
หนานกงเฉินจ้องมองเธออยู่นาน แล้วพูดขึ้นเรียบๆ “ในเมื่อลงเขาไปด้วยกัน ก็ควรดูแลซึ่งกันและกันไม่ใช่เหรอ? ”
นี่เขาตำหนิเธอที่ดูแลผู่เหลียนเหยาได้ไม่ดีเหรอ? แค่ตำหนิไหม? ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ยังดี
ไป๋มู่ชิงแอบโล่งอก เธอกลัวว่าหนานกงเฉินจะสงสัยว่าเธอทำอะไรผู่เหลียนเหยา
“ฉันดูแลเธอไม่ดีเอง ขอโทษ” เธอนวดข้อมือที่เจ็บปวด หันหลังให้เขาแล้วเดินลงมาข้างล่าง
ด้านหลัง หนานกงเฉินมองแผ่นหลังเธอจากไป มุมปากเผยรอยยิ้มเย็นชาที่มองไม่เห็นทีละนิด จนไปถึงดวงตา
เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทุกคนก็ไม่มีอารมณ์เที่ยววันหยุดแล้ว ตอนบ่ายทุกคนเริ่มคุยเรื่องกลับบ้าน
นอกจากเซิ่งเคอ ผู่เหลียนเหยาและญาติที่มาเฝ้าในโรงพยาบาลชั่วคราว คนอื่นๆ ก็กลับเมืองปิน
อย่างไรแล้วผู่เหลียนเหยาก็เป็นคนนอก แม้แต่อุบัติเหตุทางรถยนต์ก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับตระกูลหนานกงมากนัก แต่อาการป่วยของหนานกงเฉินทำให้คุณผู้หญิงกังวลอย่างมาก
พี่เหอเห็นคุณผู้หญิงถอนหายใจ ก็รินชาให้เธอ แล้วพูดปลอบประโลม “คุณผู้หญิง คุณไม่ต้องกังวลนะคะ อีกไม่กี่วันอาการของคุณหนูผู่คงตัวหน่อย ก็กลับไปรักษาที่เมืองซี จะต้องดีขึ้นแน่นอน”
คุณผู้หญิงรับแก้วชามาจิบเบาๆ ส่ายหน้า “เปล่า ฉันไม่ได้เป็นห่วงเธอ ฉันเป็นห่วงเฉิน”
“คุณชายใหญ่เหรอคะ? ”
“อืม” คุณผู้หญิงวางแก้วชาลง เงยหน้ามองเธอแล้วถาม “เธอบอกฉันหน่อย เดือนนี้เฉินอาการกำเริบกี่ครั้งแล้ว? ”
“สามแล้วค่ะ”
“สามครั้ง” คุณผู้หญิงยิ้มขมขื่น “เมื่อก่อนเดือนหนึ่งเขาเป็นมากสุดก็สองครั้ง แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงหนึ่งเดือนเลย ก็เป็นสามครั้งแล้ว เธอว่า……”
ทันใดนั้นคุณผู้หญิงถามขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เธอว่ามันเกี่ยวกับข่าวลือนั้นไหม? เฉินจะผ่านมันไปไม่ได้จริงๆ เหรอ? ”
“ไม่หรอกค่ะ คุณผู้หญิง ไม่แน่นอนค่ะ” พี่เหอปลอบเธออย่างใจเย็น
บทสนทนาระหว่างทั้งสองถูกขัดด้วยเสียงฝีเท้า คุณผู้หญิงเห็นไป๋ยิ่งอันเดินเข้ามาจากประตูใหญ่ เอ่ยถามขึ้น “เฉินล่ะ พวกเธอไม่ได้กลับมาด้วยกันเหรอ? ”
ไป๋ยิ่งอันเดินมา ตอบอย่างเคารพ “คุณชายใหญ่บอกว่าบริษัทมีธุระด่วน ไปบริษัทแล้วค่ะ”
“นี่มันเวลาเลิกงานแล้ว ยังไปบริษัทอีก? เขาทำไปเพื่ออะไรกันแน่? ” คุณผู้หญิงพอนึกถึงสุขภาพของหนานกงเฉินไม่คิดว่าจะไปทำงานล่วงเวลาอีก ในใจก็หงุดหงิด
“เขาต้องไป ฉันโน้มน้าวไว้ไม่ได้” ไป๋ยิ่งอันพูด
คุณผู้หญิงมองเธอ จู่ๆ น้ำเสียงก็เบาลงอย่างมาก พูดขึ้นอย่างหมดหนทางนิดหน่อย “ยิ่งอันอ่า สุขภาพเฉินแย่ลงเรื่อยๆ แล้วเธอก็เห็น ต่อไปช่วยฉันโน้มน้าวเขาให้มากขึ้นหน่อย อย่าไปกังวลเรื่องงานมากรู้ไหม? เขาฟังคำพูดฉันมากไปแล้ว ฟังไม่เข้าหูเลย คำพูดเธอบางครั้งเขาอาจจะฟังหน่อย”
ไป๋ยิ่งอันยิ้มขมขื่นในใจ หนานกงเฉินฟังคำพูดเธอเหรอ? เขาฟังคำพูดของไป๋มู่ชิงต่างหาก ไม่ใช่เธอ!
แต่นานๆ ครั้งจะเห็นคุณผู้หญิงใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับตัวเอง ในใจไป๋ยิ่งอันก็รู้สึกยินดีนิดหน่อย เธอพยักหน้าสัญญา “คุณย่า คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันจะโน้มน้าวคุณชายใหญ่ให้เต็มที่ค่ะ”
“โอเค รักเขาก็ดีแล้ว ขึ้นไปข้างบนเถอะ” คุณผู้หญิงโบกมือให้กับเธอ ไป๋ยิ่งอันหันตัวเดินขึ้นไปข้างบน
จนกระทั่งกลับถึงบ้าน ไป๋มู่ชิงถึงได้โล่งอกในที่สุด
เธอหันตัวไปพูดเบาๆ กับหลินอันหนาน “นี่เราถือว่าผ่านด่านหรือยัง? ”
หลินอันหนานพยักหน้า เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวกอดเธอ “ถูกต้อง เราผ่านแล้ว”
ถึงจะผ่านแล้ว แต่……เมื่อนึกถึงผู่เหลียนเหยาที่ยังตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิตอยู่ สีหน้าไป๋มู่ชิงก็จริงจังขึ้นมาในพริบตาเดียว พูดขึ้นด้วยใบหน้าเห็นอกเห็นใจ “แต่ครั้งนี้เหลียนเหยาประสบอุบัติเหตุน่าเศร้าเกินไป คิดๆ แล้วรู้สึก……” เธอไม่รู้ว่าควรใช้คำอะไรอธิบาย
“เธอเห็นใจเธอเหรอ? ลืมที่เธอวางแผนร้ายกับเธอมาตลอดทางเร็วขนาดนี้เชียว? ”
“ยังไงมันก็ชีวิตคนเลยนะ” ไป๋มู่ชิงคิดแล้วพูดขึ้น “แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจ เธอบอกฉันว่าคุณชายเฉินหลงทาง มีจุดประสงค์อะไรกันแน่? หรือเธอรู้ว่าคุณชายเฉินจะอาการกำเริบ? และฉันก็จะไปเจอเธอโดยบังเอิญ? ”
สำหรับปัญหานี้ เธอคิดไม่ออกมาโดยตลอด หลินอันหนานก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าทำไมผู่เหลียนเหยาถึงได้รู้ว่าหลินอันหนานอยู่ถนนไหนบนภูเขา และยังรู้อีกว่าเขาจะอาการกำเริบ
“จุดประสงค์เดิมของเธอคือหลอกให้เธอกับไป๋ยิ่งอันขึ้นไปบนภูเขา ให้เป็นสักขีพยานตอนหนานกงเฉินอาการกำเริบด้วยกัน ให้หนานกงเฉินรู้ว่าจริงๆ แล้วเธอเป็นคนที่เข้าใจวิธีการดูแลเขาอย่างแท้จริง และเป็นคนที่ไม่กลัวเขา แต่ไป๋ยิ่งอัน……ฉันคิดว่าเธอต้องเป็นบ้าแน่ๆ ถ้าเห็นฉากนั้น”
ไป๋มู่ชิงคิดแล้วพยักหน้า “ก่อนหน้านี้ไป๋ยิ่งอันบอกว่า คราวก่อนที่เห็นหนานกงเฉินอาการกำเริบเธอตกใจเป็นลมจริงๆ ”
“นั่นไม่ใช่แล้ว ฉันว่าผู่เหลียนเหยาก็คงเริ่มสงสัยตั้งแต่ตอนนั้นนั่นแหละ” หลินอันหนานถอนหายใจเบาๆ “มันคือจุดจบของพวกชอบยุ่งเรื่องคนอื่น”
“หมายความว่าไง? ” จู่ๆ สีหน้าไป๋มู่ชิงก็เคร่งขรึม “อุบัติเหตุของผู่เหลียนเหยา……คือคนทำจริงๆ เหรอ? ”
“เอ่อ……ฉันเดานะ”
“เดาเหรอ? ” ไป๋มู่ชิงอ้อมไปด้านหน้าเขา “คุณชายหลิน ฉันหวังว่าเรื่องนี้คุณไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยนะ เพราะฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณแล้ว คุณก็ถูกจับ”
ได้ยินว่าเธอเป็นห่วงตัวเอง หลินอันหนานก็อารมณ์ดีขึ้นมา “เธอไม่ต้องเป็นห่วง ไม่เกี่ยวข้องกับฉันแน่นอน”
“จริงนะ? ”
“จริง” หลินอันหนานบีบจมูกเล็กของเธอ “อีกสิบวันฉันจะเป็นเจ้าบ่าวของเธอแล้ว ฉันจะกล้าทำตัวบุ่มบ่ามในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ได้ไง? ”
“ถ้าเป็นงั้นก็ดี”
“จริงๆ ฉันก็เดาแบบมั่วๆ ยังไงแล้วไป๋ยิ่งอันก็ขัดแย้งกับเธอมาตลอด” หลินอันหนานถอนหายใจเบาๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง “จริงสิ พวกเสี่ยวหยี่ล่ะ? ไม่อยู่บ้านเหรอ? ”
“ฉันเพิ่งโทรหาแม่เมื่อกี้ บอกว่าไปตลอด เดี๋ยวกลับมา” ไป๋มู่ชิงตอบอย่างเหม่อลอย ในใจยังคงคิดเกี่ยวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ของผู่เหลียนเหยาอยู่
ถึงแม้ผู่เหลียนเหยาจะเป็นภัยคุกคามต่อเธอมาก แต่พอคิดว่าไป๋ยิ่งอันเป็นคนวางแผนอุบัติเหตุรถยนต์ของเธอ หัวใจก็หนาวสั่น ขณะที่เห็นอกเห็นใจผู่เหลียนเหยา เธอก็กำลังคิดว่าสักวันหนึ่งตัวเองก็ต้องเจอทางตันหรือเปล่า? อย่างไรแล้วสำหรับไป๋ยิ่งอัน ตอนนี้เธอก็เป็นภัยคุกคาม
และการกระทำโหดเหี้ยมของไป๋ยิ่งอัน ตอนนี้เธอก็สัมผัสได้อย่างแท้จริงแล้ว
หลังจากกลับมาจากรีสอร์ต ทุกอย่างก็ดูสงบมาก ไป๋ยิ่งอันไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงใดๆ ของหนานกงเฉินที่มีต่อตัวเอง
คืนนี้กลับบ้านเกิดเพื่อฉลองกับแม่ ตอนกลางคืนไป๋ยิ่งอันกำลังจะไป สวีหย่าหรงก็กำชับกับเธอ “ผู่เหลียนเหยานั่นยังไม่ตาย ลูกก็ห้ามชะล่าใจนะรู้ไหม? ”
“แม่ ฉันรู้แล้ว” ไป๋ยิ่งอันยิ้มแล้วพูดขึ้น “ยังไงแล้วฉันเห็นเธอยังไม่ตื่นชั่วคราว ถ้าเธอกล้าตื่นขึ้นมา ฉันจะทำให้เธอตายอีกครั้ง กลัวเธอจะไม่ฟื้นน่ะสิ”
“ก็พูดยากนะ” สวีหย่าหรงถอนหายใจพูดขึ้น “การฆ่าคนเป็นเรื่องอันตรายเสมอ ครั้งนี้เราทำให้รถติดไฟทำลายหลักฐานไปได้ ตำรวจไม่มีร่องรอยในการตรวจสอบ ครั้งหน้าอาจจะโชคไม่ดีแบบนี้แล้ว”
“โอเค ไม่พูดมากแล้ว แม่ ฉันกลับก่อนนะ” ไป๋ยิ่งอันเดินไปข้างๆ รถ เปิดประตูแล้วขึ้นรถไป
จู่ๆ สวีหย่าหรงก็นึกอะไรขึ้นได้ก็ถามขึ้น “จริงสิ ช่วงนี้หนานกงเฉินเป็นยังไงบ้าง? ”
“สบายดีมาก แต่ก็ยังเย็นชากับฉันเหมือนเดิม” ไป๋ยิ่งอันเบ้ปากอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันว่าน่าจะเป็นบุคลิกของเขามั้ง ไม่เป็นไร แค่เขาปฏิบัติดีๆ กับฉันก็พอแล้ว”
“งั้นตอนเย็นพวกเธอ……”
“แม่……” ไป๋ยิ่งอันมองแม่อย่างขี้เล่น “ใครเขาถามเรื่องนี้กันทั้งวัน”
“ก็แม่เป็นห่วงลูก บอกลูกหลายทีแล้วว่าเด็กเป็นเครื่องรางที่ดีที่สุดของลูก” สวีหย่าหรงพูดขึ้นอย่างตั้งความหวัง
ไป๋ยิ่งอันคิด “คุณชายใหญ่ช่วงนี้กลับบ้านทุกวัน คืนนี้ฉันจะลองแล้วกัน” พูดประโยคนี้จบ เธอก็ยิ้มอย่างเขินๆ นิดหน่อย “ฉันไปแล้วนะ พ่อกลับมาช่วยทักทายแทนฉันด้วย”
“เขาอะนะ ช่วงนี้ไม่รู้ยุ่งอะไรขนาดนั้น เช้าเย็นไม่อยู่ติดบ้านเลย”
“พ่อฉันทำธุรกิจใหญ่ไม่ใช่เหรอ แม่ก็อย่าบ่นเลย” ไป๋ยิ่งอันยิ้มแล้ววางเบรกมือ ขับรถไปทางประตู
หลังจากไป๋ยิ่งอันออกมาจากตระกูลไป๋ ก็ไม่ได้กลับตระกูลหนานกงโดยทันที แต่อ้อมไปที่ร้านขายของในตึกใหญ่ใจกลางเมืองเพื่อซื้อชุดชั้นในเซ็กซี่
เห็นชุดตัวเล็กสีดำ ไป๋ยิ่งอันก็แอบยิ้ม ไม่มีผู่เหลียนเหยาผู้หญิงจอมสร้างปัญหา เรื่องเด็กก็ไม่มีแล้ว คืนนี้ก็จะไม่ล้มเหลวอีกครั้งใช่ไหม?
เธอกลับไปที่ชั้นสองในตระกูลหนานกงด้วยความอารมณ์ดี บังเอิญเจอหนานกงเฉินถือเอกสารออกมาจากห้องทำงานพอดี พร้อมท่าทางเตรียมออกไปข้างนอก
เธอรีบเข้าไปทัก สังเกตเขาแล้วถามขึ้น “คุณชายใหญ่ เดี๋ยวจะเริ่มเอาอาหารขึ้นโต๊ะแล้ว ตอนนี้คุณจะออกไปเหรอ? ”
“อืม มีเรื่องด่วน”
“แล้วตอนกลางคืนจะกลับมาไหม? ”
หนานกงเฉินหยุดฝีเท้าจ้องมองเธอ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ยิ้มเล็กน้อย “ยิ่งอัน อยากไปอยู่ข้างนอกไหม? ”
“หะ? ไปอยู่ข้างนอก? ”
“อืม แค่เราสองคน”
“โลกของสามีภรรยาเหรอ? ” ดวงตาไป๋ยิ่งอันมีความตื่นเต้น ถึงเธอจะคิดมาตลอดว่าตัวเองควรอยู่ตระกูลหนานกงในฐานะนายหญิงน้อย แต่ตอนนี้สถานการณ์แตกต่างออกไป ตอนนี้เธอต้องการเร่งรีบมีลูกเพื่อสร้างความปลอดภัยให้กับฐานะตัวเอง ถ้าได้อยู่สองคนกับหนานกงเฉินล่ะก็ หลายๆ อย่างจะทำได้สะดวกมากขึ้น ความสัมพันธ์กับหนานกงเฉินก็จะยิ่งดีมากขึ้น
“เอาสิ เราไปอยู่ที่อพาร์ทเมนท์เหรอ? ” เธอยิ้มพูดขึ้น
รอเธอท้องแล้วกลับมาอยู่บ้านหลังเก่าก็ยังไม่สายเกินไป เธอคิดแบบนี้
“เปล่า อพาร์ทเมนท์มันไม่ยุติธรรมสำหรับเธอ เราไปอยู่ที่คฤหาสน์พ่านซานกันเถอะ” หนานกงเฉินยังคงยิ้มอ่อนโยน
“จริงๆ แค่ฉันได้อยู่กับคุณ อยู่บ้านไหนฉันก็มีความสุข และอพาร์ทเมนท์ทางนั้นก็ไม่เลวด้วย” ไป๋ยิ่งอันปากพูดแบบนี้ แต่ในใจกลับมีความสุข คฤหาสน์พ่านซานเป็นย่านหรูหราร่ำรวยที่มีชื่อเสียงในเมืองซี พวกเขาตระกูลไป๋อยากซื้อมาตลอดแต่ลังเลที่จะซื้อ
ไม่คิดว่าตระกูลหนานกงมีอสังหาริมทรัพย์ที่พ่านซานด้วย และหนานกงเฉินยังตัดสินใจจะพาเธอไปใช้ชีวิตด้วยกันสองคนที่นั่น!
“’ งั้นเธอก็เก็บของ ให้ลุงหวางไปส่งเธอ แวะดูสักหน่อยว่าชอบบ้านที่นั่นไหม” ฝ่ามืออ่อนโยนของหนานกงเฉินลูบเส้นผมเธอเบาๆ อ่อนโยนสุดๆ
ไป๋ยิ่งอันพยักหน้า “โอเค”
“งั้นฉันไปทำธุระก่อนนะ” หนานกงเฉินละฝ่ามือออกจากเส้นผมเธอ เมื่อได้การยินยอมจากเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าก็แทนที่ด้วยความเย็นชาในพริบตาเดียว
ครั้งหนึ่งไป๋ยิ่งอันเคยไปดูบ้านที่เขตคฤหาสน์พ่านซานกับคุณพ่อ โดยพื้นฐานรู้สถานการณ์ของที่นั่น หนึ่งในนั้นครอบคลุมพื้นที่ที่กว้างที่สุด อาคารที่หรูหราที่สุดพร้อมสิ่งอำนวยความสะดวกถูกเสนอในราคามากกว่าสองร้อยล้านหยวน สูงมากจนเธอและพ่อของเธอน้ำลายไหล
ห้องชุดนี้แพงที่สุดดีที่สุด แม้ว่าไม่ได้เลือกตัวนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ควรเลือกเกรดรองลงมา ถึงจะสอดคล้องกับฐานะตระกูลหนานกงใช่ไหม?
“นายหญิงน้อยถึงแล้ว” คุณหวางมองเธอที่กระจกมองหลัง เอ่ยเตือนเป็นครั้งที่สอง
ไป๋ยิ่งอันสังเกตพ่านซานตรงหน้ามีพื้นที่เล็กที่สุด สิ่งอำนวยความสะดวกพื้นฐานที่สุด คฤหาสน์ขนาดเล็กมีสภาพแวดล้อมที่แย่ที่สุด ถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ลุงหวาง ที่นี่เหรอ? คุณไม่ได้มาผิดที่ใช่ไหม? ”
“ที่นี่แหละครับ นายหญิงน้อย” คุณหวางพยักหน้า จากนั้นก็ลงจากรถแล้วเปิดประตูให้เธอ
ไป๋ยิ่งอันออกมาจากในรถ ยืนด้านหน้าตึกเล็กที่เป็นเอกลักษณ์ ไม่มีการตอบสนองเป็นเวลานาน
จนกระทั่งโทรศัพท์ดังขึ้น เธอได้สติกลับมาจากความไม่เข้าใจและความตกใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเหลือบมองเบอร์ หลังจากพยายามปรับอารมณ์ให้คงที่ ก็เลื่อนกดปุ่มรับสาย
“ถึงที่นั่นหรือยัง? ” ในโทรศัพท์มีเสียงอ่อนโยนของหนานกงเฉินดังขึ้น
ไป๋ยิ่งอันยกยิ้มขึ้นอย่างยากลำบาก “ถึงแล้ว เพิ่งถึง แต่……”
“ทำไมเหรอ? ”
“คุณชายใหญ่ คุณซื้อคฤหาสน์เลขที่ 10 ใช่ไหม? ”
“ไม่ได้ซื้อ เช่าเอา” หนานกงเฉินยิ้มลึกซึ้งขึ้น “ตอนแรกฉันจะซื้อคฤหาสน์เลขที่ 1 ให้เธอ แต่พอคิดๆ แล้ว คฤหาสน์เลขที่ 1 มันใหญ่เกินไปกลัวเธอเหงา ยังไงคุณก็ไม่สนใจอยู่แล้วว่าบ้านจะเป็นยังไง เลยเช่าหลังเล็กหน่อย”
“ฉัน……” ไป๋ยิ่งอันไม่สามารถพูดอะไรได้ พูดไม่ออก
ที่แท้คฤหาสน์เลขที่ 1 เป็นของตระกูลหนานกงจริงๆ ใหญ่เกินไปแล้วจะเหงาเหรอ? เธอไม่รู้สึกเหงาสักนิดโอเคไหม? เมื่อครู่นี้เธอแค่แกล้งพูดประโยคนั้น ไม่คิดว่าหนานกงเฉินจะเอาจริงเอาจัง
“ทำไม? ไม่ชอบบ้านเหรอ? ” หนานกงเฉินถามเสียงทุ้ม
ไป๋ยิ่งอันกัดฟัน ส่ายหน้าปั้นยิ้มต่อไป “เปล่าค่ะ ฉันคิดว่ามันดีมาก สวยงามละเอียดอ่อนมาก”