เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ตอนที่ 178 ท่านผู้หญิงจิ้ง

เธอรู้ดีว่าทุกครั้งที่หนานกงเฉินเข้าโรงพยาบาลก็ต้องไปโรงพยาบาลหงเอินเท่านั้น ดังนั้นเธอไม่ได้ถามอะไรเลยก็ขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลหงเอิน พอเธอรีบขับรถไปถึงโรงพยาบาล เธอเห็นคุณผู้หญิงและเซิ่งเคอสองน้องนั่่งรออยู่หน้าห้องฉุนเฉินแต่ไกล
คุณผู้หญิงนั้นวิตกกังวลจนร้องไห้ เซิ่นซินกำลังปลอบโยนอยู่ข้างๆ
ไป๋มู่ชิงได้ชะลอตัวลง แล้วมองไปที่ประตูห้องฉุกเฉิน และมองดูผู้คนในนั้น เธอแทบจะหยุดหายใจแล้วถามขึ้นว่า“คุณชายใหญ่ เป็นอะไรคะ？”
เมื่อได้ยินเสียงของเธอ คุณผู้หญิงค่อยๆเงยหน้าขึ้นความเศร้าเสียใจได้ทำให้เขาโมโหโกธรอย่างกับเปลวไฟ เขาได้ตะโกนใส่เธอ “เธอยังมีหน้ามาที่นี้อีกหรอ？ไปให้พ้น！”
ไป๋มู่ชิงหัวใจสั่นสะท้านเมื่อโดนตะโกนใส่ รีบพูดขึ้นว่า “คุณย่าคะ หนูแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณชายใหญ่คะ ได้โปรดอย่าทำอย่างนี้กับหนูเลยนะคะ？”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอกับอันหนานมีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนทำให้เฉินคิดมากเสียใจ ？เขาจะออกไปดื่มเหล้าไหม เขาจะดื่มจนป่วยไหม？”คุณผู้หญิงลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างกะทันหัน　ใช้มือตบหน้าเธออย่างไม่ทันตัังตัว“ ฉันขอเตือนเธอ ถ้าเฉินเป็นอะไรไปแล้วละก็　ฉันจะให้เธอตายตามเขาไป！”
ถึงแม้ไป๋มู่ชิงถูกตบ　 แต่เธอก็ไม่ได้ถอนตัวจากไป แต่พูดด้วยน้ำตา “คุณย่าคะ ถ้าเฉินเป็นอะไรไป หนูจะตายตามเขาไปเองคะ　เพราะหนูเป็นภรรยาของเขา และเป็นเพราะหนูเป็นภรรยาของเขา นั่นเป็นเหตุผลที่หนูควรอยู่ตรงนี้มากที่สุดไม่ใช่เหรอคะ！”
เธอลูบหลังคุณผู้หญิงด้วยมือข้างหนึ่งกับแก้มที่เจ็บอยู่ แล้วพูดต่อว่า“ ฉันกับหลินอันหนานไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันค่ะ คุณชายใหญ่เข้าใจผิดฉัน ท่านอย่าเข้าใจผิดฉันตามเขาเลยคะ ”
“เข้าใจผิดหรอ？ก็อันหนานได้ยอมรับแล้วว่าเขากับเธอยังคงติดต่อกันตลอดเวลา”
“หลินอันหนานโกหก！”ไป๋มู่ชิงยิ่งกังวลไปใหญ่ เธอคิดไม่ถึงว่าหลินอันหนานจะพูดโกหกกับ คุณผู้หญิงเรื่องแบบนี้ คุณผู้หญิงก็ต้องเชื่ออยู่แล้ว ！
“คุณย่าคะ คุณย่าอย่าโกรธเลยคะ”เซิ่นซินโอบกอดคุณผู้หญิงพร้อมกับปลอบใจ “พี่อันหนานอยู่ต่างประเทศตลอดเขากับพี่สะใภ้จะมีความสัมพันธ์กันได้อย่างไร
“ใช่แล้ว　คุณย่าคะ ฉันส่งคุณย่ากลับดีกว่า” เซิ่งเคอเดินเข้ามาพยุงแขนอีกข้างของคุณผู้หญิง “พี่ชายต้องไม่เป็นไรคะ คุณย่ากลับไปพักผ่อนให้สบายใจนะคะ”
คุณผู้หญิง ยังคงจ้องไปที่ไป๋มู่ชิงด้วยความโกรธ แต่ไป่มู่ชิงเได้แต่กุมมือแน่น ไม่กล้าพูดสักคำกลัวจะเป็นการยั่วโมโหท่านอีก
ขณะเดียวกันประตูห้องฉุกเฉินได้เปิดออก มีเจ้าหน้าที่แพทย์กลุ่มหนึ่งได้เข็นหนานกงเฉินที่หมดสติออกจากห้องฉุกเฉินไป๋มู่ชิงผงะไปชั่ววูบ แล้วรีบเข้าไปทักทาย
เมื่อเธอเห็นหน้าซีด ริมฝีปากออกม่วง หน้าที่ยังมีบาดแผลบนหน้าของหนานกงเฉิน เธอรู้สึกเหมือนหัวใจโดนมีดกรีดคุณผู้หญิง ได้เห็นหนานกงเฉินที่อยู่บนเตียงแล้วถึงกับร้องไห้ กุมมือแพทย์ถามว่า“ หน้าของเขาเป็นอะไร ？สรุปมันเกิดอะไรขึ้น？”
คุณหมอจางที่ติดตามอาการของหนานกงเฉินตลอด ได้รูดหลังมือของคุณผู้หญิง *เพื่อปลอบโยน “คุณผู้หญิงอย่ากังวลสบายใจได้ หน้าคุณชายเฉินเป็นแค่บาดแผลเล็กน้อย เดียวก็น่าจะฟืนแล้ว”
“จริงเหรอ ？” คุณผู้หญิง*ถามขึ้นมาอีกครั้ง
หมอพยักหน้า แล้วเหลือบตามองทุกคนแปบหนึ่ง จึงเข็นหนานกงเฉินไปที่ห้องผู้ป่วยหนัก
เมื่อเห็นโรงพยาบาลนำหนานกงเฉินไปอยู่ในห้องผู้ป่วยหนัก　ไป๋มู่ชิงรู้สึกใจไม่ดี　 รีบวิ่งตามไปดึงชายเสื้อคุณหมอ “ไหนคุณหมอบอกว่าคุณชายเฉินเดียวก็ฟืนแล้วแล้ว？ทำไมต้องเข็นเขาเข้าไปห้องผู้ป่วยหนักด้วย？หรือว่า ………”
คุณหมอจางเหลือบมองไปที่คุณผู้หญิงพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ　“ นายหญิงน้อย พูดอย่างไม่โกธรท่าน คุณชายเฉินจะตื่นเมื่อไรผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ที่เมื่อกี้ผมพูดไปแบบนั้น เพื่อไม่อยากให้คุณผู้หญิงกังวลใจ”
หัวใจของไป๋มู่ชิงที่ชาอยู่แล้วเย็นเข้าไปอีก ต้องกลั้นหายใจถามว่า“สรุปคุณชายเฉินเป็นอะไรคะ？ เป็นเพราะแอลกอฮอล์เป็นพิษกัดกระเพาะอาหารใช่ไหม？”
“กระเพาะอาหารไม่เป็นไร แต่คราวนี้อาการป่วยร้ายแรงกว่าทุกๆครั้ง ดังนั้น ………” คุณหมอจางส่ายหัว“ ผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะตื่นเมื่อไหร่”
คำพูดของคุณหมอจาง ทำให้ไป่มู่ชิง หายใจติดขัดชาไปทั้งตัวหยุดอยู่กับที่
จากนั้นไม่นานเธอก็หันกลับไปเดินเข้าไปเข้าหาคุณผู้หญิง ในความเงียบคุณผู้หญิง*จ้องมองเธอและถามอย่างเย็นชาว่า คุณหมอบอกอะไรกับเธอ？”
ไป๋มู่ชิงสูดลมหายใจพยายามควบคุมเสียงพูดของเธอ “ฉันไปถามคุณหมอว่า คุณชายใหญ่*เป็นเพราะแอลกอฮอล์เป็นพิษกัดกระเพาะอาหารหรือเปล่า　คุณหมอจางบอกไม่ใช่ คุณชายใหญ่คงอีกเดียวก็ตื่นแล้วคุณย่าสบายใจได้คะ”
“เพื่อเป็นการปลอบโยนคุณผู้หญิง เธอทำได้เพียงโกหกอย่างกับคุณหมอจางเท่านั้น
ไม่รู้ว่าคุณผู้หญิง*จะเชื่อหรือไม่ แต่ในที่สุดเธอก็ถูกเซิ่งเคอพาออกจากโรงพยาบาล
ทันทีที่คุณผู้หญิง*จากไป ไป๋มู่ชิงรีบหันไปหาเซิ่งซินทันทีถามว่า“สรุปเกิดอะไรขึ้น ？ ทำไมคุณชายใหญ่*ถึงไปดื่มเหล้ากับหลินอันหนานได้ยังไง？”
เซิ่งซินมองไปที่เธอ มีน้ำเสียงตำหนิเธอที่ไม่สามารถปกปิดได้ “ ฉันได้ยินพี่อันหนานบอกว่าพี่ชายใหญ่เป็นคนไปหาเขาดื่มเหล้าเอง เรื่องไปๆมาๆเป็นยังไงฉันก็ไม่รู้ แต่พี่สะใภ้ ..”เซิ่งซินได้หยุดชั่วคราว แล้วกล่าวว่า“ อย่าโทษฉันที่พูดมากเกินไปนะ แม้ว่าพี่ชายใหญ่นิสัยจะไม่ค่อยดีนัก แต่เขาก็ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของเขามาก แต่ก่อนนั้นเขาโดนคุณหนูจูทำลายหัวใจอย่างหนัก กว่าเขาจะเดินออกมาจากเงามืดนั้นได้ ฉันหวังว่าคุณจะไม่ปล่อยให้เขาเดินซ้ำรอยทางเก่านั้นนะ อย่าปล่อยให้เขาต้องเจ็บปวดเพราะความรักอีกเลย”
ไป๋มู่ชิงมองไปที่เซิ่งซิน พูดอย่างหมดหนทาง เซิ่งซิน แม้แต่เธอก็ไม่เชื่อฉันหรอ ฉันกับหลินอันหนานบริสุทธิ์ใจกันจริงๆ”
“อันนี่ … ”เซิ่งซินยิ้มอย่างเฉยเมย：“ มันไม่สำคัญที่ว่าฉันจะเชื่อเธอหรือเปล่า สิ่งสำคัญคือต้องให้พี่ชายใหญ่เชื่อใจเธอ”
ไป่มู่ชิงไม่พูดแล้ว หนานกงเฉินไม่เชื่อเธอ ไม่ผ่านมาเขาไม่เคยเชื่อเธอ！
ในขณะที่รอให้หนานกงเฉินตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล เรื่องนี้ไป่มู่ชิงยิ่งคิดยิ่งไม่พอใจ ยิ่งคิดยิ่งโมโห ในที่สุดก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาโทรหาหลินอันหนาน
ในไม่ช้าเสียงของหลินอันหนานก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ไม่รอให้เขาได้พูดอะไร ไป่มู่ชิงก็ถามทันที “ คุณอยู่ไหน？”
“ฉันอยู่โรงพยาบาล เธอมองกลับมาด้านหลังสิ ” หลินอันหนานกล่าวอย่างไม่ร้อนตัว
ไป๋มู่ชิงหันหน้ากลับไปก็เห็นหลินอันหนานกำลังถือสายโทรศัพท์เธอพร้อมเดินเข้ามาทางทิศเธอ
เธอวางสายโทรศัพท์ ด้วยความโกรธเธอรีบเข้าไปตบเขาอย่างเต็มแรงกล่าวขึ้นว่า“ หลินอันหนาน คุณไม่รู้เหรอว่าคุณชายเฉินดื่มเหล้าไม่ได้？ ทำไมคุณต้องให้เขาดื่มมากขนาดนี้ด้วย？”
หลินอันหนานถูกเธอตบ จนหน้าเอียงไปด้านข้าง จากนั้นเขาก็หันหน้ากลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น　ขณะเดียวกันเขายกมือขึ้นมาลูบแก้มของเธอและพูดด้วยความเป็นห่วง：“ หน้าเธอเป็นอะไร ？ทำไมหน้าแดงจัง ？”
นั่นเป็นเพราะโดนคุณผู้หญิงตบ เป็นใครเห็นก็รู้ว่านั่นคือรอยนิ้วมือ
ไป๋มู่ชิงยกมือขึ้นสะบัดมือเขาออก“ อย่ามาทำเป็นใจดีที่นี่！”
“มู่ชิง คุณอย่าพึ่งโมโหขนาดนี้”
“ตอนนี้คุณเฉินยังไม่ตื่นเลย คุณยังจะไม่ให้ฉันโมโหอีกหรอ ？”ไป่มู่ชิงตบหน้าเขาอีกครั้งด้วยความโมโหโกรธ：“ คุณตั้งใจใช่ไหม？ คุณจงใจที่จะฆ่าเฉินใช่ไหม？”
ครั้งนี้เธอตบไม่โดนหน้าหลินอันหนาน แต่กับโดนเขาจับข้อมือของเธอไว้แน่น
ในที่สุดหลินอันหนานก็โมโห “ทำไมคุณไม่ถามว่าบาดแผลบนหน้าฉันมาจากไหน？ ทำไมคุณไม่ถามว่าเมื่อคืนฉันดื่มไปมากแค่ไหน ？ในหัวใจคุณมีแต่หนานกงเฉินคนเดียวใช่ไหม？”
“ฉันเคยบอกคุณไปหลายครั้งแล้วว่า ในใจฉันมีเพียงหนานกงเฉินเท่านั้น！”
“ถึงจะอย่างนั้น คุณก็ไม่ควรไม่แยกแยะว่าใครถูกใครผิดใช่ไหม ？” หลินอันหนานกล่าวอย่างโกรธ ：“ ฉันขอบอกคุณว่าเมื่อคืนนี้หนานกงเฉินเป็นคนหาฉัน เขาเป็นคนท้าฉันต่อย และเป็นคนท้าฉันดื่มเหล้าเอง ไม่ใช่ฉันท้าเขา！”
“คุณพูดอะไร ？” ไป๋มู่ชิงจ้องเขาอย่างตาโต ：“ พวกคุณต่อยกัน？”
“ใช่ เขาเป็นท้าฉันต่อยเอง！”
ถึงว่าหน้าของหนานกงเฉินถึงมีบาดแผล ขณะเดียวกัน ไป่มู่ชิงพึ่งสังเกตเห็นว่ามุมปากของหลินอันหนานบวมช้ำเช่นกัน เมื่อกี้เธอได้แต่โกธรเลยไม่ได้สังเกตใบหน้าของเขา
ว่าแต่… ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้หลินอันหนานยังสามารถยืนอยู่ที่นี่ได้ แต่หนานกงเฉินยังนอนอยู่ในห้องผู้ป่วยหนักและยังไม่ตื่น แค่คิดว่าหนานกงเฉินอาจจะไม่มาสารถตื่นขึ้นมาอีก น้ำตาของเธอก็ไหลไม่หยุด
เธอจ้องมองไปที่หลินอันหนานด้วยน้ำตา “ ทำให้ปัญหาเกิดขึ้นมากขนาดนี้ ตอนนี้คุณพอใจแล้วใช่ไหม？”
“มู่ชิง … ”
“คุณอย่าเรียกฉัน！”ไป๋มู่ชิงขัดขึ้นมา สายตาที่จ้องมองเหลือแต่ความวิงวอนอยู่บนใบหน้าของเขา “อันหนาน ครั้งนี้ถ้าหากเฉินโชคดีตื่นขึ้นมา ฉันขอร้องได้ไหมปล่อยพวกเราไปเถอะ ？อย่ารบกวนฉันอีก”
หลินอันหนานหัวเราะเฉยชาถามขึ้ยว่า：“ แล้วถ้าเขาโชคไม่ดีตายล่ะ ？คุณก็จะกลับมาหาฉันใช่ไหม？”
“คุณหุบปากนะ！”ไป๋มู่ชิงตะโกนด้วยความโกรธมาก：“เฉินจะไม่ตาย：“ เขาจะต้องตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน！”
“ใครจะไปรู้？” หลินอันหนานยิ้มอย่างไม่สะท้านสะเทือน ：“ทั้งๆที่เขาไม่ย่อมปล่อยเราสองคน แต่คุณกลับต้องการให้ฉันปล่อยพวกคุณไป ？ คุณไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องตลกหรอ ？ ฉันเสียใจจริงๆที่เมื่อคืนนี้ฉันน่าจะให้เขาดื่มเพียวๆอีกสักสองสามแก้ว！”
“คุณ ……！”ไป๋มู่ชิงยกมือขึ้นตีเขาอย่างโกรธสุดๆ
หลินอันหนานคว้าข้อมือของเธอเหมือนเมื่อกี้ ดึงร่างของเธอเข้าใกล้หน้าด้วยความโกรธ　พูดอย่างโมโหร้ายว่า“ไป๋มู่ชิง　 วันนี้คุณทุบตีฉันเพราะเขาเป็นครั้งที่สามแล้วนะ！ ฉันขอเตือนคุณ ความอดทนของมนุษย์มีขีดจำกัด ！”
“ในเมื่อคุณรู้ว่าความอดทนของมนุษย์มีขีดจำกัด ทำไมคุณถึงค่อยแตะต้องขีดจำกัดของฉันครั้งแล้วครั้งเล่า？” ไป๋มู่ชิงดึงข้อมือของตัวเองกลับจากมือของเขาด้วยกำลังทั้งหมด ก้าวถอยหลังและจ้องไปที่เขา：“ ฉันพบว่าคุณเป็นโรคประสาทไปแล้ว ไร้ยาเยี่ยวยา！”
พูดจบ เธอก็หันไปและจากไป
หลินอันหนานยิ้มอย่างเฉยชาพร้อมกับจ้องมองการเดินจากไปอย่างรวดเร็วของเธอ：“ กระซิบว่าต่อให้ฉันจะประสาทเสียจนกลายเป็นบ้า ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยคุณ……”
รอมาทั้งวันแล้ว หนานกงเฉิน ก็ยังไม่ตื่น
ไป่มู่ชิงตั้งแต่ช่วงเช้าก็กังวลเรื่องหนานกงเฉินจนตอนนี้ใจกระสับกระส่าย ตั้งแต่เธอแต่งเข้าบ้านของตระกูลหนานกง หนานกงเฉินโรคกำเริบอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยเหมือนครั้งนี้ที่เขาจะหมดสตินานขนาดนี้แล้วไม่ตื้น
เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาหนานกงเฉินดื่มเหล้ามากแค่ไหน แต่เขาดื่มเหล้าเมาติดต่อกันสองวันแล้ว จากปกติที่เขาไม่สามารถดื่มได้เลย ร่างกายจะรับไหวได้อย่างไร
หลังจากที่เฝ้านอกห้องผู้ป่วยหนักมาหนึ่งวันเต็ม ไป๋มู่ชิงไม่ได้ดื่มน้ำเลยแม้แต่หยดเดียว อาศัยที่เซิ่งซินหลังเลิกเรียนจึงเอาของกินมาให้เธอ
เมื่อมองไปที่ขนมในมือของเซิ่งซิน เธอไม่ได้รู้สึกอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย
“พี่สะใภ้　คุณต้องกินอะไรหน่อยนะค่ะเพื่อที่จะได้มีแรงดูแลพี่ชายใหญ่ ถึงเวลานั้นพี่ชายใหญ่ตื่น คุณก็ล้มลง”เซิ่งซินยื่นขวดน้ำแร่ที่เปิดเกลียวแล้วให้เธอ “ ดื่มน้ำก่อนนะ ”
“ขอบคุณ” ไป๋มู่ชิงรับน้ำจากมือเธอดื่มคำนึ่ง พึมพำถามขึ้นว่า “เธอว่าทำไมคุณชายใหญ่ถึงไม่ตื่นสักที？”
“ไม่รู้เหมือนกันคะ” เซิ่งซินดูกังวลใจเหมือนกัน
ทำไมเขาถึงวิ่งไปท้าต่อยกับหลินอันหนาน ทำไมถึงวิ่งไปท้าหลินอันหนานดื่มเหล้า？ เพื่อระบายความโกรธในใจ ？ดูเหมือนว่าความโกรธในใจของเขาจะยิ่งใหญ่จริงๆ！
เพิ่งจะกินอาหารที่ไร้รสชาติไปหน่่อยนึ่ง คุณผู้หญิงก็มานี่ล่ะ ทั้งสองคนก็รีบลุกขึ้นจะเก้าอี้เพื่อพบเธอ
“คุณย่าคะ ทำไมคุณย่ามานี่ล่ะคะ？” เซิ่งซิน ถามพร้อมกับกอดแขนของเธอ
คุณผู้หญิงเหลือบมองห้องผู้ป่วยที่หนานกงเฉินอยู่ กล่าวอย่างปวดใจว่า ：“เฉินอยู่ที่นี้ไม่รู้ตายร้ายดียังไง ฉันอยู่บ้านก็ใจไม่ดี ”
“แต่ว่าคุณย่าคะ ที่นี้เป็นโรงพยาบาลมีเชื้อโรคมากมาย ไม่ดีต่อสุขภาพของคุณย่า” เซิ่งซินพูดกับเซิ่งเคอที่มาด้วย：“ พี่ชาย พี่พาคุณย่ากลับเถอะ”
เซิ่งเคอยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ：“คุณย่ายืนยันที่จะมาเอง”
“ฉันดูแลตัวเองได้ พวกเธอไม่ต้องกังวลเรื่องฉัน” คุณผู้หญิงพูดจบ ก็พูดกับเซิ่งเคอ ：“ไปเรียกคุณหมอจางมา”
“คุณย่าคะ คุณหมอจางเพิ่งออกมาจากห้องผู้ป่วย เขาก็ไม่รู้ว่าเฉินจะตื่นเมื่อไหร่”ไป๋มู่ชิงกล่าว
คุณผู้หญิงชำเลืองมองเธอ เธอก้มหน้าลงทันทีด้วยความรู้สึกผิด
เธอคิดว่าคุณผู้หญิงจะดุเธออย่างรุนแรงอีกครั้ง อย่างไรก็ตามเป็นเพราะเธอหนานกงเฉินถึงเป็นเช่นนี้ แต่คุณผู้หญิงไม่ได้ทำเช่นนั้น แต่กับพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูกและเศร้า“เธอกลับบ้านพร้อมกับฉัน”
ไป๋มู่ชิงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเรียกตัวเธอกลับไป แต่เธอไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม！
“คุณย่าคะ ฉันอยากอยู่ที่นี่จนกว่าคุณชายใหญ่จะตื่น ” เธอพูด
คุณผู้หญิงโกรธมาก ：“ เฉินเป็นแบบนี้เพราะเธอ จะตื่นขึ้นมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ เธอจะรอยังไง ？เธอมีสิทธิ์อะไรรอ？”
“คุณชายใหญ่*ต้องตื่นอย่างแน่นอนคะ คุณย่าคะ โปรดให้ฉันอยู่ในโรงพยาบาลรอเขาด้วย ได้โปรด … ” ไป๋มู่ชิงได้แต่ดึงมุมเสื้อของเซิ่งซินด้วยความรีบร้อนหวังให้เธอจะช่วยพูดให้กับตัวเอง
แต่กลับกันเซิ่งซินได้แค่ส่ายหน้า เพื่อส่งสัญญาณให้เธออย่าทำให้คุณผู้หญิงโกรธ
ทุกคนรู้ดีถึงอารมณ์ของคุณผู้หญิง*ขอร้องยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์ แต่หากทำให้เธอโกธรแล้วล่ะก็ ชาตินี้เธออาจจะไม่ได้เข้าใกล้หนานกงเฉินอีกเลยก็เป็นได้ เพื่อให้ในวันข้างหน้าตัวเองมีทางเดินต่อไป เธอจึงปิดปากของเธออย่างเชื่อฟัง
คุณผู้หญิงได้สั่งให้เซิ่งเคอกับเซิ่งซินเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาล ตัวเองนั้นมีพี่เหอดูแลอยู่ข้างๆจากนั้นก็หันหลังเดินไปยังลิฟต์
“พี่สะใภ้พี่รีบกลับบ้านกับคุณย่าเถอะ อย่าทำให้ผู้ใหญ่เขาโกรธ” เซิ่งซิน กระซิบบอกไป๋มู่ชิง
ไป๋มู่ชิงสูดลมหายใจจับมือของเธอ：“ เซิ่งซินไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณชายใหญ่ โปรดแจ้งให้ฉันทราบทันทีด้วยนะฝากเธอด้วยนะ”
“ฉันรู้น๋า เธอวางใจได้”
หลังจากได้รับคำสัญญาจาก เซิ่งซินแล้ว ไป๋มู่ชิงออกจากห้องผู้ป่วยหนักอย่างไม่เต็มใจ　เดินตามคุณผู้หญิง*ไปที่ลิฟต์
คุณผู้หญิงให้ลุงหวังขับรถตรงไปที่ทางเข้าด้านหลังของห้องโถงบรรพบุรุษ จากนั้นให้ไป่มู่ชิงลงจากรถ
ไป๋มู่ชิงยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องโถงบรรพบุรุษ ไป๋มู่ชิงคิดว่าคุณผู้หญิง*จะขังตัวเองไว้ในห้องโถงบรรพบุรุษเพื่อลงโทษเธอตามกฎของตระกูล เธอกำลังจะอ้าวปากประท้วง พี่เหอรีบส่งสัญญาณตาให้เธอเพื่อให้เธอรีบตามเข้าไป .
ไป๋มู่ชิงเห็นคุณผู้หญิงกับพี่เหอเดินเข้าไปพร้อมกัน　คิดในใจหากคุณผู้หญิง*จะลงโทษเธอด้วยกฏตระกูล ไม่จำเป็นต้องส่งเธอเข้าห้องโถงบรรพบุรุษด้วยตัวเอง ไม่มีเวลาให้เธอคิดเยอะล่ะ คุณผู้หญิงกับพี่เหอเดินเข้าไปแล้ว เธอต้องรีบตามให้ทัน
ตลอดเวลาที่ผ่านมา　คุณผู้หญิงกับหนานกงเฉินต่อต้านที่จะให้เธอเข้าห้องโถงบรรพบุรุษ แม้ว่าจะลงโทษเธอด้วยกฎตระกูลก็จะมีคนค่อยมาเฝ้าไม่ให้เธอก้าวเข้าไปข้างในแม้แต่ก้าวเดียว แม้ว่าเธอจะเต็มไปด้วยความสงสัยเกี่ยวกับห้องโถงบรรพบุรุษนี้ ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่ถูกหนานกงเฉินโมโหใส่ เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิดที่จะเข้าไปสำรวจพื้นที่ภายในห้องโถงบรรพบุรุษอีกเลย
แต่วันนี้　คุณผู้หญิงกับพาเธออ้อมห้องโถงหน้า ตรงไปที่ด้านหลังของห้องโถงบรรพบุรุษ
แม้ว่าไฟข้างในจะถูกเปิดหมดแล้ว แต่ภายในห้องก็ยังคงดูครึ้มๆ หลังจากผ่านประตูไม้ไป ยิ่งเดินเข้าไปลึกไป่มู่ชิงก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวขนลุกขึ้นทุกที เธอเร่งฝีเท้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว　ได้แต่จ้องมองด้านหลังของคุณผู้หญิงแล้วถามขึ้นว่า：“คุณย่าท่านจะพาฉันไปไหนคะ？”
คงไม่ใช่โยนเธอไว้ในหลังห้องโถงเพื่อลงโทษเธอด้วยกฏตระกูล ？หรือว่าจะกักขังเธอไว้？ บังคับให้เธอแยกทางกับหนานกงเฉิน ？หรือว่าฆ่าเธอทิ้ง ？
เธอไม่รู้ว่า ก่อนหน้านั้น คุณผู้หญิงลงโทษกับอดีตภรรยาทั้งหกคนของหนานหงเฉินยังไง ดังนั้นเธอกลัวมาก ยิ่งเดินลึกยิ่งน่ากลัว โดยเฉพาะตอนนี้ที่คุณผู้หญิงไม่สนใจเธอเลย ไม่ตอบคำถามของเธอ สีหน้าแปลกๆน่ากลัวมาก
ในขณะที่เดินเข้าไปถึงห้องโถงบรรพบุรุษ ไป๋มู่ชิงกลัวจนกัดฟัน หันตัวหนีกลับไปในทิศทางเดิม จากประตูไม้ที่เปิดไว้ก็ถูกปิดลง ในตอนนี้เธอผงะไปครู่หนึ่ง แล้วหันไปมองคุณผู้หญิง*ที่อยู่ข้างหลังเธอ
“คุณผู้หญิง” ถือไม้เท้าในมือจ้องมองเธออย่างเย็นชา
“ พวกเขา……จะทำอะไร ？” ไป๋มู่ชิงมองพวกเขาด้วยความกังวลใจ　ถอยหลังไปเล็กน้อย　
คุณผู้หญิง*เห็นใบหน้าที่มีอาการกลัว ยิ้มอย่างประชดประชัน：“ คุณหนูไป๋อยากรู้เกี่ยวกับความลับของตระกูลหนานกงไม่ใช่หรอ？แล้วทำไมตอนนี้？กลับไม่กล้าที่จะตามฉันเข้าไปล่ะ？”
ไป๋มู่ชิงตกใจ　ได้แต่จ้องมองคุณผู้หญิง
เธอพูดอะไร？
ความลับของตระกูลหนานกงที่ปิดไม่เคยให้ใครรู้ แต่วันนี้กับจะบอกเธอหรอ ยังเป็นคุณผู้หญิงเป็นคนบอกเธอด้วยตัวเอง ？
ใช่แล้ว　เธออยากรู้ความลับของตระกูลหนานกง โดยเฉพาะความลับที่เกี่ยวกับคู่ครองที่ฟ้าลิขิต　ในเมื่อคุณผู้หญิง ยินดีที่จะบอกเธอ เธอก็ยินดีจะรับฟัง
เธอไม่ได้ถอยหนีอีกต่อไป แต่ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วจ้องไปที่คุณผู้หญิงอย่างระมัดระวังถามขึ้นว่า：“ท่านอยากจะบอกฉันจริงๆเหรอ？”
ทำไม？คุณผู้หญิง*มีจุดประสงค์อะไร？
คุณผู้หญิง*ไม่สนใจเธอ แต่หันหลังและเดินเข้าไปในด้านหลังห้องโถง
ไป๋มู่ชิงมองสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ที่แปลกประหลาด แล้วรีบเร่งฝีเท้าเดินตามไป
เมื่อก้าวเข้าไปด้านหลังห้องโถง เธอเห็นภาพวาดของ ท่านผู้หญิงจิ้งในความทรงจำ　หนังศีรษะของเธอก็ชาทันที ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นความฝันหรือเป็นภาพจริง แต่เธอกลับเห็นมันอีกครั้ง
ล่าสุดที่เธอเป็นลมในห้องโถงบรรพบุรุษ เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าเห็นภาพวาดของ ‘ท่านผู้หญิงจิ้ง’ยังได้เห็นผู้หญิงที่นอนอยู่ในโลงคริสตัล แต่หนานกงเฉินกับบอกว่าเธอเป็นลมอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า ทุกสิ่งที่เธอเห็นทั้งหมดเป็นแค่ฝันร้าย
ตอนนี้ดูเหมือนว่า นี่มันไม่ใช่ฝันร้าย แต่เป็นความจริง！
เธอจำได้ว่าด้านหลังภาพนั้นเป็นห้องนอนที่หรูหราสวยงาม ซึ่งในห้องนอนมีโลงคริสตัลที่คลุมด้วยผ้าไหมและผ้าซาตินเหลือง ดวงตาจองเธอมองไปที่ประตูไม้ที่ถูกล็อกอยู่ หัวใจของเธอเต้นแทบจะกระโดดออกจากร่าง
“นายหญิงน้อย จุดธูปนี้สิคะ” จู่ๆเสียงของพี่เหอก็ดังขึ้นข้างๆเธอ
ไป๋มู่ชิงค่อยๆดึงสติกลับเข้ามา หันหน้าไปเห็นคุณผู้หญิง*กำลังปักธูป ในมือของพี่เหอได้ถือธูปหนึ่งที่ได้จุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว　มือที่สั่นทั้งสองมือของเขา รับธูปที่จุดไฟแล้วจากมือของพี่เหอมา
คุณผู้หญิงชำเลืองเห็นมือที่สั่นของเธอ พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า：“ ถ้ากลัวนักก็ออกไปซะตอนนี้ยังทัน ฉันจะไม่บังคับ”
ไป๋มู่ชิงกลืนน้ำลายในปาก กัดฟันพูดว่า ：“ฉันไม่กลัว”
กว่าเธอจะรอโอกาสนี้ได้มันไม่ง่ายยังไงก็ไม่มีทางยอมแพ้ ถึงแม้ตอนนี้เธอจะรู้สึกกลัวมากก็ตาม
หลังจากจุดธูปเสร็จ คุณผู้หญิงก็เดินมาที่ประตูไม้ที่ถูกล็อก พี่เหอได้ใช้กุญแจเปิดประตูออก เป็นคนนำเข้าไป พร้อมกับเปิดไฟข้างใน มันยังคงเป็นโคมไฟเล็ก ๆที่มีแสงสลัว แสงสว่างที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ไป่มู่ชิงแว่วเดียวก็เห็นโลงคริสตัลที่ประดับด้วยผ้าไหมและผ้าซาตินนั้น
มันเหมือนกับตอนที่เธอเห็นครั้งล่าสุดทุกอย่าง แม้กระทั่งตำแหน่งการจัดว่างของ แต่ละตำแหน่งก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง
ขณะที่พี่เหอกำลังจะเปิดผ้าไหมและผ้าซาตินบนโลงออก　ไป๋มู่ชิงรีบพูดว่า“ไม่จำเป็นคะ！”
พี่เหอเงยหน้าขึ้นมองเธอ　ไป๋มู่ชิงรีบพูดอย่างเสียงสั่น ：“ ฉัน … ฉันเคยเห็นแล้วครั้งก่อน … ไม่จำเป็นต้องดูอีกคะ”
แต่ความเป็นจริงเมื่อครั้งที่แล้วเธอไม่ได้เห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้นในโลงคริสตัลอย่างชัดเจน และเธอก็ลืมไปแล้วว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไร เมื่อครั้งก่อนที่เธอเห็นเธอก็กลัวแทบตาย ตอนนี้เธอก็เลยไม่อยากดูและไม่กล้าที่ดู
เธอหันไปหาคุณผู้หญิง：“คุณย่าคะ ท่านบอกความจริงให้ฉันก็พอ ฉันกลัวที่จะเห็นเธอ”
คุณผู้หญิง*ไม่ได้ทำตามที่เธอต้องการ แต่ยื่นมือเข้าไปดึงผ้าไหมและผ้าซาตินออกจากโลงคริสตัล ไป๋มู่ชิงถึงกับส่งเสียงร้องต่ำออกมา　ใช้มือปิดหน้าของเธอโดยสัญชาตญาณ ร่างกายของเธอสั่นมากยิ่งขึ้น
โอ้พระเจ้า ชีวิตนี้เธอยังเคยเห็นคนตายมาก่อน แม้แต่ร่างของยายเธอก็ยังไม่เคยเห็น แต่ตอนนี้เธอกับอยู่ใกล้คนตายที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน？ ยังต้องเผชิญหน้ากับเธอในคืนที่แปลกประหลาดแบบนี้？
“เขาเป็นคนรักเก่าของเฉินในอดีตชาติ หญิงที่เฉินเป็นหนี้ ”คุณผู้หญิง*พูดด้วยเสียง　ช้าๆ ทุกถอยคำ ที่พูดดูแปลก ๆ
ไป๋มู่ชิงตกใจเล็กน้อย มือที่ปิดหน้าของเธอก่อนหน้านั้นได้ลดลงทีละนิด　จ้องมองไปที่คุณผู้หญิงพูดว่า：“ ท่านพูดอะไร？”
คนรักอดีตชาติของหนานกงเฉิน？ บุคคลที่เป็นข่าวลือในตำนานนี้มีอยู่จริง？ และเป็นหญิงงามที่กำลังหลับใหลอยู่ตรงหน้านี้ ？ไป๋มู่ชิงยังคงไม่กล้าไปดูหญิงในโลง ได้แต่จ้องไปทางคุณผู้หญิงด้วยความประหลาดใจ
“เธอได้ยินไม่ผิดหรอ” คุณผู้หญิง*จ้องมองเธอ：“ ฉันไม่รู้ว่าข้างนอกข่าวลือที่เธอได้ยินมาเป็นอย่างไร แต่ข่าวลือนั้นมันก็ไม่ได้เกิดขึ้นแบบโคมลอย ในชาติก่อนเฉินได้เป็นหนี้ผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ และต้องการให้เขาชดใช้ในชาตินี้ พระเจ้าได้ลิขิตไว้แล้ว และไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้ ”
ไป๋มู่ชิงเคยได้ยินข่าวลือนี้มาก่อน แต่เธอไม่เคยเชื่อ ในความคิดของเธอ ตอนนี้มันยุคใหม่แล้ว พวกข่าวลือและความเชื่อโบราณ มันเป็นอะไรที่ไม่น่าเชื่อถือแล้ว
แต่เธอไม่คาดคิดว่า ผู้หญิงคนนี้จะซ่อนตัวอยู่ในห้องโถงบรรพบุรุษของตระกูลหนานกง
คนรักอดีตชาติ มันต้องนานแค่ไหน？ หนึ่งร้อยปี ？หรือว่าหนึ่งพันปี？
“ชดใช้ยังไง？”เธอถามพลางมองไปที่คุณผู้หญิง
“ตามหาคู่ครองของเฉินที่ถูกฟ้าลิขิตไว้แล้ว”คุณผู้หญิงลังเลครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดประโยคดังกล่าวออกมา
“นี่คือเหตุผลที่ท่านพยายามหาคู่ครองฟ้าลิขิตตลอดมา？”
“ใช่ ต้องตามหาเธอให้เจอ เฉินถึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”
ในใจของไป๋มู่ชิงวุ่นวายไปหมด ความรู้สึกกลัวก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่นิด ในสมองของเธอยังมีคำถามอีกมากมายที่อยากถาม แต่เธอไม่รู้จะเริ่มถามจากที่ไหนดี สักพักนึ่งเธอถามทั้งที่ตัวยังสั่นว่า ：“จำเป็นต้องเก็บเธอไว้ที่นี่หรอ？”
เธอรู้สึกว่าการเก็บศพคนตายไว้ในบ้านเป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก และมันก็เป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง ทำไมไม่ฝังศพเธอเพื่อให้เธอไปอย่างสงบล่ะ ？ เธอไม่เข้าใจ
“เรื่องนี้ภายหลังเธอจะรู้เอง” คุณผู้หญิง*พูดอย่างแผ่วเบา　กับรอยยิ้มที่เย็นชา ：“ เธอจะไม่ดูเธอหน่อยหรอ ？เธอเป็นอดีตคู่ครองที่ฟ้าลิขิตของเฉินนะ เป็นคนที่ทำให้เฉินป่วยเป็นโรคแปลกประหลาด　บางทีชาตินี้ เฉินอาจจะไม่ตื่นขึ้นอีกเลยเพราะเธอ　จำหน้าเธอไว้ ถ้าคราวนี้เฉินไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย อย่างน้อยเธอก็จะได้รู้ว่าคนที่ต้องเกลียดจนเข้ากระดูกเป็นใคร”
คำพูดของคุณผู้หญิง ทำให้ศีรษะของไป๋มู่ชิงชาไปหมด ในที่สุดเธอก็ต้องค่อยๆจ้องมองไปที่โลงคริสตัลอีกครั้ง ร่างที่มีกระจกใสบังอยู่ เธอเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างในนั้นยังคงเหมือนครั้งที่แล้วหน้าเล็กๆของเธอหันหน้าเข้าด้านในเล็กน้อย ผมที่ดกดำ ท้านอนที่สง่า หากไม่ใช่เพราะผิวหน้าซีดของเธอ ดูไม่ออกจริงๆว่าหญิงผู้นี้ไม่มีชีวิตแล้ว
เมื่อมองไปที่เธอ　 ไป๋มู่ชิงรู้สึกว่าตัวเองหายใจลำบาก แขนขาไม่มีแรง จากนั้นขาของเธอก็แทบจะล้มลงกับพื้นทันทีที่เธออ่อนตัวลง
ไป๋มู่ชิงรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว และไม่รู้ว่าเธอเดินออกจากห้องโถงบรรพบุรุษนั้นยังไง กลับห้องนอนของเธอได้อย่างไร จนกระทั่งคุณผู้หญิงได้เดินมาหาเธออีกครั้ง　เธอจึงค่อยๆลุกขึ้นยืนจากโซฟาจ้องมองไปที่คุณผู้หญิงพูดว่า ：“คุณย่าคะ……ฉันคิดเสมอว่าคู่ครองที่ถูกฟ้าลิขิต ข่าวลือในตำนานทั้งหมดเป็นเรื่องปลอม .……..พวกเราฝังศพของผู้หญิงคนนั้นเถอะอย่ามาหลอกหลอนกันเองอีกเลย……”
พี่เหอได้ยื่นแก้วน้ำในมือของเธอไปให้ไป๋มู่ชิงในมือ ：“ นายหญิงน้อยดื่มน้ำก่อน จะได้หายตกใจ”
ไป๋มู่ชิงได้รับน้ำในแก้วมาดื่ม กึบ กึบ สองสามกึบก็หมด หลังจากดื่มน้ำ　 รู้สึกว่าใจของเธอสงบลงเยอะ
เธอได้มองดูคุณผู้หญิง เดินไปที่โซฟาตรงข้ามเธอแล้วนั่งลง ได้ฟังเสียงท่านพูดอย่างสงบ：“ ที่ฉันให้เธอไปดูภาพวาดของ‘ ท่านผู้หญิงจิ้ง’ไม่ใช่ที่จะเปิดเผยให้เธอมารับรู้ความลับของตระกูลหนานกง’ แต่เพื่อให้คุณตระหนักถึงความสำคัญของเรื่องนี้’ ดูเหมือนว่าคุณจะยังคงไม่รู้ถึงความสำคัญของมัน　ซึ่งทำให้ฉันผิดหวังอย่างมาก ”
ไป๋มู่ชิงมองไปที่คุณย่า ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านถึงพูดแบบนี้
พี่เหอที่อยู่ด้านข้างกล่าวว่า：“นายหญิงน้อย คุณผู้หญิง*หมายความว่า ตอนนี้ชีวิตของคุณชายใหญ่กำลังตกอยู่ในอันตราย　ถ้าคุณยังครองตำแหน่งของนายหญิงน้อยอยู่ไม่ยอมให้คุณชายใหญ่*แต่งงานกับคู่ครองที่ฟ้าลิขิตไว้ อย่างนั้นชีวิตของคุณชายใหญ่ เต็มไปด้วยความโชคร้ายและอันตราย”
ไม่ใช่ว่าไป๋มู่ชิงเดาความคิดของคุณผู้หญิงไม่ออกแต่ว่าความคิดนี่ คือ ..….
เธอมองทั้งสองคนด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ：“ ตอนนี้สิ่งที่คุณชายใหญ่*ต้องการคือโรงพยาบาลที่ดี แต่ไม่ใช่คู่ครองที่ฟ้าลิขิตตามข่าวลือ”
“เรื่องนี้เธอไม่จำเป็นต้องเชื่อ ถ้าเธอยังอยากให้ เฉินมีชีวิตอยู่ ก็ออกจากชีวิตของเขาด้วยตัวเอง ครั้งนี้เฉินสลบไปนานขนาดนี้　ต่อให้เขาจะตื่นขึ้นมาร่างกายของเขาก็จะแย่ลงกว่าเดิม　ต่อให้ครั้งนี้เขาสามารถรอดมาได้ ครั้งต่อไปเขาจะสามารถรอดมาได้หรือเปล่าก็ไม่อาจรู้ได้”
คุณผู้หญิงพูดจบ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา น้ำเสียงของเธอดูเป็นการอ้อนวอน แล้วจ้องมาที่เธอ：“ คุณหนูไป๋ ถือว่าฉันขอร้องล่ะได้ไหม？ ออกจากชีวิตเฉินให้เขาได้แต่งงานกับคนที่เขาควรจะแต่ง ให้โอกาสเขามีชีวิตอยู่ต่อ”
คุณผู้หญิง*ถึงกับพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงนี้ใจของไป๋มู่ชิงทำอะไรไม่ถูก รีบพูดว่า：“คุณย่าอย่าพูดแบบนี้ แน่นอนฉันก็หวังให้คุณชายใหญ่มีชีวิตที่ยืนยาวฉัน ..” .
“งั้นก็ออกจากชีวิตเขาไป”
“ฉัน …” ไป๋มู่ชิงพูดอย่างตกกังวล：“คุณย่าคะ ท่านเคยคิดแทนคุณชายใหญ่*ไหมว่า？เขาไม่เคยที่อยากหย่ากับฉัน และไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รักเลย ถ้าฉันจากไป จะกระทบกระเทือนใจเขาอีกครั้ง จากนั้นก็อาจทำร้ายตัวเองเหมือนครั้งนี้”
“เธอสบายใจได้ เขาไม่ทำหรอ ”คุณผู้หญิงกล่าวอย่างมั่นใจ
ไป่มู่ชิงไม่เข้าใจ ：“ท่านรู้ได้อย่างไร？”
“เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาไม่รัก ”คุณผู้หญิง*กล่าว：“กับตรงกันข้าม　เขารักผู้หญิงคนนี้มากกว่าเธอ　ถ้าเขาทั้งสองคนแต่งงานกัน　เฉินจะมีชีวิตที่ดีและมีความสุขอย่างแน่นอน ”
“หมายความว่ายังไง？”ก่อนหน้านั้นไป๋มู่ชิงก็ตกใจจนเซลล์สมองไม่ทำงานไปครึ่งหนึ่งแล้ว ในขณะนี้ทำให้เธอตามไม่ทันความคิดของคุณผู้หญิงจริงๆ
ผู้หญิงที่หนานกงเฉินรักมาก？ นอกจากจูจูแล้วหนานกงเฉินยังเคยรักใครอีก？
เมื่อนึกถึงจูจู　เธอรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี นึกถึงคำพูดที่จูจูพูดขึ้นในอพาร์ตเมนต์เมื่อคืนก่อน
จูจูเคยโต้แย้งกับเธอว่า ถ้าหากเธอต้องการคืนดีกับหนานกงเฉินแล้วล่ะก็ เธอแค่หาคุณผู้หญิงช่วยออกหน้าก็เพียงพอ
ในตอนนั้นที่เธอได้ยินแบบนั้น　เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ตอนนี้มาคิดๆดูแล้ว ที่แท้มันเป็นอย่างงี้นี้เอง
“ฉันคิดว่าเธอน่าจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินกับคุณหนูจูในตอนนั้นดี？พูดตามตรงนะฉันไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่แรกที่เห็น แต่ไม่มีทางเลือก ใครให้เธอเป็นคู่ครองที่ถูกฟ้าลิขิตของเฉิน？ฉันก็เลยต้องให้เธอแต่งงานกับเฉินแทนเธอ”
จูจู！ ก็คือจูจูจริงๆ！
ไป๋มู่ชิงตัวชาไปครึ่งวันจนพูดไม่ออก เธอไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจูจูจะกลายเป็นคู่ครองที่ถูกฟ้าลิขิตของหนานกงเฉิน บุญวาสนาเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อจริงๆ！
ถ้าหากเป็นจูจูจริงๆแล้วล่ะก็ หนานกงเฉินแต่งงานกับเธอต้องมีความสุขอย่างมาก สิ่งนี้เธอเชื่อ！