ตอนที่ 1138: เสี่ยวเป่า.
เด็กชายตัวขาวอ้วนใช้ร่างของเขาพิงกับหินก้อนใหญ่ เขายืนอยู่บนหินที่ยื่นออกมาเล็กน้อยและเขาก็อยู่ห่างจากกลุ่มไป 10 เมตร มันเป็นเรื่องยากมากที่จะจินตนาการว่าเด็กที่อายุเช่นนี้สามารถปีนขึ้นที่สูงได้ด้วยตัวเอง
ณ ตอนนี้เองที่เด็กชายคนนั้นลื่น เขาเริ่มตกลงมาจากก้อนหินทันที เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจกลัวและร้องเรียกเสียงดังว่า “แม่ ! “
ก่อนที่เด็กชายจะพูดจบ มีร่างสีขาวปรากฏขึ้นข้างเขาเกือบจะทันที นางยื่นมือจับเขา นางกำลังช่วยเขาจากอันตราย
ร่างสีขาวที่ปรากฏขึ้นในทันใดนั้นคือหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ อย่างไรก็ตามพิณปิศาจร่ำไห้ได้หายตัวไปจากมือของนางแล้ว แม้ว่ามันแทบจะไม่เคยห่างนางเลย แต่ตอนนี้เด็กชายคนนั้นมาแทนที่มัน
หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ประคองเด็กไว้ในอ้อมแขน นางมองเขาด้วยอารมณ์ที่หลากหลายพร้อมกับความรักที่ไม่สามารถแบ่งแยกได้
“เสี่ยวเป่า เจ้าไม่ฟังอีกแล้ว เจ้าลืมสิ่งที่ข้าพร่ำสอนหรือ ? ” หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ติเตียนขณะที่นางจ้องมองเด็กชายอย่างไม่พอใจ
เด็กชายคนนี้กระตือรือร้นและซุกซนมาก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่กลัวหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์เลย เขายื่นแขนอ้วนที่เลอะเทอะเพื่อคว้าคอของนางไว้ เขากล่าวว่า “ท่านแม่ ข้าเป็นเด็กดีมากนะ ข้าแค่คิดถึงท่านแม่และอยากใช้เวลากับท่าน” เด็กชายคนนั้นจ้องมองหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ด้วยสายตาที่สดใสและพูดอย่างจริงจังว่า “เสี่ยวเบ้ารู้ว่าท่านเศร้ามาก อย่าเศร้าอีกเลยนะ”
ความอ่อนโยนที่หายากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ นางลูบหัวเสี่ยวเป่าเบา ๆ และถอนหายใจลึก ๆ นางรู้สึกเศร้าและขมขื่น
ในขณะนี้มีร่างของคนสามคนบินมาจากที่ไกล พวกเขาหยุดอยู่ใกล้กับหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ และคนเหล่านี้คือ ฉินฉิน, เสี่ยวเหยียน และเสี่ยวเยี่ย.
อารมณ์ของฉินฉินนั้นผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตอนนี้นางเริ่มขัดเกลาความรู้สึก ราวกับว่านางได้หลุดพ้นจากการตาย
ฉินฉินได้สัมผัสกับดนตรีสวรรค์ด้วยความช่วยเหลือของหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์และได้เริ่มต้นเส้นทางการบ่มเพาะที่เป็นเอกลักษณ์ อย่างไรก็ตามเพียงไม่กี่ปีก็ไม่เพียงพอ นางแข็งแกร่งขึ้นมาก นางอยู่ในระดับเซียนปฐพีเท่านั้น นางจึงต้องการความช่วยเหลือจากเสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยในเรื่องการบิน
“ท่านแม่ ท่านแม่ ดูสิ ! พี่สาวทั้งสามมาแล้ว” เสี่ยวเป่าร้องตะโกนออกมาอย่างฉับพลันด้วยความตื่นเต้น เขากระโจนออกจากแขนของหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์และวิ่งไปหาทั้งสามคนอย่างมีความสุข
“พี่สาว !” เสี่ยวเป่าอ้าแขนกว้างต่อหน้าฉินฉิน
ฉินฉินอุ้มเสี่ยวเป่าด้วยความรักในขณะที่เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยก็วิ่งเข้ามากอดเขา พวกเขาเล่นกับเสี่ยวเป่าพร้อมเสียงหัวเราะ สายตาที่พวกเขามองเด็กชายเต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย
เสี่ยวเป่าเป็นคนพิเศษบนเกาะสามเซียน เขาได้กลายเป็นนายน้อยที่นั่นโดยได้รับการดูแลจากฉินฉิน, เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยทุกวัน เขาได้รับการคุ้มครองและความรักจากพวกเขา
อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ระหว่างหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์และเสี่ยวเป่า ดูเหมือนจะเป็นเพียงแม่บุญธรรมและบุตรชายบุญธรรมในสายตาของหญิงสาวทั้งสาม
ฉินฉินแบกเสี่ยวเป่าไว้บนไหล่ข้างหนึ่งและเล่นกับเขา ส่วนหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ยังคงยืนอยู่ที่เดิมกับเสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ย รอยยิ้มของพวกเขาหายไปทันทีหลังจากที่เสี่ยวเป่าถูกพาตัวไป มันถูกทดแทนด้วยความวิตกกังวล
“นายหญิง เราประสบความสำเร็จในการแลกเปลี่ยนสมบัติสวรรค์หมื่นปีกับบัวจิตสวรรค์ที่เกาะไป่หยู กล่าวกันว่าบัวจิตสวรรค์มีผลลัพธ์อันน่าประหลาดใจต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพร่างกาย ดังนั้นมันจึงควรได้ผลกับเสี่ยวเป่า เสี่ยวเหยียนดึงกล่องหยกสี่เหลี่ยมออกมาจากวงแหวนมิติและส่งต่อไปยังหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์
“นายหญิง บัวจิตสวรรค์มีคุณสมบัติที่ทรงพลัง หากเสี่ยวเป่าบริโภคมันโดยตรง ข้าเกรงว่าเขาจะไม่สามารถทนต่อความแรงได้ เราจำเป็นต้องใช้ยาตัวอื่น ๆ พร้อมกับบัวจิตสวรรค์เพื่อทำให้เป็นยาเม็ด” เสี่ยวเยี่ยกล่าว
หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ขมวดคิ้วขณะที่นางใช้ความคิด หลังจากนั้นนางก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “เสี่ยวเหยียน, เสี่ยวเยี่ย ข้าจะไปที่ทวีปเทียนหยวนเพื่อค้นหานักปรุงยาที่อยู่ในอันดับสูงให้เขาหลอมบัวจิตสวรรค์ เจ้าต้องปกป้องเกาะในขณะที่ข้าไม่อยู่”
เจ้าค่ะ นายหญิง ! เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยตอบกลับพร้อมกัน
หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์หยุดชั่วคราวก่อนเพิ่มเติมไปว่า “นอกจากนี้พวกเจ้าต้องต้องดูแลเสี่ยวเป่าด้วย เด็กคนนั้นชอบวิ่งไปรอบ ๆ เสมอ สภาพแวดล้อมรอบภูเขานั้นเต็มไปด้วยอันตราย พวกเจ้าไม่ควรปล่อยให้เขาเจอกับอันตรายใด ๆ หากมีสิ่งใดเกิดขึ้น โปรดติดต่อข้าโดยใช้ทักษะลับทันที”
หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ออกจากเกาะทันทีพร้อมสมบัติสวรรค์ หลังจากอธิบายกับพวกนางว่าควรทำอย่างไรในช่วงที่นางไม่อยู่
เสี่ยวเหยียนและเสี่ยวเยี่ยเฝ้ามองหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์จากไป ทั้งคู่ถอนหายใจเบา ๆ และหนึ่งในนั้นก็พูดว่า “ข้าหวังว่ายาเม็ดจากบัวจิตสวรรค์สามารถเปลี่ยนสภาพร่างกายของเสี่ยวเป่า เขาจะได้สามารถบ่มเพาะได้เหมือนคนอื่น ๆ มิฉะนั้นชะตากรรมของเสี่ยวเป่าคง … “
“เฮ้อ เสี่ยวเป่าน่าสงสารจริง ๆ เขาสูญเสียพ่อแม่ของเขาทันทีที่เขาเกิดมา อีกทั้งยังเป็นคนพิการที่แทบไม่เคยปรากฏมาก่อน เราให้เขากินสมบัติสวรรค์หลายพันปีในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่น่าเสียดายที่เรายังไม่สามารถเปลี่ยนสภาพร่างกายของเขาได้ มันเพียงแต่ทำให้ร่างกายของเสี่ยวเป่ามีพลังมากกว่าเด็กธรรมดา ยังคงไม่มีอะไรในตัวเขา ไม่ต้องพูดถึงเรื่องพลังเซียน”
“เราเฝ้าดูเสี่ยวเป่าเติบโต เขาอาจไม่ใช่ลูกของเรา แต่เราเหมือนครอบครัวของเขา เราจำเป็นต้องทำทุกอย่างให้เขาสามารถบ่มเพาะได้ตามปกติไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากเราหมดทางเลือก เราอาจขอให้นายหญิงขอสมบัติสวรรค์แสนปีจากเมืองทหารรับจ้าง”
…..
ในสถานที่หนึ่งในทวีปเทียนหยวน ค่ายกลขนาดใหญ่ครอบคลุมป่าสีดำสนิท ป่าถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำซึ่งพุ่งทะยานราวกับมังกร หมอกดูเหมือนปีศาจร้ายและน่ากลัวซึ่งกัดฟันแหลมและลากกรงเล็บเป็นครั้งคราว ซึ่งทำให้ขนลุกซู่
พืชผักทั้งหมดในป่ามีเพียงสองสีคือสีแดงและสีดำ ต้นไม้สีดำถูกซ่อนอยู่ในหมอกสีดำที่พลุ่งพล่านซึ่งดูเหมือนผีตัวใหญ่จากระยะไกล พืชสีแดงเลือดเปล่งแสงปีศาจ ราวกับว่ามันถูกอาบเลือด พื้นดินก็มีสีแดงเข้มเช่นเดียวกับเลือดแห้ง
ป่าที่ถูกห่อหุ้มด้วยค่ายกลเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุดในทวีปเทียนหยวน เพราะมันคือรังมรณะ
รังมรณะนั้นถูกสร้างขึ้นอย่างโดดเดี่ยวโดยมนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดคือโมเทียนหยวนเมื่อหลายปีก่อน จอมยุทธ์นับไม่ถ้วนต้องทำสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์ทั้งสามในสมัยโบราณ และโมเทียนหยวนก็ใช้ความสามารถอันยิ่งใหญ่ของเขาในการเคลื่อนย้ายและฝังศพทั้งหมดของพวกเขาในที่เดียว ไม่ว่าจะเป็นเซียนจักรพรรดิ, เซียนราชาหรือเซียนผู้คุมกฎ พวกเขาทั้งหมดถูกฝังอยู่ในสถานที่เดียวกันนั่นก็คือรังมรณะ
รังมรณะคือหลุมศพของเซียนจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่จำนวนมากจากทั้งสามเผ่าพันธุ์ พื้นดินถูกย้อมเป็นสีแดงด้วยเลือดของเซียนจักรพรรดิ ดังนั้นมันจึงยังคงเป็นสีแดงแม้จะผ่านไปหลายปี แม้แต่พืชที่เติบโตที่นั่นก็กลายเป็นสีแดงที่น่ากลัว
พื้นดินในรัศมีหนึ่งหมื่นกิโลเมตรนั้นเหี่ยวแห้งและแห้งแล้ง ไม่มีอะไรงอกเงยและมันก็รกร้างโดยได้รับผลกระทบจากรังมรณะ ภูมิภาคนี้ไม่เหมาะสมสำหรับการอยู่อาศัยและแม้แต่ท้องฟ้าก็ยังมืดครึ้ม ดวงอาทิตย์ที่แผดเผากลางท้องฟ้าก็ไม่สามารถทำให้ท้องฟ้าสดใสได้ มันยังคงมืดมน แสงแดดไม่สามารถไปถึงที่นั่นได้ มันจึงเป็นพื้นที่ที่หนาวเย็น
