ตอนที่ 1186 – อาคันตุกะที่ไม่คาดคิด
ผู้คนในตระกูลเจียงหยางไม่เพียงได้ยินเสียงท่วงทำนองที่ไม่รู้ต้นกำเนิดเท่านั้น แต่หลายคนในเมืองก็ได้ยินด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้รับผลกระทบโดยสิ้นเชิง มันเป็นเพียงบทเพลงที่น่ารื่นรมย์สำหรับพวกเขา การโจมตีทางวิญญาณที่ซ่อนอยู่ภายในเสียงนั้นไร้ประโยชน์อย่างสมบูรณ์
เจี้ยนเฉินบินขึ้นไปบนท้องฟ้าซึ่งเสียงเพลงยังคงดังอยู่ อย่างไรก็ตามเขาไม่พบใครในขณะที่เขามองหา เขาไม่สามารถหาต้นกำเนิดของท่วงทำนองเพลงได้
เจี้ยนเฉินหลับตาลงอย่างช้า ๆ ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย จากนั้นเขาก็ขยายการรับรู้ของเขาอย่างรวดเร็วในทุกทิศทาง
ในไม่ช้า เขาก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขามองไปทางทิศตะวันออกและถอนหายใจเบา ๆ เขาแกว่งไปแกว่งมาแล้วพุ่งไปในทิศทางนั้นด้วยความเร็วดุจสายฟ้า
ไม่กี่วินาทีต่อมา เจี้ยนเฉินออกจากเมืองและมาถึงบนเนินเขาเล็ก ๆ ซึ่งห่างออกไป 10 กิโลเมตร ที่ด้านหน้าของเขาเป็นก้อนหินสูง 2 เมตรและมีสตรีนางหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่ที่นั่น มีพิณวางอยู่ง่าย ๆ บนหัวเข่าของนางในขณะที่มือของนางค่อย ๆ ลดลง นางเล่นท่วงทำนองที่ยอดเยี่ยม
เจี้ยนเฉินเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายอย่างมากเมื่อเขาเห็นร่างที่คุ้นเคย เขาไม่เห็นหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ตั้งแต่เขาออกจากเกาะมังกร ดังนั้นวันนี้จึงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี แต่เจี้ยนเฉินรู้สึกเหมือนเขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับนางได้อย่างไร
เจี้ยนเฉินจ้องไปที่นางอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่จะกระโดดลงมาและร่อนลงอย่างชำนาญบนก้อนหิน เขายืนห่างจากด้านหลังของหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์และค่อย ๆ ถามว่า” ทำไมเจ้าถึงมา ? ”
หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์คลุมหน้าตามปกติ มันเหมือนว่านางไม่ได้ยินสิ่งที่เจี้ยนเฉินถาม ดวงตาของนางยังคงจับจ้องอยู่ที่พิณ นางเล่นด้วยการมุ่งเน้นเป็นจำนวนมากราวกับว่าพิณเป็นสิ่งเดียวที่มีอยู่ในโลกของนาง
เจี้ยนเฉินไม่ได้พูดอะไรมาก ในขณะที่เขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ เขาจ้องมองออกไปไกล ๆ โดยคิดถึงบางสิ่ง
หลังจากนั้นครู่หนึ่งบทเพลงก็สิ้นสุดลงในที่สุด หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์วางมือของนางเบา ๆ บนสายพิณและจ้องมองที่พิณต่อไป นางพูดว่า “ข้ามาคราวนี้เพราะข้าต้องการอะไรบางอย่าง” หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์พูดอย่างสงบนิ่งและเสียงของนางส่งเสียงเยือกเย็นทำให้นางดูไม่สามารถเข้าถึงได้
แสงในดวงตาของเจี้ยนเฉินสั่นไหว เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดว่า” ข้ารู้แล้ว เจ้าต้องการผลไม้เซียน”
“ถูกต้อง โปรดส่งผลไม้เซียนมาให้ข้า” หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์พูดอย่างตรงไปตรงมา นางไม่ได้แสดงความสุภาพใด ๆ ราวกับว่าการที่นางขอให้เจี้ยนเฉินมอบผลไม้เซียนให้นางเป็นสิ่งที่สมควรทำ
“ไม่ ข้าไม่สามารถให้ผลไม้เซียนแก่เจ้าได้” เจี้ยนเฉินส่ายหน้าเบา ๆ เขาเตรียมผลไม้ไว้สำหรับเทียนเจี้ยน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถมอบให้กับคนอื่นได้
“เจ้าต้องให้ผลไม้เซียนแก่ข้า ข้าต้องกลับไปพร้อมกับมัน” ดวงตาของหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์นั้นค่อนข้างแหลมคม
“หากเจ้ากำลังมองหาสิ่งอื่นจากข้า ข้าสามารถมอบให้เจ้า มันมีเพียงผลไม้เซียนที่ข้ายอมมอบให้ไม่ได้” เจี้ยนเฉินไม่ยอมแพ้
ทันใดนั้นหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์พลันยืนขึ้น นางจ้องมองมาที่เจี้ยนเฉินในลักษณะที่จับจ้องด้วยความโกรธที่เผาไหม้อยู่ภายใน นางร้องออกมาว่า “ด้วยพรสวรรค์ของเจ้า เจ้าไม่ต้องการผลไม้เพื่อที่จะกลายเป็นเซียนจักรพรรดิ ดังนั้นทำไมเจ้าถึงเก็บมันไว้ ? มอบมันมาให้ข้า โดยไม่มีเหตุผลหรือคำอธิบายใด ๆ หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ถามหาผลไม้เซียนอย่างกล้าหาญ ในฐานะบิดา เจี้ยนเฉินน่าจะเป็นคนที่ดีที่สุดสำหรับลูกของเขา
“ข้าได้เตรียมผลไม้เซียนเป็นพิเศษสำหรับผู้อาวุโสเทียนเจี้ยน มันเป็นสิ่งที่ข้าจะมอบให้เขาและข้าจะไม่มอบให้คนอื่นนอกจากเขา” เจี้ยนเฉินตอบอย่างเฉยเมย เขาไม่รู้ว่าทำไมหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์จึงต้องการผลไม้เซียนและเขาก็ไม่ถามว่าทำไม
“เจ้าจะมอบผลไม้เซียนแก่ผู้อาวุโสแห่งเมืองทหารรับจ้าง ผู้อาวุโสเทียนเจี้ยนงั้นหรือ? ” หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ถามด้วยความไม่เชื่อ
“ถูกต้อง ! ”
ด้วยคำตอบที่มั่นคงของเจี้ยนเฉิน หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสรวงสวรรค์ตัวสั่นอย่างแรง นางค่อนข้างหดหู่ใจเมื่อความโศกเศร้าอยู่เต็มในดวงตาของนาง
“ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น ? ” หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์พึมพำเบา ๆ เทียนเจี้ยนครั้งหนึ่งเคยแสดงความมีน้ำใจที่ดีต่อนาง ทำให้นางไม่สามารถหาเหตุผลที่จะหยุดเจี้ยนเฉินไม่ให้มอบผลไม้ให้กับเทียนเจี้ยนได้ อย่างไรก็ตามเสี่ยวเป่าต้องการผลไม้เซียนอย่างเร่งด่วนเพื่อเปลี่ยนจุดตันเถียนของเขา ดังนั้นหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์จึงตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากในขณะนั้น
เจี้ยนเฉินดูว่านางตอบสนองอย่างไรด้วยความประหลาดใจ ความประทับใจของเขาเกี่ยวกับหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์คือนางเย็นชาและภาคภูมิใจ นับตั้งแต่เขาได้พบนาง นางก็ดูเหมือนจะเป็นน้ำแข็งเสมอ เขาไม่เคยเห็นนางสลดใจเลย
“ดูเหมือนว่าผลไม้เซียนมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อนาง” เจี้ยนเฉินคิด แม้ว่าเขาจะเป็นหนี้นาง แต่เขาไม่สามารถยอมแพ้เรื่องผลไม้เซียน
น้ำตาไหลคลอในดวงตาของหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ นางไม่เคยรู้สึกหมดหนทางมาก่อน เสี่ยวเป่าเป็นคนพิการมากเกินไปและนางไม่มีวิธีการอื่นที่จะช่วยเหลือเขาได้นอกจากการใช้ผลไม้เซียน เสี่ยวเป่าจะยังคงเป็นคนปกติสำหรับชีวิตของเขา ถ้านางไม่สามารถได้รับผลไม้และเขาจะสามารถมีชีวิตอยู่เพียง 200 ปี
ถ้านางพบเสี่ยวเป่าจริง ๆ นางจะไม่สนใจสิ่งนี้มากนัก อย่างไรก็ตามเขาเป็นเลือดเนื้อของนางเอง นางไม่เต็มใจที่จะดูเขากลายเป็นศพภายในสองร้อยปี
เจี้ยนเฉินรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมากเมื่อเขาสังเกตเห็นน้ำตาในดวงตาของหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ เขาถามว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้อยากได้ผลไม้เซียนเพื่อตัวเจ้าเอง เจ้าบอกข้าได้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงต้องการมัน ข้าอาจสามารถหาวิธีอื่นที่จะช่วยเจ้าได้”
“ข้าจะตามหาเจ้าในอนาคต” หญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์หันกลับมาอย่างเย็นชา ด้วยสายลมที่อ่อนโยนนางก็หายตัวไปในระยะไกลราวกับภาพที่พร่ามัว นางหายไปในพริบตา
เจี้ยนเฉินยืนกอดอกบนก้อนหิน เขาไตร่ตรองปฏิสัมพันธ์ของพวกเขาขณะที่เขาดูการจากไปของหญิงสาวเจ้าเสน่ห์แห่งสวรรค์ หลังจากนั้นด้วยการเคลื่อนไหวเล็กน้อย เขาก็กลายเป็นความพร่ามัวและจากไปเช่นกันกลับไปยังตระกูลเจียงหยางในเมืองลอร์
รุยจินจากไปในเวลาที่เจี้ยนเฉินกลับมาที่ตระกูล เขาออกเดินทางไปยังเกาะมังกรเพื่อหาหญ้าน้ำลายมังกรด้วยตัวเอง พวกเขาพูดคุยกันทุกอย่างแล้วจึงวางแผนที่จะผนึกตระกูลเจียงหยาง และจากนั้นก็จะไปที่สำนักธูปสวรรค์
หงเหลียนก็หายตัวไปเช่นกันเมื่อเข้าไปในวัตถุเซียนเพื่อเตรียมค่ายกลที่ต้องการ ไม่ว่าจะเป็นการผนึกตระกูลเจียงหยางหรือไปที่สำนักธูปสวรรค์ สำหรับพวกเขาล้วนเป็นเรื่องสำคัญ พวกเขาต้องเตรียมตัวทุกอย่างเพราะพวกเขาจะต้องเผชิญหน้าโดยตรงในที่ซ่อนของพวกเขา มันจะไม่เป็นการต่อสู้ภายนอก
ในเวลาเที่ยง หลังจากวันนั้นประตูมิติก็ฉีกเปิดเหนือตระกูล ชายชราสองคนที่มีจิตวิญญาณสูงปรากฏตัวพร้อมด้วยรอยยิ้ม พวกเขาเปล่งประกายด้วยรูปลักษณ์อันทรงพลังที่กลืนตระกูลทั้งหมด พวกเขาเป็นเซียนผู้คุมกฏ 2 คน
อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาโผล่ออกมา รอยยิ้มของพวกเขาก็แข็งกระด้าง เซียนผู้คุมกฏมากกว่าสิบคนปรากฏตัวรอบตัวพวกเขาโดยไม่รู้ตัว พวกเขาทุกคนเปล่งประกายด้วยการปรากฏตัวที่ทรงพลังมากกว่า
“คงเอ๋อ เขาคือคงเอ๋อ ! ” เสียงที่ยินดีดังขึ้น เจียงหยางซูอวี้หยวนรีบวิ่งขึ้นไปโดยไม่รู้ตัว
หนึ่งในนั้นคือบรรพชนของตระกูลเจียงหยาง เจียงหยางซูหยุนคงและอีกคนเป็นพ่อบ้านเจียงหวูจี่
สีหน้าของเซียนผู้คุมกฎรอบตัวพวกเขาพลันกลายเป็นอ่อนโยนมากขึ้นทันทีเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของเจียงหยางซูอวี้หยวน บางคนเริ่มยิ้มอย่างเป็นกันเอง
“เช่นนั้นเขาคือพี่หยุนคง..”
“จริง ๆ แล้วเขาคือหลานหยุนคง..”
เซียนผู้คุมกฏทั้งหมดเป็นสมาชิกของสาขาซู หลายคนเป็นผู้อาวุโสของเจียงหยางซูหยุนคง ดังนั้นพวกเขาต่างก็ทักทายเขา
เจียงหยางซูหยุนคงตกตะลึงทันทีเมื่อเขาจำพวกเขาได้ในพริบตา
เจี้ยนเฉินออกมาต้อนรับพวกเขาเป็นการส่วนตัวเช่นกัน อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เขาปลื้มใจที่สุดก็คือลุงเจียง ในที่สุดก็กลายเป็นเซียนผู้คุมกฎและอายุขัยของเขาได้เพิ่มขึ้น 2,000 ปี มันมีอะไรมากมายที่อาจเกิดขึ้นใน 2,000 ปี ตันเถียนของเขาสามารถเปลี่ยนแปลงได้อย่างสมบูรณ์โดยใช้สมบัติสวรรค์ช่วยให้เขาได้รับการเกิดใหม่ เมื่อรวมกับสภาพที่ยอดเยี่ยม เขาก็สามารถไปถึงอีกระดับของการฝึกฝน เจี้ยนเฉินไม่สามารถพูดได้ว่าเขาจะกลายเป็นเซียนจักรพรรดิ แต่เขามั่นใจว่าการไปถึงเซียนราชาจะไม่เป็นปัญหา
พวกเขาพูดคุยกันเล็กน้อยก่อนจากไป เห็นได้ชัดว่า เจียงหยางซูหยุนคงถูกดึงออกไปโดยเจียงหยางซูอวี้หยวน ในขณะที่เจี้ยนเฉินถูกดึงโดยลุงเจียงไปที่ห้องของเขา
“นายน้อย มันเป็นเพราะขนสัตว์อสูรทั้งสาม ข้าจึงสามารถตัดผ่านเป็นเซียนผู้คุมกฏได้สำเร็จ พรสวรรค์ของข้าแค่พอใช้ได้และข้าก็ถึงจุดสิ้นสุดของชีวิต ถ้ามันไม่ใช่เพราะขนสัตว์อสูรและความช่วยเหลือจากเสี่ยวหลิงข้าคงไม่สามารถไปถึงเซียนผู้คุมกฏได้ นายน้อย ข้าต้องขอบคุณจริง ๆ ” ลุงเจียงขอบคุณอย่างสุดซึ้งก่อนที่จะมอบขนสัตว์อสูรทั้งสามให้แก่เจี้ยนเฉิน เป็นเรื่องยากมากสำหรับเขาที่จะบุกไปยังเซียนผู้คุมกฏในครั้งนี้
เจี้ยนเฉินรับขนสัตว์อสูร เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดอย่างค่อนข้างไม่พอใจ ลุงเจียง อย่าพูดเช่นนั้น มิฉะนั้นข้าจะไม่มีความสุข
ลุงเจียงหัวเราะเบา ๆ และไม่ได้ลงลึกในเรื่องนี้ เขากล่าวว่า “ในการเก็บตัวครั้งนี้ นายท่านและหวงเทียนป้าได้พัฒนาอย่างรวดเร็วมาก ด้วยความช่วยเหลือของเสี่ยวหลิงจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขาที่จะเข้าใจความลึกลับของโลกเมื่อเทียบกับอัตราปกติ และพวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการขาดพลังงาน หวงเทียนป้าได้ไปถึงชั้นสวรรค์ที่ 8 ของเซียนผู้คุมกฎแล้ว เขาต้องการใช้โอกาสครั้งเดียวในชีวิตที่จะไปถึงเซียนราชาให้ได้ในครั้งเดียว”
ลุงเจียงหยุดพัก เขาจ้องมองลึก ๆ นอกอาคารและถามด้วยเสียงที่ลึกว่า “นายน้อยมีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ในตอนนี้ ? เหตุใดผู้อาวุโสของสาขาซูจึงมาที่ตระกูล ?
ลุงเจียงเป็นเซียนผู้คุมกฎในตอนนี้เช่นกัน เขาแข็งแกร่งพอที่จะรับผิดชอบและจัดการสิ่งต่าง ๆ ดังนั้นเจี้ยนเฉินจึงไม่ปิดบังสถานการณ์ต่อเขา เขาบอกว่าเกิดอะไรขึ้นในตระกูลผู้พิทักษ์ซึ่งทำให้เขาตกตะลึงอย่างที่สุด
ในขณะนี้ มียามคนหนึ่งรายงานว่า “นายน้อย พ่อบ้าน ท่านฮูหยินผู้เฒ่าเชิญพวกท่าน 2 คนไปที่ห้องโถง”
ฮูหยินผู้เฒ่าที่ถูกอ้างถึงโดยยามนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็น เจียงหยางซูอวี้หยวน
เมื่อเจี้ยนเฉินและลุงเจียงมาถึงห้องโถง พวกเขาเพิ่งได้ยินเจียงหยางซูหยุนคงคำรามออกมา “มันเกินไปแล้ว พวกเขาได้ทำเกินไปแล้ว พวกเขาไม่รู้จักละอายเลยจริง ๆ หากพวกเขาสามารถทำสิ่งนี้ได้ ท่านพ่อท่านแม่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราจะออกจากตระกูลผู้พิทักษ์ ในอนาคต ตระกูลผู้พิทักษ์เจียงหยาง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลเจียงหยางของเราในเมืองลอร์”
เจี้ยนเฉินรู้ว่าเจียงหยางซูหยุนคงนั้นได้รับรู้เรื่องนี้เช่นกัน เจียงหยางชิงหยุนและคนอื่น ๆ ได้ลงเรือลำเดียวกันอย่างแน่นอนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับผลไม้เซียนในครั้งนี้ มิฉะนั้นผู้อาวุโสหลายคนของสาขาซูจะไม่ยอมติดตามเจียงหยางซูเซียว
