เทพกระบี่มรณะ (Chaotic sword god) – ตอนที่ 1188 – ผลของผลไม้เซียน

ตอนที่ 1188 – ผลของผลไม้เซียน

เจี้ยนเฉินและโหยวเยว่เดินทางไปยังชั้นบนสุดของโรงเตี๊ยม การตกแต่งมีความแตกต่างกันอย่างมากและไม่เหมาะสมกับอาคารที่หรูหรา

โรงเตี๊ยมแห่งนี้เป็นของซานและแม่ของเขา ซึ่งได้รับการคุ้มครองจากตระกูลเจียงหยาง มันกลายเป็นโรงเตี๊ยมที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมือง จากแรกเริ่มที่ไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ที่ไหนในเมืองนี้และชื่อของมันก็ดังกึกก้องไปทั่วราชอาณาจักร

อย่างไรก็ตาม ซานและมารดาของเขาต้องการมีชีวิตที่เรียบง่าย พวกเขาไม่ได้มีความทะเยอทะยานหรือโรงเตี๊ยมของพวกเขาจะต้องยิ่งใหญ่ไปกว่านี้ด้วยอิทธิพลของตระกูลเจียงหยาง

ชั้นบนสุดของโรงเตี๊ยมคือที่ซึ่งซานและมารดาของเขาพักอาศัยอยู่ เจี้ยนเฉินเห็นแต่ท่านป้าเท่านั้นแต่ไม่เห็นซาน หลังจากถามนาง เขาก็รู้ว่าซานไปเข้าร่วมกับกลุ่มทหารรับจ้างอัคคี

ท่านป้าเป็นคนธรรมดาและไม่สามารถบ่มเพาะได้ นางอยู่ในวัยห้าสิบต้น ๆ แต่นางดูแก่กว่ามาก

เจี้ยนเฉินและโหยวเยว่พูดคุยกับนางซักพัก จากนั้นเขาก็ถามว่า “ท่านป้า ข้ามีวิธีเปลี่ยนจุดตันเถียนของท่านแล้วทำให้ท่านเกิดใหม่ ท่านจะสามารถบ่มเพาะเช่นเดียวกับเราและตราบใดที่ท่านไปถึงเซียนปฐพี อายุขัยของท่านจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก” เคนดัลได้ช่วยชีวิตของเจี้ยนเฉินมาก่อน ตั้งแต่นั้นเขาก็ไม่ได้ลืม เจี้ยนเฉินวางแผนในการตอบแทนบุญคุณให้กับนางและซาน เป็นผลให้เจี้ยนเฉินไม่คำนึงถึงรายละเอียดเมื่อจัดการให้กับพวกเขาสองคน

หากคนอื่นได้ยินสิ่งที่เจี้ยนเฉินพูด พวกเขาก็จะรู้สึกยินดีอย่างแน่นอน ในทวีปที่นับถือพลัง ไม่มีใครที่ไม่ปรารถนาที่จะกลายเป็นคนที่มีพลังอำนาจในฐานะที่เป็นตัวแทนของสถานะความรุ่งเรืองและความมั่งคั่ง

อย่างไรก็ตามนางไม่ได้เคลื่อนไหวเลย สิ่งที่เจี้ยนเฉินพูดไม่ได้ดึงดูดความสนใจของนาง นางส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ข้าขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของเจ้า แต่ข้าแค่อยากเป็นคนธรรมดาและใช้ชีวิตที่มั่นคง ข้าต้องการรอความตายเพื่อที่ข้าจะได้พบกับเคนดัลในโลกอื่น เขาอยู่โดดเดี่ยวนานเกินไป ข้าอยากไปอยู่กับเขา” ความเศร้าที่เต็มอยู่ในดวงตาและน้ำตาของนางดูเหมือนจะรวมอยู่ในพวกมัน

เจี้ยนเฉินเงียบไป เขารู้ว่านางได้รู้เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเคนดัลแล้ว แม้ว่าเขาจะซ่อนมันไว้เสมอแต่ความจริงก็ไม่สามารถซ่อนได้ บวกกับความจริงที่ว่าซานเข้าร่วมกลุ่มทหารรับจ้างอัคคี แล้วข่าวการตายของเคนดัลก็เป็นไปไม่ได้ที่จะปิดบัง

โหยวเยว่ลุกขึ้นไปและจับมือนาง นางปลอบโยนว่า “ท่านป้าอย่าได้โศกเศร้าไปเลย ท่านลุงอาจจากไปแล้ว แต่อย่างน้อยท่านก็มีซานที่จะอยู่กับท่านในโลกนี้ ท่านต้องดูแลตัวเองให้ดีและดูว่าซานได้เติบโตก้าวหน้าอย่างไร”

เจี้ยนเฉินและโหยวเยว่ปลอบโยนนาง พวกเขาพูดกับนางมากมายตลอด 2 ชั่วยามที่อยู่ที่นั่นก่อนที่จะจากไป

เจี้ยนเฉินเงียบมากระหว่างทางขากลับ เขากังวลมากเกี่ยวกับนางอยู่ในใจ ในขณะที่โหยวเยว่ติดตามอยู่เคียงข้างเขาอย่างเชื่อฟัง นางเกาะแขนของเขาด้วยความรัก ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอันเป็นธรรมชาติของนาง

เจี้ยนเฉินถอนหายใจอย่างนุ่มนวลเมื่อกลับไปที่ตระกูล เขาต้องการที่จะเปลี่ยนชะตากรรมของนาง แต่นางเลือกที่จะมีชีวิตที่เรียบง่ายซึ่งทำให้เขาหมดหนทาง

“ในเมื่อท่านป้าตัดสินใจด้วยตัวเอง เราควรสนับสนุนนางอย่างเงียบ ๆ ” เจี้ยนเฉินตัดสินใจ นักสู้มีโลกของพวกเขาและมนุษย์มีความสุขของพวกเขา เขาเข้าใจมันทั้งหมดแล้ว ลองย้อนกลับไปดูช่วงเวลาที่เขาผจญกับลมและฝน ชีวิตเรียบง่ายน่าจะมีความสุขมาก

โหยวเยว่มาถึงข้าง ๆ เขาแล้วกอดเขาเบา ๆ นางจ้องมองที่เจี้ยนเฉินด้วยความรักและพูดเบา ๆ ว่า “เจี้ยนเฉิน มีคนธรรมดามากมายที่มีความสุขมากกว่าพวกเรา หากเจ้าเต็มใจ ข้าต้องการใช้ชีวิตแบบคนธรรมดากับเจ้า โลกของนักสู้เต็มไปด้วยการต่อสู้ และการต่อสู้หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะไปสู่ความตาย มันน่าเหนื่อยหน่ายจริง ๆ ”

เจี้ยนเฉินโอบรอบเอวบางของนางเบา ๆ ขณะที่น้ำหอมจากผมของนางกระทบจมูกของเขา เขากล่าวว่า”เยว่เอ๋อ เมื่อเราผ่านการต่อสู้ทั้งหมดของทวีปเทียนหยวนแล้ว เราจะหาสถานที่อันสวยงามและรกร้างที่จะปักหลักเหมือนฤาษี เราจะไม่สนใจเรื่องของทวีปหลังจากนั้น ตกลงหรือไม่ ? ”

โหยวเยว่เงยหน้าของนางเพื่อมองเจี้ยนเฉินด้วยความประหลาดใจและดีใจ สิ่งที่คาดหวังเติมเต็มใบหน้าของนางและนางพยักหน้าอย่างหนักแน่น ” ข้าหวังว่าวันนั้นจะมาถึงโดยเร็ว”

ริมฝีปากของเจี้ยนเฉินเผยอขึ้นขณะที่เขายิ้ม เขาก้มศีรษะลงเพื่อจูบหน้าผากนางก่อนที่เขาจะพูดว่า” แต่เราต้องมีพละกำลังพอที่จะรับมือกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเราเพื่อที่จะใช้ชีวิตแบบนั้น เยว่เอ๋อ ข้าจะไปเยี่ยมเมืองทหารรับจ้างทันที ข้าจะทิ้งเรื่องความปลอดภัยตระกูลไว้กับเจ้า”

โหยวเยว่เริ่มเศร้าโศกทันทีเมื่อนางได้ยินว่าเจี้ยนเฉินจะจากไปอีกครั้ง นางจ้องมองเขาอย่างไม่เต็มใจที่จะแยกกับเขาและพูดว่า “ข้าหวังว่าเจ้าจะกลับมาในเร็ว ๆ นี้”

เจี้ยนเฉินพยักหน้าในข้อตกลงก่อนที่จะหาเจียงหยางซูหยวนเซียว เขาขอให้เขาสร้างประตูมิติไปยังเมืองทหารรับจ้าง

เจี้ยนเฉินได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากเมืองทหารรับจ้างเป็นการส่วนตัวโดยผู้อาวุโส เขาแจ้งว่าเขามาพบผู้อาวุโสสูงสุดเทียนเจี้ยน และผู้อาวุโสก็พาเขาไปที่โถงศักดิ์สิทธิ์ลอยฟ้าของเทียนเจี้ยนโดยไม่พูดอะไรอีกเลยและส่งข้อความ

มันเป็นห้องโถงเดียวกันกับที่เจี้ยนเฉินได้พบกับเทียนเจี้ยนที่มีผมสีเทา แม้ว่าเขาจะยังคงรูปลักษณ์ของชายวัยกลางคน พลังของเขาลดลงทุกวัน เขาเหลือเวลาอีกไม่มาก

เทียนเจี้ยนมองดูเจี้ยนเฉินด้วยความดีใจ เมื่อเขาได้พบเจี้ยนเฉินเป็นครั้งแรกเจี้ยนเฉินเป็นเพียงเซียนปฐพี หลังจากผ่านไปสองสามทศวรรษ เขาก็เปลี่ยนโฉมอย่างสมบูรณ์ เขาเติบโตขึ้นสู่ความยิ่งใหญ่ในปัจจุบันด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ ในทวีปเทียนหยวนความสามารถของเขาไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

เจี้ยนเฉินและเทียนเจี้ยนสนทนาอย่างสบายใจ จากนั้นเจี้ยนเฉินก็ดึงกล่องผนึกอย่างสมบูรณ์ออกมาจากแหวนมิติของเขา เขากล่าวว่า “ผู้อาวุโสเทียนเจี้ยน ข้าสร้างความวุ่นวายในครั้งนี้เพื่อมอบสิ่งนี้ให้แก่ท่าน” ภายใต้การควบคุมของจิตใจของเจี้ยนเฉิน กล่องก็ค่อย ๆ บินไปหาเทียนเจี้ยน

ความอยากรู้อยากเห็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเทียนเจี้ยน เขาเปิดกล่องและพบผลไม้ขนาดเท่ากำปั้นวางอยู่ในนั้นอย่างเงียบ ๆ มันดูเรียบง่ายมาก แต่ด้วยประสาทสัมผัสที่เฉียบคมของเขา เขาสามารถรู้สึกได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่และความจริงอันลึกซึ้งของโลกที่ซ่อนอยู่ภายใน

“ผลไม้เซียน ! ” สีหน้าของเทียนเจี้ยนเปลี่ยนไปทันทีและอย่างมาก แม้จะมีความอดทนทางจิตใจเขาก็ยังพยายามสงบสติอารมณ์หลังจากได้เห็นผลไม้ เขาปิดฝาทันทีหลังจากที่ร้องอุทานออกมาเพราะกลัวว่าพลังจะรั่วไหลออกไป ผลไม้สุก แต่มันกลับคืนสู่สภาพดั้งเดิม

“เจี้ยนเฉิน ผลไม้เซียนมีค่ามากเกินไปและเจ้าเสี่ยงชีวิตของเจ้าเพื่อให้ได้มันมา เจ้าควรนำมันกลับไปและใช้กับคนอื่น ข้าผู้ชราคนนี้ไม่มีเวลามากพออีกต่อไป ถ้าข้ากินมันมันจะสิ้นเปลือง” เทียนเจี้ยนคืนผลไม้ให้เจี้ยนเฉินโดยไม่ลังเล

“ผู้อาวุโส ด้วยความสัตย์ ข้าเข้าไปในรังมรณะโดยเฉพาะเพื่อมอบผลไม้ให้กับท่าน ดังนั้นมันจึงเป็นของท่าน โปรดรับมัน” เจี้ยนเฉินตอบอย่างจริงใจ เขาหยุดก่อนที่จะพูดต่อ “ตอนนี้ตัวตนของเถี่ยต้าแพร่งพรายออกมา ข้ากลัวว่าเขาจะกลายเป็นศัตรูสาธารณะของทวีปในไม่ช้า ข้าหวังว่าหลังจากท่านเป็นเซียนจักรพรรดิ ท่านจะสามารถช่วยเถี่ยต้าออกมาได้”

เทียนเจี้ยนเคร่งขรึมมากขึ้น เขากล่าวอย่างหนักแน่นว่า” ตัวตนของเถี่ยต้าเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง อาจจะทั้งทวีปสัตว์เทวะและทวีปเทียนหยวนจะมีผู้เชี่ยวชาญที่ต้องการจัดการกับเขา เป็นเพียงโชคดีที่ตอนนี้มีเซียนจักรพรรดิไม่มากนัก เจี้ยนเฉิน ตราบใดที่เถี่ยต้ารับประกันว่าเขาจะไม่นำร้อยเผ่าพันธุ์บุกทวีปเทียนหยวนในอนาคต ข้าจะยืนเคียงข้างเขา มิฉะนั้นข้าจะไม่ช่วยเขาแม้ว่าเจ้าจะให้ผลไม้กับข้าก็ตาม”

“ไม่ต้องกังวล ผู้อาวุโส ถ้าเถี่ยต้ากล้าทำอะไรแบบนั้นในอนาคต ข้าจะเป็นคนแรกที่จะไม่ละเว้นเขา ในเวลานั้นข้าจะยืนอยู่ข้างทวีปเทียนหยวน ข้าสาบานที่จะปกป้องดินแดนของมนุษย์เรา” เจี้ยนเฉินสาบานอย่างจริงจัง ที่จริงแล้วเขาไม่รู้ว่าเถี่ยต้าจะเป็นอย่างไรในอนาคต อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาเป็นสหายของเขาอย่างน้อยที่สุดก็เป็นหนึ่งในสหายที่ดีที่สุดของเขา

เทียนเจี้ยนลังเลก่อนที่จะยอมรับผลไม้ในที่สุด เขากล่าวว่า “เมื่อข้าได้เป็นเซียนจักรพรรดิ ข้าจะก้าวลงจากตำแหน่งผู้อาวุโสสูงสุดและออกจากเมืองทหารรับจ้าง มิฉะนั้นข้าจะทำให้เกิดปัญหากับเมือง แม้ว่าเมืองนี้จะแข็งแกร่งและไม่สั่นคลอนกับมรดกที่ลึกล้ำของมัน แต่ข้าก็ไม่สามารถปล่อยให้สถานที่ศักดิ์สิทธิ์นี้กลายเป็นภูมิภาคที่ผู้คนจะจบลงด้วยการที่น้ำลายไหล”

เจี้ยนเฉินเติมเต็มความตั้งใจของเขาในการมาที่เมืองหลังจากมอบผลไม้ เขาออกจากโถงศักดิ์สิทธิ์ลอยฟ้าทันที

เทียนเจี้ยนยืนอยู่ในโถงอันศักดิ์สิทธิ์ในขณะที่เขาดูเจี้ยนเฉินจากไป หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เหม่อมองออกไป เขาจ้องมองที่กล่องในมืออย่างว่างเปล่าเพราะหัวใจของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย

อีกไม่นานเทียนเจี้ยนก็ถอนหายใจในที่สุด เขาได้แต่ส่ายหน้าและพูดว่า” ข้าไม่เคยคิดว่าเจี้ยนเฉินจะเสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อรับเอาผลไม้เซียน ผ่านความยากลำบากมากมายก่อนที่จะมอบให้ข้า”

เจี้ยนเฉินออกจากโลกใบเล็กของเมืองทหารรับจ้าง ผ่านประตูมิติและกลับไปที่เมือง

“พี่ชาย ท่านทำธุระของท่านเสร็จแล้วหรือยัง ? ตอนนี้ท่านสามารถเล่นกับข้าได้หรือไม่ ? ” เสียงเสี่ยวหลิงดังผ่านหัวเจี้ยนเฉิน หลังจากนั้นร่างมายาของนางก็ปรากฏตัวขึ้นลอยอยู่ข้างหน้าเขา

ถนนเต็มไปด้วยผู้คน แต่ไม่มีใครเห็นนางได้นอกจากเจี้ยนเฉิน

สายตาของเจี้ยนเฉินอ่อนโยนขึ้น เขาปฏิบัติต่อเสี่ยวหลิงในฐานะน้องสาวของเขาและเขาหัวเราะ” เสี่ยวหลิงพาข้าไปที่มิติใต้ดินก่อน ข้าจะไปเยี่ยมสหายเก่าของข้าเช่นกัน”

เสี่ยวหลิงตอบตกลงอย่างมีความสุข เจี้ยนเฉินรู้สึกถึงพลังที่มองไม่เห็นแต่ไม่อาจต้านทานได้รอบตัวเขาทันที หลังจากนั้นพื้นที่ด้านหน้าของเขาก็มืดลง เขาหายไปจากถนนซึ่งก็ไม่ได้รับความสนใจจากใคร

เสี่ยวหลิงลอยไปรอบ ๆ เจี้ยนเฉินในมิติใต้ดิน นางมีความสุขมากและนางพูดอย่างภูมิใจว่า” พี่ใหญ่ ด้วยความช่วยเหลือจากข้า ความแข็งแกร่งของสหายท่านเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ท่านไม่สามารถลืมสิ่งที่ข้าทำ” เซียวหลิงมองไปรอบ ๆ และมีประกายไหวพริบส่องผ่านดวงตาของนาง นางเดินไปหาเจี้ยนเฉินด้วยเหตุผลลึกลับและพูดอย่างซุกซนว่า “พี่ใหญ่ ข้าต้องการรางวัล ข้าช่วยท่านมามากแล้ว ท่านต้องให้รางวัลข้า”