ตอนที่ 1481: จิตวิญญาณวัตถุเก้าส่วน
เจี้ยนเฉินก็จ้องมองดวงอาทิตย์ที่สลัวเช่นกัน เขาสามารถบอกได้ว่าดวงอาทิตย์อาจเป็นจิตวิญญาณวัตถุที่แปลงร่างมา
ช่วงเวลาที่เจี้ยนเฉินเหลือบมองไป ดวงอาทิตย์ก็เริ่มเปลี่ยนไปทันที กลายเป็นเด็กในชุดคลุมสีแดง เด็กดูยังอายุน้อยมาก แต่ดวงตาของเขาแข็งกระด้างจากสภาพอากาศนับไม่ถ้วนเป็นเวลาหลายปี แววตาที่คมกริบของเขานั้นสะดุดตาอย่างมาก
เด็กจ้องกระบี่ม่วงฟ้าอย่างเคร่งขรึม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต จากนั้นเขาก็จ้องมองเจี้ยนเฉิน ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะและเยาะเย้ยว่า “นี่จะต้องเป็นเจ้านายคนใหม่ของเจ้ากระบี่หยินหยาง ข้าไม่เคยคิดว่ากระบี่หยินหยางที่โด่งดังของโลกอมตะจะรับคนอ่อนแอเป็นเจ้านาย ช่างเป็นเรื่องที่ตลกมาก”
จิตวิญญาณกระบี่ไม่ได้รับผลกระทบจากความคิดเห็นที่ดูหมิ่นของเด็ก จือหยิงตำหนิว่า “จิตวิญญาณแห่งหอคอย เราอาจไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของเจ้าในขณะที่ได้รับบาดเจ็บและอยู่ในอาณาเขตของเจ้า แต่เจ้าถูกนิพพานอมตะเที่ยงแท้ผนึกไว้ ตอนนี้การฆ่าเจ้าก็ไม่ใช่เรื่องยาก การยอมจำนนเป็นวิธีเดียวที่เจ้าสามารถอยู่รอดได้”
“ฮืม เจ้ากำลังฝันถ้าเจ้าอยากให้ข้ายอมแพ้เหมือนมด แม้แต่อัครสูงสุดก็ไม่สามารถทำให้ข้ายอมแพ้ได้แม้ว่าพวกเขาจะยืนอยู่ต่อหน้าข้า เจ้ามันก็แค่คนที่ยังไม่ถึงระดับขอบเขตพระเจ้าและมาจากโลกอมตะ” จิตวิญญาณของหอคอยตอบอย่างเย็นชา
จิตสังหารกระพริบผ่านสายตาของเจี้ยนเฉิน เขาพุ่งขึ้นไปในอากาศพร้อมกับกระบี่จือหยิงและพุ่งเข้าหาเด็ก เขาเหวี่ยงกระบี่ใส่เขาแล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า “หากเจ้าไม่อยากอ้อนวอนขอชีวิต ข้าก็คงต้องฆ่าเจ้า ! ”
การเฉือนทำให้เกิดปราณกระบี่สีม่วงขนาดใหญ่ที่มีความยาว 100 เมตร มันแหวกผ่านอากาศด้วยพลังที่น่าตกใจ
เจ้ารึ ? มดตัวเล็กช่างกล้าที่จะพูดกับข้าแบบนี้ แม้ว่าข้าจะอ่อนแอมาก ข้าก็ยังสามารถฆ่าเจ้าได้ ไปฝึกวิชามาอีกสองสามแสนปี” เด็กชายที่สวมชุดแดงมีความมั่นใจอย่างยิ่ง เขาดูหมิ่นเจี้ยนเฉินอย่างรุนแรง เขากวาดนิ้วไปบนอากาศเบา ๆ และพลังของชั้นแรกก็พุ่งขึ้นมาจากทุกทิศทุกทาง มันบดขยี้ด้วยพลังทำลายล้าง
แต่กระบี่ทั้งสี่ที่เจี้ยนเฉินเคยเห็นมาก่อนหน้านี้สั่นเบา ๆ ทำให้แสงสลัวออกมาทันที มันระงับพลังของหอคอยอนัตตา เด็กชายสามารถใช้ได้เพียงเล็กน้อยในที่สุด
อย่างไรก็ตามแม้แต่ส่วนเล็กน้อยก็ยังมีพลังในขั้นรับมอบ มันพุ่งไปทางเจี้ยนเฉินในรูปแบบเกลียว
เจี้ยนเฉินแทงกระบี่จือหยิงที่เกลียวพลังงาน มันทรุดตัวลงเสียงดัง หายไปในอากาศชั้นแรก พลังเกลียวอ่อนแอกว่าจอมยุทธ์ขั้นรับมอบจากโลกแห่งเซียนที่ถูกทอดทิ้งที่เจียนเฉินฆ่าไปเล็กน้อย มันจึงไม่สามารถทำอันตรายเจี้ยนเฉินได้เลย
ร่างของเจี้ยนเฉินหยุดเล็กน้อยก่อนที่จะหายไปในทันที โดยเหลือเพียงภาพติดตา เขาพุ่งเข้าหาเด็กชุดแดงด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม
ใบหน้าของเด็กชายเปลี่ยนไปและเขาก็รีบถอยหลังไปทันที ตลอดทางเขาโบกมืออย่างต่อเนื่อง เขารวมเป็นเกลียวพลังงานจากอำนาจของหอคอยอนัตตา ซึ่งถูกระงับโดยกระบี่ทั้งสี่ เกลียวมีพลังของการโจมตีจากจอมยุทธ์ขั้นรับมอบ และทั้งหมดก็พุ่งไปที่เจี้ยนเฉินด้วยคลื่นจากแขนของเด็กชาย
สายตาของเจี้ยนเฉินคมขึ้นเมื่อเขาเข้าไปหาเด็กชายอย่างรวดเร็ว เจี้ยนเฉินได้หักล้างเกลียวพลังงานทั้งหมดที่พุ่งไปแล้วก่อให้เกิดระลอกคลื่นที่รุนแรงซึ่งกระจายไปสู่สิ่งรอบตัวด้วยระเบิดที่ดังอึกทึก เด็กชายไม่สามารถหยุดยั้งเจี้ยนเฉินได้เลย
ใบหน้าของเด็กชายบิดเบี้ยวทันทีเมื่อเขาเห็นว่าเขาไม่สามารถทำอะไรกับเจี้ยนเฉินได้ มันช่างเลวร้ายเหลือเกิน เขาคำรามอย่างดุเดือด “เจ้าบัดซบนิพพานอมตะเที่ยงแท้แก่ เขาไม่สามารถทำลายหอคอยอนัตตาได้ ดังนั้นเขาจึงแยกข้าออกเป็นเก้าส่วนแทน บังคับให้แต่ละส่วนปกป้องหอคอยแต่ละชั้น ข้าไม่เพียงแต่จะไม่สามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งได้ แต่ข้ายังต้องอดทนกับปราณกระบี่ที่เขาทิ้งไว้ในตัวข้า หากข้าตกสู่สภาวะที่น่าสังเวชเช่นนี้ ข้าคงฆ่ามดอย่างเจ้าได้”
เด็กชายชุดแดงรู้ว่าเขาไม่สามารถหลบหนีได้อีกต่อไป ในขณะที่มองเจี้ยนเฉินที่เข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว แม้ในอาณาเขตของเขาเอง เขาก็ไม่สามารถฟื้นฟูได้เนื่องจากผนึกในตัวเขา ยิ่งการต่อสู้ถูกดึงออกมานานเท่าไหร่เขาก็เสียเปรียบมากขึ้น ดังนั้นเขาจึงบ้าคลั่งทันที เขาหยุดและพุ่งไปข้างหน้า พุ่งไปหาเจี้ยนเฉินด้วยพลังเฮือกสุดท้ายของเขา เขาคำรามอย่างดุเดือด “ข้ามีเก้าร่างและแต่ละร่างก็มีพลังมาก ! ร่างกายของข้าที่อยู่ในชั้นหนึ่งอ่อนแอที่สุด และร่างในชั้นที่เก้าแข็งแกร่งที่สุด ! เจ้าสามารถฆ่าข้าในชั้นหนึ่งได้ แต่ข้าอยากเห็นว่าเจ้าจะฆ่าข้าในชั้นเก้าได้อย่างไร ? ตราบใดที่ข้ายังอยู่บนชั้นนั้น เจ้าก็จะไม่สามารถแย่งหอคอยไปได้ ! ”
เด็กชายพุ่งเข้าหาเจี้ยนเฉินโดยไม่กลัวความตาย เขาไม่ได้หลีกเลี่ยงกระบี่จือหยิงเลย เขาชี้ไปที่หน้าอกของเขาในขณะที่มันกะพริบด้วยแสงสีม่วง
ปัง !
กระบี่จือหยิงทะลุหน้าอกของเด็ก แต่ในขณะเดียวกัน เด็กชายก็เหวี่ยงหมัดใส่เจี้ยนเฉิน กำปั้นปะทะกันอย่างรุนแรงกับเจี้ยนเฉินจนเกิดเสียงดัง
ใบหน้าของเจี้ยนเฉินเปลี่ยนไป และเขาก็กระอักเป็นเลือด เขาถูกเป่ากลับไปทันทีในขณะที่ร่างของเด็กชายค่อย ๆ อันตธานไป
เจี้ยนเฉินตั้งหลักได้หลังจากลอยไปหลายกิโลเมตร ใบหน้าของเขาซีด แม้ว่านิพพานอมตะเที่ยงแท้จะแยกจิตวิญญาณของหอคอยออกเป็น 9 ส่วน ซึ่งทั้งหมดได้ผนึกเขาไว้ แม้เพียงชิ้นส่วนที่อ่อนแอที่สุดก็มีพลังของระดับขอบเขตดั้งเดิม มันยากมากสำหรับเจี้ยนเฉินที่จะอดทนต่อการโจมตีจากจอมยุทธ์ขอบเขตดั้งเดิม ดังนั้นเขาจึงได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก
เมื่อเด็กหายไป พื้นที่ที่เขายืนอยู่ก่อนหน้านั้นเริ่มสั่นสะเทือนและค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นหลุมดำ
เจี้ยนเฉินรู้ว่าหลุมน่าจะเป็นทางเข้าสู่ชั้นถัดไป อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้เร่งรีบไปข้างหน้า เขากลับไปนั่งที่เดิม กลุ่มพลังเซียนธาตุแสงที่มีความหนาแน่นสูงแผ่พลังงานออกมาปกคลุมร่างของเขาด้วยแสงสีขาวนวล ในขณะเดียวกันอาการบาดเจ็บของเขาก็เริ่มหายเป็นปกติอย่างไม่น่าเชื่อ
ในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเจี้ยนเฉินก็ฟื้นตัวจากบาดแผลที่คนอื่นจะใช้เวลาสองสามเดือนเป็นอย่างน้อยที่สุดหรืออาจเป็นปี ตอนนี้เขาดูดีเหมือนใหม่
เจี้ยนเฉินลุกขึ้นยืนหลังจากที่เขาถึงจุดสูงสุดแล้วเท่านั้น เขาเดินเข้าไปในหลุมมืดอย่างมั่นใจที่นำไปสู่ชั้นสอง
ชั้นสองก็มีโลกขนาดใหญ่ มันอ้างว้างและไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิต
สิ่งแรกที่เจี้ยนเฉินทำคือฉีกผ่านกลุ่มเมฆหลังจากมาถึงชั้นสอง เขาจ้องมองดวงอาทิตย์ ดวงอาทิตย์เหลือเพียงชิ้นส่วนเท่านั้น มันเสียหายหนักและน้อยกว่าหนึ่งในสิบของขนาดดั้งเดิม
เจี้ยนเฉินจ้องมองดวงอาทิตย์สักพักหนึ่งก่อนจะยืนยันว่ามันไม่ใช่จิตวิญญาณวัตถุในท้ายที่สุด หลังจากยืนยันแล้ว เขาจึงมองดูเมฆเบื้องล่างและมองไปรอบ ๆ เพียงเพื่อยืนยันให้มั่นใจว่ามันไม่มีปัญหา
เจี้ยนเฉินบินไปที่ชั้นสองอย่างไร้จุดหมาย เขาผ่านภูเขาที่แห้งแล้งหลายลูก โครงกระดูกของสัตว์มากมายอยู่บนภูเขา พวกมันมีขนาดใหญ่มากและดูเหมือนว่าจะมีความแข็งแกร่งมากกว่าขอบเขตดั้งเดิมเมื่อตอนที่พวกมันยังมีชีวิตอยู่ โครงกระดูกอยู่ที่นี่มาเป็นเวลานาน อาจเป็นเพราะหอคอยได้รับความเสียหาย มันถูกกัดกร่อนจนสึกหรอ เพียงสัมผัสเบา ๆ มันก็จะกลายเป็นกองฝุ่น
