ตอนที่ 1623: ทำลายไม่ได้ (2)
ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความแข็งแกร่งของมันลดลง มันจะพยายามหนีจากเจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์ มันจะพยายามหลบหนีโดยใช้การพับมิติ ความสามารถนี้เป็นสิ่งที่มันถนัดในเวลาที่อ่อนแอเช่นนี้
“เจี้ยนเฉิน เจ้าจะเป็นเป้าหมายต่อไป” อาต้าพูดกับเจี้ยนเฉินผ่านทักษะการสื่อสาร น้ำเสียงของเขาอ่อนแอมาก ตอนนี้เขาไร้ความสามารถ
แสงแวววับส่องประกายผ่านดวงตาของเจี้ยนเฉิน เขากลายเป็นร่างพร่ามัวและไล่ตามจิตมาร เขาแทงเข้าไปในหมอกสีแดงโดยตรง
การโจมตีครั้งนี้กระพริบด้วยปราณกระบี่สีขาวรุ่งโรจน์ ส่วนใหญ่ถูกซ่อนอยู่ข้างในโดยไม่รั่วไหลออกไปเพื่อป้องกันการทำลายทวีปเทียนหยวนด้วยคลื่นกระแทก ในเวลาเดียวกัน แสงสีฟ้าและสีม่วงก็หายไปอย่างสมบูรณ์ เจี้ยนเฉินรู้สึกว่าเอเดรียนน่าคอยสังเกตเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ตลอดเวลา เพื่อหลีกเลี่ยงการเปิดเผยต้นกำเนิดของกระบี่คู่ เขาจึงปกปิดความเปล่งประกายของกระบี่ที่ไม่เหมือนใครเพื่อไม่ให้มันถูกปล่อยออกมา
เขารู้ว่าไม่ใช่ราชาเทพทุกคนที่จะรู้ถึงต้นกำเนิดของกระบี่คู่ เขาไม่อยากเสี่ยง
กระบี่จือหยิงแทงเข้าไปในหมอกสีแดงด้วยปราณกระบี่อันทรงพลัง ทำให้หมอกสีแดงขึ้นมาปั่นป่วนอย่างรุนแรงทันที การโจมตีของเจี้ยนเฉินยังไม่ได้มีความแข็งแกร่งเต็มที่ แต่มันก็สามารถบรรลุขอบเขตเทพได้ ทุกที่ที่กระบี่ผ่านไป หมอกสีแดงรอบข้างจะเริ่มสลาย พลังของจิตมารลดลงอีกครั้งโดยลดระดับจากขั้นย้อนกลับช่วงต้นเหลือเพียงขั้นรับมอบ
ตอนที่พลังของจิตมารนั้นคล้ายหรือมากกว่าของเจี้ยนเฉิน การโจมตีของเขาก็ไม่สามารถทำร้ายมันได้มากนัก ทำให้มันต่อต้านได้อย่างง่ายดายด้วยความแข็งแกร่งของมันเอง อย่างไรก็ตามเมื่อมันเริ่มอ่อนแอลงเรื่อย ๆ มันก็ยากขึ้นเรื่อย ๆ ที่จะทนต่อการโจมตีขอบเขตเทพจากเจี้ยนเฉิน แทบทุกครั้งที่เขาโจมตีไปจะเพียงพอที่จะจัดการกับจิตมารและกำจัดความแข็งแกร่งของมันอย่างรวดเร็ว
ในขณะเดียวกัน จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมพร้อมกับค่ายกลสังหารเทพก็มาถึงในที่สุด มันลงมาจากอากาศอย่างรวดเร็วและห่อหุ้มจิตมาร โดยใช้ปราณกระบี่เพื่อทำร้ายจิตมาร
จิตวิญญาณราชันย์ก็กลับมาจากอวกาศ เขายืนอยู่ตรงข้ามกับเจี้ยนเฉินและเริ่มโจมตีจิตมารอย่างเต็มพลัง อย่างไรก็ตาม พวกเขาสองคนมีพลังมากเกินไป พวกเขาสามารถต่อสู้อย่างไร้ความปราณีในอวกาศ แต่พวกเขาต้องระวังอย่างมากในแต่ละครั้งที่พวกเขาออกมาเพื่อหลีกเลี่ยงการทำลายทวีปนี้ พวกเขาปกปิดพลังงานของตัวเองอย่างสมบูรณ์โดยไม่ปล่อยให้สิ่งใดรั่วไหลออกไป
จิตมารถูกล้อมรอบ มันไม่สามารถกลืนกินพี่น้องสี่คนได้อีกต่อไป ในเวลาเดียวกัน พลังของมันก็อ่อนแอลงและอ่อนแอลงหลังจากการโจมตีแต่ละครั้ง ในท้ายที่สุดมันลดระดับลงจากขอบเขตดั้งเดิมเหลือเพียงขอบเขตเซียน
เจี้ยนเฉินพุ่งเข้าไปในหมอกสีแดงของจิตมารเพื่อช่วยพี่น้องทั้งสี่ที่ยังติดอยู่ในนั้น
“เจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้ อาหารของข้า ! ไม่มีใครทำลายข้าได้ ! ไม่มีใครฆ่าข้าได้ ! ” จิตมารคำรามอย่างบ้าคลั่ง หลังจากลดระดับมาถึงขอบเขตเซียน มันไม่มีความหวังที่จะหลบหนีอีกต่อไป ทั้งหมดที่มันทำได้ก็คือสาปแช่ง หากมันไม่ได้ต้องการกลืนกินพี่น้องสี่คนและได้รับประโยชน์อย่างมาก มันจะไม่ตกอยู่ในสภาวะเช่นนี้ มันไม่เพียงล้มเหลวในการกลืนกินในช่วงเวลาสำคัญเท่านั้น แต่มันยังได้รับบาดเจ็บอย่างหนักจากทั้งสี่คน
“เอาค่ายกลสังหารเทพออกไป ปล่อยมันไว้ให้ข้าและจิตวิญญาณราชันย์จัดการ” เจี้ยนเฉินพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ ตอนนี้จิตมารได้กลายเป็นสิ่งที่เทียบเท่ากับเซียนจักรพรรดิ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องใช้ค่ายกลสังหารเทพอีกต่อไป ในความเป็นจริง ค่ายกลจะเข้ามาเกะกะพวกเขาถ้ามันยังอยู่
จอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมจากทั้งสองโลกได้นำค่ายกลสังหารเทพออกไปโดยทันที ทันทีที่ค่ายกลหายไป เจี้ยนเฉินก็ควบคุมเกราะไหมบรรพกาลเพื่อกักขังจิตมารไว้ที่นั่น มันจึงหนีไปไหนไม่พ้น
จิตมารพุ่งเข้าชนทั่วพื้นที่ของเกราะไหมบรรพกาลอย่างต่อเนื่องในความพยายามที่จะหลบหนี แต่มันไม่สามารถแยกออกจากตาข่ายได้เพราะตอนนี้พลังของมันลดลง มันเผชิญหน้ากับการโจมตีของเจี้ยนเฉินและจิตวิญญาณราชันย์ พลังของมันลดลงอีกครั้ง คราวนี้สู่ขอบเขตมนุษย์ หมอกสีแดงของมันก็หายไปเช่นกัน เผยให้เห็นแก่นของจิตมาร
แก่นกลางเป็นลูกบอลสีแดงขนาดเท่ากำปั้น ดูเหมือนปีศาจเลือด แผดเผาด้วยพลังแห่งกการมีอยู่ที่เย็นยะเยือกและชั่วร้าย นี่คือแก่นของจิตมาร เฉพาะเมื่อมันถูกทำลาย จิตมารถึงจะสิ้นฤทธิ์อย่างแท้จริง
เจี้ยนเฉินแทงแก่นของจิตมารโดยตรงผ่านช่องว่างในตาข่าย แต่การโจมตีของเขาไม่โดนแก่น เขาล้มเหลวในการผ่าแก่น แก่นใช้พลังไปบางส่วนเท่านั้น นั่นเท่ากับว่าการโจมตีของเขานั้นไร้ประโยชน์
เจี้ยนเฉินหรี่ตาลง
ใบหน้าของจิตวิญญาณราชันย์เปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่นกัน เขาเฉือนเข้าไปและผลลัพธ์ก็เหมือนกับการโจมตีของเจี้ยนเฉิน กระบี่หมอกเมฆทะลุผ่านแก่นและไม่สามารถทำอันตรายมันได้เลย
“เจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้ ! ข้าทำลายไม่ได้ ! ” เสียงจิตมารแผ่ออกไปจากแก่นกลางพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างชั่วร้ายของจิตมาร มันกำลังหัวเราะเยาะ ดูเหมือนว่าจะเป็นการเยาะเย้ยอาหารที่ประเมินค่าตัวเองสูงไป
เจี้ยนเฉินทรุดตัวลง เขาพ่นลมหายใจเยือกเย็นออกมา เขาใช้พลังวิญญาณนักรบกับวิญญาณของเขาในขั้นแลกเปลี่ยน ทันใดนั้นพลังพิเศษที่รวมตัวกันอย่างสมบูรณ์จากพลังของวิญญาณก็ปรากฏตัวขึ้น พลังนั้นไม่มีรูปร่างและไม่สามารถทำร้ายร่างกายที่มีตัวตนได้ แต่มันตั้งเป้าหมายเป็นวิญญาณโดยเฉพาะ จากนั้นมันก็พุ่งเข้าใส่จิตมารพร้อมด้วยแสงไฟราวกับดาบคมภายใต้การควบคุมของเจี้ยนเฉิน
เจี้ยนเฉินยังไม่พบวิธีการที่จะผลักดันพลังวิญญาณนักรบไปสู่ศักยภาพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่วิญญาณของเขามาถึงขั้นแลกเปลี่ยนแล้ว ดังนั้นการใช้พลังวิญญาณนักรบจึงนำไปสู่การแทรกซึมแรงกดดันบางอย่างในสภาพแวดล้อม ใบหน้าของจอมยุทธขอบเขตดั้งเดิมทั้งหมดของทั้งสองโลกเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาสัมผัสถึงพลังแห่งการมีอยู่นี้ ด้วยความตกใจ พวกเขาค้นพบว่าแรงกดดันนี้ได้กดทับวิญญาณของพวกเขาไว้ แม้ว่าแรงกดดันไม่ได้มุ่งเป้าไปที่พวกเขา แต่โดยพื้นฐานแล้วจอมยุทธขั้นรับมอบทั้งหมดในหมู่พวกเขาสามารถรู้สึกขนลุกจากวิญญาณส่วนลึก
มันเหมือนว่าวิญญาณของพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสทันทีหากแรงกดดันพุ่งเป้าไปที่พวกเขา วิญญาณของพวกเขาอาจเลือนหายไป
แรงกดดันก่อให้เกิดภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่อย่างยิ่งต่อจอมยุทธขั้นรับมอบทั้งหมดที่มีอยู่ มีเพียงจอมยุทธขั้นหวนกลับเท่านั้นที่ยังสามารถรักษาท่าทีสงบไว้ได้ แน่นอนว่าพวกเขาจะรู้สึกเหมือนกันกับจอมยุทธขั้นรับมอบหากแรงกดดันกำหนดเป้าหมายไว้ที่พวกเขา
พลังวิญญาณนักรบเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่มาก มันยอดเยี่ยมมากพอที่จะส่งความหนาวเหน็บลงมาที่กระดูกสันหลังของผู้คนจำนวนมากจากโลกเซียน พลังวิญญาณนักรบสามารถฆ่าจอมยุทธในระดับเดียวกันได้ทันที และพลังวิญญาณนักรบยังสามารถทำร้ายคนที่แข็งแกร่งกว่าผู้ใช้ได้ อย่างไรก็ตาม เจี้ยนเฉินยังไม่เข้าใจวิธีการใช้พลังวิญญาณนักรบ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถแสดงศักยภาพของมันได้อย่างเต็มที่ ด้วยเหตุนี้ พลังวิญญาณนักรบจึงสามารถคุกคามได้เพียงคนที่อ่อนแอกว่าเขา
พลังวิญญาณนักรบทะลุผ่านร่างของจิตมารในรูปของกระบี่ที่มองไม่เห็น มันทำให้เจี้ยนเฉินผิดหวังอีกครั้ง เพราะมันไม่สามารถทำอันตรายอะไรต่อจิตมารได้เลย
