ตอนที่ 1785 – ผู้พิทักษ์จักรวรรดิ
ชายชราดูธรรมดามาก ๆ เขาไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเลย เขาเหมือนกับคนอื่น ๆ เขายืนอยู่ที่นั่นขณะที่เขาจ้องมองไปที่เมืองที่ถูกผนึกด้านล่าง ในขณะนั้นสายตาของเขาแหลมคมขึ้น
“ฮึ่ม เฉินหลง เจ้ากล้าพอที่จะผนึกเมืองของราชอาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียนของเรา เจ้าคิดว่าอาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์ของเราเป็นสวนของเจ้าที่เจ้าสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ ? ” ด้วยสิ่งนั้นชายชรายื่นมือของเขาและกดเบา ๆ ลงไปที่ค่ายกลอันยิ่งใหญ่
มิติดูเหมือนจะจมลงด้วยท่าทางนั้น ค่ายกลที่ห่อหุ้มเมืองทั้งเมืองดูเหมือนจะบอบบางเหมือนกระจกแตกและพังทลายโดยตรง มันไม่สามารถต้านทานการเคลื่อนไหวแบบสบาย ๆ จากชายชรา
“ เขาคือผู้พิทักษ์จักรวรรดิสูงสุด ! ”
“คำนับผู้พิทักษ์จักรวรรดิสูงสุด ! ”
…
ผู้คนจากตระกูลต่าง ๆ ในเมืองต่างก็พบเห็นชายชราและพวกเขาก็รู้สึกตื่นเต้น โดยไม่ลังเลใด ๆ พวกเขาก็โค้งคำนับต่อชายชราในทันที ความชื่นชมครอบคลุมใบหน้าของพวกเขา
ผู้พิทักษ์จักรวรรดิสูงสุดมีสถานะที่ยอดเยี่ยมอย่างยิ่งในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ มันสามารถอธิบายได้ว่ายอดเยี่ยมที่สุด
นี่เป็นเพราะผู้พิทักษ์จักรวรรดิสูงสุดอยู่ในขั้นราชาเทพ นอกเหนือจากราชาศักดิ์สิทธิ์มีเพียงผู้พิทักษ์จักรวรรดิสูงสุดท่านั้นที่เป็นราชาเทพในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียน
ชายชราที่มีหนวดเคราสีขาวประสานมือลง เขาไม่ได้รังเกียจความสุภาพของขั้นเทพ เขากล่าวอย่างเยือกเย็น “เฉินหลงได้ปิดผนึกเมืองหลักของแคว้นหนึ่งในสามสิบหกแคว้นของเรา เขายั่วยุอาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์ของเราด้วยการกระทำเช่นนี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์ของเราห้ามเขาเข้ามา ถ้าเขามา ข้าจะฆ่าเขาด้วยตัวเอง”
“อะไร ! ที่จริงแล้วปรมาจารย์เฉินหลงเป็นผู้ซึ่งผนึกเมืองหลักของแคว้นเรา…”
ขั้นเทพต่างก็แปลกใจเมื่อพวกเขาได้ยินว่ามันคือเฉินหลง ปรมาจารย์เฉินหลงเป็นปรมาจารย์ค่ายกลที่มีชื่อเสียง เขามีความเชี่ยวชาญที่ยอดเยี่ยมอย่างยิ่งในเรื่องค่ายกลและการฝึกฝนด้วยตัวของเขาเองมาถึงขั้นเหนือเทพช่วงปลาย ทำให้เขามีชื่อเสียงโดยรอบในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์
ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว ชายชราเคราสีขาวก็หายตัวไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้ง เขาก็มาถึงที่ซึ่งเจี้ยนเฉินและปรมาจารย์เฉินหลงต่อสู้กัน
การต่อสู้ของพวกเขาทำให้สถานที่ที่ผิดเพี้ยนไปอย่างสิ้นเชิง พื้นดินทรุดตัวลงและแตกเป็นระลอกคลื่น พลังงานบรรพกาลในบริเวณโดยรอบยังคงไม่สงบ
“มีกฎแห่งกระบี่เหลืออยู่ที่นี่ ในภูมิภาคนี้นอกจากหลิงเฮ่ากงที่มาถึงขั้นเหนือเทพ ด้วยกฎแห่งกระบี่แล้วมีเพียงคนเดียวคือเจี้ยนเฉินที่ปรากฏตัวขึ้นในทันใด” ชายชราหนวดเคราขาวลอยอยู่บนท้องฟ้าในขณะที่เขาสังเกตสภาพแวดล้อม
“ดูเหมือนเจี้ยนเฉินจะต่อสู้กับเฉินหลง จากตัวตนที่เหลือและร่องรอยบางอย่าง ควรมีสามคนที่มีส่วนร่วมในการต่อสู้ บุคคลที่สามต้องเป็นวิญญาณที่ติดอยู่ในกับดักของเฉินหลง”
ทันใดนั้น ชายชราก็หลับตา ด้วยการฝึกฝนของเขาที่ระดับราชาเทพ เขารู้สึกถึงร่องรอยและเครื่องหมายต่าง ๆ ที่ทิ้งไว้ที่นี่
เมื่อเขาลืมตาเขามองไปในทิศทางที่แน่นอนและไม่แปลกใจ นั่นคือทิศทางที่เจี้ยนเฉินจากไป
“มีกระแสปราณของเจี้ยนเฉินที่นี่ ดูเหมือนว่าเขาจะออกไปในทิศทางนั้น มีเลือดจำนวนมากในหลุมลึก ตัวตนของเลือดตรงกับตัวตนของเฉินหลงมากยกเว้นว่ามันจะวุ่นวายเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน มันเกิดจากแผ่นค่ายกลเคลื่อนย้ายระยะไกลและตัวตนของเฉินหลงก็สูญหายลงด้วยเช่นกัน ดูเหมือนว่าในการต่อสู้ระหว่างคนทั้งสอง เฉินหลงจะพ่ายแพ้ ! ”
ชายชราเคราขาวอดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้างเมื่อเขามาถึงจุดนี้ในการวิเคราะห์ของเขา แม้ว่าด้วยความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขา เขาพบว่ามันไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว
เนื่องจากข้อมูลที่เขามีอยู่มี เพียงความเข้าใจของกฎแห่งกระบี่ของเจี้ยนเฉินที่ได้มาถึงขั้นเหนือเทพ ในขณะที่การฝึกฝนของเขานั้นอ่อนแออย่างน่าสมเพช แม้ว่าเขาจะมีไพ่ตายที่ทรงพลังที่แม้แต่ขั้นเหนือเทพนั้นยังต้องระวัง แต่ก็ยังไม่สามารถคุกคามพวกเขาได้
อย่างไรก็ตาม ในการต่อสู้กับปรมาจารย์เฉินหลง เฉินหลงพ่ายแพ้แม้จะได้รับความช่วยเหลือจากวิญญาณ เขาพบว่ามันค่อนข้างยากที่จะเชื่อ
“ ดูเหมือนเจี้ยนเฉินไม่ธรรมดา ข้าต้องปรึกษาเรื่องนี้กับปิงเทียนทันที” ชายชราพึมพำก่อนจะหายตัวไปทันที
แน่นอนว่าเขาไม่ได้หายตัวไปอย่างแท้จริง เขาบินเร็วเกินไปจนไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า นี่เป็นสาเหตุที่ดูเหมือนว่าเขาจะหายตัวไปในทันที
ในพริบตา มันเป็นเวลาสามวันแล้วนับตั้งแต่การต่อสู้ของเจี้ยนเฉินกับปรมาจารย์เฉินหลง
ในที่สุด เจี้ยนเฉินได้ฟื้นพลังแห่งจิตวิญญาณของเขาหลังจากนั้นสามวัน
“ข้าได้รับประโยชน์จากการต่อสู้ครั้งนี้ เส้นทางกระบี่ของข้าเพิ่มขึ้นอีกมาก ข้ารู้สึกว่าข้าได้มาถึงจุดสูงสุดของความสำเร็จเล็กน้อย ข้าอยู่ห่างจากความสำเร็จบางส่วนเพียงก้าวเดียวเท่านั้น” เจี้ยนเฉินบ่น เขาเปลี่ยนตัวตนของเขาอีกครั้งหลังจากฟื้นตัวได้อย่างเต็มที่ เพื่อเข้าสู่เมืองหลัก ในขณะที่ยังอยู่ในระดับต่ำเหมือนหยางยู่เทียน
เจี้ยนเฉินเริ่มระวังตัวมากขึ้นหลังจากที่ปรมาจารย์เฉินหลงลอบโจมตีเขาครั้งสุดท้ายในเมืองหลัก
“ราชาศักดิ์สิทธิ์เป็นคนที่กล้าหาญจริงๆ เขาสั่งให้จับกุมปรมาจารย์เฉินหลงในอาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมด…”
“มีเพียงราชาเทพดั่งเช่นราชาศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่มีอำนาจสั่งการจับกุมขั้นเหนือเทพช่วงปลาย…”
“ค้นหาปรมาจารย์เฉินหลง ไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับเขาเลย เพียงส่งข่าวโดยเร็วที่สุด ข้าได้ยินมาว่าเมื่อค้นพบปรมาจารย์เฉินหลง ผู้พิทักษ์จักรพรรดิสูงสุดจะมาฆ่าเขาด้วยตัวเอง…”
“ปรมาจารย์เฉินหลงมีพลัง แต่เขาจะไม่สามารถต่อสู้กับผู้พิทักษ์จักรวรรดิสูงสุดได้ ปรมาจารย์เฉินหลงเดือดร้อนแล้ว อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่เขาไม่ได้เข้าสู่อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ของเราอีกครั้งเขาควรจะสบายดี…”
…
การสนทนาที่เข้มข้นดึงดูดเจี้ยนเฉินทันทีที่เขาเข้าเมือง เขาค้นพบว่าราชาศักดิ์สิทธิ์ของอาณาจักรได้สั่งให้จับกุมปรมาจารย์เฉินหลงด้วยตัวเอง
“คำสั่งจับกุมนี้เป็นเหมือนการยับยั้ง มันมีจุดมุ่งหมายเพื่อขัดขวางขั้นเหนือเทพจากอาณาจักรอื่นลงมือ”
“ การปรากฏตัวของสุสานราชาต้วนมู่ได้ดึงดูดขั้นเหนือเทพจำนวนมากในอาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์โดยรอบ เนื่องจากมีจำนวนมากเกินไปแม้แต่ราชาศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่สามารถหยุดพวกเขาทั้งหมดได้ เขาได้แต่ปล่อยให้เรื่องพัฒนาไปตามธรรมชาติได้เท่านั้น”
“ เมื่อเรื่องของสุสานใกล้จะสิ้นสุด ราชาศักดิ์สิทธิ์ก็เริ่มแสดงให้เห็นถึงพลังอันแท้จริงของเขา เขาใช้เรื่องของปรมาจารย์เฉินหลงเพื่อขัดขวางขั้นเหนือเทพจากอาณาจักรอื่น ๆ พวกเขาสามารถมาถึงอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ของเรา แต่พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้สร้างปัญหา มิฉะนั้นผู้พิทักษ์จักรวรรดิสูงสุดจะฆ่าพวกเขาด้วยตัวเอง”
เจี้ยนเฉินเข้าใจถึงความตั้งใจของราชาศักดิ์สิทธิ์ในไม่ช้าและเขาก็ยิ้มอย่างไม่แยแส สิ่งที่เขากลัวที่สุดในตอนนี้คือขั้นเหนือเทพหลายคนไล่ตามเขา แต่ตอนนี้ด้วยการแทรกแซงของราชาศักดิ์สิทธิ์ ขั้นเหนือเทพจากต่างอาณาจักรจะต้องหวาดกลัวอย่างแน่นอน พวกเขาจะไม่กล้าอีกต่อไป
ท้ายที่สุด เหนือเทพคนอื่น ๆ ก็ไม่เหมือนปรมาจารย์เฉินหลง ความเกลียดชังของพวกเขาต่อเจี้ยนเฉินนั้นไม่ได้ลึกซึ้ง แม้ว่าพวกเขาต้องการจะต่อสู้กับเจี้ยนเฉินจริง ๆ พวกเขาต้องพิจารณาให้ดีว่าพวกเขาจะฆ่าเจี้ยนเฉินก่อนที่ราชาศักดิ์สิทธิ์ของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์จะมาถึงได้หรือไม่
“นั่นเป็นข่าวดีสำหรับข้า” เจี้ยนเฉินคิดกับตัวเองก่อนเดินเอามือไพล่หลังเข้าเมืองโดยตรง เขาคิดบางอย่าง “ ถึงเวลาที่ข้าจะต้องลงหลักปักฐานที่นี่ จากนี้ไปข้าจะรับผิดชอบแคว้นตงอัน ! ”
