ตอนที่ 1849: ความเดือดดาลของเจี้ยนเฉิน (1)
เจี้ยนเฉินไม่สนใจฮัวหยงหยวน เขาจ้องไปที่ค่ายกลสังหารและพูดว่า “เจ้าจะยอมรับข้อตกลงหรือไม่ ? หากเจ้าไม่รับ ข้าก็จะไม่บังคับ”
“ผู้อาวุโส…” สีหน้าของฮัวหยงหยวนและผู้อาวุโสคนอื่น ๆ เปลี่ยนไป หากค่ายกลถูกทำลายจริง ๆ ตราบใดที่ผู้อาวุโสเพียงคนเดียวจากกลุ่มของเซิ้งเฟยรอดกลับไปที่สำนัก พวกเขาจะต้องได้รับการลงโทษอย่างรุนแรง ตามความเป็นจริง ฝ่ายของพวกเขาอาจละทิ้งพวกเขาทั้งหมด
นี่เป็นเพราะตำแหน่งของผู้นำยังไม่ได้อยู่กับฝ่ายของพวกเขา
เซิ้งเฟยและคนอื่น ๆ ที่อยู่ในค่ายกลต่างตื่นเต้นดีใจ พวกเขาตกลงรับข้อเสนอของเจี้ยนเฉินอย่างกระวนกระวาย
หลังจากได้รับคำตอบจากพวกเขา เจี้ยนเฉินก็ไม่ลังเลเลยและคว้าไปในอากาศ ปราณกระบี่ขนาดใหญ่ที่รุ่งโรจน์นั้นถูกควบแน่น มันยิงไปทางค่ายกลสังหารเป็นแนวแสงสีขาว
ช่วงเวลาที่เจี้ยนเฉินเคลื่อนไหว ฮัวหยงหยวนและอีกสี่คนก็ขยับเช่นกัน แสงเย็นส่องผ่านดวงตาของพวกเขาและพวกเขาก็พุ่งขึ้นมาจากพื้นดินในเวลาเดียวกัน มีใบมีดสีแดงขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในมือพร้อมกัน มันเหมือนกับว่าใบมีดถูกย้อมด้วยเลือด
“ค่ายกลดาบของตะวันโลหิต ! ”
ฮัวหยงหยวนและคนอื่น ๆ ตะโกนออกมาในเวลาเดียวกัน. ใบมีดของพวกเขาส่องแสงสีแดงที่แผดเผาขณะที่เปลวไฟเริ่มลุกไหม้ ดาบโลหิตทั้งสี่เล่มไขว้กัน และแสงสีแดงที่แผดเผาหลอมรวมเข้าด้วยกัน มันกลายเป็นดวงอาทิตย์สีแดงเลือดขนาดใหญ่ที่แผ่ความร้อนออกมาอย่างน่ากลัว
ทั้งสี่ได้รวมตัวกันในค่ายกลในเวลาที่สั้นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ พวกเขาควบคุมดวงอาทิตย์ที่พวกเขาสร้างขึ้นโดยกลืนเจี้ยนเฉินด้วยปราณดาบ
พวกเขาจะไม่อาจมองดูเจี้ยนเฉินทำลายค่ายกลและอนุญาตให้เซิ้งเฟยและคนอื่น ๆ หลบหนีไป แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะเป็นขั้นเหนือเทพ พวกเขาก็ยังคงต่อสู้กับเขาได้โดยไม่ลังเล ทันใดนั้นพวกเขาก็จู่โจมทันทีในตอนที่เจี้ยนเฉินพยายามทำลายค่ายกล ส่งพลังการโจมตีที่ทรงพลังที่สุดของพวกเขาออกไป
“พวกเจ้าประเมินตนเองสูงเกินไป ! ” เจี้ยนเฉินพ่นลมออกทางจมูกอย่างเย็นชาและชี้ไปที่อากาศที่ว่างเปล่า
การกระทำของเขามีพลังอำนาจสูงสุดของขั้นเหนือเทพ การโจมตีที่ทรงพลังที่สุดจากค่ายกลที่ผู้อาวุโสทั้งสี่สร้างไม่สามารถไปถึงเจี้ยนเฉินได้ มันถล่มลงมาเพราะเจี้ยนเฉินขยับตัว
ดวงอาทิตย์สีแดงเลือดถล่มและกลายเป็นเปลวไฟที่เต็มท้องฟ้า มันย้อมสภาพแวดล้อมโดยรอบเป็นสีแดง ความร้อนที่น่ากลัวแผดเผาพื้นดิน
ปัง ! ผู้อาวุโสทั้งสี่กระอักเลือดออกมาขณะที่ตกลงมาจากเปลวไฟในสภาพที่น่ากลัว พวกเขาหน้าซีดและพวกเขาจ้องมองเจี้ยนเฉินด้วยความตกใจ
เขาไม่ใช่ขั้นเหนือเทพธรรมดาแน่นอน แม้ว่าขั้นเหนือเทพธรรมดาจะสามารถทุบผ่านค่ายกลได้ง่ายเหมือนที่เจี้ยนเฉินทำ แต่พวกเขาก็จะไม่มีกำลังเหลือพอที่จะจัดการกับพวกเขาได้เช่นกัน
“พวกเจ้าไม่ได้ใกล้เคียงกับพี่น้องธันเดอร์เลย” เจี้ยนเฉินพูดอย่างไร้อารมณ์ ในเวลาเดียวกัน ปราณกระบี่ของเจี้ยนเฉินก็ฟาดลงบนค่ายกลสังหารของฮัวหยงหยวนและพรรคพวก หลังจากเสียงระเบิด ค่ายกลสังหารก็เริ่มแตกและปลดปล่อยเซิ้งเฟยและอีกสามคนจากด้านในเป็นอิสระ
เซิ้งเฟยและคนอื่น ๆ ยืนอยู่ที่นั่นด้วยร่างท่วมเลือด พวกเขาจ้องเจี้ยนเฉินด้วยความตกใจ พวกเขายังตระหนักว่าบุคคลข้างหน้าพวกเขาเป็นขอบเขตเหนือเทพ
แต่ไม่นานหลังจากนั้น เซิ้งเฟยก็ได้สติขึ้นมา เขานำแร่ทองคำโลหิตออกมาโดยเร็วที่สุดและมอบให้เจี้ยนเฉินอย่างสุภาพ เขากล่าวว่า “ผู้อาวุโส ฮัวหยงหยวนและคนอื่น ๆ ละเมิดกฎของสำนักโดยพยายามสังหารสมาชิกคนอื่น ๆ ในสำนัก หากไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือของผู้อาวุโส เราคงต้องถึงจุดจบแล้วในวันนี้ เราหวังว่าผู้อาวุโสจะช่วยเราได้” เซิ้งเฟยขอความช่วยเหลือจากเจี้ยนเฉิน แม้ว่าค่ายกลจะถูกทำลาย แต่ทั้งสี่คนได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเขาพยายามหลบหนีจากกลุ่มของฮัวหยงหยวน
เจี้ยนเฉินได้ตรวจสอบแร่ทองคำโลหิตก่อนที่จะถอนหายใจออกด้วยความโล่งอกในที่สุด เขาเก็บหินไปแล้วพูดว่า “นี่เป็นเรื่องภายในของสำนักดาบโลหิตของพวกเจ้า ข้าจะไม่เข้าไปมีส่วนร่วม พวกเขาได้รับบาดเจ็บด้วยตอนนี้ ไม่ว่าพวกเจ้าต้องการจะหนีหรือต่อสู้ มันก็จะขึ้นอยู่กับพวกเจ้า” เจี้ยนเฉินพุ่งขึ้นไปบนฟ้าและเริ่มเดินทางกลับสู่เมืองหลวง
“วิ่ง ! ” เซิ้งเฟยและคนอื่น ๆ ตัดสินใจทันที พวกเขาหนีไปโดยเร็วที่สุด พวกเขาได้รับบาดเจ็บหนักกว่าเมื่อเทียบกับกลุ่มของฮัวหยงหยวน และพวกเขายังรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมากจากค่ายกลสังหาร พวกเขาไม่สามารถต่อสู้ได้
“ไล่ล่าพวกมัน อย่าปล่อยให้พวกมันกลับไปถึงสำนักได้” ฮัวหยงหยวนและคนอื่น ๆ ติดตามไปทันที
……..
เจี้ยนเฉินกลับไปยังเมืองหลวงของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียน เขาไม่ได้หยุดพักระหว่างทางเลยและมาถึงนอกศูนย์ประมูลโดยตรง หลังจากนั้นเขาก็ขยายสัมผัสทางวิญญาณของเขาไปในทุกทิศทาง
“ข้าได้รับแร่ทองคำโลหิต มีวัสดุที่มีคุณภาพสูงสุดสองอย่างที่ปรากฏในการประมูลในครั้งนี้ซึ่งข้าต้องการใช้ในการหลอมกระบี่คู่ สิ่งที่ข้าต้องการก็คือทองเพลิงที่ซีหยูซื้อมา” เจี้ยนเฉินเริ่มที่จะขยายสัมผัสทางวิญญาณของเขาเพื่อค้นหาซีหยูและโม่หยานจากศูนย์ประมูล เขามีความสุขมาก
ในขั้นต้น เขาเข้าร่วมในการประมูลบัวดึงวิญญาณเท่านั้น เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเจอวัสดุสองอย่างสำหรับกระบี่คู่ ซึ่งเป็นสิ่งที่น่าประหลาดใจสำหรับเขา เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ตื่นเต้น
“ข้าพบพวกเขาแล้ว…” เจี้ยนเฉินยิ้มอย่างแผ่วเบา อย่างไรก็ตาม ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปหลังจากนั้นไม่นานและเขาก็เริ่มขมวดคิ้ว เขารู้สึกไม่สบายใจ
ในช่วงเวลาต่อมา เขาก็หายตัวไปตามถนน
ซีหยูพยุงโม่หยาน ทั้งคู่ต่างก็เศร้าใจและหดหู่เมื่อพวกเขาท่องไปตามถนน โม่หยานยังไม่ฟื้นตัวจากบาดแผลหลังจากกินยาที่ซีหยูมอบให้นาง แต่อาการของนางก็เสถียรและไม่ได้แย่ลง
“ฮือ, ฮือ, ฮือ พี่ซีหยู ทองเพลิงที่ผู้นำเจี้ยนเฉินต้องการได้ถูกขั้นเหนือเทพของตระกูลหยางชิงไปแล้ว พี่คิดว่าเราควรทำอย่างไรดี ? สิ่งที่เราซื้อให้กับผู้นำเจี้ยนเฉินหลังจากผ่านปัญหามากมายกลับถูกนำไปง่าย ๆ เช่นนั้น ฮือ..…พวกเขาใจร้ายมาก พวกเขาทำเกินไปแล้ว…” ใบหน้าของโม่หยานซีดอย่างน่ากลัว นางสะอื้นอย่างเจ็บปวด น้ำเสียงของนางอ่อนแอ นางซูบผอมลงมาก
ใบหน้าของซีหยูนั้นมืดครึ้มมาก ดวงตาของนางเย็นชาอย่างน่ากลัว นางกล่าวว่า “เราทำได้เพียงรอผู้นำเท่านั้น เขาจะได้กลับมาตัดสินใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม ข้าจะจำสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ ข้าจะไม่มีวันปล่อยตระกูลหยางอยู่อย่างสงบสุข ข้าจะต้องแก้แค้นเมื่อข้ากลายเป็นขั้นเหนือเทพ”
ร่างสีขาวปรากฏขึ้นที่ปลายถนนหลังจากที่ซีหยูพูดจบแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาอยู่ห่างจากซีหยูและโม่หยานหลายพันเมตร แต่หลังจากที่เขาก้าวเพียงก้าวเดียว เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าหญิงสองคนโดยตรง เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วจนดูเหมือนว่าเขาหายตัวไป
“เกิดอะไรขึ้น ? โม่หยาน เจ้าได้รับบาดเจ็บ ? ใครทำร้ายเจ้า ? ” เจี้ยนเฉินจ้องมองโม่หยานอย่างใกล้ชิดขณะที่เขาคำราม เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและการจ้องมองของเขาน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม ดวงตาของเขาส่องแสงที่น่าตกใจซึ่งเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
“ผู้นำเจี้ยนเฉิน !” โม่หยานหลั่งน้ำตาเมื่อนางเห็นคนที่ปรากฏตัวต่อหน้านาง นางไปเกาะเจี้ยนเฉินไว้อย่างแน่นหนาขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม ในขณะนี้ เหมือนกับว่านางปลดปล่อยความเจ็บช้ำที่นางประสบมาทั้งหมด ดังนั้นนางจึงร้องไห้อย่างเจ็บปวดที่สุด
เจี้ยนเฉินจับโม่หยานเบา ๆ ขณะที่เขาตรวจสอบการบาดเจ็บของนางอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเขาดำคล้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ จนน่ากลัวมากขึ้น เขาจ้องมองซีหยูและพูดอย่างเย็นชาว่า “บอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น? ใครทำร้ายโม่หยาน ? ”
ปัจจุบันเจี้ยนเฉินเป็นเหมือนเสือดุร้าย ความโกรธอาฆาตอย่างเย็นชาที่เขาแสดงทำให้คนที่มองต้องสั่นไหว เขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน
