ตอนที่ 619 แก้สถานการณ์
สําหรับวิธีหลบการโจมตีจากมุมต่ำเช่นนี้มิยากเพียงแค่เขาเข้าประชิดผนังถ้ำซ้ายหรือขวาก็นับว่าศัตรูตัวฉกาจของตนจะต้องชลอความเร็วลงส่วนหนึ่งเพื่อไว้ในยามที่โจมตีผิดพลาด แม้ไม่ยากแต่ก็มิง่ายเช่นกันเพราะศัตรูของเขาก็เป็นกลุ่มจําพวกใช้ความเร็วและโดดเด่นในการเปลี่ยนวิถีการบินแบบฉับพลัน หลินหยางจึงมิเลือกการหลบที่ไม่ทราบว่าจะสําเร็จหรือล้มเหลวไม่แน่นอนเช่นนี้ จึงเหลือวิธีหลบเพียงแค่แบบเดียวเท่านั้นนั่นคือการกระโดดซึ่งนับว่าเป็นงานยากอย่างยิ่งสําหรับสภาพร่างกายของตนปัจจุบัน
การโจมตีสวนกลับนั้นกลับยากเย็นยิ่งกว่า ตอนนี้หัวไหล่ของเขายังส่งเสียงแปลกๆออกมาเป็นสัญญาณเตือนซึ่งคงไม่สามารถใช้งานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพสักเท่าไหร่นัก เพื่อมิให้มันย่ำแย่ไปกว่านี้เขาคงต้องหลีกเลี่ยงการฟันที่ต้องใช้องศาในวงกว้าง มิเช่นนั้นแขนขวาของเขาอาจได้รับความเสียหายหนักมากขึ้นไปอีก เพราะมิใช่เพียงค้างคาวตัวจิ๋วเท่านั้นที่ต้องเผชิญมันยังรวมไปถึงแวมไพร์ปีศาจซึ่งเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งด้านหลังของเขาด้วย เขาจึงไม่อยากทุ่มสภาพร่างกายที่แสนสาหัสของตนทิ้งไปทั้งหมดเพราะลูกกระจ๊อกเพียงตัวเดียวของมันอย่างแน่นอน
ส่วนมือซ้ายนั่นหรือ ลืมไปได้เลย นิ้วชี้และกลางที่หักไปหลังจากการต่อยหมัดใส่ปีกเหล็กของแวมไพร์ปีศาจแม้จะไม่แสดงความเจ็บปวดมากดังเก่า แต่มันก็ยังไม่อยู่ในสภาพที่จะสามารถใช้ได้งานดังปกติสุขอยู่ดี แม้แต่ตอนที่ใช้มือข้างนี้ถืออาวุธกระดูกหลินหยางก็ทําได้เพียงแค่กําหลวมๆมิได้ใส่แรงเต็มที่ มีอย่างนั้นจะเป็นตัวเขาเองที่ได้รับความเจ็บปวดจากบาดแผลเก่าดังกล่าว
ในเมื่อเหตุการณ์ไม่เอื้ออํานวยให้แก่การหลบหลีกและหลินหยางเองก็ละทิ้งการป้องกันไปนานโข ซ้ำร้ายการโจมตีทั้งหลายยังยากเย็นที่จะแตะต้องถูกตัวเป้าหมายทั้งยังมีปริศนาดำมืดเกี่ยวกับการรับรู้ทิศทางของค้างคาวตัวน้อย ตอนนี้ชายหนุ่มซึ่งมีดทั้งแปดด้านไม่ทราบต้องหาเพื่อรับมือกับศัตรูตัวจิ๋ว
การบุกของค้างคาวตัวน้อยไม่เคยต้องให้ศัตรูของตนคอยนาน เพียงครู่เดียวในระยะเกือบหนึ่งเมตรมันสามารถยื่นความห่างระหว่างทั้งสองเหลือเพียงครึ่ง เรียกได้ว่าแค่หลินหยางเอื้อมมือออกไปที่สามารถสัมผัสตัวของมันได้เลยทีเดียว และนี่เองก็คือระยะโจมตีที่พอเหมาะพอเจาะที่สุดสําหรับหลินหยางที่จะใช้การโจมโต้กลับดักทางเอาไว้ซึ่งหากใกล้เข้ามามากกว่านี้นับว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่ชายหนุ่มจะสามารถใช้การโจมตีที่ทรงพลังของตนได้เพราะมันไม่เหลือที่ให้เตรียมตัวตั้งท่าใดๆอีก และจนถึงตอนนี้หลินหยางก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเสื้อแขนง้างอาวุธมีท่าที่จะตอบโต้ใดๆ กลับกันเข่าทั้งสองข้างของเขางอลงเล็กน้อยย่อตัวลงต่ำพร้อมกันนั้นเองชายหนุ่มกระโดดถอยไปข้างหลังเว้นระยะห่างเพิ่มขึ้น
อย่างไรก็ตามระยะห่างทั้งสองก็ยังถูกลดลงเรื่อยๆ อย่างเช่นเคยเพราะการกระโดดถอยหลังของเขานั้นย่อมไม่สามารถเร็วไปกว่าการบินพุ่งเข้าหาของค้างคาวตัวจิ๋วได้ ทว่าหลินหยางมิได้ต้องการลดระยะห่างตั้งแต่แรก เขาต้องการบังคับให้เจ้าค้างคาวคนนี้กลับมาอยู่ในวิถีการโจมตีแบบแนวราบแทนการพุ่งจากมุมต่ำขึ้นมุมสูงต่างหาก และก็เป็นอย่างที่คิดเป้าหมายที่ค้างคาวตัวนี้เล็กไว้ก็คือส่วนหน้าท้องของชายหนุ่มที่เป็นเป้าหมายใหญ่ที่สุดบนร่างกายของคู่ต่อสู้และง่ายสําหรับการโจมตี เมื่อระยะถูกเว้นห่างออกไปการจงใจหวังใช้การโจมตีจากมุมต่ำขึ้นสูงของค้างคาวตัวจิ๋วก็เป็นอันถูกยกเลิกไปโดยปริยายเมื่อระดับความสูงของมันเพิ่มถึงขีดสุดในระดับเดียวกันกับเป้าหมายโจมตี
ทําให้มันจําต้องใช้การโจมตีแนวราบมุ่งเป็นเส้นตรงเข้าหาคู่ต่อสู้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เมื่องศัตรูให้เข้ามาในวิถีทางที่ตนได้ตระเตรียมเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยใบหน้าหลินหยางที่ขมวดคิ้วเคร่งเครียดอีกครั้ง แม้จะดีที่ร่างกายไม่ต้องรับภาระหนักเพียงเพื่อหลบหลีกการโจมตีโดยการกระโดดสูงที่ยังไม่แน่นอนว่ามีความเสี่ยงมากน้อยเพียงใด แต่เขาก็ยังไม่ลืมว่าเมื่อค้างคาวตัวนี้พุ่งในแนวราบมันสามารถใช้การเปลี่ยนทิศทางฉับพลันเพื่อเสริมการโจมตีที่แปลกใหม่ยากแก่หลบหลีกเช่นกัน ตอนนี้ในสมองเขาค้นหาวิธีเพื่อรับมือกับการศัตรูที่กําลังศึบหน้าเข้าหาตนทุกกระเบียดนิ้วอย่างชุลมุนวิเคาะห์สถานการณ์เฉพาะหน้าอย่างวุ่นวายใจ
แม้ค้างคาวตัวน้อยจะใช้รูปแบบการโจมตีอย่างเรียบง่ายเพียงแค่ใช้ร่างกายพุ่งชนเป้าหมาย แต่การโจมตีของมันนั้นแทบจะเรียกได้ว่าอิสระไร้ทิศทางยากจะคาดเดา การจะหลบการโจมตีของมันนั้นก็ยังไม่แน่นอนเสมอไปว่าจะหลบได้พัน หลังจากได้รับบทเรียนจากปีกเหลีกที่กรีดผ่านสีข้างของตนทิ้งบาดแผลยาวเอาไว้สร้างความเจ็บปวดสุดแสนเป็นใครก็คงมีอยากรับความเสี่ยงที่จะถูกการโจมตีเช่นนี้ซ้ำอีกครั้ง
ขณะที่กําลังครุ่นคิดอยู่นั้นศัตรูของเขาก็มิได้หยุดนิ่ง มันยังมุ่งตรงเข้าหาเฉกเช่นเคย ชายหนุ่มกําด้ามดาบหลวมๆร้างแขนเล็กน้อย
ฟวับ
หลินหยางตวัดดาบฟาดฟันเข้าใส่ค้างคาวตัวจิ๋วบางเบา ทั้งความเร็วและความรุนแรงอยู่ในระดับต่ำจึงเป็นเรื่องง่ายดายอย่างยิ่งที่จะหลบเลี่ยง ค้างคาวตัวจ้อยเบี่ยงเอียงตัวหลบการโจมตีโดยที่คมดาบมิได้เฉียดเนี่ยวร่างของมันแม้แต่ปลายก้อย เมื่อพ้นการโจมตีของคู่ต่อสู้เป็นที่เรียบร้อย มันกลับมาบินเป็นเส้นตรงเช่นเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย
เพียงแค่ดูด้วยตาเปล่าก็สามารถบอกได้เลยว่าการโจมตีนี้ไร้ประสิทธิภาพอย่างยิ่ง ไม่ต้องกล่าวถึงค้างคาวตัวจิ๋วที่มีความเร็วสูง แม้แต่เด็กตัวเล็กๆยังสามารถหลบได้อย่างไม่ยากเย็น
จากการฟันครั้งแรกหลินหยางหาได้ถึงมือกลับไม่ ดาบสั้นถูกฟันออกจากซ้ายไปขวาและค้างอยู่อย่างงั้น ส่วนค้างคาวตัวจิ๋วที่พุ่งเข้าหามันได้เลยผ่านจุดที่ดาบสั้นอยู่เป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้จุดที่มันอยู่คือบริเวณข้อศอกของหลินหยางส่วนระดับความสูงของมันอยู่ช่วงเอวของชายหนุ่มเท่ากับว่าดาบสั้นนั้นอยู่ด้านหลังของค้างคาวตัวนี้
หลินหยางหมุนคว่ำมือลงหันส่วนแหลมที่หักออกไปของตาบสั้นเข้าหาตัวโดยมีเป้าหมายคือค้างคาวตัวจิ๋ว แม้จะเผชิญการรับรู้ทิศทางปริศนาของค้างคาวตัวจิ๋วมาแล้วหลินหยางก็ยังมีล้มเลิกความตั้งใจ ไม่ว่าคู่ต่อสู้ของเขาจะแข็งแกร่งเพียงใดแต่อย่างน้อยมันย่อมต้องมีจุดอ่อนบ้าง การโจมตีที่ผ่านมาทั้งหมดล้วนเป็นการจู่โจมซึ่งหน้า ทั้งการพันแทงหรือการโจมตีจากมุมอับตั้งแต่ล่างขึ้นบนหรือบนลงล่าง แต่คราวนี้แตกต่างออกไปเพราะเขาตั้งใจจะใช้ดาบสั้นแทงใส่มันทางด้านหลัง!
เขาไม่เชื่อว่าค้างคาวตรงหน้าจะไม่มีช่องโหว่เพื่อเป็นการพิสูจน์ความคิดของตนจึงนํามาสู่การโจมตีดังกล่าว
เมื่อท่วงทําเข้าที่เข้าทางอย่างที่ต้องการเป็นที่เรียบร้อย หลินหยางกัดฟันแน่นฝืนความเจ็บปวดจากสภาพร่างกายที่ไม่เอื้อมอํานวยถึงแขนพุ่งเข้าหาตนอย่างรวดเร็ว แต่ความเร็วนี้ยังไม่เหลื่อมล้ำ “ไปจากค้างคาวตัวจิ๋ว ปลายแหลมของดาบสั้นทําได้เพียงไล่ตามค้างคาวตัวจ้อยจากด้านหลังคืบเข้าหาอย่างเชื่องช้า ไม่สามารถกระชับระยะห่างระหว่างเป้าหมายได้อย่างทันท่วงที แน่นอนความเร็วที่หลินหยางครอบครองอยู่ย่อมเหนือกว่าคู่ต่อสู้แต่ทว่าก็มิได้ทิ้งห่างกันไปมากนัก คู่ต่อสู้ของเขาก็มิได้อยู่นิ่งปล่อยให้หลินหยางกระทําอยู่ฝ่ายเดียวมันก็ยังพุ่งตรงเข้าหาเป้าหมายของตนเช่นกัน
เมื่อคํานวนจากความเร็วของศัตรูแล้วดูท่าก่อนที่คมแหลมของตาบสั้นจะเสียบถึงตัวค้างคาวตัวจิ๋วจะเป็นหลินหยางเสียเองที่ถูกค้างคาวตัวนี้พุ่งชนเสียก่อน
หลินหยางย่อมไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้นเขาย่อเข่าต่ำลงกระโดดถอยหลังลอยกลางอากาศทิ้ง ระยะห่างจากศัตรูอีกครั้ง ทว่ามิใช่การทิ้งระยะห่งอย่างพร่ำเพรื่อ เมื่อเขาดีดตัวไปด้านหลังนั้นมือขวาของตนก็ยังดึงกลับเข้าหาร่างโดยมิได้หยุดพัก ส่งผลให้ค้างคาวตัวจ้อยที่อยู่ระหว่างกลางถูกเป้าหมายที่ตั้งใจโจมตีของมันคือช่วงหน้าท้องของหลินหยางทิ้งห่างออกไป และคมดาบสั้นด้านหลังของค้างคาวตัวจิ๋วก็ถูกกระชับเข้าใกล้จวนเจียนจะถึงร่างของมันเต็มที่ แต่จากการกระทําของเขาทําให้ส่วนคมดาบสั่นเบียงไปมาไม่หยุดนิ่งยากที่จะเพิ่งถูกเป้าหมาย
