บทที่ 521 กลิ่นหอมสดชื่น
ภายในห้องปีกด้านตะวันตกเฉียงใต้ของวังเจ้าเมือง . . . . . . .
ห้องส่วนนี้มีพื้นที่ไม่กว้างนัก มีผ้าห่มขนหนาและพรมขนสัตว์อยู่ภายใน ผนังถูกตกแต่งด้วยไม้แกะสลักรูปสัตว์ ตั้งอยู่ตรงกลางห้องเป็นเตาธูปขนาดใหญ่ ควันหอมกระจายออกมา ข้างกระถางธูปเป็นเตียงนุ่มซึ่งส่องสว่างขึ้นด้วยอัญมณีเลอค่า
อัญมณีขาดเท่าผลวอลนัทสิบลูกส่องประกายแวววับสดใสอยู่ที่มุมห้อง
อาจได้ยินเสียงแมลงร้อง สายลมพัดเข้ามาในห้องทางหน้าต่าง เปลวไฟในห้องริบหรี่ไปมา .
” เจ้าจะทำอะไรน่ะ ? ” ฉื่อหยานขมวดคิ้ว เขาโกรธหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เขาพูดอย่างเย็นชา ” ข้าคิดว่าเราไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกันอีกแล้วมิใช่หรือ ? “
เหลิงต้านชิงยิ้มกริ่ม มือขาวของนางยังติดแขนของเขา นางไม่ปล่อยเขา
เมื่อนางได้ยินเขาพูดอย่างนั้น นางก็ไม่ได้โกรธ นางยิ้มหวานๆ และพูดกับเขา ” . เมื่อวิญญานหลักของเราได้หลอมรวมกัน เจ้าได้รู้ความลับทั้งหมดของข้าแล้ว หึ เจ้ารู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับข้า บอกข้าสิ ตอนนี้พวกเราควรทำอะไร ?”
ฉื่อหยาน ก็แปลกใจ เขายิ้มอย่างฝืนๆ .” ข้าได้ช่วยเจ้าแล้สไง นอกจากความลับของเจ้าแล้ว ความลับของข้าเจ้าเองก็ได้รับรู้เช่นกัน เช่นนี้ก็เท่าเทียมกัน และแปลว่าเราไม่มีอะไรคิดค้างกัน”
” เจ้าเป็นหนี้อะไรข้าจำมิได้รึ ?” เหลิงต้านชิงขบฟันพูด ใบหน้าของนางซีด นางนั่งลงบนเตียงของนาง . ” ในป่า เจ้าทำร้ายข้า ซึ่งแตกต่างจากพี่สาวและน้องสี่ของข้า เพราะข้านั้นเป็นเหยื่อของเจ้า
” แต่ข้าเพิ่งช่วยเจ้าไปเองนะ ! “
” เจ้าล่วงเกินวิญญานของข้า เจ้าจะทำเช่นไร ?
” อย่ามาไร้เหตุผล ถ้าเจ้าไม่เห็นด้วย ข้าก็คงไม่ก้าวเข้าไปในห้วงจิตสำนึกของเจ้า เจ้าเป็นคนบอกให้ข้าลงมือได้เอง . “
” เจ้าไม่ยอมรับสิ่งที่เจ้าทำรึ !
” ข้าทำอะไร ! “
” เจ้าต้องรับผิดชอบข้า ” เหลิงต้านชิงก้มหน้า ดวงตาของนางกลายเป็นเปียกชื้น ขณะที่นางกอดเขา นางกดนางร่างกายที่อ่อนนุ่มแนบกับเขาและกระซิบพูดด้วยึำหวาน” ข้ารู้ว่าเจ้าชื่นชอบร่างกายของข้า . . . “
” เจ้ามีสมบัติผู้ดีหน่อยไม่ได้หรือ ? ” ฉื่อหยาน ก็ประหม่า ความรู้สึกแปลก ๆจากก้นบึ้งหัวใจของเขา ร่างกายของเขามีปฏิกิริยาโดยไม่รู้ตัว
” ข้าไม่สน . . . . . . . ” เหลิงต้านชิงหัวเราะคิกคัก . มือนางหยกสีขาวของนางลูบไล้ร่างกายของเขา แล้วนางก็อุทานว่า ” อย่าขัดขืนให้ยากเสีย “
ร่างของฉื่อหยานแข็งตรึง
” ถ้าเจ้าต้องการมีความสุขกับร่างกายนี้ . . . . . . . ข้าสามารถ . . . . . . . ” เหลิงต้านชิงกระซิบแล้วซุกหอมลิ้นหวานของนางออกมา เลียหู ปลายลิ้นของนางเคลื่อนไหวไปรอบๆใบหุส่วนล่างของเขา
เหมือนสายฟ้าฟาดบนเปลวไฟ ฉื่อหยานดวงตาก็กลายเป็นร้อนรุ่ม เขาผักเหลิงต้านชิงลงบนเดียว . “เจ้ายั่วเองนะ ! “
เหลิงต้านชิงหน้าก็แดง นางไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มของนางได้ ร่างของนางขยับไปมาเหมือนงู นางจงใจยืนหน้าอกอวดออก ” ใช่ ข้าพร้อมแล้ว มาสิ “
ฉื่อหยานก็เลิกสุภาพและกระโจรเข้าใส่นางทันที
บรรยากาศในฤดูใบไม้ผลิก็ฉะโลมไปทั่วห้อง
นอกห้อง , ปิงชิงถงและซวงยู่ซู หน้าก็แดง นางได้ยินเสียงครางดังออกมาอย่างเบาบาง ร่างกายของพวกนางรู้สึกแปลกๆดวงตาที่สดใสของพวกนางถูกกระตุ้น
หญิงสาวทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานานพอสมควร แต่ก็ลังเล พวกนางสะกดจิตใจไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป
ฮันซุยก็แอบฟังเล็กน้อยและ ขยิบตาให้หญิงสาวที่งสอง บอกพวกนางว่า สถานการณ์ในขณะนี้ได้ถึงจุดสูงสุดแล้ว ควรเข้าไปได้แล้ว
ซวงยู่ซูส่ายหน้าด้วยใบหน้าแดงระเรื่อราวกับกระต่ายตกใจ
ปิงชิงถงไม่สามารถไม่สามารถยอมรับได้ ในฐานะเจ้าเมืองจักพรรดิน้ำ นางได้รักษาความบริสุทธิ์ของนางมานาน และไม่เคยแสดงความสัมพันธ์กับชายคนใด ไม่เคยยั่ว และไม่ปรับตัวหรือเปลี่ยนแปลงเข้าหาใคร
” ถ้าเจ้าพลาดแล้วเจ้าจะเสียใจไปตลอดชีวิต ” ฮันซุยพึมพำภายใต้ลมหายใจของ ขณะที่นางเห็นอีกสองลังเล ” ถ้าเจ้าไม่ทำมันด้วยตัวเจ้าเอง เจ้าจะพูดได้ว่าจะเสียสละตนเองเพื่ออนาคตของเมืองจักพรรดิน้ำแข็ง แค่การเสียสละเพื่อแลกกับอนาคตที่สดใสของเมืองเจ้ายังทำไม่ได้ ข้าคิดว่ามันคุ้มค่าในทุกๆ ด้าน นอกจากนี้ เขาสามารถช่วยปรับปรุงเคล็ดวิชาน้ำแข็งหยกของเราได้ด้วย ” ฮันซุยสวยดวงตาสว่างขึ้น
ภายใต้คำพูดเกลี้ยกล่อม , ปิงชิงถงและซวงยู่ซู ก็คิดพิจารณา แล้วพยักหน้าช้าๆและ เดินเล่นเข้าไปในห้องด้วยความอาย .
” นี่ พวกเจ้า?” ฉื่อหยานกระดุ้งขึ้นจากร่างกายส่วนร่างที่ยืดหยุ่นเหมือนงูของเหลิงต้านขิง เขาอายเมื่อมอง ปิงชิงถงและซวงยู่ซู
” เจ้าไม่สามารถสนใจใครได้เพียงคนเดียวและมองข้ามคนอื่น ” ปิงชิงถง แกล้งทำเป็นเฉยๆ แต่คอของนางเป็นสีชมพูทั้งหมด นางไม่กล้าที่จะมองคนทั้งคู่บนเตียง นางเดินอย่างสง่างามในขณะที่เสื้อคลุมขาวจั๊วะของนางทั้งร่างล่วงหล่น นางโอบกอดเขาจากด้านหลังด้วยร่างกานเปลือยเปล่าของนาง
ฉื่อหยาน มองนางด้วยสายตาที่แผดเผา และไม่สามารถช่วยได้ที่จะหอบหายใจออกมา
ซวงยู่ซูไม่รอช้า นางเข้ามาใกล้เขา นางเอียงศีรษะของนาง และค่อยๆ ดึงชุดของนางลง เผยให้เห็นผิวขาวนวลของนาง ธอยังคงไม่กล้ามองสบตากับเขา นางพูดกระซิบออกมา คนชั่ว และปล่อยตัวไปตามอารมณ์ จากนั้นนางก็พูดอ้างเหตุผลออกมา .” หมอกละลายจิตยังคงไม่หายไป . . . . . . . “
” ใช่ มันยังคงเหลืออยู่เล็กน้อง ” ปิงชิงหน้าก็กลายเป็นสีแดง นางถอนหายใจเล็กน้อย พูดราวกับว่านางกำลังฝันอยู่
ฉื่อหยาน จ้องมอง เป็นเวลา 3 วินาที เขาสูดลมหายใจเข้า แล้วดึง 2 สาวขึ้นเตียง ทิวทัศน์ ฤดูใบไม้ผลิที่งดงามก็ฉายซ้ำอีกครั้ง
. . . . . . .
วันที่สอง . . . . . . .
ฉื่อหยานตื่นมาอย่างสบาย เขารู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ฉากห่ำหั่นเมื่อคืนแวบเข้ามาในหัวของเขา เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงและมองไปยังคราบขาวยาว เขาก็ระเบิดรอยยิ้มออกมา
กลิ่นหอมอ่อนโยนนี้เป็นสิ่งที่บุรุษปรารถนา มันคือความจริง แม้ร่างกายของเขาจะแข็งแรง เขาก็ไม่อาจทนต่อหญิงสาวงดงามทั้งสามที่เหมือนจิ้งจอกและนางแมวได้
” คุณชายหยาน เจ้าตื่นแล้วรึ นี่เป็นอาหารของท่าน ท่านเจ้าเมืองและผู้อาวุโสทั้งสามเตรียมให้ท่าน มันจะบำรุงร่างกายของพวกท่าน พวกท่านควรกินมันขณะที่มันกำลังร้อนๆ ” จากโต๊ะสี่เหลี่ยมที่อยู่ในห้อง หญิงสาวที่ผิวหน้าเต็มไปด้วยกระ นางก็มองเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็นและยิ้มให้เขา
ฉื่อหยาน ก็ประหลาดใจ
เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ใส่เสื้อของเขา . . . . . . . เมื่อเขาเห็นอาหารบนโต๊ะ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป
ไขกระดูกกระทิง , กระดูกไก่ทมิฬ , เนื้อกวาง และซุปองคชาติเสือ . . . . . . . นี่พวกนางต้องการให้เขาใช้แรงจนตายงั้นรึ ?
” ฮิฮิ เชิญท่านเพลิดเพลินกับมันเถอะ อาคารเหล่านี้ถูกปรุงโดยท่านเจ้าเมืองและผู้อาวุโสทั้งสาม พวกนางใช้เวลาและความพยายามเป็นอย่างมาก ” สาวช้ไม่รอช้า นางพูดยกย่องและจากไป
มองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารกระตุ้นอารมณ์ของเขา ฉื่อหยานรู้สึกทั้งอบอุ่นและหวาดกลัว ในเวลาเดียวกัน เขามีใบหน้าซับว้อน
ดวงอาทิตย์พึ่งลอยขึ้น เขากวดาอาหารทั้งหมดบนโต๊ะก่อนที่จะเดินออกไป
เขาหยุดและถามข้อมูลกับสาวใช้ เขาก็ได้รู้ว่าปิงชิงถง และหญิงสาวทั้งสามไม่ได้อยู่ในพระราชวัง นางไม่รู้ว่าพวกนางไปที่ไหน แค่บอกเขาว่า พวกนางจะกลับมาในอีกไม่ช้า
หน้าฉื่อหยานก็กลายเป็นมืดมน . เขาปวดหัว และคิดว่า พวกนางคงตะออกไปเก็บสิ่งของมาทำเป็นยาโดปอีกแน่
เขาไม่สามารถอยู่ในเมืองจักพรรดิน้ำแข็งได้นาน มากสุดก็เพียงครึ่งเดือน มิเช่นนั้นหญิงสาวเหล่านี้คงจะดูดวิญญานเขาออกจากร่างแน่ หญิงสาวเหล่านี้ล่วนโรคจิต มันไม่มีเหตุผล และเขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เมื่อนึกถึงฉากเมื่อยืน พวกนางยื่นมาดึงเขาราวกับกำลังแย่งอาหารกัน เมื่อคิดเช่นนั้นเขาก็ตั่วสั่นด้วยความกลัว
” ฉื่อหยาน เจ้าตื่นแล้วรึ ? ” ปาฉือตั้งไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน เขาก็หัวเราะ และขยิบตาให้เขา ” . เมื่อคืนเป็นไงบ่สง ? “
” เรื่องอะไร ? ” ฉื่อหยาน สับสน
” ฮ่าๆ อย่ามาโกหกข้าเลย” ปาฉือตั้งจ้องมองอย่างเวทนา ราวกับว่าเขารู้เรื่องทุกอย่าง เขาพูดด้วยเสียงต่ำ ” . เมื่อคืนตอนข้าฝึกบ่มเพาะอยู่ ข้าปล่อยจิตสำนึกวิญญานของข้าและพบบางอย่าง “
” เจ้าพบอะไร ?” ฉื่อหยานพยายามที่จะเสแสร้ง
” เอาล่ะ ข้ารู้แล้วกัน ฮ่าฮ่า . . . . . . . น้องชายเจ้าช่างแน่นัก ข้าชื่นชมในความสามารถของเจ้าในด้านนี้จริงๆ มันเหนือสะยิ่งกว่าระดับการบ่มเพาะของเจ้าเสียอีก . . . . . . . ช่วยสอนข้าได้บ้างหรือไม่ จนถึงตอนนี้ ข้าไม่เคยมีประสบการณ์ใด ๆเกี่ยวกับผู้หญิงมาก่อนเลย . . . . . . . ” ปาฉือตั้งถอนหายใจด้วยความเสียใจ
” พี่ชาย ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร ? ” ปาเฟยสูดลมหายใจเข้า . ” เช้ามาท่านก็เอาแต่หลบๆซ่อนๆ นี่จะต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่นอน “
” เด็กน้อยเจ้าอย่าได้มาถามเลย ” ปาฉือตั้งตะโกน แล้วพูดเสียงขรึม ” เจ้าบอกให้ข้าหาพี่สาวให้มิใช่รึ ? “
” เอ๋ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ท่านคิดถึงเรื่องนี้?” ปาเฟย แสยะยิ้ม ” ท่านเพิ่งได้รับพลังมาเล็กน้อยท่านกลับมีความคิดเช่นนี้แล้วหรือ ? ข้านึกว่าท่านบอกว่าจะรอจนกว่าตระกูลปาจะกลับมารุ่งเรืองอีกครั้งเสียก่อนค่อยคิดเรื่องนนี้หนิ ?”
ปาฉือตั้งก็อาย ไม่สามารถตอบน้องสาวของเขาได้
เที่ยงจรง . . . . . . .
เสียงที่เย็นชาและเข้มงวดก็ดังมาจากนอกเมืองจักพรรดิน้ำแข็ง ” เจ้าเมืองจักพรรดิน้ำแข็งอยู่ที่ไหน ? ข้าหนิงตู้ฉวน เสียสละเวลามาเยี่ยมพวกเจ้าแล้ว “
เสียงนี้ดังมากจากนอกเมือง นักรบทุกคนที่อยู่ในเมืองต่างก็ได้ยินอย่างชัดเจน
ในเมือง ที่วังเจ้าเมืองจักพรรดิน้ำแข็งฉื่อหยานก็ขมวดคิ้ว แสงส่องประกายออกมาจากดวงตาของเขา
” หัวหน้าตระกูลหนิงรึ . . . . . . . ” ปาฉือตั้งสีหน้าก็มืดมัน ” นี่มันเคล็ดวิชาพิษเจ็ดสี เขานักรบที่เลือดร้อนของอาราสวรรค์ เขาอยู่ในนภาที่สามระดับพระเจ้า . . . . . . . เป็นนักรบชั้นแนวหน้า เขาเป็นนักรบที่มีชื่อเสียงมากในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เหตุใดเขาถึงมาที่เมืองจักพรรดิน้ำแข็งกัน ? “
” เพราะข้า ” ฉื่อหยานพูดอย่างเรียบเฉย
” อ๊ะ ! ” ปาฉือตั้งก็ร้องออกมาด้วยความกลัว ” เจ้ารู้จักเขาเหรอ เจ้ามีความสัมพันธ์อะไรกับเขากัน ? “
“ข้าฆ่าคนจากตระกูลหนิง เขามาที่เมืองจักพรรดิน้ำแข็งนี้ เห็นได้ชัดว่ามาแก้แค้น “
ปาฉือตั้ง ก็สับสน เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง แล้วก็พูดพร้อมกับขบฟัน” ศัตรูของเจ้าก็คือศัตรูของข้า แม้ว่าเขาจะอยู่ในนภาที่สามระดับพระเจ้า ข้าก็จะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเจ้า! “
ฉื่อหยาน ก็แปลกใจ เขายิ้มแล้วพยักหน้า ” พี่ชายปา , เจ้าเป็นคนที่มีนิสัยดี แต่ เจ้าไม่จำเป็นต้องช่วยข้าในตอนนี้หลอก ข้ามีวิธีจัดการอยู่แล้ว “
” ไม่ ! ” ปาฉือตั้งส่ายหัว ” เจ้าเป็นพี่น้องของข้า ข้าจะไปกับเจ้า หึ . . . . . . . . . . . . แม้ว่าหัวหน้าตระกูลหนิงจะอันตราย ข้าก็ไม่กลัว “
หวือหวือหวือ
เสียงลมหวีดหวิวอย่างมีชีวิตชีวาก็ดังขึ้น ไม่นานหลังจากนั้น ปิงชิงถง ซวงยู่ซู ฮันซุย และเหลิงต้านชิงก็กลับมา พร้อมกับใบหน้าเคร่งขรึม
” ข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ ท่านเจ้าเมืองปิง อภัยให้ข้าด้วย ” เสียงของหนิงตู้ฉานดังออกมาในอากาศอีกครั้งเขาก็ปรากฏตัวขึ้นเหนือวังเจ้าเมือง
_______________________
ปล. ตอนนี้กลุ่มลับถึงกลุ่ม 31 แล้ว มีถึงตอนที่ 1456แล้ว ผู้อ่านท่านใดสนใจอ่านต่อ กดอ่านรายละเอียดที่นี่เลยครับ > กดตรงนี้ <
