大姐大 บทที่ 218 “เพื่อนดี” ช่วยเหลือกัน 1
ฮั่วอวี้ตอนนี้อยู่ในออฟฟิศของตัวเอง และก็ยังเป็นเวลาตอนกลางวันทางด้านของเขา
หน้าจอเจ็ดถึงแปดหน้าจอ วางเรียงรายอยู่ตรงหน้าของเขา
หลังจากที่โทรศัพท์ข้ามประเทศไปหาเจี่ยนอีหลิงแล้ว เขาก็เอนหลังอย่างสบาย
เขาควรจะบอกนายน้อยเฉิงเรื่องนี้ดีไหมนะ
อย่าพูดอะไรดีกว่า จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาถูกอีกฝ่ายเล่นงาน จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาต้องรับงานแปลกๆอีก
เร็วนี้เขาทำตัวเหมือนพี่เลี้ยงเด็กมาพอแล้ว ดังนั้นเขาก็ไม่ควรหาเหาใส่หัวอีกจะดีกว่าถูกไหม
ใช่ ถูกต้องแล้ว เขาไม่ต้องทำอะไรมากไปกว่านี้แล้ว
ไม่ว่าอย่างไร ถ้าเซี่ยวหลิงหลิงเห็นว่ามีอะไรผิดพลาด เธอก็ควรจะบอกพี่ชายเธอเอง
จะดีกว่าที่จะให้เซี่ยวหลิงหลิงพูดกับนายน้อยเฉิงด้วยตัวเอง
ก็เพียงแค่ทำตัวโปร่งใสเล็กน้อย
ซุกซ่อนบุญคุณกับชื่อเสียงเอาไว้ ทำตัวปิดทอดหลังพระ
แต่จะว่าไปแล้ว เสียงของเซี่ยวหลิงหลิงก็ยังเหมือนแต่ก่อน ทั้งนุ่มละมุนและอ่อนหวานเหมือนกับน้ำผึ้ง
ไม่รู้ว่าเธอหน้าตาเป็นยังไงแล้วตอนนี้ จะยังคงเหมือนตอนที่เธอยังเป็นเด็กหรือเปล่า ใบหน้าเล็กๆนุ่มนวล แก้มป่องตอนโกรธ ปากมุ่ย ตอนเธออารมณ์เสียก็ดูเหมือนกับว่าไม่มีใครจะสามารถปลอบเธอได้
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ฮั่วอวี้เคยยั่วให้เจี่ยนอีหลิงโกรธมาก่อน แต่ก็ถูกเจี่ยนหยุ่นเฉิงทุบตีหลังจากนั้น
###
ก่อนที่เจี่ยนอีหลิงจะถึงบ้าน เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากหยูซี
“เทพหลิง น้องไปไหน ย่าเจี่ยนพูดว่าเธอไปโรงพยาบาล เกิดอะไรขึ้นกับน้องเหรอ”
เสียงของหยูซีฟังดูกระวนกระวายเป็นอย่างมาก
เมื่อกี้นี้เขามาที่บ้านของเจี่ยนอีหลิงเพื่อตามหาเธอ แต่ย่าเจี่ยนบอกเขาว่าเจี่ยนอีหลิงนั้นไปโรงพยาบาล
หลังจากที่พูดอย่านนั้นแล้ว เธอก็หันไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเก่า แต่นั่นกลับทำให้หยูซีเป็นกังวล
มือที่บาดเจ็บของนายท่านเชิ่งยังไม่หายดี แล้วเทพหลิงกลับไปเข้าโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ
นี่ไม่ใช่เหมือนฆ่าเขาหรือไง
หยูซีถูกคำพูดของย่าเจี่ยนหลอก
เขาไม่ได้คิดให้ดี ถ้าเจี่ยนอีหลิงอยู่ที่โรงพยาบาลจริงๆ เช่นนั้นแล้วย่าเจี่ยนจะพูดโทรศัพท์กับเพื่อนเก่าของเธออย่างสบายใจได้อย่างไรกัน
“ฉันสบายดี” เจี่ยนอีหลิงตอบ ด้วยน้ำเสียงสงบเรียบตามปกติ
“ไม่ ไม่ น้องต้องบอกที่อยู่ในตอนนี้ให้พี่ แล้วพี่จะไปหาทันที”
หยูซีไม่เชื่อคำพูดของเจี่ยนอีหลิง เธอพูดว่าเธอสบายดีเมื่อคราวที่แล้วขณะที่เป็นลำไส้อักเสบ แล้วก็วิ่งไปทั่ว
“ฉันจะกลับไปเร็วๆนี้” เจี่ยนอีหลิงไม่ต้องการบอกหยูซี
หยูซีเหลือบมองไปยังจ๋ายหวินเชิ่งที่อยู่ข้างกาย และถามต่อโดยไม่ลดละ “ไม่ น้องต้องให้ที่อยู่ตอนนี้”
“อยู่ระหว่างทางกลับบ้าน จะไปถึงเร็วๆนี้”
เมื่อรู้ว่าเจี่ยนอีหลิงจะกลับมาถึงในเร็วๆนี้ หยูซีก็ไม่ถามต่อ แต่นั่งรออยู่ที่บ้านของเจี่ยนอีหลิง
เมื่อเจี่ยนอีหลิงไปถึงประตู เธอก็เห็นหยูซีกับจ๋ายหวินเชิ่งนั่งอยู่ตรงโซฟาที่ห้องนั่งเล่น
ปู่กับย่าเจี่ยนคุ้นเคยกับการมาของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่ได้ออกมาทักทายพวกเขา ต่างพากันยุ่งอยู่กับธุระของตัวเอง ปล่อยให้คนรับใช้ที่บ้านชงชามาให้พวกเขาสองคน
“เทพหลิง น้องกลับมาแล้ว” หยูซีรีบลุกขึ้น โน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบสภาพร่างกายของเจี่ยนอีหลิง
หลังจากที่ยืนยันว่าไม่มีอะไรผิดพลาดกับเจี่ยนอีหลิงแล้ว เขาก็ถามต่อว่า “เทพหลิง ทำไมน้องไปโรงพยาบาล”
“เพื่อนถูกรังแก”
“ใครรังแกเพื่อนน้อง” หยูซีเลิกคิ้ว ถูกรังแกจนต้องถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลนี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย
“ไม่เป็นไร ฉันจัดการได้”
เจี่ยนอีหลิงไม่ต้องการรบกวนหยูซีกับจ๋ายหวินเชิ่ง
“อย่าทำอย่างนั้นเทพหลิง พวกเราต่างก็เป็นเพื่อนพ้องที่ดี ถ้าน้องพูดออกมา พี่ก็จะเสนอความคิดเห็นให้” หยูซีกระตือรือล้นเป็นอย่างมาก
เจี่ยนอีหลิงส่ายหน้า สีหน้าบนใบหน้าเล็กๆแค่ฝ่ามือนั้นเยือกเย็นมาก
