FSTB บทที่ 4: ทุกคนรู้เพียงแต่จะปกป้องเซียวหลิง

ได้ยินคำพูดเช่นนั้น เวินน่วนก็อึ้งไปชั่วขณะหนึ่งจากนั้นก็กล่าวขึ้นว่า “กินแล้วก็ดี ดีที่ลูกกินได้ กินดีๆแล้วมือลูกจะได้ฟื้นตัว ไม่ต้องกังวล พ่อของลูกได้ติดต่อศัลยแพทย์ที่ดีที่สุดไว้แล้ว”

เวินน่วนรู้จักโม่ชืออวิ้น เธอเป็นลูกสาวที่ ป้าโม่ คนรับใช้ได้พามาด้วย

โม่ส่าวเป็นคนที่น่าสงสาร สามีของเธอตายและเธอต้องดูแลลูกด้วยตนเอง เธอได้ขอร้องให้ลูกได้อยู่กับเธอเพราะว่าไม่มีหนทางอื่นอีกแล้ว

เวินน่วนไม่ได้ปฏิเสธ โม่ส่าวขยันทำงานเป็นอย่างมาก เด็กหลายคนก็กินอาหารเป็นจำนวนคนหลายคน และการที่มีเด็กเพิ่มอีกคนก็ไม่ได้กินเพิ่มขึ้นมากนัก ตระกูลเจี่ยนไม่ได้ขาดเงินจำนวนนั้น

โม่ชืออวิ้นและเจี่ยนหยุ่นน่าวมีอายุใกล้เคียงกัน และเด็กทั้งสองก็เข้ากันได้ดี

การทะเลาะวิวาทระหว่างเจี่ยนหยุ่นน่าวและเจี่ยนอีหลิงครั้งนี้นั้นสาเหตุมาจากโม่ชืออวิ้น อย่างไรก็ตามเวินน่วนรู้ดีว่าเธอไม่สามารถที่จะตำหนิโม่ชืออวิ้นได้ แต่เป็นเพราะว่าลูกสาวของเธอนั้นใจแคบเกินไป ไม่ว่าพี่ชายจะรักเธอมากแค่ไหนแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่มีเพื่อนบ้าง

เจี่ยนหยุ่นน่าวพลันกล่าวขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบาและไร้ชีวิต “อย่าโกหกผม เส้นประสาทมือของผมขาด เป็นไปไม่ได้ที่จะรักษา ผมจะไม่สามารถเล่นเปียนโนได้อีก ผมเป็นคนพิการไปแล้ว”

“อย่าพูดแบบนั้น… เซียวน่าว… แม่รู้ว่าลูกเสียใจ… เป็นความผิดของแม่…” เวินน่วนร้องไห้และขอโทษลูกชายของเธอ

“ทำไมแม่ต้องขอโทษ ไม่ใช่เธอที่ต้องมาขอโทษผมเหรอ เธอควรต้องมาชดใช้มือให้ผมแล้วผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธออีกต่อไป”

“เซียวน่าว เธอเป็นน้องของลูกและเธอก็ยังเป็นเด็ก แม่… แม่….” เหวินน่วนไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป

เมื่อเจี่ยนชูฉิงเห็นภรรยาของเขาร้องไห้อย่างเงียบๆ เขาก็รีบห้ามไว้ “เซียวน่าว อย่าบังคับแม่”

“ใช่ ผมบังคับแม่ ผมคือคนที่บังคับแม่ ทุกคนรู้เพียงแต่จะปกป้องเซียวหลิง และมีเพียงเธอเท่านั้นที่เป็นลูก ส่วนผมไม่ใช่” เจี่ยนหยุนน่าวโกรธมาก เขาไม่เคยไม่พอใจเพียงเพราะว่าพ่อแม่โอ๋น้องสาวของเขามากกว่า แต่ตอนนี้เขาสูญเสียมือซึ่งสำคัญมาก อารมณ์ของเขาจึงระเบิดออกมา

เจี่ยนหยุ่นเฉิงควบคุมไม่ให้เกิดการทะเลาะกันอีกต่อไป “เซียวน่าวถึงแม้ว่าพ่อแม่จะเป็นฝ่ายผิด แต่ตามความเป็นจริงแล้วเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะทำลายมือของเซียวหลิง ใจเย็นหน่อย ทุกคนกำลังหาวิธีรักษามือน้อง และพี่จะลงโทษเซียวหลิงตามที่เธอสมควรจะได้รับ พี่สัญญา”

คำพูดของเจี่ยนหยุ่นเฉิงทำให้เจี่ยนหยุ่นน่าวใจเย็นลงได้บ้าง เขายังคงเชื่อฟังคำพูดของพี่ชายคนโต และรู้ว่าไม่สามารถที่จะทำลายมือของน้องสาวคนเล็กได้จริงๆ

ต่อให้มือของเด็กหญิงตัวเล็กจะถูกทำลาย แต่มือของเขาก็จะไม่มีวันดีขึ้น

ที่ประตูหอผู้ป่วยใน เจี่ยนอีหลิงเฝ้าติดตามดูทุกสิ่งที่เกิดขึ้นภายในหอ และสายตาของเธอก็จับอยู่ที่มือที่บาดเจ็บของเจี่ยนหยุ่นน่าวที่ห้อยไว้ด้วยลวด

มีเครื่องมือหลายชิ้นตรึงมือของเขาไว้

เจี่ยนอีหลิงรู้ได้เพียงแค่เหลือบมองว่ามือของเจี่ยนหยุ่นน่าวนั้นบาดเจ็บที่เส้นประสาท และถ้าเขาต้องการให้มือฟื้นคืนอย่างสมบูรณ์ เขาจำเป็นต้องทำการผ่าตัดเส้นประสาทเพื่อซ่อมแซมเส้นประสาทมือให้สมบูรณ์

นี่เป็นปฏิบัติการที่ยากมาก และก็มีหมอผ่าตัดไม่มากนักที่สามารถทำเช่นนี้ได้

มิเช่นนั้นด้วยอำนาจทางการเงินของตระกูลเจี่ยนก็คงไม่ถึงกับล้มเหลวในการจัดหาให้สำหรับเจี่ยนหยุ่นน่าว

ในนิยายต้นฉบับ มือของเจี่ยนหยุ่นน่าวไม่เคยได้ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ และอาชีพนักเปียนโนของเขาก็หยุดอยู่แค่นั้น หลังจากนั้นเจี่ยนหยุ่นน่าวก็อยู่ในโลกที่หดหู่และมืดมน

และเนื่องจากพ่อแม่ของเขายังคงห่วงใยเจี่ยนอี้หลิง ความสัมพันธ์ระหว่างเจี่ยนหยุ่นน่าวและพ่อแม่ของเขาก็ยิ่งย่ำแย่

ในโลกที่มืดมนของเขา นางเอกโม่ชืออวิ้นเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของเขา

เจี่ยนอีหลิงมองไปยังมือของเขา ในอดีตเธอสามารถทำศัลยกรรมประเภทนี้ได้ เธอมีทั้งฝึมือและประสบการณ์ในการทำศัลยกรรมเช่นนี้นับครั้งไม่ถ้วน

เจี่ยนอีหลิงมุ่งเน้นไปทางด้านงานวิจัยยาเมื่อตอนที่เธออยู่ในสถาบันวิจัย แต่ในเวลาเดียวกันเธอก็ประสบความสำเร็จอย่างโดดเด่นในด้านการผ่าตัดซึ่งได้รับการยอมรับเป็นอย่างสูงทั้งในประเทศและต่างประเทศ

และในช่วงเวลานั้น การดำเนินการผ่าตัดโดยเจี่ยนอีหลิงจะได้รับการจัดการจากสถาบันด้วยราคาที่สูง

แต่มือของเธอในตอนนี้ยังไม่ดีพอสำหรับการผ่าตัดที่ละเอียดอ่อนแบบนั้น นอกจากเทคโนโลยีแล้วเธอยังต้องการที่จะฝึกฝนมือของเธอให้มั่นใจว่ามือเธอจะไม่สั่นระหว่างการผ่าตัด

และนี่ต้องการเวลาในการฝึกอีกชั่วระยะเวลาหนึ่ง