ป้าโม่กำลังร้องไห้อย่างวิตกกังวล
เมื่อโม่ชืออวิ้นได้ยินเสียงนี้ หัวใจของเธอก็เหมือนถูกเชือดเฉือน
“แม่ เป็นอะไรไปเหรอ มีเรื่องอะไร ใจเย็นๆ ไอ้คนเลวคนนั้นมาหาแม่อีกเหรอ”
“ไม่ใช่เขา แต่… เป็น … นายคนโตไล่ฉันออก …”
“แม่พูดว่าอะไรนะ ไล่ออกเหรอ เกิดขึ้นได้ยังไง”
โม่ชืออวิ้นมีสีหน้าตกใจ
หลังจากที่มองไปที่ชูชาซึ่งกำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาสงสัย โม่ชืออวิ้นก็ลุกขึ้นเดินไปที่แปลงดอกไม้นอกโรงอาหารเพื่อคุยกับแม่ของเธอต่อ
“แม่ อย่าร้องไห้ อย่าร้องไห้ บอกหนูก่อนว่านายน้อยบอกแม่ว่ายังไง”
เสียงร้องของป้าโม่ ทำให้หัวใจของโม่ชืออวิ้นเหมือนถูกขยำ
อ่านบทล่าสุดที่ my-novel.co หรือ www.thai-novel.com
“นายน้อยพูดเพียงว่า ตอนนี้คุณหนูก็ไปอยู่ที่บ้านเก่า ตัวเขาเองกับนายน้อยสองก็ไม่ได้อยู่บ้านบ่อยนัก คนเดียวที่ต้องดูแลก็คือนายน้อยสาม ป้าอันคนเดียวก็สามารถดูแลได้ และไม่ต้องการฉันอีกต่อไป”
เดิมทีในคฤหาสน์ตระกูลเจี่ยนมีคนรับใช้เพียงคนเดียว
ป้าโม่ถูกพาเข้ามาในภายหลัง หลังจากที่ป้าอันแก่เกินไปและไม่มีเรี่ยวแรง
ตอนที่มองหาคนรับใช้คนใหม่ โม่ฮุ่ยฉิงก็มีคู่แข่งมากมาย ไม่ใช่ตาเธอที่จะเข้ามาในบ้านตระกูลเจี่ยน เป็นเพราะเหอเยี่ยนที่ช่วยเธออยู่เบื้องหลังเพื่อให้สามารถเอาชนะจนได้งานที่มีรายได้สูงมาอย่างยากลำบาก
คำพูดของเจี่ยนหยุ่นเฉิงไม่สามารถโต้แย้งได้
ถ้าเขาพูดว่าป้าโม่ทำอะไรผิดบางอย่าง เพื่อที่จะไล่เธอออก ป้าโม่สามารถหักล้างและอธิบายได้
แต่ตอนนี้เขาเพียงแค่บอกว่าเขาไม่ต้องการเธออีกต่อไป ป้าโม่ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะต่อสู้เพื่อตัวเธอเอง
โม่ชืออวิ้นตกตะลึง เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันจนเธอทำอะไรไม่ถูก
พวกเธอตกอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากเมื่อไม่นานมานี้ และแม่ของเธอก็ยังรอเงินเดือนของเธอในเดือนหน้าเพื่อเริ่มออมอีกครั้ง
ตอนนี้เธอกลายเป็นคนตกงานและไม่มีที่จะทำมาหากิน
ป้าโม่ที่อยู่ในโทรศัพท์สะอึกสะอื้น “ชืออวิ้น เราจะทำยังไงดี นายน้อยไล่แม่ออกไป เราต้องย้ายออกจากบ้านตระกูลเจี่ยนแล้ว”
ตอนนี้พวกเธอจะไปหาที่อยู่ที่ไหนกัน
“แม่ ในเดือนนี้นายน้อยจ่ายเงินเดือนให้แม่หรือยัง”
“ทุกอย่างตกลงกันแล้ว นายน้อยจะทำตามสัญญาเดิม”
“นั่น … ไม่เป็นไร ยังมีเงินเดือนของเดือนนี้อยู่ เรายังสามารถออกไปหาบ้านได้ จากนั้นแล้วค่อยหางานใหม่ ยังไงก็ทันเวลา”
” แต่ … แต่แค่หกพันหยวนเอง … “
“ได้ยังไง ไม่ใช่ว่าปกติแม่ได้เงิน 16,000 เหรอ แล้วอีกหมื่นนั่นล่ะ หรือว่านายน้อยหักไปแล้ว”
“สัญญาที่แม่เซ็นไว้คือหกพัน และจะมีเงินพิเศษจากคุณท่านกับคุณนายอีกหนึ่งหมื่น เมื่อตอนฉันมาทำงาน คุณนายได้บอกว่าเงินเดือนพื้นฐานอยู่ที่หกพัน และถ้าสิ้นเดือนนั้นแล้วแม่ไม่ได้ทำผิดพลาดอะไรก็จะให้โบนัสพิเศษหนึ่งหมื่นหยวน”
เงินเดือนของพี่เลี้ยงเด็กของครอบครัวในเมืองเหิงหยวนอยู่ระหว่าง 4,000 ถึง 6,000 และเงินเดือนพื้นฐาน 6,000 ถือว่าไม่ต่ำเลย
และโบนัสพิเศษ 10,000 หยวนนี้ ยิ่งไม่มีที่อื่นเทียบได้
บ้านตระกูลเจี่ยนปฏิบัติต่อผู้คนเป็นอย่างดี สำหรับบ้านตระกูลเจี่ยน การใช้จ่าย 10,000 ถึง 20,000 หยวนต่อเดือนไม่ใช่ปัญหา ตราบใดที่อีกฝ่ายสามารถทำงานหนักและทำเต็มที่
“แต่แม่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเมื่อเดือนที่แล้ว”
“แม่… แม่ไม่รู้ นายน้อยไม่ได้บอกว่าแม่ทำผิดตรงไหน แต่เขาจ่ายเงินเดือนให้แม่แค่ 6000”
ตอนนี้เจี่ยนหยุ่นเฉิงเพียงแค่จ่ายให้โม่ฮุ่ยฉิงเดือนสุดท้ายตามสัญญาเท่านั้น และนี่ทำให้โม่ฮุ่ยฉิงรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ไม่มีที่ให้ยกเหตุผลมาอ้างได้
เดิมทีเงินหมื่นหยวนเป็นสัญญาปากเปล่า ไม่มีข้อบังคับเป็นตัวสัญญา ดังนั้นเจ้าของจะไม่ให้ก็ได้ถ้าเขาต้องการ
“แม่ ตอนนี้แม่อยู่ที่ไหน”
“แม่เพิ่งเก็บของเสร็จ และออกมาอยู่ข้างนอก ตอนนี้ยังอยู่ที่ประตูคฤหาสน์ตระกูลเจี่ยน”
โม่ฮุ่ยฉิงถูกเจี่ยนหยุ่นเฉิงขอให้ย้ายออกจากตระกูลเจี่ยน เขาไม่ปล่อยให้เธออยู่นานกว่าหนึ่งวัน และไม่มีเวลาสำรองให้กับเธอ
ที่พักของโม่ฮุ่ยฉิงในตระกูลเจี่ยนก็ยังเป็นความดูแลพิเศษของตระกูลเจี่ยนสำหรับทั้งแม่และลูก มันไม่ใช่บ้านเช่าของพวกเธอ ไม่มีภาระผูกพันที่จะต้องแจ้งล่วงหน้าเพื่อจองที่พักอาศัยใหม่
โม่ฮุ่ยฉิงยืนอยู่หน้าประตูเหล็กขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลเจี่ยนพร้อมกระเป๋าใบใหญ่และกระเป๋าใบเล็ก
“ไม่มีรถเหรอ ให้หนูเรียกรถให้แม่นะ”
มีรถประจำทางไม่มากนักที่ผ่านประตูบ้านตระกูลเจี่ยน
“ไม่ ฉันต้องการรอ ฉันต้องการรอคุณท่านกับคุณนายกลับมา ฉันต้องการถามคุณนายด้วยตัวเอง”
ตอนนี้มีเจี่ยนหยุ่นเฉิงเพียงคนเดียวในคฤหาสน์ตระกูลเจี่ยน โม่ฮุ่ยฉิงยังไม่เห็น คู่ของเจี่ยนชูฉิงและเวินน่วน
“แม่ …” โม่ชืออวิ้นรู้สึกขมขื่น
แม่ไม่มีอะไรเหลือมากไปกว่าความหวังอันริบหรี่
โม่ชืออวิ้นต้องการเกลี้ยกล่อมให้แม่ยอมแพ้ แต่เธอพูดอะไรไม่ออก
ตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย และเธอไม่มีความมั่นใจที่จะเกลี้ยกล่อมแม่ให้ยอมแพ้ได้
และต่อให้เกลี้ยกล่อมแม่ให้ยอมแพ้ได้ เธอก็หาทางออกให้ไม่ได้
“ชืออวิ้น ลูกเข้าบ้านหลังเลิกเรียนไม่ได้แล้ว … ” ป้าโม่รู้สึกขมขื่น
เมื่อคิดถึงลูกสาวที่กลับบ้านจากโรงเรียนและไม่สามารถกลับไปที่ห้องเธอเพื่อทำการบ้านอย่างสงบได้ ป้าโม่ก็เกลียดความไร้ความสามารถของตัวเอง
“แม่ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไร เราผ่านความทุกข์ยากลำบากมาก่อนแล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว เราก็อยู่ในโรงแรมคืนนี้ แล้วพรุ่งนี้แม่ก็ค่อยเริ่มหาบ้าน จากนั้นแม่ก็ค่อยหางานทำ นั่นจะดีกว่านะ”
โม่ชืออวิ้นพยายามปลอบป้าโม่
“แม่รู้ แม่จะพยายาม”
โม่ชืออวิ้นมองไปที่เวลา เธอไม่สามารถคุยกับป้าโม่ต่อได้
“แม่ เพื่อนร่วมชั้นหนูคนนั้นยังรอหนูอยู่ หนูต้องวางสายก่อนนะ”
“ได้ ได้ ลูกดูแลตัวเอง เรียนให้ดีนะ”
โม่ชืออวิ้นวางสายป้าโม่ แล้วกลับไปที่โรงอาหาร ชูชากินข้าวเสร็จแล้วและรอเธออยู่
“มีอะไรเหรอ มีอะไรเหรอ” ชูชาถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร” โม่ชืออวิ้นไม่ได้คิดจะบอกอะไรกับชูชาเกี่ยวกับครอบครัวของเธอ
###
หลังเลิกเรียน โม่ชืออวิ้นกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเจี่ยนที่เธอคุ้นเคย
ที่ประตูบ้าน ป้าโม่ยังคงยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกระเป๋าเดินทางหลายใบและถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยสิ่งของของคนทั้งสอง
“แม่ … “
เห็นป้าโม่ยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว โม่ชืออวิ้นก็รู้สึกเศร้า
เธอรีบวิ่งไปข้างหน้าและกอดแม่เธอ
“ชืออวิ้น แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ … “
ป้าโม่มองดูลูกสาวที่กลับมาอย่างเหนื่อยล้าหลังจากเรียนมาทั้งวันอย่างรู้สึกผิด
“แม่ หนูสบายดี”
โม่ชืออวิ้นฝืนทนกับความเศร้าโศกในใจ ไม่แสดงออกมาเพื่อให้แม่รู้สึกดีขึ้น
เมื่อถึงตอนนี้ รถตระกูลเจี่ยนของเจี่ยนหยุ่นน่าวได้กลับมาแล้ว
เจี่ยนหยุ่นน่าวซึ่งมีรถส่วนตัวมารับน่าจะมาถึงเร็วกว่าโม่ชืออวิ้นซึ่งกลับมาด้วยรถประจำทาง แต่ก่อนนั้น เขาขอให้คนขับรถพาเขาไปที่บ้านเก่าตระกูลเจี่ยนก่อน จากนั้นค่อยกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลเจี่ยน
เมื่อรถมาถึง ประตูเหล็กขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลเจี่ยนก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ
ในขณะเดียวกันหน้าต่างรถของเจี่ยนหยุ่นน่าวที่เบาะหลังของรถก็เปิดออก และก็ตรงอยู่ในระดับสายตากับโม่ชืออวิ้น
เจี่ยนหยุ่นน่าวเห็นป้าโม่และโม่ชืออวิ้น ทั้งยังเห็นกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ที่เท้าของพวกเธอ
เจี่ยนหยุ่นน่าวขมวดคิ้วแล้วเบนสายตาออกไป
