บทที่ 168 ภารกิจทดสอบจรรยาบรรณแพทย์!
หลี่เจี้ยนเหว่ยเห็นซ่งเฉียงเดินเข้ามาก็ด่ากราดไปทันที!
“ซ่งเฉียง! คุณมานี่เดี๋ยวนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น” หลี่เจี้ยนเหว่ยโยนหนังสือพิมพ์ใส่
สีหน้าของซ่งเฉียงเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวม่วง ครึ่งค่อนวันก็ยังสงบอารมณ์ไม่ได้ เดิมทีเขามีไฟโทสะอัดแน่นเต็มท้องอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมาถูกหลี่เจี้ยนเหว่ยชี้หน้าด่าอีก ทันใดนั้นก็ยิ่งรู้สึกโมโห!
“ก็เป็นแค่การตำหนิตักเตือนธรรมดาไม่ใช่หรือครับ เฉินชางออกจากเวรไปกลางคัน ผมที่เป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์จะไม่ลงโทษเขาได้หรือ” ซ่งเฉียงทำคอแข็งพูดต่อ “ทุกวันนี้บริษัทสื่อพวกนี้ต่างก็อดรนทนไม่ไหว อยากทำให้พวกเรามีปัญหาให้ได้ จะได้ขับเคลื่อนโลกไปตามใจ หนังสือพิมพ์อันหยางนี่ก็แค่ไหลไปตามกระแส!”
หลี่เจี้ยนเหว่ยเห็นซ่งเฉียงใช้คำพูดแรงๆ เพื่อหาเหตุผลให้ตนเองก็ชะงักไปทันที เขาเดินเข้ามาถลึงตาใส่ “คุณยังมีเหตุผลอีกหรือ ถ้างั้นผมถามคุณหน่อย ทุกวันคุณมาเข้างานกี่โมง โรงพยาบาลของพวกเรากำหนดเวลาเข้างานไว้กี่โมง ในฐานะที่คุณเป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์ คุณควรมาถึงแปดโมงทุกวัน มีวันไหนบ้างที่คุณทำได้!”
“ขาดเวรไปแค่ชั่วโมงเดียว แต่คุณดูการลงโทษของคุณเถอะ บันทึกลงในประวัติกับลบผลประเมินงานทั้งปี แม้แต่การเลือกงานในอนาคตคุณก็ยังเข้าไปยุ่ง คุณอยากลงมีดเฉินชางให้หมดอนาคตในครั้งเดียวเลยสินะ!”
เมื่อซ่งเฉียงได้ยินคำพูดของหลี่เจี้ยนเหว่ยก็รู้สึกเสียดแทงหูเป็นอย่างยิ่ง!
“เฉินชางรู้ว่าผิดแต่ไม่ยอมแก้ไข ผมออกประกาศตักเตือนเขาแล้ว ต่อมาผมก็ให้โอกาสเขาอีก ขอแค่เขามาขอโทษ ยอมเปลี่ยนท่าทีสักหน่อย รู้จักยอมรับผิด ผมก็จะปล่อยไป ผมไม่ได้ไม่ให้โอกาสเขาสักหน่อย! แต่นี่อะไร คุณรู้อะไรเกี่ยวกับเฉินชางบ้าง เขาบอกว่าตัวเองเลิกเวรดึก ไม่อยู่ที่โรงพยาบาล ต้องการพักผ่อน! รองผู้อำนวยการหลี่ คุณเป็นหัวหน้า ลูกน้องเบื้องล่างไม่ยอมตั้งใจทำงาน คุณจะทำยังไง”
“ตอนนี้โรงพยาบาลของพวกเรามีพนักงานส่วนหนึ่งไม่ตั้งใจทำงาน ผมลงโทษเฉินชางแบบนี้เพื่อเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู!”
หลี่เจี้ยนเหว่ยถูกทำให้โกรธจนหัวเราะไปแล้ว!
“คุณจะบอกว่าไก่ตัวนี้ เช้าไม่เชือด เย็นไม่เชือด จะมาเชือดเอาตอนที่ไก่มันหักหน้าคุณหรือ”
“คุณจะมาอธิบายอะไรกับผมก็ไม่มีประโยชน์ คุณดูเถอะว่าในหนังสือพิมพ์เขียนว่ายังไง บอกว่าโรงพยาบาลอันดับสองของพวกเราใช้อำนาจในทางที่ผิด เรียกว่าทำให้ชื่อเสียงแปดเปื้อนแล้ว! พวกเราบริหารโรงพยาบาลมาหลายสิบปีกว่าจะสร้างชื่อได้ คุณอาศัยอะไรมาทำให้มันแปดเปื้อน!”
“ดูซิว่าในหนังสือพิมพ์เขียนอะไรลงไปบ้าง!”
หลี่เจี้ยนเหว่ยหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาด้วยความโกรธ “เห็นหรือเปล่า! หัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์พาคนไปแซงคิว เห็นความเท่าเทียมของชีวิตมนุษย์เป็นเรื่องตลก!”
“ซ่งเฉียง คุณเป็นหัวหน้าฝ่ายกิจการแพทย์มาหลายปี แต่ทำงานไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ! ผมจะบอกคุณให้ เรื่องในวันนี้คุณต้องไปแก้ไขซะ ไม่งั้นผมจะแก้ไขแทนคุณเอง!”
พูดจบหลี่เจี้ยนเหว่ยก็ตบโต๊ะชี้หน้าด่าซ่งเฉียงไปอีกยกใหญ่!
ซ่งเฉียงหุบปากไปทันที เขาสูดหายใจลึก เรื่องนี้เขาประมาทเกินไปจริงๆ จะว่าไปแล้วเป็นเพราะถูกเฉินชางทำให้โกรธจนขาดสติ อีกทั้งยังถูกหยวนฟางไร้สมองคนนั้นยุแยงด้วย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่งเฉียงก็โกรธจนทนไม่ไหว! น่าเสียดายที่สายเกินไปแล้ว
ซ่งเฉียงลุกขึ้น มองไปที่หลี่เจี้ยนเหว่ย “หัวหน้าหลี่ เรื่องนี้ผมจะจัดการเองครับ คุณไม่ต้องกังวล”
พูดจบซ่งเฉียงก็ลุกขึ้นยืนกำลังจะเดินออกไป
หลี่เจี้ยนเหว่ยทอดถอนใจ ปกติแม้ซ่งเฉียงจะไม่มีความสามารถ แต่ก็นับว่าเชี่ยวชาญการจัดการเรื่องยุ่งเหยิงพวกนี้ เรื่องก็เกิดไปแล้ว ตำหนิบ่นว่าไปก็ไม่มีความหมายอะไร การแก้ไขปัญหาต่างหากจึงจะสำคัญที่สุด
ขณะที่ซ่งเฉียงกำลังจะเดินออกไป จู่ๆ หลี่เจี้ยนเหว่ยก็เรียกเขาไว้!
“ซ่งเฉียง รอก่อน”
ซ่งเฉียงกลับมา “รองผู้อำนวยการหลี่ มีอะไรจะชี้แนะหรือครับ”
หลี่เจี้ยนเหว่ยกล่าวอย่างเรียบเฉย “คุณรู้หรือเปล่าว่าคืนนั้นเฉินชางออกไปทำอะไร”
ซ่งเฉียงส่ายหน้า
หลี่เจี้ยนเหว่ยจึงบอกไปว่า “คืนนั้นเขาไปผ่าตัดช่วยชีวิตคนไว้คนหนึ่ง ซึ่งก็คือผู้อำนวยการเฒ่าฝางยงหลิน!”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ซ่งเฉียงพลันสั่นสะท้านไปทั้งร่าง
……
……
เมื่อเฉินชางเดินมาถึงประตูห้องแผนกศัลยกรรมทั่วไปก็เคาะประตูเบาๆ
“เข้ามา”
เสียงที่ฟังดูแก่ชราดังขึ้น เฉินชางผลักประตูเดินเข้าไป จากนั้นจึงปิดประตูลง
“อาจารย์ฝาง สวัสดีครับ” เฉินชางเดินไปตรงหน้าต่าง โค้งตัวเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ
ฝางยงหลินวางหนังสือพิมพ์ในมือลง “คุณคือเสี่ยวเฉินสินะครับ”
เฉินชางพยักหน้า “ครับ อาจารย์ฝาง ผมเฉินชาง”
ฝางยงหลินทอดถอนใจ “มา มานั่งตรงนี้สิครับ”
หลังจากผ่าตัดเสร็จแล้ว ฝางยงหลินก็กินยาบำรุงน้ำดีจนสีหน้าดีขึ้นมาก
“จะว่าไปแล้ว คราวนี้คุณเป็นคนช่วยชีวิตผมไว้ ต้องขอบคุณจริงๆ นะครับ” ฝางยงหลินลุกขึ้นนั่ง สายตาที่ใช้มองเฉินชางดูอ่อนโยนลงหลายส่วน
เฉินชางรีบพูดว่า “ช่วยชีวิตผู้ป่วยและผู้บาดเจ็บคือหน้าที่ของพวกเรา ชั่วชีวิตของอาจารย์ฝางไม่รู้ว่าช่วยคนมามากน้อยแค่ไหน คราวนี้ผมก็แค่ทำงานที่ตัวเองสมควรทำเท่านั้นครับ”
ฝางยงหลินยิ้มออกมาอย่างหาได้ยากยิ่ง “อืม นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพบคุณ แต่เมื่อคืนผมเพิ่งอ่านข่าวของคุณในหนังสือพิมพ์ จะว่าไปแล้ว เมื่ออยู่ต่อหน้าชีวิต แต่ละคนล้วนเท่าเทียม คุณทำได้ดีมากครับ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นตู้เจียซีวิจารณ์คนอื่นแบบนี้”
เฉินชางชะงักไป “หนังสือพิมพ์ หมายความว่ายังไงครับ แล้วใครคือ…ตู้เจียซี”
ฝางยงหลินส่งหนังสือพิมพ์ในมือมาให้ “ลองอ่านดูสิ”
เฉินชางอ่านอย่างละเอียด เมื่ออ่านจบก็ต้องตะลึงพรึงเพริด! จะอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องเมื่อวานจะถูกเขียนลงบนหนังสือพิมพ์!
ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นการเขียนชื่นชมตนในระดับสูงอีกด้วย เมื่อคิดได้เช่นนี้ เฉินชางก็อดหน้าแดงไม่ได้ ทว่าหากกล่าวตามจริง แม้จะมีครั้งต่อไป เฉินชางก็ยังเลือกทำเช่นนี้
ฝางยงหลินมองเฉินชาง “เสี่ยวเฉิน ที่ผมอยากพบคุณไม่ใช่เพราะอยากพูดอย่างอื่น แค่อยากจะบอกว่า ในฐานะที่เป็นแพทย์คนหนึ่งก็สมควรทำแบบนี้แล้ว งานของพวกเราคือการช่วยชีวิตและรักษาผู้คน ช่วยชีวิตคนกำลังจะตายและรักษาบาดแผลผู้บาดเจ็บ คนโบราณกล่าวว่า ใครที่มีคุณธรรมไม่เท่ากับพระพุทธเจ้าจะเป็นหมอไม่ได้ คนอย่างพวกเราไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก ขอแค่จะทำอะไรก็ถามความดีในใจตนก่อน อย่าได้ลืมความตั้งใจแรกเริ่มในตอนที่จะเป็นหมอเด็ดขาด”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ฝ างยงหลินก็ถอนใจออกมา “สังคมปัจจุบันพัฒนามาถึงขั้นนี้แล้ว ผมก็มีชีวิตอยู่มาเกือบเก้าสิบปี เห็นการเปลี่ยนแปลงมามากมาย ความจริงคุณจะช่วยตาแก่อย่างผมหรือไม่ ผมก็มีชีวิตมานานพอแล้ว แต่วันนี้บังเอิญได้พบกัน จึงอยากพูดคุยกับคุณให้มากสักหน่อย”
เฉินชางรีบพูดว่า “อาจารย์ฝาง คุณล้อเล่นแล้ว คุณเป็นคนสำคัญของโรงพยาบาลอันดับสอง ประสบการณ์ของคุณ คุณธรรมของคุณ สิ่งเหล่านี้ยังต้องการให้คุณช่วยเผยแพร่สั่งสอนนะครับ”
ฝางยงหลินหัวเราะออกมา บนใบหน้าของเขามีรอยย่นตามวัยอยู่มาก เมื่อหัวเราะก็ทำให้รอยตีนกาขึ้นกระทั่งดวงตาทั้งสองโค้งหยี “เอาละ เสี่ยวเฉิน เป็นหมอให้ดีนะครับ จงเป็นหมอที่ดี! สังคมใหม่ต้องการคนแบบคุณ”
“ผมมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่วันผมก็จะช่วยคุณเท่านั้น ไม่ต้องเป็นห่วง ทำตัวเหมือนก่อนหน้านี้ก็พอ หากมีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องกลัว ผมฝางยงหลินจะเป็นที่พึ่งให้คุณเอง!”
เฉินชางยิ้ม “ครับอาจารย์!”
[ติ๊ง! ค่าความรู้สึกดีของฝางยงหลิน +50!]
[ติ๊ง! กระตุ้นภารกิจระยะยาวจาก NPC ระดับสูงฝางยงหลิน บททดสอบจรรยาบรรณแพทย์ ทุกครั้งที่คุณทำความดีจะได้รับคะแนนทักษะเพิ่ม! โดยจะวิเคราะห์อย่างละเอียด กรุณาตั้งใจต่อไป โปรดเป็นแพทย์ที่ดี เป็นหมอที่ดี!]
เฉินชางชะงักไป! คิดไม่ถึงว่าการมาพบผู้อำนวยการฝางในครั้งนี้จะได้รับอะไรแบบนี้ด้วย!
