เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ – ตอนที่ 240 ประชุมทางไกล

บทที่ 240 ประชุมทางไกล

การออกแบบครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย!

จู่ๆ เชินชางก็พบว่าการปลูกถ่ายผิวหนังไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ถ้าเป็นการปลูกถ่ายผิวหนังไปวางลงบนตำแหน่งมือหรือหรือตำแหน่งขาก็ไม่ใช่เรื่องยาก แต่สำหรับบนใบหน้า มีระดับความยากที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

คุณลองจินตนาการดูว่า ถ้าใบหนน้ามีส่วนของผิวหนังที่แหว่งไป แล้วคุณต้องการจะปกปิดเติมเต็มในส่วนนั้น ทั้งยังต้องทำให้หลังที่ทำออกมาแล้วใบหน้าดูดี ผมยกตัวอย่างให้ฟังว่ายากแค่ไหน!

สิ่งที่จำเป็นต้องคิดใคร่ครวญอย่างรอบคอบเยอะมาก

ต้องพิจารณาถึงความสมบูรณ์ของหลอดเลือด ต้องพิจารณาถึงตำแหน่งผิวหนังที่จะนำมาปลูกถ่าย จะต้องพิจารณาว่าจะเริ่มลงมีดจากตำแหน่งไหน ต้องเลาะผิวหนังออกขนาดกว้างแค่ไหน หลังจากที่เย็บแล้วจะต้องทำอย่างไรถึงจะคงสภาพที่ดีไว้ได้

ตอนนี้เอง สวีข่ายหลิน แพทย์เจ้าของไข้โต้วซินเตียงยี่สิบเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าเฉินชางกำลังพินิจพิเคราะห์ใบหน้าของโต้วซิน ใช้มือวัดกะประมาณไม่หยุด สีหน้าของสวีข่ายหลินก็เปลี่ยนทันที เขาเป็นใคร

แต่ขณะที่เขากำลังจะถามออกไป ทันใดนั้นฉินเสียงก็ทำเสียง ชู่ว์

สวีข่ายหลินมองหัวหน้าของตนทีหนึ่ง อดงงงันไม่ได้

เฉินชางมองใบหน้าของเด็กสาวอยู่นานมาก นัยน์ตาที่งดงามของเขายังคงวาดเค้าโครงด้วยสายตา คิดหาวิธีที่เป็นไปได้

เฉินชางบอกกับเด็กสาว “รบกวนปลดกระดุมเสื้อออกหน่อยนะครับ”

โต้วซินชะงักเล็กน้อย หลังจากที่เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ปลดกระดุมเสื้อออก ทว่าใบหน้าของเธอกลับเริ่มแดงระเรื่อลามไปจนถึงลำคอ

เฉินชางพบว่าผิวของเด็กสาวคนนี้ขาวมากจริงๆ อีกทั้งผิวพรรณก็ดีมากด้วย สีผิวบริเวณทรวงอกไม่ต่างกับสีผิวบริเวณใบหน้าสักเท่าไหร่ เฉินชางเกิดไอเดียขึ้นทันใด

เฉินชางคลำหาปากกาตามความเคยชิน หาอยู่ตั้งนานก็หาไม่เจอ สุดท้ายนึกขึ้นได้ว่าตนไม่ได้สวมชุดกาวน์

เมื่อฉินเสียงเห็นสถานการณ์ก็รีบเดินเข้ามา หยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อตนเองยื่นให้เฉินชาง “นี่ครับ”

เฉินชางมองปากกาหัวลูกลื่นที่ฉินเสียงยื่นให้แล้วส่ายหน้า “ผมขอปากกาไวท์บอร์ด”

สวีข่ายหลินรีบหยิบปากกาไวท์บอร์ดสีดำในกระเป๋าเสื้อยื่นให้เฉินชางทันที ในใจอดคิดไม่ได้ว่า นี่คือ…เชิญผู้เชี่ยวชาญมา? หัวหน้าถึงได้เคารพเขาขนาดนี้ แต่ดูแล้วยังหนุ่มมากอยู่เลย!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สวีข่ายหลินเริ่มอยากรู้ว่าคนอายุยังน้อยขนาดนี้จะเก่งขนาดไหน

เฉินชางรับปากกาไวท์บอร์ดมา เริ่มลงมือวาดลงบนใบหน้าของโต้วซินกับบริเวณช่วงอก

ในเวลานี้ ฉินเสียงเดินเข้าไปดูอย่างละเอียด ขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่มันคือวิธีการปลูกถ่ายผิวหนังแบบไหนกัน

การปลูกถ่ายผิวหนังแบบ O-Z[1]?

ไม่ใช่ ไม่เหมือนสักนิด!

เหมือนด้านในจะมีความคล้ายคลึงการปลูกถ่ายผิวหนังแบบ A-T อยู่นิดๆ แต่เพราะการปลูกถ่ายผิวหนังแบบ A-T มีหลากหลายรูปแบบมาก ค่อนข้างเหมาะกับการซ่อมแซ่มบริเวณที่ผมไม่ขึ้น ปีกจมูก มุมริมฝีปาก แต่…การปลูกถ่ายผิวหนังแบบ A-T จะทิ้งรอยแผลเป็นรูปตัวอักษร T ได้ง่าย? แล้วอีกอย่างเคสนี้ก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการปลูกถ่ายผิวหนังแบบ A-T

แต่วิธีนี้แตกต่างกับวิธีปลูกถ่ายผิวหนังแบบดั้งเดิมที่ใช้กันมามากจริงๆ

วิธีการปลูกถ่ายผิวหนังวิธีนี้…ฉินเสียงไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

ทันใดนั้นฉินเสียงก็เข้าในในฉับพลัน เสี่ยวเฉินเป็นแพทย์ผิวหนังอยู่ที่นั่นหรือไงเนี่ย!

คิดมากไปแล้ว!

เฉินชางอยู่แผนกฉุกเฉิน เชี่ยวชาญด้านการรักษาผู้ป่วยเคสฉุกเฉิน มีไปทำงานที่คลินิกศัลยกรรมจื้อซินเป็นครั้งคราว แต่การปลูกถ่ายผิวหนังเป็นการผ่าตัดที่ต้องใช้ความรู้เฉพาะทางขั้นสูง ทำไมเฉินชางถึงทำเป็น

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ฉินเสียงก็อดส่ายหน้าไม่ได้ แล้วเขาก็หัวเราะเยาะตัวเอง เสี่ยวเฉินปลูกถ่ายผิวหนังเป็นที่ไหนกัน ตนคิดมากไปแล้ว…

บางทีเขาอาจจะกำลังออกแบบแบบการศัลยกรรมตกแต่งผิวหนังอยู่ก็ได้!

หลังจากที่เฉินชางวาดๆ เขียนๆ เสร็จแล้ว ในที่สุดเขาก็วางปากกาไวท์บอร์ดในมือลง!

แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปหนึ่งรูป และนี่เป็นไอเดียที่เฉินชางคิดไว้

เฉินชางเลือกผิวหนังสามตำแหน่งที่จะนำมาปลูกถ่าย ตำแหน่งหลังหู ตำแหน่งลำคอ ตำแหน่งทรวงอก

ด้วยวิธีนี้ก็จะบรรลุผลลัพธ์ด้านความงาม และในขณะเดียวกันก็ไม่ส่งผลกระทบกับระบบไหลของเลือดบริเวณใบหน้าด้วย

เฉินชางมองว่าการปลูกถ่ายผิวหนังชิ้นใหญ่แค่เพียงหนึ่งชิ้น ผลลัพธ์ของการฟื้นฟูหลังการปลูกถ่ายผิวหนังจะไม่ดีมากเท่าที่ควร

หลังจากที่เฉินชางออกแบบเสร็จแล้ว ฉินเสียงก็มองเฉินชางที่เหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เขาเองก็อย่างรู้เหมือนกันว่าเฉินชางวาดๆ เขียนๆ เยอะขนาดนี้ หมายความว่าอะไรกันแน่ ก็เลยถามด้วยความสงสัย “เป็นไงครับ เสี่ยวเฉิน คุณมีไอเดียอะไรมั้ยครับ”

เฉินชางพยักหน้า “มีข้อเสนอเล็กๆ ครับ”

ในตอนนี้เอง เมื่อสวีข่ายหลินเห็นสิ่งที่เฉินชางวาดลงบนใบหน้าของโต้วซินเต็มไปหมด เธอก็เริ่มจะไม่พอใจ คิดว่าเป็นคนเก่งซะอีก?

คุณคิดว่าคุณจะย้ายผิวหนังจากบริเวณไหนมาปลูกถ่ายได้ตามอำเภอใจหรือไง

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สวีข่ายหลินก็อดถอนหายใจออกไม่ได้ บางทีตนอาจคาดหวังไว้สูงเกินไป!

“หัวหน้าคะ โรงพยาบาลหมัวตูซื่อลิ่วบอกว่าเข้าร่วมประชุมทางไกลเพื่อร่วมกันวางแผนการรักษาได้ตอนบ่ายสามโมงค่ะ”

เดิมทีฉินเสียงกำลังจะถามเฉินชาง จู่ๆ ก็โดนสวีข่ายหลินพูดตัดบทไป

“อ้อ? โอเค! ดีเลย พวกเขาว่ายังไง”

สวีข่ายหลินหัวเราะ “หัวหน้าเสี้ยวเป็นคนตอบกลับด้วยตนเองเลยค่ะ เขาบอกช่วงเช้าเขาเชิญผู้อำนวยการหวังมาร่วมวางแผนการรักษาด้วย หวังว่าจะช่วยเด็กสาวคนนี้ได้!”

เมื่อฉินเสียงได้ฟังเช่นนั้นเขาก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที!

“ดี!”

“ดี!”

“ดี!”

ฉินเสียงกล่าวคำว่า ‘ดี’ ติดต่อกันถึงสามครั้ง ต้องกล่าวว่าฉินเสียงตื่นเต้นดีใจเป็นพิเศษ

“อ้อ จริงด้วย คุณส่งประวัติของซินซินไปให้ทางนั้นแล้วหรือยัง”

สวีข่ายหลินพยักหน้าพร้อมตอบว่า “ส่งไปแล้วค่ะ”

แผนกกระดูกกับแผนกศัลยกรรมมือเป็นแผนกที่มีชื่อเสียงของโรงพยาบาลหมัวตูซื่อลิ่ว ส่วนผู้อำนวยการหวังก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านการปลูกถ่ายผิวหนัง การที่มีพวกเขาเข้ามาช่วยวางแผนการรักษา จะต้องได้แผนที่สมบูรณ์แบบมากแน่ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ทันใดนั้นสวีข่ายหลินก็รู้สึกเปี่ยมล้นไปด้วยการเฝ้าคอย

ทันทีที่เฉินชางได้ยินชื่อโรงพยาบาลแห่งนี้ เขาก็ชะงักเล็กน้อย โรงพยาบาลหมัวตูซื่อลิ่ว? มีชื่อเสียงโด่งดังไม่ธรรมดา!

เฉินชางเองก็อยากฟังเหมือนกันว่าอีกเดี๋ยวพวกเขาลงความคิดเห็นกับข้อเสนอแนะอะไรดีๆ ถึงแม้ว่าเฉินชางจะมีทักษะการปลูกถ่ายผิวหนังระดับปรมาจารย์ แต่ทางการแพทย์แล้ว การติดต่อสื่อสารแลกเปลี่ยนความคิดเช่นนี้เป็นผลดีกับผู้ป่วยมากกว่า

ทันใดนั้นฉินเสียงก็กล่าวขึ้นว่า “เสี่ยวเฉิน ช่วงบ่ายเข้าร่วมประชุมร่วมกันวางแผนการรักษาทางไกลด้วยกันนะครับ ตอนกลางวันเราไปกินข้าวด้วยกัน”

เฉินชางพยักหน้า

และในตอนนี้เอ งมีชายรูปร่างผอมบางเดินเข้ามา ชายคนนี้ตัวสูงมาก แต่ดูไร้กำลังวังชา เส้นผมบางๆ บนศีรษะค่อนข้างหงอกขาว ริ้วรอยที่หางตากับหน้าผากค่อนข้างเยอะ ดูเหมือนคนอายุหกสิบกว่า

ในมือของชายคนนี้ถือกล่องข้าวหนึ่งกล่อง เขาเพิ่งจะก้าวเข้ามาในห้องผู้ป่วยก็เห็นฉินเสียงอยู่ในห้อง เขาหัวเราะออกมาทันใด ทำให้ริ้วรอยบนใบหน้าดูลึกยิ่งขึ้น!

“หัวหน้าฉิน คุณมาแล้ว? วันเสาร์ไม่หยุดพักผ่อนหรือครับ” เขาวางกล่องข้าวลง มือทั้งสองข้างจับมือฉินเสียงไว้ โค้งตัวคำนับ กล่าวทักทายพร้อมกับเสียงหัวเราะ

ฉินเสียงก็หัวเราะออกมาด้วยเช่นกัน “วันนี้เชิญผู้เชี่ยวชาญมาร่วมปรับปรุงแผนรักษาให้สมบูรณ์ พรุ่งนี้ก็ดำเนินการปลูกถ่ายผิวหนังได้แล้ว อ้อ จริงด้วย ผมขอแนะนำให้คุณรู้จักกับหมอเฉิน เชิญมาเพื่อออกแบบแผนการรักษาให้ซินซินโดยเฉพาะ เขาเชี่ยวชาญเรื่องการตกแต่งศัลยกรรมผิวหนังมากเป็นพิเศษ”

ชายคนนี้รีบโค้งคำนับเฉินชาง “คุณหมอเฉินครับ รบกวนคุณแล้ว”

เฉินชางหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไรมาก

ตอนกลางวัน เฉินชางรับประทานอาหารกับฉินเสียงที่โรงอาหารของโรงพยาบาล จู่ๆ เฉินชางก็พบว่าโรงอาหารของโรงพยาบาลอันดับสองดีกว่าที่นี่ อย่างน้อยป้าร้านข้าวก็มือไม่สั่นเวลาตักกับข้าว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่เห็นว่าเป็นตน ป้าก็จะตักเนื้อสัตว์เพิ่มให้อีกช้อน

เวลาบ่ายสามโมง ภายในห้องสำนักงานของโรงพยาบาล โทรทัศน์สำหรับประชุมทางไกลเปิดหน้าจอเตรียมพร้อมเริ่มการประชุมร่วมกันวางแผนการรักษา

สิ่งนี้ทำให้เฉินชางอดกล่าวจากใจไม่ได้ว่าโรงพยาบาลตงต้าร่ำรวยจริงๆ ดูเหมือนว่าทุกแผนกจะมีห้องประชุมสำหรับประชุมทางไกลเช่นนี้ ความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีนำมาซึ่งความสะดวกสบายให้เห็นเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของทุกคน

หน้าจอขนาดใหญ่มหึมาติดตั้งอยู่ที่มุมผนัง เวลาที่ฝ่ายนั้นมองผ่านกล้องมาก็จะเห็นราวกับว่าเป็นห้องประชุมที่ใหญ่มาก และภาพก็คมชัดมากด้วย

เมื่อเห็นหมอสี่ห้าท่านปรากฏบนหน้าจอ ฉินเสียงก็ลุกขึ้นพยักหน้าเล็กเป็นการทักทาย “สวัสดีครับผู้อำนวยการหวัง หัวหน้าเสี้ยว ลำบากคุณแล้ว วันเสาร์แบบนี้ยังรบกวนพวกคุณให้มาร่วมวางแผนการรักษา ต้องขออภัยด้วยจริงๆ ครับ!”

หวังอวี้ซานดูเป็นคนสง่างามน่าเกรงขาม น่านับถือ หลังจากที่พยักหน้าตามมารยาทแล้ว เขาก็กล่าวขึ้นว่า “หัวหน้าฉินครับ ตอนนี้พวกเรารู้สถานการณ์โดยรวมของผู้ป่วยแล้ว เราเริ่มเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับ!”

“เราได้หารือกันเกี่ยวกับสถานการณ์ของผู้ป่วยแล้วรอบหนึ่ง ตอนนี้มีสามแผนการรักษา แต่ยังไม่เป็นเอกฉันท์ เราจะพูดถึงแนวคิดของพวกเราให้หัวหน้าฉินฟังดูก่อน”

[1] O-Z ตัวอักษร O หมายถึงลักษณะของบาดแผลแหว่งไปเป็นรูปสัญลักษณ์ตัวอักษร O ส่วนตัวอักษร Z หมายถึงวิธีการเย็บปิดผิวหนังเป็นรูปตัว Z