บทที่ 329 หวังว่าจะไม่ได้เห็นคุณอีกนะ!
พวกเขาพากันเดินออกไปข้างนอกโดยที่หยางชุนฮว๋าจงใจเดินข้างเฉินชาง จนกระทั่งเดินไปถึงมุมหนึ่งที่ไม่มีคนอื่นอยู่ก็รีบคว้าบัตรใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของตนแล้วยัดใส่กระเป๋าเสื้อของเฉินชาง
“หมอเฉิน คราวนี้ต้องรบกวนคุณแล้วจริงๆ ค่ะ” หยางชุนฮว๋ากล่าวด้วยสีหน้ากังวล “ตอนนี้ฝานฝานยังเด็ก ยังไม่ได้แต่งงาน หากมีรอยแผลเป็นที่ใบหน้าจริงๆ คงส่งผลกระทบไม่น้อย!”
เด็กชายคนนี้มีผิวค่อนข้างขาว หากจัดการแผลไม่ดีจนเป็นแผลเป็น จะต้องเห็นชัดแน่นอน
“ได้ยินผู้อำนวยการหยางเทาบอกว่า ฝีมือระดับคุณหากอยู่ด้านนอกจะมีราคาสูงมาก คุณเป็นแพทย์ศัลยกรรมความงามอันดับต้นๆ ของมณฑลตงหยาง แต่พวกเราติดต่อคุณไม่ได้ถึงได้มาหาที่โรงพยาบาล ฉันไม่ได้อยากรบกวนคุณจริงๆ นะคะ!
แต่คุณวางใจได้ ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้กับผู้อำนวยการฉินแน่นอน ฉันบอกไปว่าเพื่อนแนะนำให้มาตรวจดู หวังว่าจะไม่สร้างผลกระทบที่ไม่ดีให้คุณนะคะ”
ถึงอย่างไรหยางชุนฮว๋าก็เป็นคนที่โลดแล่นอยู่ในตลาดการค้า ดังนั้นยามจัดการธุระต่างๆ จึงพิจารณามากมายหลายด้าน เธอกลัวว่าเรื่องที่เฉินชางรับงานศัลยกรรมด้านนอกจะรู้มาถึงภายในโรงพยาบาลจนส่งผลไม่ดี จึงได้กล่าวเช่นนี้ออกมา
หากคบหากับคนเช่นนี้ย่อมไม่เหน็ดเหนื่อย เพราะอีกฝ่ายจะพิจารณาเรื่องราวมากกว่าคุณเยอะ
เฉินชางยิ้มแล้วพยักหน้าให้ แต่ไม่ได้พูดอะไร
หยางชุนฮว๋าพูดต่อไป “คือ…ฉันมาหาถึงที่แล้วย่อมไม่ทำให้หมอเฉินต้องขาดทุนแน่ แต่ว่า…ตอนนี้อยู่ในโรงพยาบาลฉันเลยไม่สะดวก บัตรใบนี้มีเงินอยู่หนึ่งแสนหยวน ถือเป็นค่ารักษานะคะ หวังว่าหมอเฉินจะช่วยด้วยนะคะ”
เฉินชางหยิบบัตรออกมาจากกระเป๋าแล้วยัดกลับไป ถือของสิ่งนี้อยู่ในโรงพยาบาลไม่ค่อยดีจริงๆ
เขาไม่ได้ขาดแคลนเงิน หากมารักษาที่โรงพยาบาลก็ควรปฏิบัติตามกฎของโรงพยาบาล หากอยู่ข้างนอกจึงจะคุยราคากันอย่างเปิดเผย ลักษณะการทำงานย่อมไม่เหมือนกัน
ที่นี่ก็มีกฎของที่นี่ จำเป็นต้องปฏิบัติตามกฎภายใน
หากเงินหนึ่งแสนหยวนนี้ถูกคนอื่นนำมาโจมตี เรื่องความเสียหายยังไม่ต้องพูดถึง สิ่งสำคัญก็คือจะส่งผลกระทบไม่ดีต่อชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือของโรงพยาบาลและของตนเอง
เงินหนึ่งแสนหยวนไม่มากและไม่น้อย หากกล่าวว่าเป็น ‘ค่าเหนื่อยหนึ่งแสนหยวน’ คนส่วนใหญ่คงได้แต่ทอดถอนใจและรู้สึกอิจฉา
แต่หากกล่าวว่านี่เป็น ‘เงินซองแดงหนึ่งแสนหยวน’ ให้หมอ ลองคิดดูเถอะว่าจะส่งผลกระทบอย่างไร กระทั่งฉินเสี้ยวหยวนก็อาจถูกลากลงมาพัวพันด้วย
ความแตกต่างมากมายเหลือเกิน
เขามีระบบอยู่ไม่ย่อมขาดแคลนวิธีการหาเงิน ภายหลังยังมีโอกาสอีกมาก หากต้องมาเสี่ยงอันตรายเพราะเงินหนึ่งแสนย่อมไม่คุ้มค่าแน่นอน!
หากจะหาเงิน ใช้วิธีที่ปลอดภัยและมั่นคงเสียหน่อยจะดีกว่า การรับเงินในโรงพยาบาลเช่นนี้ ทั้งยังมาจากคนที่มีหน้ามีตาในสังคมแบบนี้ ต้องยุ่งยากแน่นอน
หยางชุนฮว๋าเห็นเฉินชางไม่รับก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปโดยพลัน “หมอเฉินคะ นี่…”
เฉินชางยิ้ม “คุณเป็นเพื่อนของผู้อำนวยการหยาง และก็เป็นเพื่อนของผู้อำนวยการฉินด้วย พวกเราก็ทำตามวิธีของเพื่อนเถอะครับ”
เฉินชางไม่ได้พูดอะไรมากมายอีก
……
……
หลังจากเปลี่ยนชุดแล้ว เฉินชางก็เดินเข้าไปในห้องผ่าตัด ภายใต้แสงไฟ ทำให้เห็นบาดแผลชัดเจนขึ้น
[ผิวหนังเสียหาย มอนสเตอร์เลเวล 28 ระดับบอส: ผิวหนังที่ติดเชื้อและถูกทำลายจนเสียหาย จะต้องล้างแผลและปลูกถ่ายผิวหนัง]
เมื่อได้รับการแจ้งเตือนของระบบแล้ว เฉินชางก็เงียบไป
แผลข่วนนี้ค่อนข้างลึกจริงๆ เป็นการข่วนที่แฝงไปด้วยแรงแค้น ไอ้หนูนี่ทำอะไรมากันแน่ถึงถูกคนอื่นเกลียดชังคับฟ้าขนาดนี้ ถึงขั้นทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งลงมือรุนแรงเช่นนี้ได้เชียว!
เฉินชางมองใบหน้าขาวๆ นั้นก่อนทอดถอนใจเบาๆ เท่ากับว่าความยากในการเย็บแผลเพิ่มขึ้นอีกแล้ว
จริงๆ แล้วแม้จะกล่าวว่าเป็นการปลูกถ่ายผิวหนัง แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงเท่าตอนโต้วซิน เพียงต้องใช้วิธีการเย็บผิวหนังโดยการนำผิวหนังที่ดีมาปิดไว้ก็ได้แล้ว
เช่นนั้นไม่ยากหรือ
ก็ไม่ถือว่ายากมาก
แต่หากจะไม่ให้มีรอยแผลเป็น ความยากก็จะเพิ่มขึ้นอีกมาก โชคดีที่แผลนี้ไม่กว้าง ยังพอพยายามได้
นอกจากนี้ ใบหน้าของชายคนนี้มีส่วนที่เป็นเนื้อค่อนข้างมาก ผิวหนังก็ค่อนข้างหย่อนคล้อย ตอนเย็บไม่ยากเท่าไหร่ เฉินชางพยายามกำจัดส่วนที่ติดเชื้อและส่วนที่เสียหายออกไปเพื่อทำความสะอาดได้ ไม่ให้เนื้อที่จะเกิดใหม่กลายเป็นรอยแผลที่เห็นชัดเกินไป
การผ่าตัดไม่ค่อยยาก เฉินชางก็มีประสบการณ์มากมาย การทำงานเป็นไปอย่างเชี่ยวชาญและเป็นขั้นเป็นตอน เพียงสิบกว่านาทีก็เย็บเสร็จแล้ว
ฉินเสี้ยวหยวนและหลี่เป่าซานที่ยืนดูอยู่ด้านหลังต่างทอดถอนใจ ไม่แปลกใจเลยที่มีคนให้พวกเขามาที่โรงพยาบาลนี้ ความสามารถและฝีมือเช่นนี้ โดยเฉพาะเทคนิคการเย็บที่ประณีตขนาดนี้ คนธรรมดาทำไม่ได้แน่นอน
สิ่งที่ต้องมีไม่ใช่แค่เทคนิคการเย็บ แต่ต้องมีเซนส์ด้านความงามด้วย
อย่างไรก็ตาม เจ้าของแผลที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากที่สุดซึ่งก็คือชายหนุ่มคนนั้นกลับไม่พูดอะไรแม้แต่ประโยคเดียว กระทั่งคำขอบคุณก็ไม่มี
เฉินชางไม่ได้ต้องการคำขอบคุณ เพียงแต่เขาเห็นความไม่สบอารมณ์ในดวงตาของอีกฝ่าย แววตาเช่นนั้นให้ความรู้สึกเหมือนกำลังดูแคลนเขาอยู่อย่างไรอย่างนั้น
เฉินชางส่ายหน้า ไม่ได้สนใจอะไร
จะอย่างไรผู้ป่วยก็มีมากมาย ไม่ว่าผู้ป่วยเช่นไรก็เคยเจอมาแล้วทั้งสิ้น ไม่จำเป็นต้องคิดมากกับเรื่องนี้ ยิ่งไปกว่านั้น หากไม่เห็นแก่หน้าพระสงฆ์ก็ควรเห็นแก่หน้าพระพุทธ ควรไว้หน้าผู้อำนวยการฉินและผู้อำนวยการหยางเทาบ้าง อย่างไรเสียก่อนหน้านี้หยางเทาก็เคยแนะนำคนไข้ที่ต้องการทำศัลยกรรมให้ตนมาหนึ่งคนจนได้เงินจากค่าศัลยกรรมมาแสนกว่า
พื้นฐานการคบหาระหว่างคนสองคนอยู่ที่การพึ่งพาอาศัยกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
……
……
หลังจากออกมาแล้วเฉินชางก็อธิบายเรื่องการดูแลรักษาแผลและให้ชายหนุ่มฟัง แต่เขามีท่าทางไม่สนใจ เฉินชางจึงรู้สึกจนใจอยู่บ้าง หยางชุนฮว๋าเห็นดังนั้นก็รีบยิ้มขอโทษ เธอมองเฉินชางแล้วพูดว่า “หมอเฉินคะ มีข้อควรระวังอะไรเดี๋ยวฉันจะจดไว้เองค่ะ”
ระหว่างพูดก็หยิบสมุดเล็กๆ เล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋าข้างตัว
เฉินชางพยักหน้า “หลังจากนี้ต้องไปทำทรีทเม้นท์ลบรอยแผลเป็นนะครับ มีข้อควรระวังอยู่มาก ก็คืออย่าไปแตะมั่วๆ เด็ดขาด…ทางที่ดีให้ไปหาหมอความงามเฉพาะทาง ไปหาผู้อำนวยการหยางก็ได้ครับ จะได้ดูเรื่องการฟื้นตัวต่อจากนี้…”
เฉินชางพูดประโยคหนึ่ง หยางชุนฮว๋าก็จดลงไปประโยคหนึ่ง ส่วนชายหนุ่มที่เป็นเจ้าของแผลกลับไม่มีท่าทางสนใจแม้แต่น้อย คล้ายกับว่าผู้ที่ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่ตัวเอง
หยางชุนฮว๋าซาบซึ้งใจกับความช่วยเหลือของเฉินชางเป็นอย่างยิ่ง “รบกวนคุณแล้วจริงๆ ค่ะหมอเฉิน!”
ตอนนี้เอง ชายหนุ่มคนนั้นเห็นแม่ของตนรู้สึกซาบซึ้งใจเพียงนี้ก็อดพูดไม่ได้ว่า “นี่เป็นงานของเขา มีอะไรน่าขอบคุณกัน ไม่ได้ทำให้เขาได้เงินน้อยลงสักหน่อย”
เมื่อเขากล่าวเช่นนี้ออกมา เฉินชางก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปโดยพลัน!
คุณมีท่าทีย่ำแย่ยังพอเข้าใจได้ แต่คำพูดนี้ของคุณจะไม่รู้จักกาลเทศะเกินไปหรือเปล่า
ทำคุณบูชาโทษจริงๆ
เฉินชางส่ายหน้า
คนแบบนี้ต่อไปขออย่าได้พบกันอีกเลย ไม่งั้นจะให้เงินเท่าไหร่ก็ไม่อยากรักษาหรอก
ต่อให้คุกเข่าบนพื้นเพื่อขอร้องก็ยังคร้านจะสนใจ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็ลุกขึ้นยืนแล้วเตรียมจะเดินจากไป
ส่วนหยางชุนฮว๋า เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก เธอมองไปยังชายหนุ่มด้วยท่าทีขุ่นเคือง “จางฝาน ขอโทษเดี๋ยวนี้!”
ชายหนุ่มแค่นเสียงครั้งหนึ่ง “ขอโทษเหรอ ทำไมต้องขอโทษด้วย ผมพูดอะไรผิดล่ะ นี่ไม่ใช่งานของหมอเหรอไง อีกอย่าง แม่ให้เงินเขาไปเท่าไหร่ก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือไงครับ ฮ่ๆ! คิดว่าคงพอๆ กับเงินเดือนหนึ่งปีของเขาเลยมั้ง”
เขาพูดจบก็ไม่สนใจเธออีก ถึงกับส่งเสียงหัวเราะออกมาแล้วเดินตรงออกไปข้างนอกทันที
เฉินชางเห็นดังนั้นก็ยิ้มเย็นชา หวังว่าจะไม่มาขอร้องฉันเป็นครั้งที่สองนะ ไม่งั้นต่อให้คุกเข่าแล้วเรียกเขาว่าปู่ก็ไม่มีประโยชน์!
คนแบบนี้! ไม่รู้จักแยกแยะดีเลวจริงๆ
หยางชุนฮว๋ารีบขอโทษเฉินชาง “ขอโทษด้วยค่ะหมอเฉิน ขอโทษจริงๆ ต้องโทษฉันคนเดียวที่สั่งสอนลูกไม่ดี ขอโทษจริงๆ ค่ะ รบกวนคุณแล้ว”
กล่าวจบหยางชุนฮว๋าก็วิ่งตามลูกออกไป
เฉินชางส่ายหน้า ยิ้มออกมาเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป
ฉินเสี้ยวหยวนก็หน้าเปลี่ยนสี เขารู้สึกไม่พอใจมาก ส่วนหลี่เป่าซานก็ยืนเงียบทำหน้าดำอยู่เช่นนั้น
