เมื่อได้ยินว่าตัวเองได้รับคำชม หยางเทาก็ยิ่งรู้สึกยินดีและกระตือรือร้นขึ้นมาก
ความสุขบริสุทธิ์ที่ห่างหายไปนานเช่นนี้ ไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึง อืม ไม่สิ หยางเทาควรจะคิดถึงต่างหาก!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หยางเทาก็มองไปยังฉินเซียง ยิ้มอย่างลำพองใจ คล้ายกำลังบอกว่า ดูสิ หมอเฉินชมผมด้วย!
ฉินเซียงกลอกตาใส่
เฉินชางเห็นดังนั้นก็ทอดถอนใจออกมา แค่นี้ก็ดีใจแล้วเหรอ?
คนแก่พวกนี้ไม่ไหวเลย!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ใช้น้ำเสียงแบบที่เเหล่าเฉินเคยใช้ชี้แนะตน พูดอย่างเรียบเฉยว่า “ต่อไปถ้าพวกคุณต้องเย็บแผล อย่าอยู่นิ่งเป็นหุ่น จำไว้ว่าต้องศึกษาจนเข้าใจทะลุปรุโปร่งด้วย เพราะการเย็บแผลเป็นทักษะพื้นฐานที่สุดแล้ว”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เฉินชางก็มองไปที่ฉินเซียง “เมื่อครู่ผมเห็นนิสัยบางอย่างที่ไม่ค่อยดีของคุณ ตอนผูกปมคุณจะผูกตามใจและผูกเร็วมาก ความจริงผูกปมเร็วก็เป็นเรื่องดี แต่คุณออกแรงมากไปหน่อย ลองวิเคราะห์ดูนะครับ…แล้วยังมีคุณด้วย คุณก็มีปัญหานี้นิดหน่อย…”
เมื่อได้ฟังปัญหาที่เฉินชางพูดชี้แนะ ทั้งสองก็รู้สึกห่อเหี่ยว จากนั้นก็เข้าใจกระจ่าง รู้สึกเหมือนคนเพิ่งตื่นจากความฝัน!
ไม่กล่าวไม่ได้ว่าความสามารถในการเย็บแผลของเฉินชางยอดเยี่ยมมากจริงๆ อายุยังน้อยแต่ประสบความสำเร็จขนาดนี้แล้ว เขาเป็นคนเก่งกาจจากไหนกันแน่? คงไม่ใช่เต่าทะเลหรอกนะ?
หลังจากพูดจบ เฉินชางก็มองไปยังขาที่ถูกเย็บเรียบร้อยแล้วของสวีรั่วหยุน พยักหน้าเล็กน้อย พึงพอใจมาก!
ถ้ามีหนึ่งร้อยคะแนน เฉินชางจะให้ตัวเองหนึ่งพันคะแนน ถึงอย่างไรก็ให้เป็นกำลังใจสักหน่อย เป็นแรงสนับสนุนสักหน่อย เป็นแรงเชียร์สักหน่อย…รวมแล้วหนึ่งพันคะแนนก็ไม่มากเกินไป เป็นคะแนนที่เป็นไปได้
เฉินชางยิ้ม “พวกคุณดูสิครับ เป็นยังไงบ้าง?”
ตอนนี้เอง หยางเทาและฉินเซียงจึงพากันสังเกตอย่างละเอียด
เพียงแต่เมื่อมองไป ทั้งสองก็ต้องตื่นตะลึง!
เพียงแค่เห็นคุณท่ามกลางทะเลคน…
ก็ลืมเลือนใบหน้าคุณไม่ได้!
ขาที่ผ่านการล้างมาเรียบร้อยแล้วปรากฏขึ้น แผลถูกเย็บติดกันชัดเจน บาดแผลขนาดเล็กเท่าฝ่ามือ แต่ใช้เวลาเย็บไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ถึงจะดูเรียบง่าย ทว่าคงมีแต่คนทั้งสองที่เข้าร่วมการผ่าตัดมาด้วยกันเท่านั้นถึงจะรู้ว่าไม่ง่ายเลย!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนเริ่มต้น บางทีอาจไม่ได้คิดมากขนาดนี้ แต่เมื่อเห็นผลที่ปรากฏบริเวณขาแล้ว หยางเทาและฉินเซียงก็อดสบตากันไม่ได้ เห็นความตื่นตะลึงในดวงตาของอีกฝ่าย!มิน่าล่ะ เมื่อครู่เขาถึงเลือกเย็บแบบนั้น ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง!
หลังจากรวมด้านหน้าด้านหลังเข้าด้วยกัน คิดไปถึงการทำงานเมื่อครู่นี้ รวมกับผลที่ได้เห็นตอนนี้ ทั้งสองจึงค่อยเข้าใจ แม้รู้วิธีดีแต่ก็ยังต้องถอนใจด้วยความชื่นชม
เฉินชางเพิ่งเข้ามานานแค่ไหนกันเชียว รวมๆ แล้ว ตั้งแต่เข้าเดินประตูมาและเริ่มเย็บแผลคงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงสินะ?
แค่ครึ่งชั่วโมงก็ร่างแผนไว้ในใจแล้วหรือ?
เป็นความคิดที่น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว
พรสวรรค์!
นี่คือพรสวรรค์!
ฉินเซียงรู้สึกเหมือนตนใช้ชีวิตอยู่ในความระทึกขวัญมาครึ่งชีวิต ชีวิตที่เหลือช่างน่ากลัวเหลือเกิน เขาจำคำชี้แนะของเฉินชางไว้ในใจแล้ว และจะกลับไปคิดให้ดี
เพราะการเย็บแผลนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ!
ทั้งสองมองไปยังลักษณะ สีสัน และเส้นขอบของรอยสักรูปดอกกุหลาบที่เปลี่ยนแปลงไปไม่มาก แต่ดูดีขึ้นมากเลยทีเดียว!
ฉินเซียงสัมผัสได้อย่างลึกล้ำว่าการเย็บนี่มันช่างลึกลับจริงๆ เรียกว่าเป็นศิลปะได้เลย!
นี่เป็นการบรรเลงของเข็มและด้าย
เพลงนั้นร้องอย่างไรนะ?
การเย็บแผลนั้นทำอย่างไร? (ทิวทัศน์นี้วาดอย่างไร?)
วาดลวดลายบนแผลหรือ? (วาดทรายในสวนหรือ?)
รอคอยความประทับใจของพวกเราอยู่หรือ? (รอคอยคำพูดของพวกเราอยู่หรือ?)
รอร่องรอยของปาฏิหาริย์อยู่หรือ! (รอคำสาบานอยู่หรือ!)
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉินเซียงก็เห็นหยางเทาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปขาดังแชะๆๆ
เขาชะงักไป ใช่แล้ว!
ถ่ายไว้ก่อน กลับไปค่อยดู
ตอนนี้เอง เฉินชางไปเรียกเจิ้งกั๋วถานเข้ามา “คุณเจิ้งครับ ผมเย็บเสร็จแล้ว คุณมาดูสิว่าเป็นยังไง”
เจิ้งกั๋วถานได้ยินดังนั้นดวงตาพลันแวววาว เย็บเสร็จแล้วหรือ? รีบเปิดประตูเดินเข้ามาทันที
เมื่อเห็นเหล่าฉินถือโทรศัพท์ถ่ายรูปขาของแฟนตัวเองอยู่ก็ชะงักไป “เหล่าฉิน นั่นคุณทำอะไรน่ะ!”
เขาและฉินเซียงเป็นเพื่อนสมัยเด็ก โตมาด้วยกัน พอเกิดเรื่องอะไรก็จะไปหาฉินเซียง ให้ฉินเซียงช่วยหาคนให้เขา
ฉินเซียงเป็นหัวหน้าแผนกผิวหนังในโรงพยาบาลเครือตงต้า นับว่ามีความสามารถในสายนี้มาก
เหล่าฉินส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างประหลาดใจ จากนั้นจึงพูดว่า “ขานี้ดูดีจริงๆ ผมถ่ายไว้หลายรูปแล้ว กลับไปจะค่อยๆ ชื่นชมและพิจารณาดูให้ดี”
ประโยคนี้ทำเอาหยางเทาที่อยู่ด้านข้างมือสั่น เกือบทำโทรศัพท์ตกพื้น
เจิ้งกั๋วถานยิ่งหน้างอเข้าไปใหญ่! คุณถ่ายรูปขาของแฟนผม แล้วยังคิดจะเอาไปชื่นชมและพิจารณาอีกหรือ?
ในห้องจมลงสู่ความเงียบสงัด!
เฉินชางไม่กล้าพูดอะไร
ทันใดนั้นฉินเซียงก็มีปฏิกิริยากลับมา รีบตบหน้าผากตัวเอง
“โธ่ เหล่าเจิ้ง คุณคิดอะไรของคุณน่ะ? ผมหมายถึงการเย็บแผลที่ขานี่ดูดีมาก คุณรีบมาดูสิ!”
เจิ้งกั๋วถานรีบเดินเข้าไป มองไปยังบาดแผลบริเวณขา ตื่นตะลึงไปเช่นกัน
นี่คือขาที่เมื่อครู่ยังมีสภาพเละเทะนั่นหรือ?
เย็บได้ดีพิถีพิถันจริงๆ!
แม้แต่กลีบกุหลาบตรงรอยสักยังถูกคำนวณออกมาอย่างดี
ปราณีต!
พิถีพิถัน!
เป็นงานศิลปะ
เมื่อรวมกับขาเรียวยาวขาวนวลแล้ว เจิ้งกั๋วถานก็ส่งเสียงชื่นชมออกมา นี่สิถึงจะเป็นขาของสวีรั่วหยุน เป็นขาที่ทำให้เขาเล่นได้เป็นปีเลย!
นี่ถึงจะได้เรื่อง!
เจิ้งกั๋วถานพูดออกมาอย่างตื่นเต้น
“ดี!”
“ดี!”
“ดี!”
ถึงกับกล่าวคำว่าดีออกมาติดต่อกันสามครั้ง ทำให้เฉินชางรู้สึกภาคภูมิใจ
สวีรั่วหยุนไม่ได้พูดอะไร เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เพราะเหตุการณ์ของเธอตอนนี้ค่อนข้างกระอักกระอ่วน ภรรยาน้อยถูกภรรยาหลวงทำร้ายจนอารมณ์หดหู่ ทั้งยังได้รับบาดเจ็บที่ขา ทำให้วันนี้เธออารมณ์ไม่ดี
อีกไม่นานละครเรื่องใหม่จะเริ่มถ่ายทำแล้ว แต่ขาของเธอกลายเป็นแบบนี้ แค่คิดก็รู้สึกเศร้า
แต่ตอนนี้ เมื่อเธอเห็นบาดแผลบนขาที่ผ่านการเย็บมาแล้วก็ต้องตกตะลึง หายดีเหมือนเดิมได้เลยหรือ?
แน่นอนว่าไม่ใช่!
ไม่ได้หายดีเหมือนเดิม แต่ดีกว่าตอนแรกด้วยซ้ำ! เฉินชางเย็บเข็มที่ซ่อนไม่ได้ไว้บนกลีบดอกไม้อย่างพิถีพิถัน ถึงกับขับให้เด่นขึ้นเล็กน้อย ทำให้ดอกกุหลาบดูสวยงามมากขึ้น!
มันคือศิลปะ!
สวีรั่วหยุนก้มหน้าลงมอง เฉินชางจึงรีบพูดว่า
“หลายวันนี้ยังขยับขาไม่ได้นะครับ!”
“ผมใช้ด้ายเบอร์สี่เย็บให้คุณ เป็นด้ายที่ค่อนข้างละเอียด คุณออกแรงนิดเดียวก็ขาดได้แล้ว ดังนั้นคุณต้องระมัดระวังให้มาก ใส่ใจให้มาก อย่าได้ออกแรง…”
“รอให้แผลสมานกันก่อนก็ใช้ได้แล้วครับ ช่วงนี้ต้องจำไว้ให้ดี! อย่าทำให้ติดเชื้อเด็ดขาด อย่าโดนน้ำเด็ดขาด…”
ตอนนี้คำพูดของเฉินชางมีพลังโน้มน้าวมาก!
เจิ้งกั๋วถานอดพยักหน้าไม่ได้
สวีรั่วหยุนก็มองไปที่เฉินชางอย่างซาบซึ้งใจ “หมอคะ ขอบคุณมากค่ะ!”
เฉินชางส่ายหน้ายิ้มๆ
[ติ๊ง! ภารกิจต่อเนื่องที่สองสำเร็จ เย็บแผลให้สวีรั่วหยุนสำเร็จ
ได้รับรางวัล:
1. ด้าย KIM (สีเขียว)
2. ประสบการณ์การเย็บแผล +200 แต้ม
3. ประสบการณ์การรักษา+200 แต้ม
4. ค้นพบภารกิจต่อเนื่องสุดท้าย โปรดสนทนากับเจิ้งกั๋วถาน หลังจากพูดคุยอย่างละเอียดจะได้รับข้อแนะนำของภารกิจสุดท้าย]
เฉินชางพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ไม่เลว!
ผลตอบแทนสูงทีเดียว!
![[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/09/หหๅ-211x300.jpg "[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?")
