ตอนที่ 353 หงส์ร่ำไห้ (1)
ด้านนอกศาลบรรพชน
ถังอิ่นเปิดประตูเข้าไปก็เห็นหญิงสาวที่คุกเข่าอยู่หน้าป้ายบรรพชน ดวงตานางแดงก่ำน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “เชียนหนิง”
“ข้าขอโทษเชียนหนิง ข้าทำให้เจ้าต้องลำบาก…”
ดังนั้น ตอนนี้เจ้าสามารถกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดข้าเต็มแรง ระบายความน้อยเนื้อต่ำใจที่เจ้าได้รับมาทั้งหมด
ถังอิ่นอ้าแขนให้นาง
ตั้งแต่เล็กจนโต เชียนหนิงได้รับความอยุติธรรมมาจากข้างนอกก็จะมาร้องไห้ในอ้อมกอดนาง
พวกนางเป็นนายบ่าวและเป็นพี่น้อง
ถังอิ่นเดิมคาดการณ์สิ่งที่เชียนหนิงจะทำเอาไว้แล้ว ทว่าแขนของนางปวดไปหมดแล้วหญิงสาวที่คุกเข่าอยู่หน้าป้ายบรรพชนก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
นางชะงัก เชียนหนิงคงจะไม่ได้ป่วยหรอกนะ?
คิดได้ดังนั้นถังอิ่นก็เดินไปที่เชียนหนิง
เพิ่งจะก้าวเท้าเข้าไปในศาลบรรพชน เสียงกระซิบแผ่วเบาของเชียนหนิงก็ดังเข้ามาในหูถังอิ่น ทำให้ใบหน้าเรียวเล็กของนางดำลงในทันที
“หูแว่ว นี่ล้วนหูแว่วทั้งนั้น คุณหนูเป็นคนเห็นความรักดีกว่ามิตร ตอนนี้จะต้องอิงแอบอยู่กับจวนองค์หญิงไม่ยอมไปไหน จะกลับมาที่ตระกูลถังได้อย่างไร” เชียนหนิงเบะปาก “เพราะฉะนั้นเมื่อครู่ที่ข้าได้ยินเสียงคุณหนู นั่นจะต้องเป็นเพราะหูแว่วแน่ๆ นางไม่มีทางกลับมา”
สีหน้าถังอิ่นดำราวกับก้นหม้อ บิดหูเชียนหลิงขึ้นมาเอ่ยด้วยความโมโห
“เช่นนั้นนี่ใช่เจ็บไปเองหรือไม่?”
“เจ็บ เจ็บ!” เชียนหนิงถูกมือข้างนั้นบิดขึ้นมานางเจ็บจนน้ำตาจะไหลออกมาอยู่รอมร่อ
จนกระทั่งได้เห็นสีหน้าไม่ดีของถังอิ่นตรงหน้า นัยน์ตาเชียนหนิงก็ฉายแววยินดี น้ำตาไหลพราก
“คุณหนู ท่านกลับมาแล้ว ฮือฮือ ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว…”
นางกระโจนเข้าอ้อมกอดถังอิ่นทันที ร้องไห้ฮืออยากจะพูดเรื่องความน้อยเนื้อต่ำใจเมื่อไม่นานนี้ออกมาให้หมด
“คนพวกนั้นเอาหญ้าวิเศษระดับห้าให้ถังอวี้ ข้าคิดจะไปขโมยหญ้าวิเศษระดับห้าแต่ถูกจับได้ ท่านผู้เฒ่าสูงสุดปกป้องข้าไว้จึงได้ให้ข้ามาสำนึกผิดต่อหน้าศาลบรรพชน ฮือฮือ คุณหนู ข้าขอโทษข้าไม่สามารถเอาหญ้าวิเศษระดับห้ามาได้ ทำให้คุณหนูถูกขับออกจากจวนองค์หญิงแล้ว”
…
เฟิงหรูชิงที่เพิ่งเดินเข้ามาพลันได้ยินคำพูดเชียนหนิงพอดี ใบหน้างดงามดำทมิฬลง
“ข้าเป็นคนเช่นนั้นหรือ?”
ถังอิ่นถลึงตาใส่เชียนหนิง “เชียนหนิง คิดไม่ถึงว่าข้าไม่อยู่กับเจ้าไม่กี่วันเจ้าก็เรียนรู้นิสัยแย่เสียแล้ว ใส่ร้ายเสี่ยวชิงของข้าว่าไม่เห็นใจผู้อื่น พูดมา ถังอวี้สอนให้เจ้านิสัยเสียใช่หรือไม่?”
เชียนหนิง “…”
นางพูดอะไรออกไปหรือ?
คุณหนูท่านเปลี่ยนไป!
ท่านลืมไปแล้วหรือว่าทีแรกเพราะหนานเสียนท่านจึงเข้าใกล้เฟิงหรูชิง?
ตอนนี้เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าท่านไม่เคยชอบหนานเสียนเลย? ไม่เช่นนั้นระยะเวลาในการเปลี่ยนใจไปมีรักใหม่มันจะเร็วเกินไปแล้ว…
มุมปากเฟิงหรูชิงยกยิ้มขึ้น ดวงตางามกวาดมองช้าๆ ไปหยุดอยู่ที่หัวเข่าที่บาดเจ็บของเชียนหนิง คิ้วขมวดขึ้นน้อยๆ
“เจ้าบาดเจ็บ”
เชียนหนิงชะงักไป เมื่อครู่นางตื่นเต้นเกินไปจนลืมเลือนบาดแผล
เฟิงหรูชิงไม่พูดอะไร นางนำไป๋เฉากั่วออกมากจากช่องว่างหนึ่งผลแล้วหยิบผ้าขาวมาอีกผืน นำน้ำจากผลไป๋เฉากั่วบีบใส่ผ้าขาวแล้วยื่นให้เชียนหนิง
“แผลของเจ้าไม่ได้ร้ายแรงนักไม่จำเป็นต้องใช้ไป๋เฉากั่ว เจ้านำผ้านี่วางไว้บนหัวเข่าไม่นานก็จะฟื้นคืนสภาพ”
เชียนหนิงมองเฟิงหรูชิงยื่นผ้าขาวมาให้นิ่งค้าง ในที่สุดนางก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดคุณหนูจึงชอบ
เฟิงหรูชิงเช่นนี้
ความอ่อนโยนของนาง ความละเอียดอ่อนของนาง แล้วก็…ความรักและความเอาใจใส่ทั้งหมดของนางมันทำให้คนตกหลุมพรางได้
ที่สำคัญที่สุดคือ นาง…รูปงาม!
เชียนหนิงรับผ้าขาวของเฟิงหรูชิง “ขอบคุณ…”
……………………………
ตอนที่ 354 หงส์ร่ำไห้ (2)
“เสี่ยวอิ่น นี่ก็ไม่เช้าแล้วพวกเรากลับไปพักผ่อนกัน”
เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง
เรื่องสำคัญเร่งด่วน นางต้องรีบเอาหญ้าวิเศษระดับห้ามาแล้วไปจากตระกูลถัง!
…
บนยอดเขา
เมฆสีขาวลอยร่อง ดุจดั่งสรวงสวรรค์บนแดนมนุษย์
หญิงชุดขาวนั่งอยู่ใต้ก้อนเมฆ พลังวิเศษเบาบางโอบล้อมรอบตัวนางไว้ สักพักนางก็หายใจออกแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น
นาทีที่นางลืมตา หงส์ขาวตัวหนึ่งก็ร่วงลงมาจากท้องฟ้า ร้องไห้กระโจนเข้าหาหญิงชุดขาว
“ซู่อี ลูกชายของท่านทำเกินไปแล้วจริงๆ เขาทำเกินไปแล้ว!” หงส์ขาวร่ำไห้เสียงดังราวกับได้รับความไม่ยุติธรรมเสียเต็มประดา น้ำตาไหลดั่งสายธาร นัยน์ตาหงส์เต็มไปด้วยความโกรธ
“เขาขนขุมสมบัติไปหมด เขาขนไปไม่มีเหลือ!”
ซู่อีชะงักก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“เขานำไปให้ว่าที่ภรรยาของเขาไม่ได้เอาไปเก็บไว้เองเสียหน่อย ไม่เป็นไรหรอก”
หงส์ขาวตะลึงค้างมองซู่อีด้วยความไม่อยากเชื่อ
หนานเสียนคนชั่วนั่นขนของในขุมสมบัติเขาไปหมดเกลี้ยง ซู่อีกลับพูดคำเดียวว่าไม่เป็นไร?
หงส์ขาวใจน้ำตาไหลดั่งพายุ “ท่านไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำเกินไปเพียงใด! ขนของในขุมสมบัติข้าไปไม่เหลือก็ช่างมันแล้ว ข้าปวดใจและน้อยใจมากอยู่แล้ว เจ้าคนชั่วนั่นกลับหยิบเอาขวดขวดหนึ่งออกมารองน้ำตาข้า”
“ท่านว่าเขาเกินไปหรือไม่? เขากำลังเยาะเย้ยข้า ดูหมิ่นข้า! เขาจะต้องอิจฉาขนสวยๆ ของข้า แล้วก็ยังอิจฉาที่นกน้อยของข้าใหญ่ เขาจงใจทำ!”
ซู่อีตกตะลึง นางคิดไม่ถึงว่าหนานเสียนจะทำเช่นนี้ สีหน้าก็ยิ่งจนใจกว่าเก่า
“อาจจะ เขามีความทุกข์ใจของเขากระมัง?”
หงส์ขาวยกปีกขึ้นชี้ ซู่อีด้วยความโมโหและน้อยใจ “ท่านเข้าข้างลูกตัวเอง ท่านทำเพื่อลูกชายของท่านทำร้ายข้าเช่นนี้ ข้าโกรธแล้ว แบบที่ง้ออย่างไรก็ไม่หาย!”
“อ้อ”
ท่าทีซู่อีนิ่งเรียบ “อีกไม่นานข้าจะลงจากเขาแล้ว”
ลงเขา?
หงส์ขาวตกตะลึงในทันที มันลืมแม้แต่จะร้องไห้แต่จ้องมองซู่อีค้าง “ท่านจะไปแล้วหรือ? ไม่ต้องการข้าแล้วหรือ? ท่านจะทิ้งข้าแล้วหรือ? ซู่อี ท่านคงจะไม่กลับไปหาคนเลวที่ทอดทิ้งเจ้าเพื่อผู้หญิงคนอื่นหรอกใช่หรือไม่? ข้าไม่ยอม ท่านห้ามกลับไปหาเขา!”
ซู่อีหัวเราะออกมาเบาๆ “เขา? เจ้าคิดว่า…เขาเพียงคนเดียวสมควรให้ข้าลงจากเขาหรือ?”
“จริงหรือ?” หงส์ขาวมองซู่อีด้วยความสงสัย
“ย่อมจริงอยู่แล้ว เขามีหญิงอื่นแล้วย่อมไม่ต้องการข้าอีก เขาก็มีลูกชายลูกสาวอื่นแล้ว หนานเสียนก็จะไม่กลับไปอีก เช่นนั้นเหตุใดข้าจะต้องไปหาเขา? ที่ข้าจะไปหาคือว่าที่ภรรยาของหนานเสียน”
ที่นางต้องการมีเพียงอยู่คู่กันไปตลอดชีวิตก็เท่านั้น เขาเคยสัญญาเอาไว้กับนางก็ทำเพราะรักโดยไม่สนใจอะไร หากหมดสัญญาเช่นนั้นแล้ว นางก็จะไม่ยอมถอยเพราะรักอีก
หงส์เอ่ยถามด้วยความสงสัย “หนานเสียนมีภรรยาแล้วจริงหรือ? เช่นนั้นนางจะชอบข้าหรือไม่?”
ซู่อีแย้มยิ้ม “ของในขุมสมบัติของเจ้าเหล่านั้นก็ล้วนขนไปให้นาง หากเจ้าใจกว้างเสียหน่อยนางอาจจะชอบเจ้า”
หงส์ขาวดีใจ นั่นจะเป็นสมบัติของครอบครัวหนานเสียนต่อจากนี้เชียว ถึงหนานเสียนจะทำกับมันเกินไปเสียหน่อย แต่มันก็รู้ว่าหนานเสียนชอบมัน
หากหลังจากนี้ภรรยาของหนานเสียนไม่ชอบมัน เช่นนั้นมันจะอยู่ต่อได้อย่างไร…
“เหตุใดเจ้าจึงอยากให้นางชอบเจ้า?” ซู่อีเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
“ข้า…” คำพูดของหงส์ติดอยู่ที่ปากแต่ก็พูดออกไปไม่ได้
เพื่ออะไร?
แน่นอนว่าเพื่อซู่อี
แต่มันอายุยังน้อยนักยังไม่สามารถกลายร่างได้ ซู่อีจะต้องไม่ชอบมันที่เป็นเช่นนี้แน่
