ตอนที่ 355 หงส์ร่ำไห้ (3)
รอมันกลายร่างได้เสียก่อน มันก็จะมีสิทธิ์อยู่กับซู่อี
“ข้ากับซู่อีเป็นครอบครัวเดียวกัน ข้าย่อมหวังให้นางชอบข้า หึหึ” หงส์เชิดหน้าขึ้นด้วยความภูมิใจ “อีกอย่างข้าทั้งสวยทั้งใจกว้าง นางจะต้องชอบข้าแน่ พวกของในขุมสมบัตินั่น…ให้ก็ให้ไปเถอะ”
พูดถึงประโยคสุดท้ายในใจของมันก็มีเลือดหยดลงมา
นั่นเป็นของมีค่าที่มันแอบเก็บไว้ยี่สิบปีเต็ม!
แม้ชีวิตของสัตว์วิเศษจะยาวนาน แต่ยี่สิบปีก็ไม่ใช่เรื่องง่าย!
ตอนนี้ถูกขนไปหมดไม่เหลือแล้ว เกลี้ยงไม่มีเหลือ!
“ซู่อี ซู่อี พวกเราจะลงเขาเมื่อไหร่?” หงส์บินรอบซู่อี น้ำเสียงแฝงด้วยความตื้นเต้นและดีใจ
ซู่อียิ้มบางถามกลับ “เจ้าจะไปกับข้า?”
“แน่นอน ถ้าคนชั่วมันมารังควานเจ้าละก็ข้าจะได้ปกป้องเจ้า! อีกอย่าง…”
อีกอย่าง มันอยากให้ว่าที่ภรรยาของหนานเสียนได้รู้ ในครอบครัวนี้ไม่ได้มีแค่ซู่อีกับหนานเสียน ยังมีมันอยู่ด้วย!
“รอหลังจากพลังข้าก้าวข้ามขั้นได้แล้วพวกเราลงเขากัน” ซู่อีหรี่ตาลง
ดวงตานางไม่ได้เรียบนิ่งเหมือนแรกเริ่มแต่กลับฉายแววเย็นยะเยือก
ยี่สิบปีแล้ว…
นางหลบอยู่ที่นี่ยี่สิบปี ตอนนี้ถึงเวลาต้องจากไปแล้ว!
การทำร้ายที่คนพวกนั้นทำไว้กับนางและหนานเสียนในตอนแรก นางจะเอาคืนกลับไปให้หมด!
ไม่ยอมอ่อนข้อ!
…
หลังเขาตระกูลถัง
หรงเยียนนอนอยู่บนเตียง สีหน้านางค่อนข้างซีดขาวอ่อนแรงจนไม่สามารถลุกขึ้นจากเตียงได้
ถังลั่วรีบร้อนเข้ามา เมื่อเห็นท่าทางอ่อนแรงของหญิงสาวหัวใจเขาก็เจ็บราวกับถูกเข็มแทง
“เยียนเอ๋อร์” ถังลั่วเดินไปที่หน้าเตียงของหรงเยียน “เจ้าป่วยอีกแล้วหรือ?”
หรงเยียนนอกจากทนรับแรงกระตุ้นไม่ไหวแล้วร่างกายของนางยังอ่อนแอมากอีกด้วย
ตอนแรกเดิมทีหรงเยียนก็บาดเจ็บอยู่แล้ว เพื่อบังคับนางให้อยู่ต่อเขาจึงอาศัยช่วงที่นางเจ็บหนักยังไม่หายวางยานาง ทำให้นางสูญเสียความทรงจำ
และด้วยเหตุนี้เอง แผลเก่านางยังไม่หายก็เพิ่มแผลใหม่เข้าไป ทำร้ายร่างกายนางจนกลายเป็นอ่อนแอถึงเพียงนี้
เดิมทีสำหรับผู้ฝึกตบะแล้วน้อยมากที่จะป่วย ต่อให้ไม่ได้ใช้พลังวิเศษป้องกันความหนาวก็จะไม่เอะอะก็ป่วยเอะอะก็ป่วยเช่นนี้ แต่หลังจากเรื่องนั้นหรงเยียนก็เหมือนคนธรรมดาคนหนึ่ง ได้รับความหนาวเย็นเพียงเล็กน้อยก็จะล้มป่วยอยู่บนเตียง
นิสัยรักสงบของนางไม่ยอมให้คนมาปรนนิบัติติดตัว
ยี่สิบปีก่อนเขาส่งหญิงรับใช้มาปรนนิบัตินางล้วนถูกนางไล่ตะเพิด หลังจากนั้นมาเขาก็ไม่ได้ให้ใครมาปรนนิบัตินางอีก”
“ข้า…ไม่เป็นไร…” ลำคอของหรงเยียนค่อนข้างแห้งผาก “ไม่ต้อง…เป็นห่วงข้า…”
ถังลั่วถอนหายใจเบา “สองวันนี้ตระกูลถังเกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อย ทำให้ข้าไม่ได้มาเยี่ยมเจ้าแล้วก็ไม่รู้ว่าเจ้าไม่สบาย”
หรงเยียนไม่พูดอะไรก้มหน้าลง
ตอนนางไม่คิดถึงลูกชายลูกสาวตัวเองนางก็จะเงียบสงบเป็นปกติ มีเพียงตอนกลับไปนึกถึงลูกชายลูกสาวทั้งคู่เท่านั้นนางจึงจะกลายเป็นบ้าคลั่ง
“ตระกูลถังได้หญ้าวิเศษระดับห้ามาหนึ่งอัน กลับก่อให้เกิดการแย่งชิงขึ้น ผู้เฒ่าถังอีกับถังเอ้อบังคับให้ข้านำหญ้าวิเศษระดับห้าให้เจ้าเด็กเฟิงหรูชิงนั่น ไม่เช่นนั้นถังอิ่นจะจากไป อวี้เอ๋อร์ก็จะใช้หญ้าวิเศษระดับห้าไปเอาใจจวนเฟิงอวิ๋น เยียนเอ๋อร์ เจ้าว่าข้าควรทำอย่างไร?”
ถังลั่วเพิ่งเอ่ยจบก็ฉีกยิ้มขมขื่น “เรื่องพวกนี้เจ้าล้วนไม่เข้าใจ อีกอย่างเจ้าก็กำลังป่วยอยู่ข้าไม่ควรพูดเรื่องพวกนี้กับเจ้า…”
เฟิง…หรู…ชิง?
มือของหรงเยียนกุมหน้าอกแน่น สีหน้านางยิ่งขาวซีดขึ้นไปอีก หลับตาลงปิดบังความเจ็บปวดในดวงตา
คุ้นเหลือเกิน…
ชื่อนี้คุ้นเหลือเกิน…
เหตุใด…จึงคุ้นเสียจนทำให้หัวใจนางเจ็บ…
……………………..
ตอนที่ 356 เฟิงหรูชิงตกตะลึง (1)
“เยียนเอ๋อร์ เจ้าชอบลูกสาวหรือว่าลูกชาย? หากเป็นลูกสาวจะต้องหน้าตาเหมือนเจ้า เช่นนั้นข้าจะรักทะนุถนอมนางเป็นพันเป็นหมื่นเท่า นางในฐานะลูกของข้าจะต้องเป็นหญิงสาวที่ยอดเยี่ยมที่สุดในใต้หล้า!”
“เยียนเอ๋อร์ของข้าโดนเด่นเช่นนี้ ลูกสาวของพวกเราก็จะต้องสง่างามล่มเมือง หลังจากนี้หากนางกำเนิดก็ให้ชื่อหรูชิงเป็นอย่างไร? เฟิงหรูชิง งามสะกดคนทั้งเมือง ไม่มีผู้ใดเทียบเท่า”
…
ในหัวหรงเยียนเต็มไปด้วยเสียงมากมาย เสียงเหล่านั้นเริ่มแรกก็ชัดเจนดีจนสุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นสับสนวุ่นวาย
พู่! นางกระอักเลือดออกมาร่างกายล้มลงไปกับเตียง
“เยียนเอ๋อร์!” ถังลั่วตกใจหน้าซีด เขารีบประคองร่างหรงเยียนไว้นัยน์ตาแฝงด้วยความกังวล “เยียนเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไรไป?”
สักพักหรงเยียนจึงจะได้สติกลับมา หน้าขาวซีดของนางปรากฏรอยยิ้มขึ้น
“ไม่เป็นไร ข้าเพียงแค่มีร่างกายไม่สู้ดีนักไม่กี่วันก็ดีขึ้นเอง หากเจ้าต้องการหญ้าวิเศษระดับห้าละก็…ข้ามี ข้าจะนำไปให้นางได้หรือไม่?”
ความจริงแล้วหรงเยียนเองก็ไม่เข้าใจ เหตุใดนางต้องนำหญ้าวิเศษระดับห้าออกมาด้วย
แต่นางรู้ดีว่า หากนางไม่นำออกมานางจะต้องเสียใจแน่!
ถังลั่วเห็นนัยน์ตาที่แฝงด้วยคาดหวังของหรงเยียน นัยน์ตาของเขาก็ฉายแล้วประหลาดใจ
เยียนเอ๋อร์ไม่ชอบคนนอกมาตลอด แม้แต่อวี้เอ๋อร์ก็ยังใช้เวลาเป็นสิบปีกว่าจะทำให้นางไม่ต่อต้านได้เหตุใดนางกลับพูดว่าต้องการพบแม่นางผู้นั้น?
ถังลั่วนึกย้อนถึงใบหน้าที่คล้ายหรงเยียนอยู่หลายส่วนนั้นนัยน์ตาก็มืดดำลงเล็กน้อย หันกลับไปใช้น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยขึ้น “เยียนเอ๋อร์ ตอนนี้เจ้าป่วยสามารถนำไปติดคนอื่นได้ง่าย เจ้าก็ไม่อยากให้คนอื่นติดไปด้วยใช่หรือไม่?”
หรงเยียนชะงักก้มหน้าลงด้วยความหดหู่
นางไม่อยาก…ไม่อยากนำไข้ไปติดแม่นางผู้นั้น
“อีกอย่าง ตอนนี้นางก็อยู่ตระกูลถังนี่ไม่ได้ไปไหน รออาการป่วยของเจ้าหายดีแล้วข้าจะให้เจ้าไปพบนางดีหรือไม่?”
ตาหรงเยียนเป็นประกายแย้มยิ้มงดงาม “ดี”
วินาทีนั้นหรงเยียนไม่เห็นในตอนที่ถังลั่วหลับตาลงปกปิดความเย็นชาในแววตา
“หญ้าวิเศษระดับห้าเจ้าเอาไปเถอะ”
หรงเยียนนำหญ้าวิเศษห้าแฉกหนึ่งอันออกมาจากในถุงเก็บของ วางลงในมือถังลั่ว
ถังลั่วมองดูหญ้าวิเศษระดับห้าในมือด้วยใจที่สับสนวุ่นวาย
เขาคิดไม่ถึงว่าคนที่ช่วยเขาจัดการเรื่องราวในครั้งนี้จะเป็นเยียนเอ๋อร์
“ได้”
ถังลั่วกอบกุมหญ้าวิเศษระดับห้าในมือเบาๆ นัยน์ตายิ่งดำมืดยิ่งขึ้น ทว่าใบหน้าที่สง่างามไม่ได้แสดงออกมากลับมีความอ่อนโยนและรอยยิ้มดั่งหยก
“เยียนเอ๋อร์ รอเรื่องในตระกูลถังผ่านพ้นไปแล้วเจ้าแต่งกับข้าดีหรือไม่?”
หรงเยียนมองถังลั่วด้วยความไม่เข้าใจ “ข้ามีสามี มีลูก เหตุใดต้องแต่งกับเจ้า?”
ลมหายใจถังลั่วสะดุด
เขาเคียงข้างนางมาสิบปี สุดท้ายก็ยังสู้คนคนนั้นในความทรงจำนางไม่ได้
ต่อให้นางจะลืมเขาไปแล้ว แต่เขาก็ยังไม่กล้าบีบบังคับนาง
แม้ว่านางจะสูญเสียความทรงจำ อาจดูโง่เขลาในบางครั้ง แต่ในกระดูกนางยังคงเหลือความเข้มแข็งอยู่
บีบบังคับก็มีแต่จะทำให้ต่อต้านก็เท่านั้น
“ไม่มีอะไร เยียนเอ๋อร์ ชีวิตนี้ของข้าไม่ขออะไรอีก หวังเพียงว่าเจ้าจะอยู่ข้างกายข้า ตลอดไป…ไม่ทอดทิ้งข้า” ถังลั่วหลับตาลงช้าๆ สักพักเขาจึงจะลืมตาขึ้นแล้วลุกขึ้นจากหัวเตียง
เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลัวอะไร หลังจากเห็นเฟิงหรูชิงเขาก็อดตื่นตะหนกไม่ได้ กลัวมากว่าหรงเยียนจะจากไป
ดังนั้นเขาจึงจงใจมาพูดชื่อนั้นต่อหน้าหรงเยียน ปฏิกิริยาของหรงเยียนทำให้ใจของเขายิ่งหนาวมากกว่าเก่า นัยน์ตาปกคุมด้วยหมอกควัน
