ตอนที่ 81 ปล่อยนางไปไม่ได้ (2)
แม้ว่าตอนนี้ท่านตาจะอภัยให้นางแล้ว ท่านลุงก็ไม่เป็นปรปักษ์กับนาง แต่นางยังมีป้าสะใภ้อีกคน
เพราะเรื่องไต้เอ๋อร์ป้าสะใภ้ไม่ยินยอมพบหน้านางอีก หากป้าสะใภ้ยังไม่ยกโทษให้นาง นางก็จะไม่อยู่ที่จวนแม่ทัพนานนัก
แต่นางเชื่อว่า ขอเพียงนางทำดีกับจวนแม่ทัพให้มากไม่ช้าก็เร็วต้องเปลี่ยนอคติของป้าสะใภ้ได้แน่ ให้ป้าสะใภ้กลับมาไว้วางใจนางอีกครั้ง
“ท่านพี่” ไต้เอ๋อร์ดึงชายเสื้อเฟิงหรูชิง มองนางด้วยดวงตากลมโตที่มีน้ำตาคลอ “จะมาหาไต้เอ๋อร์อีกไหม?”
เฟิงหรูชิงลูบศีรษะเล็กๆ ของไต้เอ๋อร์ “อีกสองสามวันข้าจะมาหาเจ้าอีกดีไหม?”
“อื้อ”
ไต้เอ๋อร์พยักหน้ารับเป็นการใหญ่ ฉีกยิ้มหวานน่ารักน่าชัง “ไต้เอ๋อร์จะรอท่านพี่”
เฟิงหรูชิงหลุบตาลง มือของนางลูบศีรษะของไต้เอ๋อร์อย่างแผ่วเบา ในใจมีแต่ความตั้งมั่นแน่วแน่
ต้องมีสักวันที่นางจะสามารถรักษาใบหน้าของไต้เอ๋อร์ให้หายขาดได้! และนางจะทำให้พวกเฟิงหรูซวงไม่กล้าดูถูกไต้เอ๋อร์อีก…
“เจ้าจะไปข้าก็ไม่ถ่วงเวลา ครั้งหน้าหากเจ้าอยากมาจวนแม่ทัพก็มาได้ทุกเมื่อ” ผู้เฒ่าน่าหลานถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวขึ้น
สำหรับเจ้าเด็กคนนี้แล้วเขาทำใจให้เกลียดไม่ลงทุกที แม้จะถูกนางทำให้โกรธโมโหหลายต่อหลายครั้ง ทว่าแค่นางมีการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยเขาก็เต็มใจที่จะเชื่อใจนางอีกครั้ง
“ขอรับ ท่านปู่” น่าหลานจิ้งเม้มปาก มองเฟิงหรูชิงด้วยแววตาสับสน
นางเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เปลี่ยนไปจนเขามองไม่ออก เปลี่ยนจน…ไม่ดื้อรั้นเฉกเช่นเมื่อก่อน
“ท่านพ่อ”
น่าหลานฉางเฉียนมองดูน่าหลานจิ้งเดินเคียงข้างองค์หญิง เด็กหนุ่มสาวเดินห่างออกไปเรื่อยๆ
น่าหลานฉางเฉียนหรี่ตาลง เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ท่านพ่อว่าครั้งนี้องค์หญิงเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ หรือกำลังคิดแผนการเล่นงานพวกเราอีกกันแน่?”
ผู้เฒ่าน่าหลานแย้มยิ้มขื่นขม “เจ้าถามข้าเช่นนี้ ข้าก็บอกเจ้าได้เพียงแต่ว่านางเปลี่ยนไปแน่แล้ว ข้าเป็นตาของนาง ข้าก็ต้องหวังให้ครั้งนี้เป็นเรื่องจริง ข้าไม่อยากเห็นนางถูกหรงกุ้ยเฟยมอมเมาจนไม่รู้จักญาติพี่น้องอีก”
ชิงเอ๋อร์ในวัยเยาว์ น่ารัก อ่อนโยนแท้ๆ แต่หลังจากได้รู้จักกับหรงกุ้ยเฟยและยกเอานางเป็นแม่แล้วก็เชื่อฟังนางหมดทุกอย่าง! ทุกครั้งที่พวกเขาอยากจะเตือนสตินาง นางก็มีท่าทีหงุดหงิดรำคาญ
นานวันเข้านางก็ยิ่งห่างเหินกับจวนแม่ทัพ แม้แต่ฝ่าบาทยังจัดการนางไม่ได้
“ท่านพ่อ ท่านลืมไปแล้วหรือ? ในตอนแรกนางทำอะไรไว้กับ…แล้วยังแผลบนหน้าของไต้เอ๋อร์…”
“มนุษย์เกิดมาบนโลกมิเคยผิดพลาดเลยหรือ พวกเราเป็นญาติผู้ใหญ่ของนางย่อมให้อภัยนางได้ไม่มีที่สิ้นสุด ข้าถามเจ้า หากชิงเอ๋อร์ถูกคนทำร้ายเจ้าสามารถนิ่งดูดายได้หรือ?”
“…”
น่าหลานฉางเฉียนนิ่งเงียบ
ให้นิ่งดูดายกับนาง จะไปทำได้อย่างไร
ไม่กี่วันที่ชิงเอ๋อร์ไม่ได้สติ พวกเขาใจดำไม่ไปเยี่ยมนางไม่ใช่เพราะไม่สนใจใยดีนางแล้ว แต่เป็นเพราะน้อยใจนาง ไม่อยากเห็นหน้านางก็เท่านั้น กลัวเห็นแล้วพวกเขาจะเสียใจ
แต่ในท้องพระโรงเขาค้านเสนาบดีหลิ่วทั้งแบบโจ่งแจ้งและอย่างลับๆ ตั้งไม่รู้กี่ครั้ง! จิ้งเอ๋อร์อยู่ข้างนอกก็หน้าบึ้งตึงใส่หลิ่วอวี้เฉินตลอด
แม้พวกเขาจะรู้ดีว่าเรื่องนั้นชิงเอ๋อร์เป็นฝ่ายผิด นางเป็นคนดื้อรั้นจะแต่งงานกับหลิ่วอวี้เฉินเอง
แต่ชิงเอ๋อร์ถูกตระกูลหลิ่วบีบจนเกือบต้องตาย! พวกเขายอมไม่ได้!
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ก่อนที่ชิงเอ๋อร์จะแต่งงานเขาไปเยี่ยมเยือนบอกกล่าวกับมหาเสนาบดีหลิ่วด้วยตัวเอง หากบุตรชายของท่านไม่ยินยอมเขาก็จะช่วยขัดพระราชโองการ ฝ่าบาทไม่มีทางลงมีดกับจวนแม่ทัพแน่
พวกเขาทำเช่นนี้ไม่ใช่เพื่อหลิ่วอวี้เฉิน แต่เพื่อเฟิงหรูชิงต่างหาก
แต่มหาเสนาบดีหลิ่วปฏิเสธเขา เพื่อให้ตระกูลหลิ่วได้ไต่เต้าขึ้นไปจึงยอมทำลายความสุขของหลิ่วอวี้เฉินและยอมแต่งชิงเอ๋อร์เข้าบ้าน
ดังนั้น…ให้นิ่งเฉยไม่สนใจปล่อยนางไปจริงๆ เขาทำไม่ได้ คนทั้งจวนแม่ทัพก็ทำไม่ได้เช่นกัน!
ตอนที่ 82 ปล่อยนางไปไม่ได้ (3)
“แต่ทว่า นางทำให้ข้าผิดหวังหลายครั้งหลายคราเหลือเกิน สิ่งที่นางทำในวันนี้ทำให้ข้ารู้สึกว่ามันไม่จริงก็เท่านั้น ท่านพ่อ ข้ายังมิอาจไว้ใจนางได้อย่างสนิทใจ ข้าเกรงว่ามันจะเป็นแผน ข้ากลัว…ว่านางจะให้ขนมหวานกับเรา พอเรากินเข้าไปก็รับรู้ถึงความหอมหวาน รอจนความหวานที่อยู่ด้านนอกละลายจนหมดแล้วมันจะกลายเป็นความขมเข้ามาแทน”
ท่านผู้เฒ่าย่อมเข้าใจความรู้สึกในใจของน่าหลานฉางเฉียนเป็นอย่างดี ทำไมเขาจะไม่กลัว? แต่ต่อให้เขารู้อยู่แล้ว แต่ก็ยังอยากจะให้โอกาสนางอีก
ไม่มีญาติคนไหนโกรธนางได้ตลอดไปจริง พวกเขาเพียงแต่เจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้เป็นเหล็กได้ก็เท่านั้น!
“ฉางเฉียน ในตอนที่นางไม่ได้ทำอะไรให้ร้ายต่อจวนแม่ทัพ ข้าหวังว่า…คนในจวนแม่ทัพจะดีต่อนางเสียหน่อย เด็กคนนี้ไม่มีแม่ อีกทั้งยังถูกหรงกุ้ยเฟยมอมเมาย่อมหลงทางไปบ้าง แต่ข้าเชื่อ เลือดเนื้อตระกูลน่าหลานของเรานั้นดีงามและบริสุทธิ์”
“ท่านพ่อ ข้าเข้าใจ” น่าหลานฉางเฉียนถอนหายใจ “ข้าจะไม่ทำหน้าแข็งทื่อใส่นาง แต่หากครั้งนี้นางทำให้ข้าผิดหวังอีก หลังจากนี้ไม่ว่าท่านจะพูดยังไงข้าก็จะไม่ให้อภัยนางตลอดชีวิต!”
นี่คือโอกาสครั้งสุดท้าย แค่ครั้งเดียวเท่านั้น!
…
หน้าประตูจวน
สองเวรยามหน้าประตูเบิกตาโต มองหญิงสาวที่เดินมากับน่าหลานจิ้งอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
เมื่อครู่…ท่านแม่ทัพเพิ่งรีบร้อนเข้าไปไม่ได้ไล่องค์หญิงออกมาหรอกหรือ กลับให้คุณชายออกมาส่งนางด้วยตัวเองอีกด้วย?
“เฟิงหรูชิง” จู่ๆ ก็มีน้ำเสียงราบเรียบของชายหนุ่มด้านหลังทำให้เฟิงหรูชิงชะงักฝีเท้าหยุดเดิน
นางหันกลับไปมองน่าหลานจิ้งที่อยู่ข้างหลังกะพริบตาปริบๆ “ท่านพี่มีเรื่องอะไรอีกหรือ?”
“ใบประกาศที่กำแพงวันนั้น ข้าเห็นแล้ว” แววตาของชายหนุ่มใสบริสุทธิ์ เขามองเฟิงหรูชิงด้วยความสงสัย “เจ้ากับเขา…หย่ากันแล้วจริงหรือ?”
เฟิงหรูชิงพยักหน้าน้อยๆ แย้มยิ้มกว้าง “ใช่แล้ว ข้าคืนอิสระให้กับเขาและตัวข้าเอง ชาตินี้ ข้ากับหลิ่วอวี้เฉินก็เหมือนเส้นตรงขนานกันสองเส้นไม่มีวันมาบรรจบกันได้”
“แบบนั้นก็ดี” น่าหลานจิ้งถอนหายใจ แววตาของเขาสับสนวุ่นวาย สุดท้ายก็เอ่ยถามขึ้นอีก “แล้วก็ ไม่กี่วันก่อน ข้าได้ยินว่า…เจ้าไปต้องตาชายคนหนึ่งที่ข้างนอก ตีเขาจนสลบแล้วพากลับมาด้วย?”
“…”
เฟิงหรูชิงตกตะลึงเบิกตาโตอ้าปากค้าง ผ่านไปสักพักนางจึงจะสามารถเรียกเสียงตัวเองกลับมาได้ “ท่านพี่ ข้าเป็นคนชั่วช้าขนาดที่จะใช้กำลังเพื่อครอบครองชายหนุ่มเลยหรือ?”
น่าหลานจิ้งมองเฟิงหรูชิงโดยไม่พูดอะไร ทว่ามันหมายถึง ใช่แล้ว เจ้าเป็นคนประเภทนั้นแหละ
“นั่นเป็นเพียงข่าวลือข้างนอกเท่านั้นจริงๆ !” เฟิงหรูชิงกลัวว่าน่าหลานจิ้งจะไม่เชื่อนาง จึงรีบเข้าไปแตะที่บ่าของเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้าเป็นคนดี ข้าแค่เห็นเขาเป็นลมหมดสติอยู่กับพื้นถึงได้เข้าไปช่วยเขาเอาไว้”
น่าหลานจิ้งเม้มริมฝีปากไม่เชื่อว่า คนดี สองพยางค์นี้จะเข้ากับนางได้จริง ๆ
“เฟิงหรูชิง ในโลกใบนี้ ชายที่มีรักต่อเจ้าแล้วเจ้าก็รักเขาไม่มีทางที่จะไม่มีอยู่ ความรักที่เกิดจากการบังคับไม่มีวันมีความสุข ไม่ว่าจะหลิ่วอวี้เฉินหรือชายหนุ่มคนนั้นข้าก็จะไม่ยอมให้เจ้าต้องตกลงไปในบ่อโคลนอีก”
“…”
พูดเหมือนนางไปบีบบังคับครอบครองผู้ชายอีกอย่างไรอย่างนั้นหรือว่าในสายตาคนบนโลกนางเป็นคนเช่นนั้นจริงน่ะหรือ?
“ท่านพี่ ข้ากับฉินเฉินไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิด อีกอย่าง หากข้าอยากหลับนอนด้วยก็เป็นกั๋วซือเท่านั้น ไม่มีทางนอนกับคนอื่น”
“…” น่าหลานจิ้งตะลึงไปสักพักก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย “กั๋วซือ ทำไมเป็นกั๋วซือ?”
“เพราะว่ากั๋วซือรูปงามอีกทั้งยังดูเป็นคนจิตใจสะอาดผ่องใส ท่านไม่รู้สึกหรือว่าการได้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับชายเช่นนี้ถึงจะมีความหมาย?” เฟิงหรูชิงฉีกยิ้มกว้าง พูดถึงกั๋วซือนางก็เริ่มคิดถึงเขาอีกแล้วไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กั๋วซือจะกลับมา…
