แคลร์เรียกนกหุ่นเวทย์กลับมา และเก็บลูกแก้วกลับเข้าไป นางหยิบไม้กายสิทธิ์อันเล็กที่ดูสวยงามออกมา แน่นอนว่านี่คือไม้กายสิทธิ์ที่อูมาริมอบให้แคลร์ และเป็นไม้กายสิทธิ์ที่อูมาริใช้ในตอนที่เขาเป็นนักเวทย์ครั้งแรก ดังนั้นจึงมีความหมายอย่างมาก
แคลร์ค่อยๆ ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและร่ายคาถาที่ซับซ้อน ทันใดนั้นลูกไฟขนาดใหญ่จำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้าใส่หมาป่าวายุตรงหน้าพวกเขา การโจมตีที่ไม่คาดคิดทำให้หมาป่าสายวายุกรีดร้อง ขนที่ไหม้เกรียมส่งกลิ่นเหม็นกระจายไปในอากาศ จินเหยียนต่อสู้เปิดทางด้านหน้า และทั้งสองคนก็มาถึงกลุ่มคนที่ถูกล้อมรอบโดยหมาป่าอย่างราบรื่น
“นักเวทย์! “
“นั่นคือนักเวทย์!”
เสียงที่ดังขึ้นคือเสียงแห่งความหวังและความสุข
“เจ้านั่นเอง! สาวสวย” ชายที่มีเลือดเล็กน้อยบนร่างกายคือชายคนเดียวกันกับคนที่มาคุยกับแคลร์ในสมาคมทหารรับจ้าง
แคลร์ไม่ได้พูดอะไร นางจดจ่อและมองไปข้างหน้าอย่างระแวดระวัง ท้องฟ้ามืดมิดลงและหมาป่าวายุเงียบไป แต่แทนที่จะออกไป พวกมันทั้งหมดซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ ดูเหมือนกำลังเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีครั้งต่อไป
“ก่อกองไฟก่อน” ชายร่างใหญ่นามว่ายอร์ชดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มในตอนนี้ ในที่สุดเขาก็สงบลงและเริ่มสั่งให้ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บแต่ยังสามารถเคลื่อนไหวได้ให้ทำในสิ่งที่ทำได้ และคนอื่นๆ ยังคงเฝ้าระวังอยู่
ลมพัด…
ในเวลานี้มีลมประหลาดพัดมา
ทันใดนั้นแสงสีขาวศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นไกลๆ กลางอากาศ
ทุกคนมองไปที่แหล่งกำเนิดแสงด้วยความประหลาดใจ แสงแพรวพราวกำลังใกล้เข้ามามากขึ้น และมีร่างปรากฏอยู่ในแสงนั้น
“คนจากวิหารแห่งแสง!” เสียงของยอร์ชดังขึ้นด้วยความโล่งใจ ผู้ที่บินได้กลางอากาศมีแสงสีขาวศักดิ์สิทธิ์ต้องเป็นคนจากวิหารแห่งแสงและทรงพลัง! หากการปรากฏตัวของแคลร์ทำให้พวกเขารู้สึกมีความหวังที่จะได้รอดชีวิต การปรากฏตัวของคนในวิหารแห่งแสงเป็นสิ่งที่ทำให้พวกเขามั่นใจได้อย่างไม่ต้องสงสัย!
แสงสีขาวศักดิ์สิทธิ์กำลังใกล้เข้ามามากขึ้นและร่างในแสงนั้นก็ปรากฏชัดขึ้น
ร่างนั้นเป็นผู้ชาย
แสงสีขาวค่อยๆ มลายสลายไป และบุคคลที่ลอยอยู่ในอากาศก็ค่อยๆ ลงมาอยู่ต่อหน้าทุกคน เสื้อคลุมสีขาวราวกับหิมะของเขาไม่มีคราบหรือรอยใดๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้รับผลกระทบจากลมกระโชกแรงแม้เล็กน้อย ซึ่งแสดงให้เห็นว่าบุคคลนี้ทรงพลังมากเพียงใด
แคลร์มองคนที่ร่อนลงมา ชายหนุ่มผู้นี้ดูเหมือนจะมีอายุประมาณ 20 ปี แต่ลวดลายสีทองอ่อนๆ ที่มุมของเสื้อคลุมสีขาวราวกับหิมะนั้น แสดงสถานะของเขาในวิหารแห่งแสง ผมสีเงินสลวย ใบหน้าสวยงามที่ดูเฉยเมย และดวงตาสีม่วงหายาก ทำให้คนยิ่งจับต้องมองที่เขามากยิ่งขึ้น ทั่วทั้งร่างกายของเขาเปล่งประกายความศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่อาจต้านทานได้
ชายหนุ่มเหลือบมองทุกคนอย่างไม่แยแส เมื่อเขาเห็นแคลร์ก็มีประกายแปลกๆ ในดวงตา จากนั้นเขาก็เบือนหน้าโดยไม่พูดอะไร เพียงแค่ยกมือขึ้นช้าๆ แสงกดดันบางอย่างที่ไม่อาจสามารถอธิบายได้แผ่ขยายออกไป ทันใดนั้นหมาป่าวายุก็มอบลงบนพื้นและส่งเสียงหอน ดูเหมือนพวกมันจะกลัวอะไรบางอย่าง ในไม่ช้าหมาป่าวายุเหล่านั้นก็ค่อยๆ ถอยหนีออกไป ในขณะเดียวกันเมื่อแสงกดดันโอบล้อม ทุกคนก็หายใจลำบากไปชั่วอึดใจ พวกเขาอยากคุกเข่าลงกราบกรานในทันที ถ้าเป็นคนธรรมดา พวกเขาคงจะทำไปแล้ว ทุกคนตรงนี้ไม่ใช่คนธรรมดา แต่ที่สุดแล้วพวกเขาก็ต้องคุกเข่าลง
ชายหนุ่มในชุดขาวสังเกตเห็นสถานการณ์ดังกล่าว เขาจึงคลายความกดดันทางฝั่งนี้ลง ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก
สีหน้าของแคลร์นิ่งไป นี่คือผู้ทรงพลังใช่ไหม? นี่คือพลัง นี่คือสิ่งที่อยู่ระหว่างนางกับการเป็นผู้แข็งแกร่ง! นางจะเหนือกว่าคนนี้ได้เมื่อไหร่กัน?!
ชายหนุ่มรูปงามในชุดคลุมสีขาวโบกมืออีกครั้ง แสงสีขาวศักดิ์สิทธิ์ได้ปกคลุมผู้บาดเจ็บที่ถูกฝูงชนรายล้อม การบาดเจ็บของคนเหล่านี้หายได้อย่างรวดเร็ว เสียงอุทานดังขึ้น ชายชุดขาวคนนี้เป็นนักเวทย์ผู้รักษา! นักเวทย์ผู้รักษายากที่ปรากฏตัวที่นี่ และด้วยคลื่นมือของเขา เขาสามารถรักษาแบบกลุ่มได้เลย!
ชายรูปงามนัยน์ตาสีม่วงลอยไปโดยไม่รอให้ทุกคนขอบคุณ จากนั้นก็หายไปจากสายตาของทุกคน หลังจากที่ทุกคนได้สติขึ้นมา พวกเขาก็นึกได้ว่าพวกเขาไร้มารยาทเพียงใด พวกเขาประหลาดใจกับความแข็งแกร่งของชายคนนั้น พวกเขาไม่ได้ขอบคุณผู้ช่วยให้พวกเขารอดชีวิตเลยด้วยซ้ำ
แคลร์มองไปที่ความมืดมิดยามราตรี และไม่ได้พูดอะไรเลยเป็นเวลานาน จินเหยียนนิ่งเงียบ ดูเหมือนเขาจะสัมผัสได้ถึงคลื่นที่แปลกประหลาดในหัวใจของแคลร์
“สาวสวย ทำไมพวกเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? มีแค่พวกเจ้าสองคนหรือ?” ยอร์ชมองไปรอบๆ ไม่พบใครเลยจึงถามแคลร์อย่างอยากรู้อยากเห็น
“อืม เรามาทำภารกิจกัน” แคลร์ตอบสั้นๆ
“ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือของพวกเจ้า” ยอร์ชยิ้มและขอบคุณอย่างจริงใจ “ข้ายังไม่ได้ถามชื่อของสาวสวยเลย”
“ไม่ต้องหรอก พวกเราก็ไม่ได้ทำอะไร” แคลร์พูดเรียบๆ
“ข้าไม่สามารถพูดแบบนั้นได้หรอกนะคนสวย ความช่วยเหลือของเจ้า พวกเราจะจดจำไว้” ยอร์ชตอบอย่างจริงจัง
“ตอนนี้ไม่มีอันตรายแล้ว” เห็นได้ชัดว่าแคลร์อารมณ์ไม่ดีจึงพูดอย่างเย็นชา “เราขอลาตรงนี้ จินเหยียน ไปกันเถอะ”
“เดี๋ยวก่อน ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ ก็มาตั้งที่พักกับเราที่นี่ก็ได้นะ มีคนมากจะปลอดภัยกว่า วันนี้เราพบว่าหุบเขาพายุดูเหมือนจะต่างไปจากเดิม และดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ นั่นคือเหตุผลที่เราพบหมาป่าวายุที่นี่” ยอร์ชพูดด้วยความจริงใจ เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของสาวสวยผู้นี้จริงๆ ถ้าคนที่สวยงามเช่นนี้ถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือของสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียดเหล่านั้นมันคงจะเป็นเรื่องที่น่าเสียใจ
“แคลร์ ที่เขาพูดมันก็สมเหตุสมผลนะ ที่นี่มันดูผิดปกติ” จินเหยียนกระซิบข้างหูของแคลร์ “ทำไมเราไม่ตั้งที่พักที่นี่กันก่อนแล้วเราค่อยแยกกันไปที่นั่นในวันพรุ่งนี้”
แคลร์ครุ่นคิดสักพักแล้วพยักหน้า เพราะที่นี่มีความไม่ชอบมาพากลแปลกๆ
ในเวลากลางคืน กองไฟส่องสว่างทั่วบริเวณ กระโจมแต่ละหลังต่างก็ก่อไฟไว้
แคลร์นั่งอยู่คนเดียวในกระโจม นางนั่งสมาธิซึมซับองค์ประกอบเวทย์ที่นี่ องค์ประกอบเวทย์ในหุบเขาพายุนั้นหนาแน่นกว่าในเมืองอย่างเห็นได้ชัด
จินเหยียนนั่งอยู่ที่กองไฟไม่ไกลจากหน้ากระโจมแล้วคุยกับทุกคน
“น้องชาย ขอบคุณสำหรับวันนี้ ข้าชื่อยอร์ช เป็นหัวหน้าทหารรับจ้างเลือดเหล็ก แล้วเจ้าล่ะ? ” ยอร์ชยกเหล้าดื่ม พวกเขากำลังเฉลิมฉลองที่รอดชีวิตมาได้ แต่พวกเขาทุกคนรู้ขีดจำกัดและจะไม่ดื่มจนเมา
“จินเหยียน” จินเหยียนตอบเบาๆ
“แล้วผู้หญิงคนนั้นชื่อแคลร์” ยอร์ชพูดเพื่อขอคำยืนยัน หลังจากได้ยินที่จินเหยียนเรียกนาง
“อืม เราไม่ได้ช่วยอะไรเจ้ามากนักหรอก คนจากวิหารแห่งแสงต่างหากที่ช่วยเจ้า” จินเหยียนพูดเรียบๆ ปิดกั้นสิ่งที่ยอร์ชกำลังจะพูด
“ชายผู้นั้นทรงพลังมาก” ยอร์ชวางถุงเหล้าในมือลงและพูดอย่างเคร่งขรึม “ยังไม่ได้ใช้เวทมนตร์ แค่เพียงแสงกดดันอย่างเดียวก็ทำให้สัตว์ร้ายกลัวได้ แล้วเขายังมีลายขอบทองบนเสื้อคลุมอีกด้วย เห็นได้เลยว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดาในวิหารแห่งแสงอย่างแน่นอน “แม้ว่าหมาป่าพายุที่ถอยออกมาจะเป็นเพียงสัตว์ประหลาดระดับสาม แต่ก็ต้องใช้พลังอย่างมากที่จะทำสิ่งนั้นได้
จินเหยียนครุ่นคิด ในหัวของเขาคือดวงตาสีม่วงที่หายากของชายหนุ่มรูปงามคนนั้น
“เขาเป็นเจ้าชายผู้ศักดิ์สิทธิ์ของวิหารแห่งแสง!” จินเหยียนพูดด้วยความมั่นใจ
ยอร์ชและผู้คนที่อยู่รอบตัวตกตะลึง เขาคืนสติกลับมาแล้วกระซิบ “ข้าได้ยินมาว่าบุตรของวิหารแห่งแสงมีพลังแสงศักดิ์สิทธิ์ที่สุด ไม่เพียงแต่เป็นนักเวทย์ที่แข็งแกร่งเท่านั้น แต่ยังเป็นนักเวทย์ผู้รักษาที่หายากด้วย เขาเป็นผู้สมัครชิงตำแหน่งผู้ศักดิ์สิทธิ์องค์ต่อไป ตำนานเล่าว่าเขามีดวงตาสีม่วงคู่หนึ่งที่สามารถรับรู้อนาคตได้ “
จินเหยียนเงียบและไม่พูดอะไร จินเหยียนเชื่อสิ่งที่ยอร์ชกล่าวและคำพูดเหล่านั้นไม่ได้เกินจริงเลยแม้แต่น้อยเพราะเขาเพิ่งได้เห็นความแข็งแกร่งของคนๆ นั้น แต่ถ้าจะบอกว่าดวงตาสีม่วงคู่นั้นสามารถรับรู้อนาคตได้นั้น นี่อาจจะเป็นเรื่องเกินจริงไปหน่อย ข่าวลือมักมีแนวโน้มเชื่อถือไม่ค่อยได้
ในกระโจม แคลร์ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ความเฉยเมย ความดื้อรั้น และความไม่เต็มใจในดวงตาของนางนั้นชัดเจนมาก
ผู้ทรงพลัง! นี่คือผู้ทรงพลังในโลกนี้! นางจะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้
บุตรแห่งวิหารแห่งแสง? แคลร์หลับตาลงช้าๆ อีกครั้ง วันหนึ่งนางจะกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งเช่นนั้น ไม่สิ! นางจะต้องเหนือกว่าเขาอย่างแน่นอน
นี่เป็นการเจอกันครั้งแรกระหว่างแคลร์และเขา และนี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายอย่างแน่นอน
ท้องฟ้ายามค่ำคืน วงโคจรของดาวฤกษ์ที่สว่างที่สุดดูเหมือนจะเบี่ยงออกไปเล็กน้อย
ณ วิหารแห่งแสงในเมืองโบเทอร์
ในห้องมืดมิด หญิงผมสีเขียวขมวดคิ้วนิ่วหน้า นางเป็นโหรที่มีอำนาจมากที่สุดในวิหารแห่งแสง บนแท่นไม้เรียบๆ ตรงหน้านางคือลูกแก้วซึ่งแต่โปร่งใส แต่ตอนนี้กลับมีสีดำ!
ทำไมรู้สึกว่ามีเป็นลางไม่ดีเกิดขึ้นนะ
ดูเหมือนจะมีพลังรุนแรงบางอย่างที่กำลังจะเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างเลย และดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับอนาคตของวิหารแห่งแสงด้วย มันคืออะไรกันแน่?
สิ่งเดียวที่แน่นอนก็คือความรู้สึกนี้เป็นสิ่งไม่ดีอย่างแน่นอน
เช้าวันรุ่งขึ้น ยอร์ชพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้แคลร์และจินเหยียนเดินทางไปทางเดียวกันกับพวกเขา เพียงเพราะทุกคนรู้สึกถึงความผิดปกติของหุบเขาพายุในครั้งนี้ เพราะพวกเขามีความรู้สึกแปลกๆ ที่ไม่สามารถบรรยายได้ บางครั้งนกก็ผ่านไปมาและส่งเสียงร้องอย่างรุนแรง มีสัตว์ประหลาดวิ่งออกมาจากหุบพายุ พวกมันไม่ได้โจมตีและวิ่งหนีไปโดยไม่สนใจพวกเขา แต่ดูเหมือนพวกมันกลัวอะไรบางอย่าง
“แปลกมาก” ยอร์ชแตะคางของเขาและมองสถานการณ์อย่างสงสัย
แคลร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและคิดเช่นเดียวกัน หมาป่าวายุที่จู่ๆ ก็มาปรากฏตัวที่นี่ บุตรของวิหารแห่งแสงก็มาปรากฏตัวที่นี่ นี่หมายความว่าอะไรกัน?
“ยอร์ช ข้าขอแนะนำว่าอย่าไปไกลกว่านี้อีก ข้ารู้สึกไม่ดีเลย” ชายหนุ่มผู้อ่อนโยนที่ยืนอยู่ด้านหลังยอร์ชกล่าว เขาเป็นนักเวทย์คนเดียวในทีมและกองทหารของพวกเขา
…………………………………………………
